ตอนที่ 3 งานเข้า

ตอนที่ 3 งานเข้า

“ซี๊ด... อา”

“อื้อ เบาหน่อย”

“มะ ไม่ไหวแล้ว อร๊าย...”

เสียงคนทำกิจกรรมรักอย่างดุเดือดภายในห้องน้ำ จนเตชินที่เดินมาล้างมือถึงกับส่ายหน้า ก่อนจะแกล้งทุบประตู

“เบาหน่อยเว้ยเฮ้ย”

เขาแซวปนหัวเราะ อันที่จริงเวลาเข้ามาห้องน้ำที่ผับ เขาก็เจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว แม้แต่ตัวเขาเองถ้ารีบ ๆ หรือต้องการแบบด่วน ๆ ก็ยังเคยทำแบบนี้เหมือนกัน เขาเลยคิดจะแซวเล่นกวนตีนไปงั้นไม่ได้ใส่ใจอะไร

เมื่อตัวเองก็จัดการภารกิจจนล้างมือเรียบร้อยแล้ว เตชินจึงเดินออกมายืนสูบบุหรี่หน้าห้องน้ำ เพียงครู่เดียวคู่รักที่ทำเสียงดังในห้องน้ำเมื่อครู่ก็เดินตามออกมา

“เชี้ย”

เตชินถึงกับสบถออกมา เมื่อเห็นดีเจหนุ่มรูปหล่อแฟนนัชชา ~ตามที่เขาเข้าใจไปเอง~ เดินโอบมากับหญิงสาวหุ่นเซ็กซี่คนหนึ่ง ที่ยังคงเดินคลอเคลียกันอย่างมีความสุข ก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง เตชินเหล่สายตามองตาม เขาพ่นบุหรี่ออกจนหมดมวน จึงกดบุหรี่ลงกับผนัง แล้วเดินตามกลับมาที่ในผับ กวาดสายตามองหานัชชาที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างไม่รู้เรื่องเลยอะไร

-โง่ชิบ แฟนสวมเขาแบบนี้ยังไม่รู้ตัว-

ในฐานะเป็นเพื่อนร่วมคณะควรเตือนสักหน่อยก็ดี เตชินคิด ก่อนตัดสินใจจะเดินตรงไปหาแต่ไม่ทันที่เขาจะก้าวขาเข้าไปถึงตัวของนัชชา เตชินก็ต้องหยุดชะงักกึก

เมื่อน๊อตดีเจหนุ่มก็เดินมากอดบ่าของนัชชาอย่างสนิทสนม แถมนัชชาก็ยังหัวเราะกลับก่อนยกมือตีแขนเขาเบา ๆ ราวกับเป็นคู่รัก ความคิดที่จะเข้าไปเตือนนัชชาเลยต้องหยุดชะงัก

-เหอะ...ยายโง่เอ๊ย ช่างแม่ง...ไม่เห็นต้องใส่ใจเลยด้วยซ้ำ-

เตชินยักไหล่กับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาหันหลังกลับไปที่โต๊ะของเขาที่มีสาวสวยนั่งยิ้มหวานเยิ้มรอเขาอยู่ ก่อนก้มลงและบรรเลงแลกลิ้นกันอย่างไม่อายใคร

จนกระทั่งได้เวลาใกล้ผับเลิก เตชินลุกพรึ่บโดยที่ไม่ได้เรียกพนักงานมาเก็บเงิน นัชชาซึ่งอยู่ไม่ไกลรีบวิ่งเข้ามาขวางเอาไว้

“เดี๋ยว! เตชิน! นายจะไปไหน นี่นายยังไม่ได้คิดเงินเลยนะ”

“อะไรของมึง นัชชา”

“ก็นายกินแล้วยังไม่จ่าย”

“ก็ลงบัญชีโต๊ะ19ไว้สิวะ เดี๋ยวก็มีคนมาเคลียร์เอง มึงไม่รู้เหรอว่าผับนี้ของใคร”

“จะของใครก็ไม่รู้ รู้แต่นายยังไม่ได้จ่ายเงิน” นัชชาเลิกคิ้วมองหน้าเขาอย่างคนไม่ยอมแพ้ เธอยืนกรานเสียงแข็ง สองมือกางแขนกั้นทางเขาเดินอย่างดื้อด้านเพื่อไม่ให้เขาหนีไปโดยที่ไม่ได้จ่ายเงิน

