รักร้ายลึก #2

เจนรีบร้อนเดินออกจากคอนโดด้วยจังหวะก้าวที่เร่งร้อน ภายในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ไหลย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว

งานเลี้ยงเฟรชชี่ต้อนรับน้องใหม่ในฐานะรุ่นพี่ปีสาม เธอ ฟ้า และแจงได้รับมอบหมายให้ดูแลบรรยากาศในงาน รวมถึงคอยแจกเครื่องดื่มให้บรรดารุ่นน้องที่มาร่วมสนุก แต่ดูเหมือนจะมีไอ้บ้าที่ไหนซักตัวคิดกิจกรรมสุดบ้าขึ้นมาเพื่อเพิ่มสีสันให้ค่ำคืน

“ถ้ารุ่นน้องได้รับการดูแลจากพี่รหัสอย่างดี ให้ยกแก้วเหล้าให้พี่รหัสดื่มเป็นรางวัล!”

เสียงประกาศดังลั่น

ความซวยของเธอคือ—เจนไม่ดื่มแอลกอฮอล์ แต่ในฐานะรุ่นพี่ เธอไม่อยากทำให้น้องๆ ผิดหวัง เลยจำใจรับแก้วที่ส่งมาแบบปฏิเสธไม่ได้ ความวุ่นวายที่รุ่นน้องต่อแถวมาอย่างไม่ขาดสายทำให้เธอไม่รู้เลยว่าดื่มไปกี่แก้ว รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ทุกอย่างมืดสนิท

และเมื่อเธอตื่นขึ้นในวันถัดมา—เธอกลับพบตัวเองบนเตียงกว้างในสภาพที่ไม่ควรเกิดขึ้น... กับเขา!

เชษ หนุ่มหล่อสุดฮอตแห่งคณะวิศวะที่ใครๆ ต่างหมายปอง ไม่ว่าจะไปที่ไหน เขาคือจุดสนใจเสมอ เป็นผู้ชายที่สาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัยอยากจะครอบครอง

เจนยิ่งเดิน ยิ่งเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมา แต่ไม่ใช่เพราะความเขินอาย หากแต่เป็นเพราะความรู้สึกไม่อยากเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้นอีกเลย!

เจนทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มทันทีที่กลับถึงห้อง ใบหน้าสวยหวานฉายแววอ่อนล้าจากเหตุการณ์หนักหน่วงเมื่อคืน ท้องน้อยของเธอปวดหน่วงจนต้องเอามือกุมเบาๆ ความทรงจำที่พร่าเลือนเริ่มชัดเจนขึ้นทีละนิด

“แม่งเอ๊ย... เมื่อคืนไอ้บ้านั่นทำกี่รอบกันแน่วะ?” เธอสบถกับตัวเองเสียงเบา ความร้อนที่พุ่งพล่านเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความเหนื่อยอ่อนและหงุดหงิด เธอพลิกตัวอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนออกจากห้องนั้นจะกลับมาในหัว

ซากถุงยางที่กองกระจัดกระจายรอบเตียง... หกหรือเจ็ดชิ้น

เจนถอนหายใจยาว

“เฮ้อ... เอาวะ ไว้ตื่นค่อยไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินกันไว้ก่อนละกัน” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางหลับตาลงบนหมอนเย็นเฉียบ

เสียงข้อความแจ้งเตือนจากมือถือที่ดังรัวๆ ไม่อาจปลุกให้เธอใส่ใจได้อีกต่อไป เจนปล่อยให้ตัวเองจมหายไปในความง่วงทันที โดยไม่รู้เลยว่า ข้อความที่เข้ามานั้นกำลังจะนำพาความยุ่งยากมาให้เธออีกครั้ง...

เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านบางสีขาว เจนพลิกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงงุน มือควานหามือถือที่วางอยู่ข้างหมอน เปิดดูด้วยสายตาครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่เพียงเสี้ยววินาที เธอก็เบิกตากว้าง

ข้อความแจ้งเตือนที่ขึ้นบนหน้าจอทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว

‘เจน... โทรกลับมาด่วน!’ — ฟ้า

‘เมื่อคืนแกอยู่กับใคร?’ — แจง

‘แก... อยู่กับเชษ คณะวิศวะใช่มั้ย!?’ — ฟ้า

หัวใจของเจนเต้นแรงราวกับจะหลุดออกจากอก เธอรีบกดโทรกลับไปหาฟ้า เสียงปลายสายดังเพียงไม่นานก็มีเสียงฟ้าโพล่งออกมา

“เจน! เมื่อคืนแกทำอะไรลงไป!”

