ตอนที่ 8 ได้แค่จูบ..อีกแล้ว

ตอนที่ 8 ได้แค่จูบ..อีกแล้ว

ไม่กี่วันถัดมา ริสาเกิดป่วยจนต้องหยุดเรียน นัชชากับปลายฟ้า จึงชวนกันมาเยี่ยมริสาในตอนเลิกเรียน

ทันทีที่มาถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์ นัชชาก็ต้องเบ้ปาก เมื่อได้เจอกับกลุ่มของเตชิน ที่กำลังเดินเข้ามาเหมือนกัน

“อ้าว พวกมึงก็อยู่หอนี้?” เตชินเอ่ยทักปลายฟ้า เพราะเห็นนัชชาที่ทำเมินหน้าไปทางอื่น แถมไม่ยอมมองแม้แต่หน้าของเขา อีกอย่างเขาเคยไปส่งนัชชาที่บ้านจึงรู้ว่าไม่ใช่เธอแน่ ๆ ที่อยู่หอนี้

“เปล่า พวกเรามาเยี่ยมริสา ว่าแต่พวกนาย จะย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอ” ปลายฟ้าตอบพลางถามกลับ

“ไอมาวินคนเดียว อยู่ ๆ มันบอกขี้เกียจขับรถกลับบ้านไกลเลยขอที่บ้านมาพักหอใกล้ มหา’ ลัย”

“อ่อ ริสาก็พักที่นี่เหรอ กูเพิ่งรู้นะเนี่ย” มาวินเดินเข้ามาก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากให้สองสาว เขาทำเหมือนไม่ตั้งใจ แต่ที่จริง…

จะบังเอิญไปไหม ที่เขาได้ห้องพักอยู่ชั้นเดียวกันริสา แม้จะห่างกันไม่กี่ห้อง

“บังเอิญจัง อยู่ชั้นเดียวกันด้วย ห้องริสาอยู่ทางโน้น พวกเราไปก่อนนะ” ปลายฟ้าชี้ไปทางห้องของริสา ส่วนนัชชายังคงเมินและทำหน้าตึงใส่เตชินไม่เลิก เตชินได้แต่เหล่มองตามยิ้ม ๆ

เขาในตอนนี้ เป็นเหมือนคนที่เจอของเล่น ที่อยากจะเอาชนะให้ได้

ทันทีที่เข้ามาในห้องใหม่ของมาวิน เตชินมองสำรวจไปรอบห้องที่มีขนาดเล็กแบบไม่เชื่อสายตา ว่าเพื่อนของเขาจะยอมอยู่ห้องเล็กขนาดนี้

“ยังไงวะ ไอวิน มึงบอกกูมาตรง ๆ เหอะ มึงย้ายตามริสามาใช่ไหม ลงทุนมากเลยนะมึงอะ”

“กูเนี่ยนะ จะย้ายตามเพื่อ” มาวินยังคงปฏิเสธหน้าตาย

“เพราะ มึงจะจีบริสา” กฤชตินเอ่ยเสียงเรียบแบบรู้ทัน

“กูเปล่า กูแค่อยากหาอะไรทำสนุก ๆ” มาวินยักไหล่ก่อนหันไปหาเตชิน “มึงล่ะ ว่าไง ไอชิน”

“กูไม่ได้อยากทำเชี้ยไรสนุก ๆ แบบมึง แต่กูอยากปราบพยศมากกว่า” เตชินนึกไปถึงวันที่โดนนัชชาต่อยจนหน้าหันวันนั้น นึกแล้วยังไม่ได้ชำระความเธอเลย

“เห้อ เชิญพวกมึงตามสบาย กูรอสมน้ำหน้าพวกปากดี” กฤชตินส่ายหน้า

“พอ ๆ ไปเอาเหล้ามา ตั้งโต๊ะ เปลี่ยนเรื่องคุย”

สามหนุ่มชวนกันเปลี่ยนเรื่อง พากันนั่งกินเหล้าอยู่ภายในห้อง จนเกือบสามทุ่มกว่า เตชินตั้งใจจะลงไปซื้ออะไรเพิ่ม แต่พอเปิดประตูออกมา เขาเห็นนัชชากับปลายฟ้าที่ยืนหน้าห้องริสาทำท่าเหมือนจะกลับกันพอดี

“เห้ย ไอตินกลับกัน” เขารีบหันไปตะโกนเรียกกฤชตินพร้อมชวนกลับทันที

“กลับไรตอนนี้วะ เพิ่งสามทุ่มครึ่ง” มาวินทำสีหน้างง ก่อนหน้านี้ยังกินกันติดลม แล้วเตชินเพิ่งจะบอกออกไปซื้อเหล้ามาเพิ่ม อยู่ดี ๆ จะกลับกะทันหัน

