บทที่ 5

คำพูดของเขาทำให้ราเชลยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เผยให้เห็นฟันซี่เล็ก ๆ ที่เรียงเรียบราวไข่มุก ลักยิ้มกดลึกลงสองข้างแก้ม

นิคเบิกตากว้าง สีหน้าของเขาในยามนี้ราวเพิ่งเคยเห็นเธอเป็นครั้งแรก

“ผมเห็นจะต้องไปโทรศัพท์เสียที” เขาพูดอยู่ในลำคอก่อนจะเดินออกจากห้อง

ราเชลถูกทิ้งไว้กับอาการตื่นใจที่สร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นในช่องท้องอีกครั้ง นิคไม่เหมือนผู้ชายคนไหน ๆ ที่เธอเคยพบมาก่อนเลย และขณะนี้เธอก็ทำราวกับตัวเองกลับไปเป็นเด็กที่เพิ่งผลิวัยสาวอีกครั้ง

เธอไม่แน่ใจว่าควรจะต้องขอโทษเขาที่ไปทึกทักเอาเองว่าเขาเป็นพ่อของทารกในครรภ์เคย์หรือไม่ แต่ราเชลก็ให้เหตุผลกับตัวเองว่า ถ้าทำเช่นนั้นก็เท่ากับไปเน้นความสำคัญของความผิดพลาดที่เกิดขึ้น จึงสมควรลืมเสียให้สิ้นจะดีกว่า

เมื่อเขาเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เธอก็ต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นกว่าเดิม

“ได้คุยกับน้องเขยหรือเปล่าคะ?”

“ได้สิ” นิคตอบพลางปิดประตูลง “เขาสัญญาว่าจะจับเครื่องเที่ยวแรกบินมาเลย รู้สึกว่าเขาไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนักเพราะอยากจะอยู่ด้วยตอนที่เคย์คลอดลูก แต่ผมก็บอกเขาไปแล้วละ ว่ามันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่นักหรอก”

ราเชลหัวเราะออกมาเบา ๆ ดวงตาเป็นสีเทาเข้ม

“ฉันอยากจะสรุปว่า ถ้าคุณแต่งงานแล้วภรรยาคุณคลอดลูกคุณคงไม่คิดอยู่เป็นเพื่อนเธอแน่ ๆ”

“มันก็แล้วแต่นะ” เขาพูดช้า

“แล้วแต่อะไรคะ?”

“ก็ต้องแล้วแต่ว่า ภรรยาในจินตนาการของผมคนนั้นเขาอยากจะให้อยู่ด้วยหรือเปล่า”

“อ๋อง... ” เธอร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าขึ้นมาอีก “มันก็จริงอยู่หรอกนะคะ”

ทั้งสองหันขวับไปมองเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ต่างจ้องหน้านายแพทย์ที่เดินเข้ามาเขม็ง แล้วก็รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างมากเมื่อบุรุษในเสื้อกาวน์ส่งยิ้มสดใสมาให้

“คุณนายเล็กน้อกซ์ได้ลูกสาวน่ารักมาก หนักตั้งเจ็ดปอนด์สี่ออนซ์แน่ะครับ”

“แล้วทั้งแม่และลูกสบายดีใช่ไหมครับ?”

“ครับ สบายมาก” รอยยิ้มยังเกลื่อนอยู่บนใบหน้าหมอ แต่เธออยากพบคุณทั้งสองก่อนที่เราจะพาเธอกลับห้อง”

ราเชลยอมให้นิคจับปลายศอกพาเดินเข้าไปหาหญิงสาวผู้กำลังเป็นคุณแม่คนใหม่ ทารกน้อยที่ประคองอยู่ในอ้อมแขนหลับสนิท

“น่ารักไหมคะ?” คุณแม่ยังสาวเอ่ยถามพี่ชาย

เขาก้มลงมองใบหน้าแดงก่ำเล็ก ๆ นั้น แววในดวงตาของเขาฉายแสงแห่งความรักแท้จริง

“น่ารักมากทีเดียว...” เขาบีบมือน้องสาว “สวยเหมือนน้องไม่มีผิด”

“ราเชลคะ...” เคย์หันมาทางสาวน้อยที่ยืนอยู่เคียงข้างพี่ชาย “ขอขอบคุณด้วยใจจริงสำหรับทุกสิ่งที่คุณได้ทำเพื่อ ฉันนะคะ ไม่ว่าจะติดต่อไปหานิคและ...ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะมาถึงโรงพยาบาลล่าช้ามากก็ตาม” หางเสียงของหล่อนเย้ายั่วพี่ชาย

“วันนี้พี่ยุ่งอยู่ที่คอร์ททั้งวันเลยเคย์ แล้วก็นึกไม่ถึงด้วยว่าน้องจะตามตัว”

