ตอนที่ 5 ทนไม่ไหว

ตอนที่ 5 ทนไม่ไหว

อีกด้านหนึ่งของเคาน์เตอร์ กฤชตินที่หาข้ออ้างหนีรุ่นพี่ไอซี่มาอาบน้ำ เขาเดินตรงมาที่บังกะโลแห่งนี้แทนเพื่อหาห้องพัก อาการเขาในตอนนี้แทบไม่ได้แตกต่างจากปลายฟ้า เหงื่อกาฬเริ่มผุดออกมาพอๆ กับอุณหภูมิความร้อนรุ่มที่เพิ่มขึ้น เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่คล้ายกับเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ พยายามสะบัดศีรษะตัวเองเพื่อเรียกสติ ก่อนที่พนักงานส่งกุญแจห้องมาให้ซึ่งเป็นห้องสุดท้ายที่เหลืออยู่ให้กับเขา

“ห้อง1196 นะคะ”

“ครับ ขอบคุณครับ” กฤชตินรับมาก่อนจะเดินมึนๆ เพื่อมองหาเลขห้องตามทางเดินที่พนักงานบอกไว้

แต่แปลกทันทีที่เขามาถึง กฤชตินทำท่าจะไขกุญแจห้อง กลับพบว่าห้องพักที่เขาจองไว้ไม่ได้ล็อกเอาไว้ เขาไม่ได้สนใจมากนักว่าห้องจะล็อกหรือไม่ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำไปว่าห้องที่ยืนอยู่เป็นห้อง 1169 ไม่ใช่ 1196!

และปลายฟ้าเอง เมื่อตอนเข้ามา เธอเองก็เบลอจนลืมล็อกห้อง ทำให้กฤชตินที่อยู่ในอาการไม่ต่างกับเธอ เดินเข้ามาในห้องมืดๆ ในสภาพเบลอ ๆ

ในตอนนี้เขารู้สึกอยากจะ…อยากจะ

นอน…หรือทำอะไรที่มากกว่านอน เพราะจนร่างกายมันร้อน เจียนจวนทนไม่ไหว

แสงไฟที่สาดส่องออกมาจากห้องน้ำที่เปิดประตูแง้มไว้ ทำให้กฤชตินไม่ได้คิดเปิดไฟในห้องอีก เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำทั้งๆ ที่ยังคงสะพายเป้ไว้ข้างหลังก่อนวางไว้ที่อ่างล้างหน้า ความร้อนรุ่มที่อยู่ภายในตัวทำให้เขารีบเปลื้องชุดของตัวเองออก ก่อนเปิดฝักบัวแล้วปล่อยให้สายน้ำไหลรินชำระกาย หวังเพียงว่าความเย็นของสายน้ำจะเรียกสติของเขาให้กลับคืนมา พร้อมๆ กับอารมณ์บางอย่างที่กำลังพลุ่งพล่าน

-เชี้ย เป็นไรวะ-

กฤชติน ส่ายหัวเรียกสติ แต่มันช่างต่อต้านกับความรู้สึกทางกายเสียเหลือเกิน เพราะเขารู้สึกตัวเองวาา กำลังมีความต้องการบางอย่างปะทุขึ้นมาในจิตใจ หรือเขาควรจะกลับไปหายัยรุ่นพี่ไอซี่ที่กำลังเชิญชวนเขาอยู่ดีนะ!

-ไม่ เขาไม่มีวันทำอะไรบ้าๆ ไร้สาระ แบบนั้นหรอก -

กฤชตินพยายามข่มสติอารมณ์ตัวเองที่ตอนนี้ทำได้ยากเสียเหลือเกิน แต่เขามีอาการแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ ในขณะที่สติเริ่มพร่าเบลอ กฤชตินคิดขึ้นมาได้ว่าเขาเพิ่งกินยาและรับน้ำดื่มจาก ปลายฟ้า!

- หรือฝีมือของยัยปลายฟ้าเพื่อนร่วมคลาสของเขาร่วมมือกับยัยรุ่นพี่ไอซี่วางยาเขา ใช่! ต้องเป็นฝีมือยัยนั่น ต้องเป็นยากับขวดน้ำนั้นแน่ ๆ -

เขาเอามือทุบกำแพงห้องน้ำด้วยความโมโหตัวเอง ที่ไว้ใจรับยากับน้ำดื่มจากเพื่อนร่วมคลาส และในตอนนี้เขาดันเกิดอารมณ์แปลกๆ จนยากที่จะควบคุม กฤชตินยื่นมือไปปิดก๊อกน้ำ ก่อนหันไปควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ เพื่อโทรหาเตชิตและมาวินเพื่อนของเขาทันที แต่กว่าเพื่อนรักของเขาทั้งสองจะยอมรับสาย ก็กินเวลาพอสมควร เสียงลมหายใจของกฤชตินพร่าไหวด้วยลมหายใจที่หอบกระเส่า

