บทที่ 10 ห้องเย็น

ด้านมอสที่ตนตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งโรงอาหารนั้น เรื่องเก่า ยังไม่ทันเคลียร์ เรื่องใหม่มาให้ปวดหัวอีกแล้ว จะอะไรซะอีก หึ...สาวๆ พวกนี้คงคิดว่าผมคบกับยัยนั้นสินะ คิดไปได้ คนอย่างผมนี้นะคบเชอเนม ไม่มีทางเด็ดขาด

“ไง จะเอาเรื่องน้องเขา แต่กับโดนสาวกอดซะงั้น” แทคิณว่าให้มอส

“อย่าว่าแต่มึงเลย จะเอาเรื่องเขายังไง โกรธแค่ไหน ถ้าโดนจับกอดกลางโรงอาหารแบบนี้ ยิ่งน่ารักอีก เป็นกูก็เอาเรื่องไม่ลงว่ะ ตอนแรกไม่แน่ใจ พอมองใกล้ๆ น้องลัมโบนี้ว่า”

“น้องลัมโบ” ใบหน้าอันหล่อเหลาของมอสขมวดคิ้ว

“อ้าวคนนี้แหละ ที่มีประเด็นเรื่องรถกับไอ้มอส น่ารักปะละ น้องทำสีผมใหม่ กูแม่งแทบจำไม่ได้ น้องเชอเนมคนสวยของพี่มอส”

“สัส รามแม่งอย่าล่อกูสัส” มอสว่าให้กับราม ด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขายังหงุดหงิดที่ยัยนั้นว่าเขาหน้าเหมือนตัวแย้ กล้าดียังไงมาวิจารณ์หน้าเขา นี้เขาคงใจดีมากเลยสินะ ได้เจออะ มอสได้แต่กัดฟันกรอดคาดโทษคนที่วิ่งหนีไป

เมื่อสาวๆ ลุกออกจากโต๊ะไปแล้วนั้น ทั้งสี่หนุ่มก็นั่งทานข้าวกันต่อ

“ข่าวเก่ายังไม่ทันเคลียร์ ข่าวใหม่มาให้มึงปวดหัวอีกแล้ว” รามไม่พูดเปล่า แต่กับยื่นสมาร์ตโฟนของตนให้กับเจ้าตัวข่าว จะอะไรซะอีก บอกแล้วฮอตจริงไรจริง ไม่ถึง 10 นาทีภาพเชอเนมกอดมอสเมื่อครู่ก็ถูกถ่ายลงในกลุ่ม

“ไม่เคลียร์หน่อยเหรอ” โรมถาม

“ไม่ถึง 3 วันเรื่องคงเงียบไปอีก” มอสตอบ เขาไม่ชอบเป็นจุดสนใจ เป็นเป้าสายตาของใคร แต่นาทีนี้คงไม่พ้นเรื่องของเขาและเชอเนม คบ...กัน หึ... คนสร้างเรื่องคงหิวแสงมากเลยสินะ มูลความจริงแค่ 1.111 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น มอสได้แต่หงุดหงิดและหัวเสียให้กับเรื่องที่ไม่เป็นความจริง

“ไม่แก้...” แทคิณหมายถึงแก้ข่าวดังใน มหาลัย

“เสียเวลา ว่ะ” มอสตอบแค่นั้น

ด้านเชอเนมหลังจากวิ่งออกมาจากโรงอาหารแล้วนั้น

!! ฟู่...!! โล่งอกไปที รอดแล้วฉัน ร่างบางได้แต่พึมพำกับตัวเอง ไม่นานสองสาวนับดาวและวาววาก็เดินตามมา

“ยัยเนม อร้าย...อิจ แก ฉันอิจแกโคตรๆ ไงแกไปกอดพี่มอสได้อะ” ยัยวาววาถามฉัน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“แก ไม่เห็นเหรอ ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”

“ฉันก็คิดว่า แกกับพี่มอสมีซัมติงกัน” นับดาวว่ามา

“ที่ถามมาคิดแล้วใช่ปะ”