“เออ กูนึกขึ้นได้มีธุระ กูกลับก่อนนะ” เตชินรีบวิ่งมาหยิบกุญแจกับโทรศัพท์ที่วางไว้ ก่อนจะรีบออกไปอย่างรีบร้อน ทิ้งมาวินกับกฤชติน มองตาม

“อะไรของมันวะ”

“เออว่ะ เป็นบ้าอะไรของมัน”

ที่หน้าหอ เตชินกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจนทันนัชชากับปลายฟ้า ก่อนร้องเรียกพวกเธอ

“นัช ปลาย จะกลับกันแล้วเหรอ มาดิไปส่ง”

“ไม่ต้อง กลับเองได้” นัชชารีบตอบแบบไม่ต้องคิด

“กลัวสิท่า?” เตชินเลิกคิ้วมองนัชชาแบบท้าทายที่รู้ว่าเธอทำท่าเหมือนจะกลัวเขา

“กลัวไร ไม่ได้กลัว”

“ไม่ได้กลัว ก็ตามมาที่รถ วันนี้กูเอาอีกคันมาไม่ใช่รถสปอร์ตไปกันหมดอยู่ เดี๋ยวไปส่ง”

นัชชายังคงทำหน้างอไม่ยอมเดิมได้แต่ส่งสายตามองดุใส่เตชิน

“แค่ทางผ่านน่าอย่าคิดเยอะ เดี๋ยวหน้าแก่” เตชินเดินผิวปาก ทำท่าอารมณ์ดี เขาใช้มือควงกุญแจก่อนเดินนำไปที่รถ

ปลายฟ้าที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวที่เกิดขึ้นของเตชินกับนัชชาได้แต่เห็นดีเห็นงามด้วย ที่จะได้กลับรถฟรีไม่เสียค่า Taxi ได้แต่เดินตามไปอย่างไม่คิดอะไร ผิดกับนัชชาที่เดินกระแทกเท้าแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

“ปลายฟ้าบ้านอยู่ไหน”

“อ๋อ กม.14”

“โอเค งั้นกูส่งมึงก่อน ค่อยไปส่งนัช เพราะบ้านนัชเป็น ทางผ่านใกล้บ้านกูพอดี” เตชินเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย นัชชาที่เพิ่งจะดันตัวให้ปลายฟ้าไปนั่งหน้ากับเตชิน ต้องเปลี่ยนมานั่งข้างหลังแทนเพราะบ้านปลายฟ้าถึงก่อน

นัชชาจำต้องนั่งหน้ารถไปกับเตชินอย่างไม่ค่อยพอใจ เพราะลึก ๆ เธอยังคงโกรธที่เขาจูบเธอในวันนั้น

แม้จนเตชินขับรถส่งปลายฟ้าถึงบ้านไปเรียบร้อยแล้ว นัชชาก็ยังทำหน้าเมินเขา มองออกไปที่ข้างนอกหน้าต่าง เธอมองทางไปเรื่อย ๆ แต่สักพักเริ่มแปลกใจ เมื่อไม่รู้ว่าไม่ใช่ทางไปบ้านของเธอ

“นายจะไปไหนเตชิน!!” นัชชาอดไม่ได้ที่จะหันไปตวาด

“ก็มึงไม่บอกทาง กูจะจำได้ไหม ไปส่งแค่ครั้งเดียว”

“แล้วทำไมนายไม่ถามเล่า”

“เอ้า ก็เหมือนมึงไม่อยากพูดกับกู กูเลยลองขับไปมั่ว ๆ ดู เผื่อจะยอมพูดด้วย” เตชินยิ้มยั่วแต่สายตายังคงจ้องมองไปที่ถนน

นัชชาได้แต่ทำเสียงหายใจฮึดฮัดแบบไม่สบอารมณ์ เมื่อรู้ว่าเขากำลังจงใจแกล้งเธอ

“จะบอกได้ยัง ตกลงไปทางไหน”

“จอดข้างหน้านั่นแหละ ฉันจะกลับ Taxi”

“แต่ซอยนี้มันเปลี่ยวมากเลยนะ แน่ใจนะว่าจะลง”

“แน่ใจ เดี๋ยว Taxi ก็มา อยู่กับนายน่ากลัวกว่า”

“จริงดิ”

“เออ จอด จอดตรงนี้แหละ”

เตชินนึกขำในความอวดดีของนัชชา ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าอวดดีใส่เขาเลยสักคน เขาตัดสินใจหยุดรถข้างหน้าโดยทันที พร้อมปลดล็อคให้นัชชาลงจากรถ