“เกะกะ หลีกไป”

เตชินส่ายหัวอย่างรำคาญ ไม่รู้ว่ายายนี่บ้าหรือโง่ที่ไม่รู้ว่าผับนี้เป็นของพี่ชายเขา แถมเขาเองก็มีชื่อเป็นหุ้นส่วนถึงจะมีเปอร์เซ็นต์ถือหุ้นในอัตราส่วนน้อยกว่าพี่ชายก็ตามเถอะ เวลาเขามาที่นี่พนักงานส่วนใหญ่จะรู้ว่าเป็นเขา และจะลงบัญชีเอาไว้แล้วค่อยทำเบิกจ่ายในส่วนของวีไอพี

แต่จะว่าไป ปกติเขาก็ไม่ค่อยลงมาข้างล่าง ส่วนใหญ่จะอยู่ห้องวีไอพีข้างบนเท่านั้น วันนี้ก็แค่มาล่าเหยื่อหาสาว ๆ เท่านั้นเอง

เตชินถอนหายใจ มองนัชชาที่ยังคงดื้อด้านอยู่ตรงหน้า

แปลกแหะ ที่เวลามองหน้าผู้หญิงคนนี้ตรง ๆ เพิ่งรู้ว่านัชชาเองก็น่ารักไม่เบา ตากลมโตหวานใส ปากนิด จมูกหน่อย แต่ทำไมที่ผ่านมาเขาไม่เคยสังเกตเห็น หรือจะเรียกว่านัชชาอาจไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลยก็ว่าได้ แต่พอเธอมาจ้องหน้าเขาใกล้ ๆ แบบนี้

-น่ารักดีเหมือนกันวุ้ย-

“ว่าไงนายเตชิน กลับไปที่โต๊ะให้ฉันคิดเงินดี ๆ หรือจะให้ฉันเรียกการ์ดผับมาจัดการ” นัชชายังไม่เลิกพูดขู่ใส่เขาอย่างไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง

เสียงแว๊ดของนัชชาเข้ามาในโสตประสาททำให้เขาต้องหลุดจากภวังค์ที่กำลังชมความน่ารักของเธอ

-สงสัยตาฝาดที่มองว่ายายนี่น่ารัก-

“หลีกไปได้แล้ว มึงนี่มันน่ารำคาญ” เตชินทำท่าเหมือนจะเลี่ยงเดินไปอีกฝั่ง ก่อนที่หัวหน้างานของนัชชาจะเดินมาขนาบข้างพร้อมดึงแขนนัชชาเอาไว้

“คุณเตชินครับ ขอโทษครับ เด็กคนนี้เพิ่งมาทำงานได้สามวัน เลยไม่รู้ว่าคุณเตชินคือวีไอพีของที่นี่”

หัวหน้างานที่เห็นเหตุการณ์ไม่ดีที่นัชชายืนขวางเตชินทำท่าเหมือนกำลังยืนเถียงกันอยู่ รีบเข้ามากล่าวขอโทษพร้อมโค้งคำนับ ไม่วายยังเอามือไปกดหัวนัชชาให้ก้มโค้งคำนับตาม

-หา ไอ้หมอนี่เที่ยวประจำจนเป็นแขกวีไอพีของที่นี่เลยหรือเนี่ย ยี๋ สมฉายา จอมเสเพลเลย-

แม้นัชชาจะต้องฝืนก้มหัวให้เตชิน แต่ในใจยังคงตำหนิเขาอย่างรังเกียจ

“ไม่เป็นไรครับ ยัยนี่เป็นเพื่อนผมที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน”

“หา เพื่อนคุณเตชิน ทำไมสภาพนี้เรียนระดับเดียวกับคุณเตชินได้ล่ะ” หัวหน้าเงยหน้ามามองนัชชาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

“พวกนักเรียนทุนนะ ไม่งั้นคง…” เตชินยกยิ้มที่มุมปาก มองนัชชาที่ก้มหัวอยู่แต่เธอรีบเงยหน้าขึ้นมาปากดีใส่เขาอย่างลืมตัว

