ตอนที่ 5 มีแฟนแล้ว

ตอนที่ 5 มีแฟนแล้ว

เพื่อนสาวกลับออกไปได้สักพักใหญ่ตอนเกือบจะสองทุ่ม จู่ๆ เสียงเคาะประตูห้องริสาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ลืมอะไรเพื่อน” ริสาในชุดลำลอง กางเกงขาสั้นถึงสะโพกกับเสื้อยืดสีชมพู เปิดประตูออกมา ทำเอาผู้ที่มาเยือนยามวิกาลอย่าง มาวิน ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน

“อ๊ะ มาวินหรอ มีอะไร” สีหน้ายิ้มแย้มของริสาเมื่อสักครู่เมื่อเห็นเป็นมาวินที่เอาแต่จ้องเรียวขาของเธออยู่ เปลี่ยนเป็นชักสีหน้าไม่พอใจทันที

“ก็เห็นอยู่ตึกเดียวกัน เลยจะมาทักทาย”

“หรอ แล้วมีอะไรอีกไหม เราจะนอนแล้วง่วง” ริสาตัดบทก่อนจะรีบดึงประตูปิดทันที

-แม่ง หยิ่งนักใช่ไหม-

มาวินรู้สึกหงุดหงิด ที่อยู่ๆ ริสาดันมาปิดประตูใส่หน้าเขา

-คนอุตส่าห์เป็นห่วง เห็นว่าไม่สบายกะจะมาดูว่าเป็นยังไงบ้าง ดันมาเชิดใส่แบบนี้-

เขาเดินกลับมาที่ห้องอย่างหัวเสีย ทรุดตัวลงนั่งที่เตียง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องกด Line ไปหาเธอทันที

แม็กซ์ : พรุ่งนี้มาหาด้วยที่เดิมสามทุ่ม!

เงียบ ไม่มีการตอบกลับจากริสา

มาวินตัดสินใจ ส่งรูปริสา ในสภาพกึ่งเปลือยมีผ้าห่มปิดไว้หมิ่นเหม่ที่หน้าอก ผ้าปิดตาสีดำถูกแกะออกไปแล้ว ภาพที่เธอนอนหลับใหลอยู่ที่เตียงสีขาวที่โรงแรมแห่งนั้น ดูจากสภาพก็รู้ว่าเธอเพิ่งเสร็จภารกิจใหญ่มา

ไม่ถึงนาที ทันทีที่ภาพถูกส่งไปให้ริสา

เสียง Line ของมาวินก็ดังขึ้น

ริสา : ไอโรคจิตลบรูปเดี๋ยวนี้นะ

แม็กซ์ : นึกว่าบล็อคไลน์ผมไปแล้ว กำลังจะเอารูปลงอินเทอร์เน็ตอยู่พอดี

ริสา : เลวที่สุด คอยดูนะฉันจะแจ้งความ

แม็กซ์ : เอาสิ ลองดู แจ้งความตอนนี้เลยไหมล่ะ จะได้กดเผยแพร่รูปพวกนี้ไปเลยเดี๋ยวนี้

ริสา : อย่านะ

แม็กซ์ : งั้นสามทุ่มพรุ่งนี้ที่เดิม

ริสา : ฉันไม่สบายอยู่ ไปไม่ไหวหรอกนะ

แม็กซ์ : แล้วแต่นะ ไม่มาก็เตรียมใจไว้ได้เลย รู้กันทั้งมหาวิทยาลัยแน่ ลองดู

มาวินขู่เล่นๆ เขาไม่ได้คิดจะทำรุนแรงขนาดนั้น แต่แค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น ผู้หญิงเข้าหาเขาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ จะมีก็แต่ริสา ที่บังอาจกล้าเมินเขาอยู่คนเดียว

-จะเอาให้หงอ จนร้องไม่ออกเลยทีเดียว-

มาวินยิ้มร้าย ความจริงเขาเองก็ตั้งใจว่าจะรอให้เธอหายป่วยก่อน ค่อยจัดการเธออีกครั้ง แต่เมื่อกี้ใครใช้ให้เธอปิดประตูเสียมารยาทใส่เขาเมื่อกี้ล่ะ

-ช่วยไม่ได้-

รุ่งเช้า

แม้ริสาจะตัวรุมๆ แต่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน วันนี้เธอจำต้องไปเรียน ด้วยว่าไม่อยากหยุดเรียนบ่อยๆ อีกไม่กี่วันก็ต้องไปฝึกงานแล้ว

แต่ที่สำคัญ คืนนี้ต้องไปหาไอหมอนั่นโรคจิตอีก เธอจะทำยังไงดี ไม่อยากไปเลย จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ ก็ในเมื่อเธอพลาดเอง

ริสาเดินเหม่อ ออกจากหอพัก เตรียมจะไปขึ้นวินมอเตอร์ไซด์ แต่มาวินเดินลงมาตามหลังใกล้ๆ กันจนทันกัน

“เฮ้ย ริสา รีบเดินไปไหนวะ ไปกับกูป่ะ”