เมื่อเห็นว่ามีสายจากกฤชตินที่พยายามโทรเข้ามาหาเขาหลายสาย เตชิตเลยหยุดกิจกรรมรักที่เขาทำอยู่กับรุ่นพี่ ก่อนจำใจคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงนอนแล้วรับสาย

"มึงจะโทรมาทำไม คนกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม"

"ไอ-เหี้ย-ชิต" กฤชตินพยายามสะกดน้ำเสียงให้เป็นปกติแต่กระนั้นคนฟังก็ยังฟังดูแล้วรู้สึกแปลกๆ

“ไรของมึง ห๊ะ เสียงมึงดูแปลกๆ"

“สัสมึง กูว่ากูน่าจะแย่ว่ะ” กฤชตินหายใจหอบแรง “กูว่ากูโดน..วาง-ยา”

"เชี้ย! วางยา วางยาอะไรของมึง" เตชิตตกใจ รีบผุดลุกขึ้นนั่ง แม้รุ่นพี่คนสวยจะพยายามฉุดแขนให้เขาทำกับเธอต่อ แต่เตชิตกับหันไปมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะแกะมือที่เธอรั้งเขาไว้ แล้วลุกขึ้นก่อนเดินไปที่ห้องน้ำทันที เขาก็ไม่ได้อยากให้ผู้หญิงแบบนี้รู้อะไรมากนักเวลาที่เขาคุยโทรศัพท์เรื่องสำคัญกับเพื่อน

จริงอยู่ ที่เขาเป็นคนแนะนำให้รุ่นพี่ไอซี่ไปหากฤชตินที่เต็นท์ แต่เขารู้ว่าเดี๋ยวเพื่อนของเขาก็มีวิธีรับมือหาทางเลี่ยงจากเธอคนนั้นได้ ไม่คิดว่ายัยรุ่นพี่ไอซี่คนนั้น จะอยากได้เพื่อนของเขาจนต้องใช้วิธีสกปรกแบบนี้ - ผู้หญิงสมัยนี้ร้ายชิบ- เตชิตคิด

"แล้วมึงเป็นไงบ้าง ยัยนั่นให้มึงกินยาแบบว่าใช่ไหม"

"เออ น่าจะนะ เพราะตอนนี้กูจะทนไม่ไหวแล้ว ทรมานชิบ"

"เห้อ มึงก็เนาะ งั้นเอางี้ มึงก็สงเคราะห์ยัยนั่นไปสิมึงเป็นผู้ชาย มึงไม่ได้เสียหาย ของฟรี" เตชิตพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับเขา แต่สำหรับกฤชตินไม่ใช่เขาไม่ใช่คนประเภทนั้น

"มึงนี่แม่ง .. เออ..อย่าให้กูเจอยัยนั่นนะ" เขาคำรามกันฟัดกรอดพาลนึกโมโหไปถึงปลายฟ้าที่กล้าร่วมมือกับรุ่นพี่ไอซี่วางยาเขา ทั้งที่ความจริงเธอแทบจะไม่รู้เรื่องเลย

"เจอแล้วไง ถ้าเจอ มึงก็แค่จัดการตามคำขอสิ"

"จัดการอะไร ตอนนี้กูทิ้งแม่งยัยรุ่นพี่นั่นไว้ที่เต็นท์ แล้วกูหนีมานอนบังกะโลข้างบน อีกอย่างกูเอาไม่ลง ผู้หญิงแบบนี้"

"แต่มันไม่ได้เสียหายอะไรนี่หว่า ก็แค่นอนๆ ไปซะก็จบ"

“แต่ กู”

"มึงต้องได้ระบายไม่งั้นมึงจะร้อนรุ่มอยู่แบบนี้ แล้วมึงอยู่ห้องไหน กูจัดการให้" เตชิตชิงพูดตัดปัญหา สำหรับเขา เขามองว่าเป็นเรื่องธรรมดา ที่ผู้ชายต้องปลดปล่อย และเพื่อนเขาก็แค่ควรได้ปลดปล่อยเท่านั้นเอง

"1196" ในที่สุดกฤชตินก็แพ้ความต้องการของตัวเอง ทั้งที่ไม่อยากมีอะไรกับผู้หญิงแบบนั้น แต่สิ่งที่ปลุกเร้าความต้องการทางกายมันยากเกินที่เขาจะควบคุมได้ สุดท้ายแล้วเขาตัดสินใจบอกเลขห้องกับเพื่อนไป ตอนนี้ความต้องการกลับรู้สึกทวีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ หลังวางสาย กฤชตินหันกลับไปเอาน้ำรดตัวอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ไม่อยากทำแบบนี้เลย

แต่มัน..มันไม่ไหวแล้ว