บทที่ 2

เด็กชายเลื่อนสายตาต่ำลง เพื่อมองไปที่แก้วน้ำของตนอย่างรู้สึกผิด เพราะสัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังทำให้แม่หงุดหงิด และเขาก็ไม่ได้อยากจะให้เป็นเช่นนั้นเลย

เจ้าของร่างผอมสูงหันไปเปิดกระเป๋านักเรียนของตนเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วหยิบกระดาษแบบทดสอบในนั้นยื่นไปตรงหน้ามารดาพร้อมกับรอยยิ้มภาคภูมิใจ

"แม่ครับ เมื่อเช้าผมทำควิซวิชาคณิตศาสตร์กับภาษาอังกฤษได้คะแนนเต็มด้วย ดูสิครับ"

ยลดากวาดสายตามองไปยังกระดาษสองแผ่นตรงหน้าตนแบบคร่าวๆ แล้วส่งยิ้มไปให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความรู้สึกปลื้มปีติ

"เก่งมากเลยลูก เก่งแบบนี้ล่ะ ถึงจะสมกับเป็นลูกแม่ ไหนมาให้แม่กอดทีสิ๊"

เด็กชายยิ้มกว้างกว่าเดิมและเดินเข้าสู่อ้อมกอดของมารดาที่ห่างหายมาร่วมเดือน หลังจากที่ผู้เป็นแม่ก้าวเท้าออกไปจากบ้านลียวัฒน์ สองแม่ลูกก็แทบไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันสักเท่าไหร่

"ผมรักแม่นะครับ"

"แม่ก็รักลูกจ้ะ"

มือเรียวสวยยกขึ้นมาลูบศีรษะเล็กของลูกชายอย่างทะนุถนอม ก่อนจะผละออก แล้วบอกให้เขารีบกลับไปนั่งที่

"คราวนี้แม่จะไปอเมริกานานมากไหมครับ" ตรัยคุณเอ่ยถาม เนื่องจากทุกครั้งที่ท่านไป ก็มักจะหายไปหลายเดือนจนเขารู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้เคว้งคว้างอยู่คนเดียวภายในบ้านหลังใหญ่

"ยังไม่รู้เลยลูก ก็อย่างที่บอกว่าแม่งานยุ่ง"

"ครับ"

"แล้วนี่พ่อของลูกจะมารับเมื่อไหร่ เขาปล่อยให้ลูกรอแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า" ยลดาเอ่ยเสียงห้วน เมื่อถามถึงอดีตสามี

"เปล่าหรอกครับ แต่ว่าวันนี้ลุงเข้มแกป่วย พ่อก็เลย..."

เมื่อเห็นว่าลูกชายเงียบไปด้วยท่าทางมีพิรุธ คนเป็นแม่จึงตั้งคำถามคาดคั้นขึ้นมา

"พ่อเขาทำไม"

"พ่อก็เลยต้องไปรับเตครับ"

"อะไรนะ?! " ยลดาตะโกนถามเสียงดังอย่างไม่เกรงใจลูกค้าคนอื่นในร้าน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า เพื่อโทรไปต่อว่าอดีตสามีให้หนำใจ

ทว่า...

"ต่อ พ่อ... คุณดา"

"แหม กว่าจะโผล่หัวมาได้นะคะ รู้ไหมว่าลูกต้องนั่งรอคุณนานแค่ไหน ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามยกลูกนังเมียน้อยมาเทียบกับตาต่อ คุณต้องการจะลองดีกับฉันใช่ไหมคุณติ" หญิงสาวส่งเสียงเอ็ดตะโรโวยวายขึ้นมาทันทีที่อดีตสามีมาถึง

"เลิกโวยวายก่อนได้ไหมคุณดา นี่มันข้างโรงเรียนลูกนะ"

"ทำไม อายหรอ"

"ผมว่าคุณนั่นล่ะที่ต้องอาย" ปีติบอกเสียงห้วน แล้วเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายของลูกชายมาถือไว้

"ทำไมฉันจะต้องอายด้วย ในเมื่อฉันพูดความจริง"

"ความจริงอะไรของคุณอีก"

"ก็ความจริงเรื่องลูกเมียน้อยของคุณนั่นไง มันอยู่ที่ไหนล่ะ ในรถใช่ไหม คุณปล่อยให้ตาต่อนั่งรอเป็นชั่วโมง เพื่อไปรับลูกเมียน้อยก่อน คุณเป็นบ้าไปแล้วหรอคุณติ"

"เลิกกรอกเรื่องนี้ใส่สมองลูกสักทีเถอะคุณดา ไม่ว่าตาต่อหรือตาเตก็เป็นลูกของผมเหมือนกันทั้งคู่ ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นภรรยาของผมแล้ว ยังจะมาแบ่งแยกลูกเมียน้อยเมียหลวงอะไรอีก ไร้สาระ" ปีติตอกกลับ แล้วปรายตามองสามีใหม่ของอดีตภรรยาด้วยสีหน้าเอือมระอา และได้แต่คิดอย่างปลงตกว่าอีกฝ่ายน่าจะได้ใช้เวรใช้กรรมแทนเขาในเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน

"คุณอย่ามาพูดแบบนี้นะ! "

"กลับบ้านกันเถอะต่อ" ปีติเอ่ยชวนลูกชาย

"แต่ว่า..."

"เรารีบกลับกันเถอะลูก คุณย่ารอทานข้าวอยู่นะ" เขาเกลี้ยกล่อม ขณะยื่นมือออกไปจับมือของลูกเอาไว้อย่างใจเย็น

"คุณกับแม่คุณตั้งใจจะกีดกันฉันกับลูกใช่ไหม" ยลดาเริ่มหาเรื่องขึ้นมาอีกครั้ง