“ไม่อ่ะ ขอบคุณ” แค่เห็นหน้ามาวินก็พาลไม่ชอบขี้หน้า แม้เขาจะหล่อเหลาเอาการขนาดสาวๆ กรี๊ดกันนักกรี๊ดกันหนาก็เหอะ

“ก็ไปเรียนที่เดียวกัน จะหยิ่งอะไรนักว่ะ”

-ก็เพราะพูดจาหยาบคายแบบนี้ใครจะอยากญาติดีด้วย-

ริสาเบ้ปากที่ไม่ชอบเขา ก็เพราะเขาพูดจาไม่สุภาพแบบนี้เธอญาติดีด้วยไม่ลง

“เราไปวินมอเตอร์ไซด์เองได้” ริสาถอนหายใจอย่างรำคาญ

“อ๋อ รู้ล่ะกลัวกูหรอ”

“เปล่าหนิ ทำไมเราต้องกลัวนาย”

“กลัวกูตามจีบมึงเหมือนเมื่อก่อน งั้นสิ”

“ไร้สาระ” ริสาทำท่าจะเดินไป

“ไม่กลัว ก็ติดรถไปด้วยกัน เร็ว เสียเวลาสายแล้ว” มาวินคว้ามือริสา กึ่งลากขึ้นไปที่รถ เธอไม่ทันตั้งตัว สุดท้ายก็ถูกดึงมาขึ้นในรถจนได้

ริสาทำสีหน้าเหมือนไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก ผิดกับมาวินที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

-หยิ่งไปเถอะ เดี๋ยวรู้กัน-

ที่มหาวิทยาลัย

“หิ้ววว ย้ายไปอยู่หอเดียวกันวันเดียวกัน จีบติดเลยเหรอว่ะ มึงนี่เก่งจริงๆ สุดยอด” เตชิตเดินเข้ามากอดคอมาวิน เมื่อเห็นริสาลงจากรถมาพร้อมๆ กับเขา

“บ้า ประสาทแค่ติดรถ จีบเจิบอะไร” มาวินยังคงปากแข็ง เพราะกลัวจะเสียหน้าเหมือนแต่ก่อน

“พวกนายเลิกพูดอะไรเพ้อเจ้อได้แล้ว ฉันแค่บังเอิญขึ้นรถด้วย ไม่ต้องคิดจะจีบหรือเอาฉันกับกลุ่มพวกฉันไปรวมในการสะสมแต้มของพวกนายหรอกนะ บอกไว้เลยไม่มีวัน”

ว่าแล้วริสาก็เดินหนีไปที่ตึกคณะเขาหากลุ่มเพื่อนๆ ทันที ทิ้งสองหนุ่มที่ยืนอึ้งเพราะโดนตอกหน้า

-ไม่มีวันงั้นเหรอ-

“ปากดีฉิบหาย” เตชิตสบถออกมาอย่างหัวเสีย “เดี๋ยวกูจะจัดการเสียให้เข็ด”

“อะไรของมึง” มาวินหันมองหน้าเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ “มึงจะจัดการคนไหนก็จัดการคนนี้กูจัดการเอง”

“ห๊ะ มึงคิดว่าจะเอาชนะผู้หญิงหยิ่งๆ ปากดีแบบนี้ได้หรือวะ”

“เออ ก็แค่ลูกนกตัวเล็กๆ จะทำให้ทั้งรักทั้งหลงกู จนโงหัวไม่ขึ้นเลย”

“แบบไหนวะ บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ จนโงหัวขึ้นมาไม่ได้หรอ” เตชิตหัวเราะชอบใจ

“เออ เดี๋ยวก็รู้ แม่งหนีกูไม่รอดหรอก” มาวินมองตามร่างบางที่เพิ่งเดินไปถึงที่กลุ่มเพื่อน

-ถือตัวแบบนี้ อยากรู้นักว่า ถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรก ยังจะกล้าถือตัวแบบนี้อีกได้ไหม แต่ขอแกล้งไปอีกสักพักดีกว่า-

สามทุ่ม ณ. โรงแรมคริสตัล

ริสา ยังไม่หายดีจากการที่มีอะไรครั้งแรก แต่ก็ต้องหอบร่างมาหาชายชื่อแม็กซ์ตามที่นัดเขาไว้ ครั้นจะไม่มาก็กลัวเขาจะทำจริงอย่างที่ขู่

ลังเลอยู่เป็นนานกว่าจะตัดสินใจเคาะประตูที่ห้องเดิม และก็เหมือนในครั้งนั้น ทันทีที่เธอก้าวเข้ามา ไฟในห้องก็เหมือนเพิ่งปิดลง ชายหนุ่มรีบดึงตัวเธอเข้ามากอด ก่อนจะใช้ผ้าพันตาเธออีกครั้ง ไม่เคยรอให้เธอตั้งตัวได้สักที

“คะ คุณแม็กซ์ ทำไมต้องปิดตาด้วยค่ะ ทำแบบนี้ ริสากลัวนะคะ” ริสาเริ่มโวยวาย เมื่อเขาตรึงข้อมือเธอไว้แน่น