“แล้วไง นายจะบอกว่าฉันเป็นนักเรียนทุน ไม่งั้นคงไม่มีปัญหาเรียนที่นี่เหรอ”

“เมื่อกี้กูพูดแค่ว่ามึงเป็นนักเรียนทุน กูยังไม่ได้พูดเลยว่ามึงไม่มีปัญญาเรียน หึ หึ หึ กูได้ยินแต่พูดว่าตัวมึงเองอยู่คนเดียว”

เตชินลอยหน้าลอยตายียวนตอบ นัชชาได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความหมั่นไส้ ถ้าไม่ใช่เพราะหัวหน้ากระตุกชายเสื้อเธออยู่ตลอดเวลาตอนนี้ เธอคงใส่เขากลับเป็นแน่

ใช่...และตอนนี้เธอเลยทำได้แต่นับ 1-10 ในใจ

“ยังไงก็ฝากดูแลเพื่อนผมด้วยนะ อย่าใช้งานหนักมากเธอเพิ่งซุ่มซ่ามหกล้มมาขายังเคล็ดอยู่”

เตชินยักคิ้วก่อนยิ้มเย้ยให้นัชชาอย่างเหนือกว่าก่อนจะเดินออกไป

-เหมือนจะดี ที่ฝากเธอกับหัวหน้า เหมือนจะดีที่รู้ว่าเธอขาเจ็บ แต่ไอ้บ้า ตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอเจ็บตัว ก็เพราะไอ้หมอนี่ไม่ใช่หรือ-

นัชชาได้แต่กัดริมฝีปากแน่นมองตามแผ่นหลังของเตชินด้วยแววตาหมั่นไส้ จะว่าไปกลุ่มเพื่อนเขา กับ กลุ่มเพื่อนเธอ แทบจะอยู่กันคนละโลกเลยด้วยซ้ำแทบไม่เคยเสวนากันเลยก็ว่าได้ ไม่คิดว่าอยู่ ๆ บทจะต้องได้คุยกัน กลับต้องมาเจอกันบ่อย ๆ แบบนี้ โลกไม่น่าเหวี่ยงให้เธอมาเจอผู้ชายเฮงซวยแบบนี้เลย

ตีหนึ่งกว่า

เป็นเวลาที่ผับเลิกลูกค้าเริ่มทยอยกลับจนเกือบหมด นัชชาพยายามมองหา น๊อต พี่ชายของเธอเพื่อรอเขากลับบ้าน ว่าแต่ป่านนี้แล้วพี่ชายตัวดีของเธอหายไปไหนกันนะ นัชชาพยายามสอดส่ายตามองหารอบ ๆ ก่อนจะพยายามถามเพื่อนร่วมงานของเธอและพี่ชาย แต่ไม่มีใครพบ เธอหยิบโทรศัพท์กดหาหาเขาซ้ำ ๆ แต่ทว่าก็ไม่ใครรับสาย

“ไปไหนเนียะ อีพี่บ้า ต้องรีบกลับไปนอนนะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย”

~อีกด้านหนึ่งของห้องวีไอพี~

น๊อตถูกคุมตัวมาพบเฮียแบงค์ เจ้าของบ่อนW เพราะเค้าติดพนันบอลเกือบแสนบาทและเลื่อนนัดหนีหนี้มาเรื่อย ๆ

สภาพของเขารายล้อมไปด้วยลูกค้าน้องของเฮียแบงค์และคนของเอริคที่เป็นพี่ชายของเตชิน เขาถูกจับให้นั่งคุกเข้าอยู่กับพื้นสีหน้าซีดเผือกจนแทบไม่มีสี ที่ผ่านมาเวลาได้เงินเดือนมาแทนที่เขาจะเอาไปเงินไปจ่ายดอกหรือบางมาใช้หนี้ เขากลับเอาไปต่อทุนเล่นพนันอีกเหมือนเดิมจนทำให้หาเงินมาใช้หนี้ไม่ทัน สุดท้ายพอทบไปทบมาหลายเดือน ก็กลายเป็นเงินร่วมแสน

“มึงจะเอาไงวะ ไอ้น๊อต นี่เข้าเดือนที่สามแล้วที่มึงไม่จ่ายอะไรเลย กูเลยต้องขอร้องคุณเอริค ให้ลากมึงมาคุยที่นี่”