“ฉันไม่รู้ว่าทำอะไร...” เจนตอบเสียงแผ่ว มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบหน้าเบาๆ

“ฉันตื่นมาแล้วก็...”

ฟ้าพ่นลมหายใจทางสาย ก่อนพูดเสียงเร่งรีบ

“เชษโพสต์ข้อความลงในกรุ๊ปคณะวิศวะ! ตอนนี้มีแต่คนตามหาแกกันให้ควั่ก!”

เจนชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดเสียงต่ำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“เขาโพสต์อะไร?”

ฟ้าตอบทันที

“เขาบอกว่าเจอเนื้อคู่เมื่อคืน...” เสียงฟ้าชะงักไปเล็กน้อยเหมือนพยายามกลั้นหัวเราะ

“...แล้วก็มีคนคาดเดาว่าเป็นแก เพราะเขาโพสต์รูปเสื้อที่แกลืมไว้!”

“เวร!” เจนหน้าซีดเผือด ความรู้สึกอับอายและโมโหประเดประดังเข้ามาพร้อมกัน เธอกำมือถือแน่นจนแทบจะบีบมันแตก

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” เจนคำรามในคอ เสียงสะท้อนออกมาเต็มไปด้วยความเดือดดาล ก่อนฟ้าจะพูดจบ เจนก็ตัดสายทิ้งทันที

เจนรีบลุกจากเตียงด้วยความหงุดหงิดและตื่นตระหนก มือข้างหนึ่งยังถือมือถือไว้แน่น อีกข้างกวาดหาชุดที่พอจะใส่ออกไปได้ในตู้เสื้อผ้า

เธอเลือกเสื้อยืดสีดำเรียบๆ พอดีตัว กับกางเกงยีนส์ขาสั้นที่ขาดตรงเข่าเล็กน้อย เพิ่มด้วยรองเท้าผ้าใบคู่เก่งที่วางอยู่ข้างประตู หลังจากสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เธอก็รวบผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่กระเซอะกระเซิงจากการนอนเป็นหางม้าสูงแบบลวกๆ เผยให้เห็นต้นคอระหง

เธอมองกระจกในห้องอย่างรวดเร็ว เห็นใบหน้าที่แทบไม่เหลือคราบเครื่องสำอางจากเมื่อคืน เหลือเพียงความซีดจางเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่สนใจเรื่องความเรียบร้อยของตัวเองในตอนนี้

“เดี๋ยวค่อยกลับมาแต่งหน้าก็ได้ ตอนนี้ต้องไปเจอไอ้บ้านั่นก่อน!” เจนพึมพำพร้อมคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้างในมีโทรศัพท์ กุญแจ และเงินสดนิดหน่อย

เธอสะพายกระเป๋าแล้วเปิดประตูออกไปด้วยจังหวะก้าวที่เต็มไปด้วยความเร่งรีบ ในหัวของเธอมีเพียงเป้าหมายเดียว—ไปหาคนต้นเรื่องที่ทำให้ชีวิตเธอต้องวุ่นวายในเช้านี้!

เจนเดินเร็วแทบจะกลายเป็นวิ่งออกจากคอนโด ลมเย็นที่ปะทะใบหน้าไม่อาจดับความร้อนในอกของเธอได้เลย เธอรีบเรียกแท็กซี่คันแรกที่ผ่านมาพร้อมบอกปลายทางอย่างเร่งร้อน

"ไปคณะวิศวะค่ะ เร็วๆ เลย!"

คนขับแท็กซี่หันมามองเธอเล็กน้อยก่อนจะออกรถ ทิ้งให้เจนนั่งอยู่เบาะหลังด้วยความร้อนใจ มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าพลางสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์เมื่อคืน

ภาพเขา... เชษ ที่ตอนนี้ดูจะกวนใจเธอมากกว่าที่ควร

“เนื้อคู่บ้าอะไรของเขา... โพสต์แบบนั้นต้องการอะไร?” เจนพึมพำพลางเม้มปากแน่น เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะปล่อยให้ตัวเองถูกมองเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นง่ายๆ

เมื่อถึงคณะวิศวะ เจนจ่ายค่าแท็กซี่และก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในอาคาร เธอก็สัมผัสได้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองมา เสียงกระซิบกระซาบของกลุ่มนักศึกษายิ่งทำให้ความร้อนในแก้มเพิ่มขึ้น

“นั่นเจนรึเปล่า?”