“ผมไม่ชอบให้คู่นอนเห็นหน้าคุณก็รู้” เสียงกดต่ำของแม็กซ์ ช่างคุ้นหูเหมือนจะใช่ แต่ก็ไม่ใช่

“แต่วันนี้ฉันไม่ได้มาจะนอนกับคุณนะ ฉันแค่จะมาขอร้องคุณให้ปล่อยฉันไป และขอให้คุณช่วยลบคลิปนั่น ฉันยังเป็นแค่นักศึกษา อีกไม่นานฉันก็จบแล้ว ให้ฉันจบอย่างปกติสุขได้ไหม ได้โปรดเถอะ”

“ไม่ได้”

“ทำไมคะ”

“ผมติดใจเรือนร่างคุณซะแล้ว”

“ได้โปรดเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย”

“ไม่ได้ ยังไงผมก็ไม่ปล่อยคุณไป” มาวินเริ่มซุกไซ้ตรงผมหอมของริสา ไม่รู้ว่าเธอใช้แชมพูอะไรผมถึงหอมขนาดนี้

“ยะ หยุดก่อนเถอะค่ะ ได้โปรด”

การที่ถูกล่วงเกินในสภาพถูกปิดตานี่มันช่างน่ากลัวจริงๆ เพราะไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่า

-เขาจะทำอะไร-

“ฉันมีแฟนแล้ว!” ริสาจำได้ว่า เขาเคยไลน์บอกเธอว่าไม่ชอบนอนซ้ำร่างกายกับคนอื่น ถ้าเธอโกหกว่ามีแฟนแล้ว เธออาจจะรอดก็เป็นได้

“มีตอนไหน ตอนเอากันเมื่อวันก่อน มึงยัง..” มาวินโมโหจนลืมกดเสียงให้ต่ำ ก่อนจะนึกขึ้นได้รีบเปลี่ยนเสียงทันที “คุณยังเวอร์จิ้นอยู่เลย”

“ก็หลังจากที่มีอะไรกับคุณ แฟนฉันรู้ก็เลยโกรธ ฉันเลยต้องนอนกับเขา เพราะฉะนั้นฉันไม่สะอาดแล้วสำหรับคุณ”

-ใครวะ-

มาวินงง เพราะหลังจากเธอมีอะไรกับเขาจนป่วย ยังไม่เห็นเธออยู่กับใครนอกจากเพื่อนของเธอ

“มันชื่ออะไร!!”

“คะ คุณไม่จำเป็นรู้”

“ตอบ!! บอกมามันชื่ออะไร”

ริสาถูกตะคอกจนตกใจ พยายามลำดับนึกชื่อเพื่อนร่วมคณะ แต่แทบจะนึกถึงใครไม่ออก เพราะเธอไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และ ขืนบอกไปคนนั้น น่าจะเดือดร้อนแน่ๆ

“ใคร!!” มาวินบีบคางริสา จนเธอรู้สึกเจ็บใช่แล้วเสียงนี้ คุ้นมาก เหมือนกับ

“มาวิน แฟนฉันชื่อ มาวิน!”

ริสาอ้างส่งๆ เพราะว่ามันจวนตัว คิดอะไรไม่ทันเลยเอ่ยชื่อเขาขึ้นมา เพราะเห็นเสียงคล้ายๆ

“เหอะ” มาวินกระตุกยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

-ยัยนี่ โกหกได้มั่วมาก อ้างชื่อใครไม่อ้าง เสือกมาอ้างชื่อเขา-

“เพราะงั้นปล่อยฉันไปเถอะนะ ถ้าแฟนของฉันรู้เขาคงโกรธมาก” ริสาอ้อนวอน คิดว่าคงได้ผลเขาต้องปล่อยเธอไปแน่

มาวินแอบขำริสาอยู่ในใจ เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะคำรามด้วยเสียงกดต่ำอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ ผมว่าผมนอนซ้ำกับแฟนของคุณได้”

-ไหนว่าเขาไม่ชอบนอนซ้ำกับใครไง ทำไมไม่ได้ผล-

มาวินโน้มตัวลงเพื่อซุกไซ้ผิวหอมละเอียดของเธออีกครั้ง แม้ริสาจะพยายามดิ้นรนสุดชีวิต แต่เขาไม่ยอมหยุด แถมยังล้วงเข้ามาใต้เสื้อเพื่อสัมผัสกับอกสวยของเธอ

ตัวของเธอยังรุมๆ เพราะไม่สบายอยู่เลย

มาวินหยุดชะงัก เขารู้ว่าส่วนหนึ่งที่เธอไม่สบายเกิดขึ้นก็เพราะเขา

“คะ คุณแม็กซ์ อื้อ ริสายังเจ็บอยู่จริงๆ นะคะ” ริสาทั้งดิ้นรนทั้งร้องไห้

ในที่สุด มาวินตัดสินใจอุ้มร่างบางของริสาขึ้นมาแล้ววางไว้เธอไว้ที่บนเตียง

-เฮ้อ งั้นคืนนี้แค่นอนกอดก็แล้วกัน-

——————————