บทที่ 2 เรื่องราวของอดีต

4 ปีต่อมา…

Boston

"ชนา…"

"……"

"ชนา!!!!"

"หื้ออออ! ฮะ ว่าไง…"

"โรคเหม่อลอยทุกครั้งที่มาร้านนี้ยังไม่หายอีกหรอเนี่ย…"

"เอ่ออ…"

"ชวนมานั่งเล่นนั่งฟังเพลง แต่ก็ซื้อเบียร์นี้มาทุกที ไม่กินแล้วจะสั่งมาทำไมบ่อยๆเนี่ย ฉันไม่เข้าใจจริงๆ"

"นี่มิรา มันเรื่องของฉันมั้ยละ…"

"โถ้วเอ้ยชนา…"

สวัสดีค่ะฉันชื่อ ชนา เป็นเด็กสาววัยใสที่ทุกคนมองดูหรือรู้จักจะบอกว่าฉันเรียบร้อย พูดน้อย หัวเราะเก่ง และร่าเริง…

…ใช่ค่ะ นั่นมันเป็นฉันในเมื่อก่อน ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กทุกคนต่างรัก ต่างหลง ต่างก็บอกว่าฉันว่านอนสอนง่าย พ่อแม่ของฉันรักฉันมาก อยากให้ฉันมีประสบการณ์การใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ ท่านทั้งสองเลยส่งฉันมาเรียนคนเดียวที่บอสตัน แต่ไม่รู้สินะคะมันดูขัดๆกันยังไงไม่รู้ บอกว่ารักแต่ส่งฉันให้มาเรียนไกลบ้าน หึ! ฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่อายุ 12 ขวบจนตอนนี้ฉันเรียนจบ อายุครบ 24 ปีแล้วค่ะ

ฉันอยู่ที่นี่พึ่งพาตัวเองได้ ไปไหนมาไหนคนเดียวได้สบาย ตลอดเวลาที่ฉันเรียนอยู่ที่นี่ฉันปฏิบัติตัวเหมือนกระต่ายอยู่ในกรง ไม่ค่อยสนใจโลกภายนอก ที่ที่ฉันจะไปมีแค่มหาลัยกับคอนโดที่พักเท่านั้น จนเพื่อนทั้งหลายของฉันพากันยอมรับว่าฉันคือแม่ชีที่จำศีลอยู่แต่บ้านนั่นเอง

และย้อนเวลากลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว…

อายุฉันครบ 20 ปี และฉันคิดว่ามันควรจะถึงเวลาของฉันที่ควรปลดล็อกกรงทองออกไปเปิดหูเปิดตา ดูแสงไฟในยามค่ำคืนหรือเรียนรู้ประสบการณ์ภายนอกในเมืองใหญ่สักครั้ง

และในวันเกิดของฉันครบรอบ 20 ปี ฉันตั้งใจจะชวนเพื่อนออกไปเที่ยวด้วยกัน แต่ทว่าฉันชวนเพื่อนช้าไป เพื่อนๆ ทุกคนต่างก็มีที่จะไปกันอยู่แล้ว ฉันเลยตัดสินใจว่าจะออกไปท่องเที่ยวคนเดียวสักสองสามวันเพราะตรงกับวันหยุดของมหาลัยพอดี

ในคืนนั้นฉันจองห้องพักบนเรือยอร์ชลำใหญ่ ตั้งใจจะออกไปท่องเที่ยวอีกเมืองนึง ด้วยการโดยสารทางเรือคนเดียว พอถึงวันที่ออกเดินทาง ภายในเรือมีการบริการของพนักงานมากมาย มีทั้งบาร์ทั้งผับและคาราโอเกะรวมกันอยู่ในเรือลำนี้

กลางดึกคืนนั้นฉันนอนไม่หลับเลยเดินออกมาสูดอากาศด้านบนดาดฟ้าของเรือ ซึ่งผู้คนที่โดยสารมาบนเรือต่างก็พากันสนใจบาร์ผับด้านล่างซะมากกว่า เลยไม่มีใครขึ้นมาด้านบนนี้ มีเพียงฉันคนเดียว

ฉันจึงเดินลงไปเลือกซื้อน้ำติดไม้ติดมือไว้ขึ้นไปดื่มทางด้านบนดาดฟ้าของเรือ

"รับอะไรดีครับคุณผู้หญิง"

"ช่วยแนะนำน้ำที่ผสมแอลกอฮอล์น้อยๆให้ฉันได้มั้ยคะ"

"แนะนำกระป๋องนี้ครับหวานละมุน ฤทธิ์แอลกอฮอล์น้อยด้วย สำหรับคุณผู้หญิงที่พึ่งหัดดื่มครับ"

"ฉันรับสองกระป๋องแล้วกันค่ะ"

จากนั้นฉันขึ้นมานั่งดื่มเบียร์สองกระป๋องนั้นสักพัก จนเกือบจะหมดกระป๋องแรก แต่ความรู้สึกของฉันตอนนั้นมันมึนตื้อไปหมด คงเป็นเพราะฉันไม่เคยดื่มอะไรพวกนี้มาก่อน

ฉันนั่งอยู่คนเดียวตรงนั้นสักพักใหญ่ ท่ามกลางเรือที่แล่นช้าๆอยู่กลางน้ำ รอบข้างเต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับประดับอยู่บนตึกสูงเฉียดฟ้า

และเวลาผ่านไปจนฉันรู้สึกหนักที่หัว มองภาพด้านหน้าแล้วรู้สึกเบลอ ฉันเลยต้องการกลับไปยังห้องพักเพื่อพักผ่อน แต่ในระหว่างที่กำลังจะเดินลงบันได อยู่ๆก็มีชายหนุ่มร่างสูงดึงตัวฉันเข้าไปที่ดาดฟ้าอีกครั้ง และล็อกประตูนั้น จากนั้นเขาจู่โจมร่างกายของฉันอย่างรวดเร็วจนเราสองคนก็มีอะไรกัน โดยที่ฉันเองไม่ได้ขัดขืนอะไร ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ…

ผลึ่กกกก!!!!

