4/1 อยู่เป็นเพื่อนกัน

ตอนที่4

อยู่เป็นเพื่อนกัน

ช่วงนี้เป็นช่วงที่รุจดารินกำลังทำงานเพื่อให้ทันกับการรองรับการประเมินเพื่อเลื่อนวิทยฐานะของเธอ เกือบทุกวันเธอต้องกลับถึงบ้านหลังจากสามีและลูก ยกเว้นแต่วันที่จิรกรมีนัดสังสรรค์กลับเพื่อน ซึ่งก็มีในเกือบทุกสัปดาห์

‘ยังไม่กลับใช่ไหม เห็นรถจอดอยู่’ แชทเดิมจากครูหนุ่มรุ่นน้องถูกส่งมา เมื่อถึงเวลาเลิกงาน

‘ยัง ยังทำงานไม่ถึงไหนเลย ปริ้นผิดปริ้นถูก แล้วกลับแล้วเหรอ’ เมื่อเขาทักมาเธองหญิงสาวจึงกล้าที่จะถามกลับไป

‘จะกินอะไร’ บ่อยครั้งที่เขาไม่เคยตอบตรงคำถามเธอ แต่หญิงสาวกลับรู้สึกชินและเข้าใจ แบบอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

‘กาแฟสักแก้ว ง่วงไม่ค่อยได้นอน’

‘ชาเขียวหวานน้อยนะ’

“เฮ้อ....”

มันเป็นคำถามที่ไม่ได้ฟังคำตอบเลย ในเมื่อจะให้เธอกินชาเขียว แล้วกันติทัตจะถามให้เสียเวลาทำไม หญิงสาวคิดในใจ แต่ไม่กล้าพิมพ์ตอบกลับไป ทำได้แค่ส่งสติกเกอร์ขอบคุณ

รุจดารินนั่งเลื่อนช่องแชทเพื่อย้อนดูข้อความเก่าๆ ที่เธอกับกันติทัตเริ่มคุยกัน เพราะเธอลืมไปแล้ว ว่าเขากับเธอเริ่มคุยกันแบบส่วนตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ข้อความแรกเกิดจาก เธอโพสหน้าเฟสบุ๊คว่าเครื่องปริ้นของเธอมีปัญหา กันติทัตจึงทักข้อความมาว่า

‘อาการมันเป็นยังไง พรุ่งนี้ยกมาให้หมอดูหน่อยสิ’

และตั้งแต่นั้นมา เขากับเธอก็คุยกันมาเรื่อยๆ แต่ไม่บ่อยเหมือนตอนนี้ แรกๆจะเป็นสัปดาห์ละครั้ง แต่ครั้งหนึ่งก็จะคุยกันนาน เมื่อย้อนอ่านส่วนมากก็เป็นเรื่องไร้สาระ แต่ในเวลานั้นคุยกันเหมือนมีสาระเชียว

“เมื่อไหร่จะเสร็จสักที ไอ้เรื่องประเมิน” แก้วชาเขียวถูกวางตรงหน้า โดยที่คนซื้อมาให้ ไม่แม้แต่จะสบตาเมื่อมาถึง เขาเดินตรงไปที่งานที่กองอยู่ด้านหลังรุจดาริน

“อีกเยอะเลย พี่ทำช้าเองแหละ” หญิงสาวตอบเสียงอ่อย

“ก็เห็นไปนอนบ้านเพื่อน โพสว่าไปทำงานประเมินไม่ใช่เหรอ”

“ใช่แต่ทำยังไม่เสร็จ”

หญิงสาวจำได้ ว่าที่เธอโพสว่าไปทำงานบ้านเพื่อน เขาไม่ได้มาแสดงความคิดเห็น ไม่มีแม้แต่การกดถูกใจ เธอคิดว่าเขาคงไม่เห็นโพสของเธอ แต่จากการที่เขาถาม แสดงว่าเขาเข้าไปอ่านความคิดเห็นของคนอื่นที่มาแสดงด้วย

“แล้วทำอะไรอยู่ตอนนี้” เขาลุกมายืนข้างหลังเธอ เพื่อมองหน้าจอคอมพิวเตอร์

“พี่จะหารูปในเฟสบุ๊ค ไปใส่ตามหัวข้อที่ต้องรายงาน แต่พี่ค่อยๆหามันเลยช้า” หญิงสาวอธิบาย