“เฮียเอริคช่วยผมด้วยครับ” น๊อตหันไปหา คุณเอริคเจ้าของผับแองเจิล ของที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ

“มึงเบิกล่วงหน้าไปสามแสนแล้วไอ้น็อต ทำงานใช้หนี้กี่ปีหมด ครั้งก่อนมึงก็ขอเบิกไปใช้หนี้ แต่มึงก็ไม่ใช้หนี้เขา นี่มึงยังกล้าขอร้องให้กูช่วยอีก ระยำชิบหาย หนนี้กูคงไม่ช่วยมึงช่วยตัวเองเถอะ” เอริคพ่นบุหรี่ออกมาก่อนจะกดก้นบุหรี่ลงมองเขาอย่างเฉยชา

“เฮียครับ ถ้าเฮียไม่ช่วยผมแล้วใครจะช่วย” น๊อตส่งเสียงราวอ้อนวอนด้วยสีหน้าขอร้องสุดขีด

เอริค นั่งไขว่ห้างส่ายหน้าเบาๆ ในมือยังคงถือบุหรี่ตัวใหม่ เขามองน๊อตด้วยแววตาว่างเปล่าที่เหมือนพญาเหยี่ยวของเขา แต่ไม่พูดอะไรก่อนหันไปพยักหน้าไปที่เฮียแบงค์ให้จัดการต่อได้เลย เพราะเขาก็เบื่อที่จะเอาไว้เหมือนกัน

“ว่าไงไอ้น๊อต นายแกก็ไม่เอาแกแล้ว ว่าไงวะ” เฮียแบงค์ยิ้มเหี้ยมแต่ส่งสายตาดุมองน๊อตที่สีหน้าเหมือนคนร้องไห้

“ผมขอ ขอสามวัน ได้ไหมเฮียแบงค์” น๊อตรีบยกมือไหว้ขอร้อง

“ไอ้สัส มึงขอร้องกูมาสามวันพูดแบบนี้มาสามเดือนได้แล้วมั๊ง ดอกกูก็ไม่เคยได้” เฮียแบงค์ทุบโต๊ะดังปังเสียงดัง จนแบงค์หน้าถอดสี

จังหวะวิกฤตของน๊อต ก็ปรากฏสายนัชชาที่โทรตามเข้ามารัว ๆ น๊อตพยายามเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบมาตัดสาย ทว่าลูกน้องของเฮียแบงค์กลับกระชากโทรศัพท์จากมือน๊อตไปเสียก่อน ก่อนจะส่งโทรศัพท์ที่ปรากฏเป็นรูปนัชชาโทรเข้ามา

“ใครวะ เด็กมึงเหรอ สวยดีนี่หว่า” เฮียแบงค์แสยะยิ้ม

“มะ ไม่ใช่ครับเฮีย น้องสาวผมครับ”

“ซิงป่าววะ ถ้าซิงเอามาขัดดอกให้กู กูจะปล่อยมึงไปคืนนี้”

“มะ ไม่ได้เฮีย น้องผมไม่เกี่ยว น้องผมไม่รู้เรื่อง อย่าลากน้องผมมาเกี่ยว”

เฮียแบงค์ยิ้มเหี้ยม ก่อนกดรับสายและเปิดสปีกโฟนทันที

“ไอ้พี่น๊อตอยู่ไหนเนี่ย รออยู่ที่หน้าผับนานแล้ว ปวดขา เดินไปรอที่รถนะ ไว ๆ ด้วย พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”

นัชชาโวยวายส่งเสียงกลับมาตามเสียงโทรศัพท์โดยไม่รู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นแม้แต่น้อย

เฮียแบงค์กดตัดสายทันที

“ไปพาตัวอีนี่มา” เขาหันไปสั่งการลูกน้องทันที

“อย่าเฮีย ได้โปรดเฮีย อย่าทำน้องผม ผมสัญญาผมจะหาเงินมาใช้เฮียให้เร็วที่สุด”

“หุบปาก ประโยคนี้เลย มึงพูดมากี่รอบแล้วไอ้น๊อต”

“โธ่ เฮีย ผมขอร้อง”

“เร็วๆ ไปลากอีนี่มา!!!”