2/2 วันแห่งความสำเร็จที่แสนเศร้า

“แล้วเจอกันที่เมืองไทยนะลูก” นิรัสหอมแก้มลูกสาว

“กานดา พี่ฝากลิดาด้วยนะ ยังไงก็อย่าทิ้งหลาน เราก็เหลือกันแค่นี้แล้ว”

“คุณพี่ทำไมพูดแบบนี้คะ ลิดาหลานกานดาทั้งคน ดารักเหมือนลูกแท้ๆเลยแหละค่ะ”

กานดารู้สึกทั้งแปลกใจและกังวลใจกับคำพูดของพี่เขย ปาลิดามาอยู่ที่อเมริกากับเธอสี่ปีแล้ว ไม่เคยเห็นพี่เขยจะพูดฝากฝังอะไรแบบนี้

“เดินทางปลอดภัยนะคะ เรื่องหลานดาจะดูแลและรักให้เท่าชีวิตของดาเลย”

เมื่อมองเข้าไปในตาของพี่เขย มันมีความเศร้าแปลกๆซ่อนอยู่ กานดาจึงพูดย้ำเพื่อให้นิรัสมั่นใจ ว่าเขาจะไม่วันทิ้งปาลิดาหลานสาวคนเดียวของเขาแน่ๆ

“คุณพ่อของเรา เขาพูดจาแปลกๆ อยู่ดีๆเพิ่งจะมาฝากเรากับน้า อยู่จนจะกลับเมืองไทยแล้ว”

“เมื่อคืนคุณพ่อบอกลิดาว่า โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน เราต้องยอมรับความเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ลิดาเองฟังแล้วก็ไสบายใจเลยค่ะ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก”

สองคนน้าหลานต่างรู้สึกไม่ต่างกัน ว่าการมาครั้งนี้นิรัสดูมีความกังวล ในขณะที่อัสมาดูสดใสร่าเริง แต่ทั้งคู่ก็ดูรักกันดีอัสมาเองก็ดูรักใคร่ในตัวปาลิดาผู้เป็นลูกเลี้ยง

ปาลิดาแอบเป็นกังวลในการเดินทางกลับของบิดากลัวจะเกิดอันตราย เพราะท่าทางและคำพูดที่ดูแปลกๆของพ่อ เธอนอนไม่หลับทั้งคืน จนเมื่อบิดาโทรศัพท์มาบอกว่าถึงเมืองไทยโดยสวัสดิภาพแล้ว หญิงสาวถึงได้สบายใจ

“เอกสารเรื่องเรียนเรียบร้อยหรือยัง” กานดาถามหลานสาว เพราะอีกสองวันต้องเดินทางกลับเมืองไทย

“เอกสารครบแล้ว พร้อมเดินทางค่ะ คิดถึงเมืองไทย ใจจะขาดแล้ว”

ตั้งแต่วันแรกที่เธอมาเรียนที่นี่ ปาลิดาก็ไม่เคยได้กลับไปเมืองไทยอีกเลย

เวลาที่รอคอยก็มาถึง เครื่องบินกำลังพาเธอกลับสู่แผ่นดินเกิด แผ่นดินที่เธอจากมานาน สองน้าหลานต่างดีใจ ที่จะได้กลับบ้านกัน

“สวัสดีค่ะ ทำไมคุณพ่อไม่มารับเองล่ะคะ”

ปาลิดาแปลกใจ ทีทำไมบิดาของเธอไม่มารับ ทั้งที่ตกลงกันไว้แล้ว ว่าพ่อจะเป็นคนมารับเธอ แต่พอมาถึงเมืองไทยกลับกลายเป็นอัสมาที่มาคอยรับแทน

“คุณพ่อเขามาไม่ได้ เขารอหนูอยู่รีบไปกันเถอะ”

อัสมาตอบลูกเลี้ยงด้วยน้ำเสียงที่ดู ราบเรียบเหมือนคนที่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่อยากพูดอะไรมาก

ตลอดทางที่นั่งอยู่ในรถยนต์ ปาลิดาน้อยใจบิดาที่ไม่ยอมมารับเธอด้วยตัวเอง

กานดารู้สึกถึงความผิดปกติ วันนี้เป็นวันดีเพราะปาลิดาได้กลับมาเมืองไทย แต่ทำไมอัสมาถึงใส่ชุดดำทั้งชุด แถมหน้าตาดูไม่แจ่มใส เหมือนคนไม่ได้นอนทั้งคืน

“ทำไมพาลิดามาที่นี่ล่ะคะ ลิดาอยากกลับบ้าน ลิดาคิดถึงพ่อ”

หญิงสาวแปลกใจ เมือเห็นว่าอัสมาไม่ได้พาเธอกลับบ้าน แต่กลับพาเธอมาที่วัดที่อยู่ใกล้บ้านเธอแทน

“พ่อหนูคอยอยู่ข้างในแล้ว”

อัสมาพูดจบ ปาลิดาเปิดประตูวิ่งลงจากรถทันที กานดารีบวิ่งตามหลานไป เพราะเธอพอจะเริ่มเดาออก ว่าสิ่งที่ปาลิดากำลังจะพบเจอต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“คุณพ่อ.....!!”

ปาลิดาตะโกนเรียกบิดาสุดเสียง ร่างบางทรุดลงตรงประตูทางเข้าศาลา ภาพที่เธอเห็น คือภาพของบิดาของเธอถูกตั้งอยู่หน้าโลงศพ

“ลิดา น้าอยู่นี่ลูก ทำใจดีๆนะ ตั้งสตินะลูก”

กานดากอดหลานสาวที่ตัวสั่นเทาไว้แน่น ทั้งที่ตัวเธอเอง ก็แทบสติหลุดลอยเหมือนกัน

ภาพที่เห็นตรงหน้าของสองน้าหลาน เป็นภาพที่ทั้งคู่ไม่สามารถทำใจยอมรับได้ เมื่อวานก่อนขึ้นเครื่อง ปาลิดายังโทรศัพท์คุยกับพ่ออยู่เลย