Ep.5

Ep.5

“อือออ…” เสียงของร่างบางที่นอนหมอสติเพราะไข้ดังขึ้นทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นมาดูทันที ร่างสูงเอามืออังหน้าผากเนียนของคนหลับเล็กน้อยก่อนจะรับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ออมาในตอนแรกแต่ตอนนี้ความร้อนลดลงมานิดหน่อย

“ซัน..ตื่นมากินยาก่อน” ริวเรียกซันพร้อมกับตบหน้าซันเบาๆ ซันปรือตาขึ้นเล็กน้อยตากลมกระพริบเบาๆเพื่อปรับสายตาของตัวเองเมื่อเห็นว่าคนปลุกตัวเองเป็นใครซันก็รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที

“คุณริว…อึก..” วันเรียกชื่อริวเสียงแผ่วมือบางถูกยกไปจับหัวตัวเองไว้หลังจากที่รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“ปวดหัวหรอ…มาๆ กินยาก่อน” ริวพูดถามขึ้นแล้วยื่นยากับน้ำไปให้ซัน ซันมองหน้าริว​นิดๆ แล้วรับยากับน้ำมากิน หลังจากกินแล้วก็ส่งแก้วน้ำคืนให้ริว

“ทีหลังถ้าไม่สบายก็บอกทำแบบนี้มันเดือดร้อนคนอื่นเขา” ริวพูดว่าซันขึ้น ทั้งที่ความจริงก็เป็นห่วงแต่ไม่รู้ทำไมดันพูดออกไปแบบนั้นได้

“ผมขอโทษนะครับ..ที่ทำให้คุณริวเดือดร้อน” ซันพูดเสียงแข็ง

“ตอนนี้ผมเป็นรุ่นพี่คุณๆ ก็ควรเรียกผมว่าพี่ไม่ใช่.คุณ.” ริวพูดบอกอีก

“เรียกคุณนะเหมาะแล้วครับถึงยังไงคุณก็เป็นเจ้านายผม…ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับแล้วก็ขอบคุณมากที่ช่วยพาผมมาส่งที่ห้องพยาบาล” ซันพูดแล้วค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง​  เขากำลังจะเดินผ่านริวไป แต่ริวดันจับแขนซันไว้ก่อน ซันหันกับมามองหน้าริวทันที

“คืนนี้คุณไม่ต้องไปทำงานนะ..ผมไม่อยากให้มีใครมาเป็นลมที่ร้านผม” ริวพูดจบก็ปล่อยแขนซันแล้วเดินออกไปทันที

“ขโมยจูบเราไปแท้ๆ ขอโทษสักคำก็ไม่มี” ซันพูดบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปเข้าเรียนช่วงบ่ายพอถึงห้องต้นก็โบกไม้โบกมือเรียกให้ซันไปนั่งข้างตน ตลอดทางที่เดินไปนั่งซันรู้สึกได้เลยว่ามีแต่คนมองแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ซันนั่งลงข้างๆ ต้น

“เป็นไงบ้างวะซันดีขึ้นยัง” ต้นพูดถามซันขึ้น

“อืม..ได้พัก็ดีขึ้นแล้วอะ” ซันพูดตอบ

“เออๆ ดีแล้วๆ ….เออซันนี่เพื่อนใหม่เราชื่อคิมกับมิน” ต้นพูดแนะนำเพื่อนใหม่ของตัวเองขึ้น ซันก็หันไปมองชายสองคนที่นั่งอยู่ถัดไปจากต้น

“อืมม..หวัดดีเราซันนะยินดีที่ได้รู้จัก” ซันพูดบอกพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้  สองคนนั้นก็ยิ้มตอบเช่นกัน แล้วทั้งสี่คนก็หยุดบทสนทนาขึ้นเนื่องจากอาจารย์เดินเข้าห้องมาพอดี พวกเขาคนนั่งเรียนไปเรื่อยๆ จนหมดเวลา

“คือ..เราขอพูดอะไรหน่อยได้ปะ” ระหว่างที่ทั้งสี่คนกำลังเก็บของอยู่ๆ ซันก็พูดขึ้น

“มีไรหรอ..” ต้นพูดถามขึ้น

“เราขอแทนตัวเองว่ามึงกูได้ปะคือไม่ค่อยชินอะ” ซันพูดเสียงจริงจังทั้งสามคนที่ได้ยินจึงได้แต่อมยิ้มขำ