คราวนี้เอง นัชชาถึงเริ่มตระหนักว่า ถนนเส้นนี้เป็นทางลัดเชื่อมไปต่อหลาย ๆ ซอย และแน่นอนว่า เปลี่ยวอย่างที่เตชินบอก

แต่…มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะยอมแพ้ไม่ได้ นัชชารีบเปิดประตูรถแล้วลงไปทันที พอ ๆ กับเตชินที่ขับรถออกไปเลยเช่นกัน

นัชชาได้แต่ยืนเหวอ เพราะไม่คิดว่าเธอแค่ท้า แล้วนายเตชินจะขับรถทิ้งเธอไปแบบนี้ เธอได้แต่มองเขาอย่างโมโห เมื่อเห็นว่าตรงมุมกำแพงตึกร้างนั้นมีซอยทางลัดอยู่ รถเขาก็เลี้ยวหายลับสายตาไปทันที

นัชชาเริ่มมองอย่างหมดหวัง ในความทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ไม่น่าเลือกอวดดีในเวลาแบบนี้เลย ในความเงียบของถนนที่เปลี่ยว ความคิดเริ่มอุปทานไปทั่ว เพียงเดินไปไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกยังกับมีฝีเท้า กับเสียงลมหายใจแฮ่ก ๆ อยู่ข้างหลัง ความกลัวเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาจนไม่กล้าหันไปมอง ไม่รู้ว่าเสียงที่ว่านั้น เป็นคน เป็นโจร หรือว่าผี … นัชชาทำได้เพียงแต่เดินจ้ำอ้าวจนเกือบจะเปลี่ยนมาเป็นวิ่ง

ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนน้ำตาจะไหล เริ่มนึกโกรธเตชิน และก็โกรธในความอวดดีของตัวเอง แต่..หรือบางที ความจริงแล้ว เขาก็อาจจะจำบ้านเธอไม่ได้จริง ๆ ก็ได้

นัชชาเริ่มสับสนคิดไปทั่ว จนตอนนี้แทบจะหลับตาวิ่งหนีเสียงนั้นที่เริ่มใกล้เข้ามา….

“กรี๊ดดดดดดดด”

ฝ่ามือใหญ่จากกำแพงข้างตึกร้างในมุมนั้น อยู่ ๆ ก็ดึงตัวเข้ามากอดจนแทบจะล้ม

นัชชาร้องลั่น ยกสองมือทั้งทุบทั้งยกขาเตะใส่พัลวัน

“โอ้ยย เบา ๆ เจ็บ นัชชา เจ็บ กูเอง”

เสียงทุ้มของเตชินดังขึ้น ทำนัชชาได้สติ เงยหน้าลืมตามองต้นเสียง ก่อนจะโผกอดเขาแน่นด้วยความกลัว

“มีใครตามมาไม่รู้ ฮือ น่ากลัวมากเลย”

เตชินยิ้ม กระชับกอดแน่น เมื่อเห็นสิ่งที่เดินตามนัชชา วิ่งเยาะแหยะลิ้นห้อยไป แถมที่เท้าของมันเหมือนมีถุงพลาสติกติดอยู่ ผ่านหน้าไปเมื่อครู่

“กลัวอะไร แค่หมาวิ่งตาม” เตชินแอบขำ

“ห๊ะ หมา” นัชชารีบผละตัวออก ก่อนหันไปมองตามตรงสี่แยกนั่น ที่มีหมาพันธ์ไทยตัวหนึ่งกำลังผ่านไป

“เออ หมา”

นัชชาเริ่มอายหน้าแดง ที่อยู่ ๆ เผลอไปกอดเตชิน แต่..ก็เพราะเขาทิ้งเธอเมื่อกี้นี้ เอ..ไม่ใช่สิ ก็เพราะเธอขอลงเองต่างหาก

“แล้วทำไมต้องมาแอบจอดในซอยนี้ด้วย” นัชชารีบเปลี่ยนเรื่องแก้เขิน

“ก็จะรอดูว่ามึงขึ้น taxi คันไหนไป จะได้ขับตาม”

“ขับตามทำไม”

“มึงนึกว่าปลอดภัยมั่ง เรียกtaxi ในซอยเปลี่ยว ๆ ตอนดึก ๆ แบบนี้”

“ก็แล้วจอดให้ลงให้ทำไมล่ะ” นัชชายังไม่เลิกเถียง ทั้งที่ตัวเองเป็นคนขอลงเอง

“ให้ลงก็ด่า ไม่ให้ลงก็บ่น มึงจะเอายังไงห๊ะ” เตชินเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พลางจ้องหน้านัชชาที่ตอนนี้ก้มหน้านิ่ง