“ใช่คนที่เชษพูดถึงปะ?”

“เนื้อคู่? จริงดิ!”

เจนสูดลมหายใจลึก กดความอับอายไว้ในใจ ก่อนจะก้าวตรงไปยังกลุ่มเพื่อนของเชษที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของลานคณะ

“นายเชษล่ะ!” เธอถามเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความเด็ดขาด

กลุ่มเพื่อนของเชษหันมามองเธอด้วยสายตากึ่งตกใจกึ่งสนใจ หนึ่งในนั้นยิ้มมุมปากก่อนจะชี้นิ้วไปทางสนามบาส

“อยู่ตรงนั้นครับ พี่เจน”

เจนเดินตามที่เขาบอก ใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา แต่ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น หากแต่เป็นความโกรธ

เมื่อมาถึงสนามบาส เธอเห็นเชษในชุดเสื้อยืดสีเทาและกางเกงกีฬา กำลังเล่นบาสอย่างอารมณ์ดีท่ามกลางกลุ่มเพื่อน เขาดูผ่อนคลายและไม่มีท่าทีสำนึกต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด

“นายเชษ!”

เสียงตะโกนของเจนทำให้ทุกคนในสนามหยุดชะงัก เชษหันมามองพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ดวงตาคมกริบของเขาสบตาเธอด้วยแววตาขี้เล่น

“อ้าว มาเร็วเหมือนกันนะ” เขาพูดเสียงทุ้ม ทำเหมือนนี่เป็นเรื่องปกติ

เจนเดินเข้าไปหาเขา ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ

“นี่นาย!! โพสต์บ้าอะไรลงไป! ลบเดี๋ยวนี้!”

เชษหัวเราะเบาๆ ยกมือเสยผมที่ปรกหน้าเพราะเหงื่อขึ้นไปเบาๆ

“โพสต์อะไรล่ะ? ก็แค่บอกความจริง...” น้ำเสียงของเขาราวกับจะยั่วโมโห

เจนกัดริมฝีปากจนแน่น ความโกรธทำให้มือเล็กกำเข้าหากันจนสั่น

“ความจริงบ้าอะไร!”

“เอ้าก็เรื่องที่เรา...”

“หยุดเลยนะ!! มันก็แค่เมาปะ” เธอกระซิบเสียงดุ ราวกับกลัวว่าคำพูดของตัวเองจะดังเกินไป

เชษยิ้มมุมปาก โน้มตัวเข้ามาใกล้จนระยะห่างระหว่างพวกเขาเหลือเพียงลมหายใจบางเบาคั่นกลาง ดวงตาคมกริบของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเธอ ราวกับต้องการค้นทุกความลับในใจ

“จริงเหรอ? ฉันคิดว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างต่างหากล่ะ...”

หัวใจเจนเต้นแรงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะโกรธหรือเพราะคำพูดของเขากันแน่ ดวงตาคมสีน้ำตาลที่จ้องมองเธอราวกับจะสำรวจไปทั้งร่าง ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

“นี่นาย!!” เจนกัดริมฝีปากแน่นพยายามสะกดอารมณ์โกรธ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขายิ่งทำให้ความอดทนของเธอขาดสะบั้น

“ฮึ๊ย!! เสียเวลาคุยกับคนแบบนายจริงๆ”

เธอสะบัดหน้า หมุนตัวเดินหนีไปทันทีด้วยความไม่สบอารมณ์ แต่ยังไม่ทันเดินพ้นสนาม เธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเชษดังไล่หลังมา

“ไปง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ? เดี๋ยวเราก็ต้องเจอกันอีกอยู่ดี...”

คำพูดนั้นทำให้เจนหยุดชะงักไปชั่วครู่ แต่เธอเลือกจะไม่ตอบสนอง และก้าวเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งให้คนตัวโตยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงนั้น ราวกับเขาเป็นผู้ชนะในศึกเล็กๆ ระหว่างพวกเขา