รักหรรษา ของนายมาเฟีย 4

"งั้นเดี๋ยวฉันนั่งรอก็ได้ค่ะ"

หรรษาเดินเข้ามารอที่ห้องรับแขก ก่อนกดถ่ายรูปมื้อกลางวันวันนี้ที่ถือมาด้วยแล้วส่งไปให้ไคล์ดู เขาอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร เธอนั่งรอรนานหลายชั่วโมงไคล์ก็ยังไม่กลับมา กระทั่งเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีตอนเริ่มค่ำ

"ไม่กลับก็ไม่โทรมาบอกสักหน่อย ใจร้ายจัง"

หรรษาถือมื้อกลางวันที่ติดตัวมากลับออกจากห้องรับรองแล้วทิ้งมันลงถังขยะเพราะเวลานี้มันคงกินไม่อร่อย แต่ตัวเธอเองที่ยังไม่ได้กินอะไรเลยเหมือนจะเป็นลมลงดื้อๆ

"อ้าว ผมนึกว่านายมารับคุณหรรษาออกไปด้วยซะอีกครับ"ลูกน้องจองไคล์เอ่ย

"รับ?? ไคล์กลับมาแล้วเหรอ"

"อ้าว นายเข้ามานานแล้วครับ เพิ่งออกไปเมื่อกี้ เอ..นายลืมหรือเปล่าครับว่าคุณหรรษารออยู่"

"อ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันกลับก่อนนะคะ"

ปัง!!!! เสียงปืนดังมาจากด้านนอก ทำเอาหรรษาเองก็ตกใจ เสียงลูกน้องของไคล์เอะอะโวยวายด้านนอก ก่อนที่จะมีเสียงปะทะกันดังขึ้นใกล้ๆ หรรษาที่ตอนนี้ที่ตัวไม่ได้พกอาวุธแม้แต่อย่างเดียว เธอมองซ้ายมองขวา ก่อนจะนั่งหลบลงกับโต๊ะ

"เมื่อกี้เห็นมีผู้หญิงอยู่ในนี้นี่หว่า" เสียงของใครบางคนดังขึ้น น่าจะเป็นคนที่บุกรุกเข้ามาที่นี่ เพราะที่นี่หากไคล์ไม่อยู่ ลูกน้องก็จะเหลือแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

"นั่นไง ชายกระดปรงตรงนั้น"

หรรษาก้มลงมองชายกระโปรงตัวเองก่อนจะค่อยๆขยับตัวหาทางหลบ แต่จู่ๆเสียงก็จ่อมาที่หัวของเธอแทน

"ยืนขึ้นช้าๆ"

"พวกแกเป็นใคร"

"แล้วเธอละเป็นใคร ท่าทางไม่น่าใช่ธรรมดานะ เป็นอะไรกับไอ้ไคล์" ชายคนที่จ่อปืนเอ่ยขึ้น

"ทำไมต้องบอก"

เพียะ!!!! ฝ่ามือตบลงมาบนใบหน้าของหรรษาจนเธอล้มลง เลือดกลบริมฝีปาก เธอค่อยๆหันหน้ามาก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้น

ปัง!!!!! กระสุนพุ่งเฉียดแขนของหรรษาด้วยความตั้งใจ เพราะเหมือนไม่ได้ตั้งใจฆ่าแค่ขู่เท่านั้น

"พวกแกต้องการอะ..อะไร"

"ไอ้ไคล์อยู่ที่ไหน!!"

"ฉันไม่รู้" หรรษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มือนึงกุมแขนที่เลือดอาบ แต่เลือดก็ไหลไม่ยอมหยุด

"งั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องปล่อยไว้ซินะ"

หรรษาหลับตาลงเพราะปืนตรงหน้ากำลังจะลั่นไกล เธอไม่มีทางสู้แม้แต่น้อย แถมกำลังจะช็อคเพราะเสียเลือด

ปัง!!!!! เสียงปืนดังขึ้น เลือดสาดกระเด็นไปทั่ว แต่ไม่ใช่หรรษา กลับเป็นชายสองคนนั้น ไม่นานร่างแกร่งของใครบางคนก็วิ่งเข้ามา

"หรรษา!!!"

"ไคล์..นายมาทำไม..พวกมันจะฆะ..ฆ่านายนะ ออกไป..."

ไคล์ที่เห็นหรรษาไร้เรี่ยวแรงแต่ก็พยายามผลักเขาออก เขาตัดสินใจอุ้มหรรษาขึ้นก่อนจะรีบออกจากที่นั่นทันที

"นายครับ ไปโรงพยาบาลไหนครับ"

"ใกล้ที่สุด เร็วๆ!!!"

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ไคล์นั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินไม่นาน หรรษาก็ถูกพาตัวออกมาเพื่อไปห้องพักฟื้น ทั้งที่มีถุงเลือด ถุงน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง

"คุณหรรษา มานั่งรอนายตั้งครึ่งวันแล้วครับ ก่อนถูกยิง"ลูกน้องเอ่ย

"......."

"นายลืมเหรอครับว่าคุณหรรษารออยู่"

"ไม่ได้ลืม"

"แล้วนาย..."

"มึงกลับไปก่อน ไปเอาเสื้อผ้ามาให้กูด้วย กูจะรอดูอาการหรรษาอยู่ที่นี่"ไคล์เอ่ย

"ครับนาย"

หรรษาเข้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมง ก่อนถูกพาตัวไปยังห้องพักฟื้น ไคล์เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะนั่งลงเฝ้าเธออยู่ที่นั่นนานกว่าสองชั่วโมง จะว่าไปเพราะเธออยู่ในที่ของเขา เลยเจอกับอันตรายเข้า

"ไคล์..."

"เป็นยังไงบ้าง"

มาเฟียหนุ่มรีบลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงของหญิงสาวในทันที เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่ซีดผาก มาเฟียหนุ่มเองก็ยืนมองเธอนิ่งๆ

"ถ้าทิ้งฉันไว้ที่นั่น นายกลับไปช่วยฉันทำไม นายน่าจะปล่อยให้ฉันตายที่นั่น.."หรรษาเอ่ย

"..........."

"ลูกน้องนายบอกว่านายกลับไป แต่เลือกจะทิ้งฉันไว้แล้วออกไปเลย ใจร้ายจังนะ..ฉันรอนายตั้งครึ่งวัน" หรรษาเอ่ย

"เธอไปหาฉันทำไม"

"ฉันก็ไปทุกวันนี่ ส่งข้อความบอกนายแล้วว่าเอามื้อกลางวันไปให้.."

"ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวเพราะเรื่องของฉัน" ไคล์เอ่ย

"นายกลับไปเถอะ...ฉันอยู่ได้..."

"เธอเจ็บเพราะฉัน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ"

"ไม่เป็นไร วันนี้นายก็ทิ้งฉัน ตอนนี้จะทิ้งอีก ฉันไม่ว่าหรอก.."

พูดจบหรรษาก็หลับตาลงราวกับกำลังนอนหลับ เธอลุ้นทุกนาทีว่าไคล์จะเดินออกจากห้องมั้ย แต่แล้วนาทีที่เฝ้ารอก็เกิดขึ้น เสียงประตูเปิดออกก่อนเสียงฝีเท้าจะดังขึ้นแล้วหายออกไปพร้อมเสียงปิดประตู

หรรษาลืมตาขึ้น ก่อนมองไปรอบๆ ปรากฏว่าไคล์ไม่อยู่ นี่เขาไปจริงๆตามที่เธอพูดซินะ ไม่คิดจะหน้าด้านอยู่บ้างหรือไง