“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ สิ แกจะพาลโกรธพวกฉันทำไม” จากที่จะทานข้าวที่โรงอาหารที่นี่ พอพี่มอสคู่กรณีอยู่ที่นี่นั้นถึงกับต้องเปลี่ยนที่ไปเลยแหละ ขณะที่ทั้งสามสาวเดินไปหลังมอนั้น

“ยัยเนม อยากรู้จังอกพี่มอสนุ่มปะ ฉันเห็นแกซบแล้วอยากลองบ้าง เนียนนะคะ แกล้งซบอกพี่มอส นานเชียว อิจเวอร์ รู้จักกลุ่มคนดัง”

“เห้ย...นี้ยังไม่เลิกพูด ถ้าพวกแกสองคนเอาแต่พูดเรื่องนี้อีก ฉันจะไม่ไปด้วยละนะ คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่ด้วย” พอเจอหน้าเขา นี้ฉันจะหาตังที่ไหนมาคืน เขาละเนี้ย เงินแสนกว่าระยะเวลา 1 เดือน ทำเอาคนสวยอย่างฉันถึงกับเพลีย แต่ในจังหวะนั้นเชอเนมกับคิดขึ้นได้นั้น ใช่สิ เจ้เชอรี่ต้องช่วยฉันได้แน่ๆ เจ้เชอทำงานเป็นถึงผู้จัดการร้านและเป็นรุ่นพี่ฉันสมัยเรียนประถมยันมัธยม เพราะฉันจะแบกหน้าไปยืมพี่รัน คงไม่ได้แน่ๆ คนตัวเล็กได้แต่คิด จากนั้นก็ทักแชทเฟซบุ๊กหารุ่นพี่ของเธอทันที ได้ข่าวมาร่ำรวยจากการมาทำงานเมืองกรุง เจ้เชอรี่คงไม่ใจร้ายกับฉันหรอก เชอลิตาได้แต่คิด

3 ชั่วโมงต่อมา

ด้านเชอเนมหลังจากที่เลิกเรียนในช่วงคลาสบ่ายแล้วนั้น

“พึ่งจะ 4 โมงเอง พวกแกไปไหนต่อปะละ” พอเดินออกจากตึก ยัยนับดาวก็หันมาถามฉันและยัยวาววา

“คงไปเดินหาดูงานแถวๆ นี้อะ ไม่รู้พอจะมีใครรับฉันไหม” ฉันหันไปเอ่ยกับเพื่อน

“ไม่คิดเลย ว่าคนหล่ออย่างพี่มอส เขาจะดูใจร้ายขนาดนี้” สองสาวที่ฟังเชอเนม ถึงกับเพลียแทน เงินไม่ใช่น้อยๆ

“ฉันจะถามคุณอาฉัน ดูว่าร้านคุณอายังรับคนอยู่ไหม ช่วยอีกแรง” นับดาวหันมาเอ่ย

“ขอบคุณพวกแกมาก”

“อย่าคิดมากนะ เชอเนม คนสวยๆ” เอ่ยจบพวกเราก็แยกย้ายกัน ทว่าขณะที่เชอเนมจะเดินไปยังป้ายรถเมล์นั้น

Rrrrrrrrr เสียงสมาร์ทโฟนกับดังขึ้นมา เบอร์ 082-8988xxx เหอะเบอร์นี้โทรมาสองรอบละนะ หรือจะเป็นเบอร์เจ้เชอรี่ เมื่อคิดเช่นนั้นมือเรียวกดรับสาย

[สวัสดีค่ะ] เสียงเล็กเอ่ยกับคนปลายสาย

[มาเจอฉันที่อาคาร 8 ตึกนิเทศ ห้อง889] เสียงทุ่มเอ่ยกับคนตัวเล็ก

[ใคร...เหรอ]

[ฉันเอง มอส ที่เป็นเจ้าหนี้เธอ]

[เจ้าหนี้...] คนตัวเล็กเอ่ยด้วยสีหน้าตกใจ

[พี่มีอะไรกับฉัน ไม่ทราบ]