“พี่น่ะชอบแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ เรื่อยเลยขณะที่สองพี่น้องคุยกันอยู่นั้น ราเชลก็ยังหมกมุ่นอยู่กับความจริงที่เพิ่งประจักษ์ว่า นิคเป็นทนายความ ถ้าจะว่าไปแล้ว เขาไม่ได้มีท่าทางเหมือนทนายความคนไหน ๆ หรือแม้แต่คนที่แสดงอยู่ในโทรทัศน์เลยด้วยซ้ำ หรือว่า...จะเป็นเพราะคนเหล่านั้นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูเป็นงานเป็นการเกินไป...? ไม่ใช่หรอก... ถึงอย่างไรเขาก็ดูไม่เหมือนทนายความคนไหน ๆ อยู่ดี

“เอาละ พี่ว่าตอนนี้น้องควรจะพักผ่อนได้แล้ว” เสียงเขาพูดอยู่กับน้องสาว “พรุ่งนี้พี่จะมาเยี่ยมใหม่ พี่ว่าริชาร์ดก็คงมาถึงตอนนั้นเหมือนกัน สำหรับตอนนี้พี่เห็นจะต้องพาราเชลไปเลี้ยงฉลองที่พี่ได้หลานสาวคนแรกก่อน”

“โอ...ฉัน...”

“จะไปดื่มฉลองกันหรือคะ…?” เคย์ทำเสียงล้อพี่ชาย

“ก็ทำนองนั้น…” เขาหัวเราะเบา ๆ ยังจับปลายศอกราเชลไว้แน่น “ดูแลตัวเองนะ...ฮันนี่ ฝากจูบหลานสาวตอนแกตื่นด้วย”

“เอาไว้ให้แกโตเสียก่อน แล้วฉันจะเล่าให้แกฟังว่าลุงของแกยอดเยี่ยมขนาดไหนวันที่แกคลอดออกมา” เคย์ยังยั่วพี่ชาย

“หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ” นางพยาบาลเดินเข้ามาบอกอย่างอ่อนโยน อุ้มร่างน้อย ๆ ในห่อผ้าขึ้นจากอ้อมแขนมารดาเอาลงนอนในเตียงทารก

ราเชลเดินกลับไปหยิบตำราเรียนในห้องพักรอก่อนจะเดินตามนิคออกไป

“ฉันคงจะไปดื่มฉลองกับคุณไม่ได้หรอกนะคะ”

“คุณอายุพ้นเกณฑ์แล้วไม่ใช่หรือ?”

“ฉันอายุสิบแปดแล้วก็จริง แต่ถึงยังไงฉันก็ควรจะรีบกลับบ้านเตรียมอ่านหนังสือไว้ เพราะพรุ่งนี้จะต้องเข้าเรียนแต่เช้าค่ะ”

“เคยมีใครบอกบ้างหรือเปล่าว่าคุณออกจะเรียนหนักไปแล้ว... ?”

แดนนี่ไงล่ะที่ชอบพูดอยู่บ่อยๆ แต่เธอได้ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะต้องตั้งใจเรียนหลักสูตรนี้และทำคะแนนให้ได้ดีที่สุด เธอไม่ได้อยากจะเป็นแค่เลขานุการ แต่อยากจะเข้าไปมีส่วนร่วมในวงการธุรกิจด้วยการเป็นเจ้าของธุรกิจเล็ก ๆ สักอย่างมากกว่า

“ฉันต้องขอบใจอย่างมากเลยนะคะที่ชวน แต่... ”

“แต่คุณก็ยังปฏิเสธอยู่นั่นเอง... ” ขณะนี้ทั้งสองกำลังเดินตัดเข้าไปในลานจอดรถ นิคเดินนำไปหยุดอยู่ข้างจากัวร์คันงามสีแดงที่สะท้อนอยู่ในลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์

ราเชลเบิกตากว้างด้วยความชื่นชมขณะที่เขาไขกุญแจเปิดประตูรถให้เธอขึ้นนั่ง อดคิดในใจว่า คนที่เป็นทนายความรวยอย่างนี้นี่เอง...!

“ฉันจำเป็นต้องปฏิเสธค่ะ ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละตำราพวกนั้นมันค่อนข้างยาก ฉันจะต้องอ่านล่วงหน้าไว้ก่อนจะเข้าเรียนเสมอ”

“ฉลาดจริงๆ...เชิญครับ”

ราเชลมุดตัวเข้าไปนั่ง มีความรู้สึกอยู่ว่ารถคันนี้ดูช่างเหมาะกับผู้เป็นเจ้าของดีเหลือเกิน ทั้งรูปแบบที่เพรียวงามและเปี่ยมพลัง ขณะที่เขาเลื่อนตัวเข้าในที่นั่งคนขับนั้น สิ่งที่ราเชลได้สัมผัสก็คือพลังที่เป็นประหนึ่งประจุไฟฟ้าที่กระจายออกมาจากเรือนกายของเขาราวสิ่งที่สามารถจับต้องได้ มันทำให้เธอรู้สึกปราโมทย์ไม่น้อย ที่บุรุษเยี่ยงเขาต้องการให้เธอได้มีส่วนร่วมในการฉลองที่ได้หลานสาวคนใหม่ด้วย เพียงแต่มันไม่มีทางเป็นไปได้เท่านั้น

“ฉันต้องขอโทษอย่างมากเลยนะคะ” เธอเอ่ยออกมาเบา ๆ ขณะที่เครื่องยนต์ครางกระหึ่มขึ้น

“พรุ่งนี้คุณมีชั่วโมงเรียนหรือเปล่า...?”