"ยัยชนา!!"

ระหว่างที่ฉันเหม่อลอยนึกถึงเรื่องนั้นอยู่ เพื่อนรักของฉันก็เรียกสติฉันอีกครั้ง จนทำให้ฉันสะดุ้งตกใจจนมือไปปัดโดนกระป๋องเบียร์นั้นหกใส่ฉัน

"ตายแล้ว!! นี่แกเริ่มเป็นเอามากแล้วนะเนี่ย ชนา…" มิราเดินเข้ามานั่งข้างฉันพร้อมหยิบทิชชูขึ้นมาซับน้ำเบียร์ที่หกเลอะชุดของฉัน

"ไม่เป็นไรๆ ฉันว่าเรากลับกันเถอะ"

ฉันและเพื่อนของฉันตอนนี้เหลือกันอยู่สองคน เพราะคนอื่นเรียนจบต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะคิดถึงครอบครัว ส่วนมิราก็กำลังจะกลับไปวันพรุ่งนี้

"มิราแกจะไปซื้ออะไรที่ไหนอีกมั้ย จะได้ไปทีเดียว"

"ไม่มีแล้วแหละ ของที่จะซื้อกลับบ้านก็ซื้อหมดแล้ว"

"อื้องั้นกลับกันดีกว่า"

ฟุ้บบบบบ!!

"เฮ้อออออออออออ อ อ อ เหนื่อยเป็นบ้า…" เมื่อถึงห้องฉันก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ในความคิดของฉันยังคงคิดแต่เรื่องวันนั้น

เขาคนนั้นคือคนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของฉัน นับตั้งแต่มันเกิดเรื่องราวนั้นมา ฉันโกรธตัวเองแหละเก็บตัวอยู่คนเดียวเกือบเดือน จนเพื่อนฉันคิดว่าฉันเป็นซึมเศร้า แต่อยู่แบบนั้นไม่นาน ฉันก็เปลี่ยนตัวเองมาเป็นอีกคนนึง รู้จักแต่งตัวให้มันเซ็กซี่ ออกไปเที่ยวดูแสงไฟในยามค่ำคืนบ่อยๆ จนเพื่อนให้ฉายาฉันว่านักท่องราตรี...

...เพื่อหวังว่าสักวัน ฉันจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง...

ผวั๊ะ!! ผวั๊ะ!! ผวั๊ะ!!

"เมื่อไหร่จะลืมมันสักทีเนี่ย!!"

ฉันนั่งนึกถึงแต่เรื่องราวในวันนั้นอีกแล้ว มือบางของฉันตบเข้าที่ใบหน้าตัวเองเพื่อเป็นการดึงสติกลับมา

"เฮ้อออออออออ...."

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง พร้อมกับหยิบมือถือออกมาดูข้อความของใครบางคนที่ส่งมา

{ ว่างแล้วโทรกลับด้วยนะ }

ข้อความจากผู้เป็นมารดาส่งเข้ามาหาฉันตั้งหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว หลังจากอ่านจบ ฉันก็ปลดล็อกหน้าจอแล้วรีบโทรหาท่านทันที

"ว่าไงคะ..."

[ เรียนจบแล้วจะกลับบ้านเมื่อไหร่เหรอชนา ] น้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้เป็นน้ำเสียงนิ่งเรียบและเป็นปกติของเธออยู่แล้ว

"บ้านไหนคะ?? พอดีหนูยังอยากเที่ยวอยู่ ใช้เงินยังไม่หมดด้วย"

[ รีบกลับมาด่วนเลยนะ เพราะพ่อกับแม่มีเรื่องต้องคุยกับกับชนา ]

"ตอนให้มาก็รีบคะยั้นคะยอให้หนูมา พอจะกลับก็ต้องรีบให้หนูกลับทันใจเลยหรอคะ"

[ เอาหล่ะ แม่ไม่อยากเถียง แต่จะอะไรก็ช่าง รีบกลับมาก่อนภายในสัปดาห์นี้ ]

ตู้ด ตู้ด ตู้ด~

สิ้นคำพูดของเธอที่พูดจบ เธอก็รีบวางสายทันทีโดยไม่ยอมให้ฉันได้พูดความเห็นอะไร และเป็นอันว่าฉันเข้าใจแต่ยังไม่ต้องรีบทำตาม

ตุ้บบบบบ!!!!

ฉันปาโทรศัพท์ลงบนที่นอนโดยไม่ใยดี เพราะตอนนี้ฉันก็รู้สึกหงุดหงิดใจเป็นบ้า