“กูก็นึกว่าเรื่องอะไรทำหน้าจริงจังเชียว” มินพูดแซวขึ้น

“นั้นดิ..แต่เรื่องนี้พวกกูไม่มีปัญหาหรอกเรียกกูมึงก็ดีดูสนิทกันดี” คิมพูดขึ้นบ้าง

“เครๆ จบเรื่องนี้ดีกว่า…ตอนนี้ไปหาไรแดกกันดีปะ” ต้นพูดเสนอความคิดขึ้น

“แล้วจะไปกินอะไรกันดีอะ…” ซันพูดถามขึ้น

“ไปกินสเต็กหลังมอไหมเห็นเขาบอกว่าอร่อยมาก” คิมพูดถาม

“เออๆ ..ไปดิ..ว่าแต่มึงไปไหวเปล่าไอ้ซันสีหน้ามึงยังไม่ค่อยดีเลยอะ” ต้นพูดถามซันขึ้น

“ไหวดิ…แค่นี้เองสบายมาก” ซันพูดบอกพร้อมกับส่งยิ้มกว้างไปให้เพื่อนตนเองก่อนจะพากันเดินไปร้านสเต็กหลังมอ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาบ่าย3โมงทำให้ตอนนี้ในร้านก็มีนักศึกษามานั่งกินที่ร้านนี้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ทั้งสี่คนพากันไปนั่งโต๊ะในสุดแล้วพนักงานร้านก็เดินเอาเมนูมาให้

“มึงจะกินไรอะไอ้ซัน” ต้นพูดถามขึ้น

“เอาสเต็กหมูแล้วกัน” ซันพูดบอก ก่อนสายตาจะสะดุดกับสายตาของชายร่างสูงที่เป็นทั้งเจ้านายและรุ่นพี่ของเขาเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อนซันหันหน้าหนีสายตาของริวที่มองมาทันที ต้นมองหน้าซันนิ่งๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปอังหน้าผากซันเพื่อหวัดไข้ซันก็นั่งนิ่งๆ ให้วัด​  ตาเขาเหลือบไปเห็นริวหันไปพูดอะไรกับเพื่อนตัวเองนิดๆ ก่อนจะเดินออกไปซันไม่แน่ใจว่าเขาตาฟาดหรือเปล่าเพราะก่อนออกไปเมื่อริวจะทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่สุดท้ายซันก็สลัดความคิดออกไปด้วยเหตตุผลที่ว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขา

“ตัวมึงยังอุ่นๆ อยู่เลยวะ..ไหวเปล่าวะ” ต้นพูดถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ซันส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไรต้นก็พยักหน้ารับก่อนจะหันไปสั่งสเต็กหมูสองที่พร้อมน้ำเปล่าส่วนคิมกับมินก็สั่งสเต็กปลา​   ระหว่างที่นั่งรออาหารทั้งสามคนนั่งคุยกันเล่นๆ มีเพียงซันที่ฝุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะมีเสียงไลน์ดังขึ้น

P’ kamไอ้ซันเลิกเรียนยังวะ

เลิกแล้วครับพี่คมพี่มีไรป่าวคือกูมีเรื่องให้มึงช่วย

เรื่องไรอะพี่คือวันนี้ไอ้แทนมันขอเข้างานสายชั่วโมงหนึ่งมันบอกมีธุระสำคัญกูเลยอยากให้มึงมาร้องแทนมันชั่วโมงหนึ่ง (แทนคือนักร้องประจำที่ร้านที่จะมาเล่นอาทิตย์ละสามวัน)

ทำไมต้องผมด้วยอะพี่ก็แกมีประสบการณ์สุดไง แกก็เคยขึ้นครั้งนึงไม่ใช่หรอ

มันก็ใช่อะพี่ถือว่าช่วยกูสักครั้งได้ปะวะเป็นการไถ่โทษที่มึงก่อเรื่องในร้านไง (ซันนั่งคิดอยู่แป๊ปนึงว่าจะเอาไงดีไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยแต่เพราะว่าวันนี้ริวสั่งให้เขาหยุดงาน)