[อีก 10 นาที ฉันต้องได้เจอเธอ]

[10 นาที นี้พี่จะบ้า เหรอ]

[นั้น ปัญหาของเธอ ไม่ใช่เรื่องของฉัน] เอ่ยจบมอสก็ตัดสายไปทันที

ตู๊ด ตู๊ด

“เหอะ...” เชอเนมได้แต่อ้าปากค้าง นี้เขาเป็นบ้าอะไรของเขา แต่ถ้าฉันไม่ทำตามละ “คุก...” ใบหน้าอันหล่อเหลาสายตาคมคู่ดุลอยเข้ามาในหัวของเธอ ร่างบางถึงกับขนลุก หยี่เข้าคุกไม่เอาด้วยหรอก

ร่างบางเดินมาหยุดที่หน้าห้อง 889 ด้วยหัวใจที่เต้นตุบตับ อย่างกล้าๆ กลัวๆ ห้องนี้คือห้องอะไรเหมือนไม่ใช่ห้องเรียนเลยแฮะ หรือฉันจะมาผิดชั้น สายตาดวงเล็กเหลือบมองเลขห้อง

“ก็ไม่ผิดนี้น๊า” แต่ขณะที่เชอเนมเปลี่ยนใจจะหันหลังกลับทางเดิมนั้น

!! พรึ่บ!! กับมีใครบางคนที่เปิดประตูเข้ามา ฉันสบตากับผู้ชายสองคนที่เดินออกมาจากห้องนั้น

“มาหาไอ้มอส” ฉันได้แต่พยักหน้า อ่า...นี้พี่แทคิณไอดอลหนุ่มคนดังนี้เอง ส่วนอีกคนพี่คนนี้ชื่อพี่โรม

“เชิญครับ มันรอเราในห้องอะ” โรมเอ่ยมาเช่นนั้น คนตัวเล็กถึงกับตาโต แต่นั้นร่างบางกับสาวเท้าเข้าในห้อง ทว่าขณะที่เข้ามาในห้องที่มอสเรียกนั้น

“ว้าว ที่มหาลัยนี้มีห้องพัก Vip สำหรับคนรวยด้วยเหรอ ชิแบ่งชนชั้นกันชัดๆ” เสียงที่เอ่ยมานั้น ทำเอาร่างสูงในชุดนักศึกษาอย่างมอสถึงกับหันมอง

“เชิญครับ คนสวย” พี่รามเอ่ยทักทายฉัน

“พี่มอส พี่มีอะไรกับฉัน...หรือเปล่า” เธอเอ่ยกับเขา ขณะที่มอสเดินมานั่งบนโซฟา สายตาคมเข้มเหลือบมองคนตัวเล็ก

“1 เดือนคงมากไป พูดมากอย่างเธอ 3 วันพอ” โทษฐานที่ยัยนี้กล้าด่าว่าเขาหน้าแหลมเหมือนตัวแย้ที่ตายายเธอที่เลี้ยงแย้เอาไว้

“3 วัน” คนฟังถึงกับเอ่ยเสียงหลง รามที่เล่นเกมส์ในมือถึงกับเหลือบมองมอส

“พี่มอส นี้พี่จะบ้าไปแล้วเหรอ 3 วันฉันคงไม่มีปัญญาหาตังมาจ่ายพี่ทันหรอก” ทั้งสีหน้าและแววตาดุดันแบบนี้ เขาคงโกรธไม่พอใจฉัน เรื่องที่โรงอาหารเมื่อกลางวันสิกลั่นแกล้งกันชัดๆ

“ไม่ใช่ปัญหาของฉัน นั้นมันเรื่องของเธอ” มอสเอ่ยอย่างเด็ดขาด จากนั้นร่างสูงเดินออกจากห้องของแทคิณ

“อีก 3 วัน 5 โมงเย็นมาเจอฉันที่นี่พร้อมกับเงินจำนวน 125,000 บาท” เสียงเข้มเอ่ยจบก็เดินออกจากห้อง โดยที่มีรามนั้นเดินตาม