“พรุ่งนี้หรือคะ?” เธอกะพริบตาถี่อย่างไม่เข้าใจในคำถามของเขา

“ฮื่อ... ” เขาพยักหน้าขณะพารถเคลื่อนเข้าสู่ถนนใหญ่ “เราฉลองกันพรุ่งนี้ก็ได้ถ้าคุณไม่มีธุระอะไร...”

“อ้าว... แล้วคุณจะไม่มาเยี่ยมน้องสาวคุณหรอกหรือคะ... ?”

“มันไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันจนตลอดค่ำนี่ อีกอย่างหนึ่ง...ถึงตอนนั้นริชาร์ดก็กลับมาแล้ว”

เธอรู้สึกปลาบปลื้มยินดีอย่างที่สุด...ก็ทำไมเล่า…? อย่างดีก็แค่ดื่มแล้วก็คุยกันนิด ๆ หน่อย ๆ มันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน ยิ่งกว่านั้น ผู้ชายที่อยู่ในฐานะอย่างเขาย่อมไม่มีทางจะมาสนใจหรือทำโรแมนติกใส่เธอแน่..ไม่มีทางเป็นอะไรเช่นนั้นไปได้เลย เพราะฉะนั้นคำเชิญชวนของเขาก็น่าจะเป็นเพียงการขอบคุณที่ได้ช่วยน้องสาวของเขาไว้อีกครั้งเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยินดีรับคำเชิญดื่มฉลองค่ะ” เธอตอบยิ้ม

“อ้าว...แล้วอาหารค่ำล่ะ?”

“ก็ได้ค่ะ…” เธอเปล่งเสียงหัวเราะอย่างปราโมทย์ “อาหารค่ำด้วยก็ได้ ขอบคุณมากเลยค่ะที่ชวนฉัน”

“เยี่ยม ขั้นตอนนี้คุณก็บอกทางไปบ้านคุณได้แล้ว เราคงขับรถวนเวียนอยู่อย่างนี้ทั้งคืนไม่ได้แน่” เขาล้อด้วยสุ้มเสียงแจ่มใส

เธอบอกเส้นทางแก่เขา จากนั้นก็เอนหลังลงพิงพนักขณะที่เขาเปิดเทปเพลงที่ขับร้องโดยบาร์บร้า สไตรแซนด์เบา ๆ เธออดลอบชำเลืองมองเลี้ยวหน้าด้านข้างของเขาไม่ได้ แทบไม่อยากเชื่อเลยว่า บุรุษผู้นี้จะพาเธอไปรับประทานอาหารค่ำคืนพรุ่งนี้ และด้วยองค์ประกอบที่บ่งบอกถึงความเป็นผู้มีฐานะของเขา ทำให้เธอต้องตรองตรึกเกี่ยวกับเสื้อผ้าที่จะสวมใส่ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า...ที่จริงแล้วเธอไม่ควรรับปากเขาออกไปเลยเพราะเสื้อผ้าที่เธอมีอยู่ดูไม่เหมาะที่จะแต่งออกงานกับเขาเลยสักชุด...

“ถึงแล้ว...” เสียงนิคดังอยู่ข้างตัวเบา ๆ

“โอ” เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก็ได้เห็นบ้านหลังคุ้นตาที่เธอพำนักมาชั่วชีวิต “โอ... ขอบคุณมากนะคะ” เธอเปิดประตูขยับจะก้าวลงแต่มือของนิคยื่นมากันไว้

“พรุ่งนี้ผมมารับตอนสองทุ่มนะ…?”

“ค่ะ... ได้... ” ความปรารถนาที่จะได้ใช้เวลาในยามค่ำอยู่กับเขารุนแรงกว่าที่เธอคิดมากนัก “กู๊ดไน้ท์ค่ะ”

เขาโน้มตัวเข้ามาประทับจูบแผ่วลงบนเรียวปาก

“กู๊ดไน้ท์ ราเชล ผมซาบซึ้งในน้ำใจที่คุณมีต่อเคย์มาก”

เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า โดยเฉพาะกับจุมพิตที่เขามอบให้...มันจะเป็นไปได้ไหมที่เขาจะไม่มองเธอว่าเป็นเพียงเด็กสาววัยเรียนคนหนึ่งเท่านั้น... ?

“ถ้าอย่างนั้นฉันคงจะต้องเลือกรายการอาหารที่แพงที่สุดเลย จะดีไหมล่ะคะ?” เธอถามยิ้ม ๆ

เขาหัวเราะลึกอยู่ในลำคอ แสดงถึงว่าเขาพอใจในอารมณ์ขันของเธอด้วยเช่นกัน เธอหันมาโบกมือให้เขาอีกครั้งก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้าน ไม่อยากเชื่อเลยว่า เมื่อตอนเช้าหรือบ่ายของวันนี้ เธอยังไม่ได้รู้จักเขาเลย แต่พอมาถึงตอนนี้ เธอกลับรอเวลาที่จะได้ออกเดทกับเขาค่ำวันพรุ่งนี้แล้ว...!