P’ kam นะๆ ไอ้ซันช่วยกูหน่อย เอาแบบนี้นะมึงแค่เขามาร้องเพลงทีร้านเวลาแค่ชั่วโมงเดียวแล้วมึงก็กลับบ้านไปเลยแต่กูจะจ่ายค่าจ้างพิเศษให้ (เมื่อเห็นว่าซันเงียบคมจึงยื่นข้อเสนอให้เพื่อหวังว่าซันจะเปลี่ยนใจ)

ครับๆ เอางั้นก็ได้พี่เดี๋ยวทุ่มครึ่งครับๆ “คุยไลน์กับใครหรอซัน” คิมพูดถามขึ้น

“อ่อ..พี่ที่ร้านนะ” ซันพูดตอบ

“ร้าน? ...ซันทำงานด้วยหรอ..ว่าแต่ร้านไรอะ” คิมพูดถามขึ้นอีก

“อ่อใช่..เป็นผับนะร้านกูเป็นเด็กเสริฟในร้านอะ” ซันพูดบอกอีก

“หมายความว่าพอเรียนเสร็จก็ไปทำงานต่อหรอ” มินพูดถามขึ้นบ้าง

“อืมใช่..” วันพูดตอบพลางตักสเต็กเข้าปาก

“ไม่เหนื่อยแย่หรอ..แล้วพ่อแม่ไปไหนอะ” ต้นพูดถามขึ้น ซันชะงักไปนิดเมื่อถูกถามถึงพ่อแม่

“ก็เหนื่อยนิดหน่อยนะ..ส่วนพ่อแม่อะกูไม่มีหรอกกูเป็นเด็กกำพร้านะ” ซันพูดตอบเสียงแผ่ว

“เออ..คือกูขอโทษนะกูไม่ได้ตั้งใจอะ” ต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

“อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก..ไม่ต้องคิดมาก” ซันพูดบอกพร้อมกับยิ้มมาให้ต้นด้วย

“เออว่าแต่กูไปเที่ยวผับที่มึงทำงานได้ปะเราอยากไปเที่ยวผับพอดี” มินพูดถามขึ้น

“นั้นดิๆ อยากไปเที่ยวเหมือนกัน” คิมพูดเสริมขึ้นอีก

“คือเอาไว้วันหลังได้ไหมอะ..วันนี้กูเข้าไปทำงานแค่แป๊ปเดียวอะ” ซันพูดบอกอีก

“คือไร…ทำงานแป๊ปเดียว?” ต้นพูดถามพร้อมทำหน้างงๆ

“คือว่าวันนี้กูแค่ไปร้องเพลงรอนักร้องที่เขาลาสายนะแล้วพี่ที่ร้านบอกว่าถ้ากูยอมร้องให้ก็ให้กลับบ้านไวได้นะ” ซันพูดอธิบาย

“อ่ออ..แล้วมึงจะไปไหวหรอวะหน้ามึงก็ซีดตัวก็ยังร้อนอยู่เลย” ต้นนพูดถามอีก

“ไหวดิแค่ร้องเพลงแค่ชั่วโมงเดียวเองแค่นี้จิ๊บๆ ” ซันพูดบอกอย่างขำๆ

“งั้นเดี๋ยวพวกกูไปวันหลังแล้วกันตอนนี้มึงก็รีบๆ แดกซะจะได้กับไปพัก” มินพูดบอกซันก็พยักหน้ารับแล้วกินต่อส่วนคนอื่นก็นั่งกินไปเรื่อยๆ แต่ก็มีคุยเล่นกันบ้างจนทั้งสี่คนกินเสร็จโดยมือนี่ต้นอาสาเป็นคนจ่ายเองทั้งสามคนก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ตกลงกันว่าครั้งหน้าจะพลัดกันจ่ายหลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้านตอนแรกต้นอาสาจะไปส่งแต่ซันยืนยันว่าไม่ต้องเพราะมันละทางเมื่อเห็นซันยืนยันต้นก็​ไม่อยากขัด​ เขาขับรถกลับบ้านตัวเองไปส่วนซันก็เดินกลับหอของเขาทันทีพอมาถึงซันก็ล้มตัววนอนทันทีแล้วหลับไปด้วยความเพลีย

ชอบไม่ชอบเม้นได้จ้าาาท