“งะ...งั้น… ไปส่งบ้านหน่อยสิ” นัชชาก้มหน้าพูดเสียงงึมงำเบาแผ่วออกมา

“มึงพูดอะไรอะ ไม่ได้ยิน” เตชินได้ยินไม่ค่อยชัดจึงถามกลับแบบไม่ค่อยเชื่อหู

“ปะ...ไปส่งบ้านหน่อย” นัชชาพูดเสียงดังขึ้นมาอีกนิด

“อะไรนะ”

“ไปส่งบ้านหน่อย! พูดไม่ได้ยินหรือไง! ห๊ะ อีตาบ้า บอกให้ไปส่งบ้านหน่อย! ไปส่งบ้านหน่อย! จะมัวลีลาอะไรนัก” นัชชาเงยหน้าตะโกนสุดเสียงแบบไม่พอใจที่รู้สึกเหมือนเตชินจะแกล้งยั่วเธอ

“ไม่อะ ไม่ส่ง” คราวนี้เตชินตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนนัชชา ขมวดคิ้วงง กับท่าทีของหมอนี่

“อ้าว ก็ทำไม ไหนว่าจอดรอเราขึ้น Taxi แล้วจะขับตามไง ก็แถวนี้ไม่มี Taxi นิ ดึกแล้วด้วย ก็ไปส่งหน่อยสิ”

“แล้วเมื่อกี้ขอลงทำไมก่อน”

“ก็ ก็ ก็นั่นแหละ เมื่อกี้ส่วนเมื่อกี้สิ ตอนนี้ขอให้ไปส่งแล้วไงล่ะ ก็ไปส่งสิ” นัชชาเริ่มเถียงข้าง ๆ คูๆ

“งั้นหอมแก้มกูก่อน ค่าจ้างให้กูไปส่งบ้าน”

“อ่า.. มันจะมากเกินไปแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันรอ Taxi ก็ได้”

“แน่ใจ?”

“…..”

“โอเค งั้นกูไปนะ” เตชินยักไหล่ ทำท่าเหมือนไม่แคร์ ก่อนจะหันหลังกลับเดินไปที่รถ

นัชชามองเตชินที่เดินไปจับประตูรถเตรียมเปิดเข้าไปนั่ง ได้แต่ลังเล เธอหันไปมองรอบ ๆ ซอยเปลี่ยวแบบนี้รถไม่ค่อยจะมีวิ่งเลยด้วยซ้ำ

“ดะ เดี๋ยว” นัชชารีบวิ่งไปหาเตชิน เพื่อจะเข้าไปหอมแก้มเขาอย่างที่เขาต้องการ เมื่อประชิดตัว นัชชาเขย่งเท้าขึ้นไปที่แก้มของเตชิน ประจวบกลับจังหวะเตชินหันกลับมา…..ริมฝีปากประกบกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เตชินรีบกอดเอวบางไว้แน่น ฝ่ามือใหญ่อีกข้าง รั้งศีรษะเธอไว้ ก่อนบดจูบลงไป จากแผ่วเบากลายเป็นแนบแน่น จนกระทั่งดูดดื่ม เมื่อเรียวลิ้นเริ่มแทรกไปดูดด่ำกับความหวาน

สติของนัชชาว่างเปล่า… ความเชี่ยวชาญในการจูบของเตชินที่ขึ้นชื่อว่าเสือผู้หญิง ทำให้คนที่อ่อนหัดอย่างนัชชาแทบเผลอไผล ปล่อยให้เขาช่วงชิงความหวานจนทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม กว่าจะเตชินจะยอมถอนจูบออก นัชชาก็แทบจะหายใจไม่ทัน

“ใครสอนให้กลั้นหายใจตอนโดนจูบ หืม” เขายิ้มพลางจ้องมองใบหน้าน่ารักของนัชชาที่เอาแต่หายใจถี่

“ก็ไม่เคยโดนจูบนี่ ก็มีแต่นาย…”

“เอาไว้กูจะสอนบ่อย ๆ จนมึงเก่ง”

“ห๊ะ…” นัชชาหน้าแดงพูดไม่ออก

“ไปขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวคราวนี้เราสองคนอาจจะโดนโจรปล้นของจริง”

“อ๋า จริงด้วย มัวทำอะไรไม่รู้เนี่ยะ อีตาบ้า”

นัชชารีบวิ่งขึ้นไปที่รถอีกฝั่ง เตชินได้แต่มองตามยิ้มอย่างมีความสุข

ทำไมนะ เวลาที่จูบนัชชา เขารู้สึกดีกว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เคยจูบมา ทำไมจูบของเธอหวานแบบนี้ แล้วถ้าเป็นตรงอื่นล่ะ นัชชา..จะหอมหวานขนาดไหน

———————