ร้อยรักอคิรา ตอนที่ 6

ผมอึ้งเลยที่ผมโดนพิชผลักอย่างแรงแบบนี้ คือผมรู้ว่าผมผิดที่ผมไปหยิบของๆเธอโดยพละการ แต่ผมก็กำลังจะเอามันขึ้นมาเก็บนะ ไม่เห็นต้องด่าและผลักกันรุนแรงขนาดนี้เลย

“ยายรัก ยายรัก แกอยู่ไหน”เสียงพิชตะโกนเรียกร้อยรักอย่างดังเลย ทำไมผมพึ่งเคยเห็นมุมโวยวายของพิชแบบนี้วะเนี้ย ผมคบพิชมา 3 ปีเลยนะ ไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้เลยซักครั้ง

“พิช เอ้ยยย คุณพิชชา คุณพิชอย่าโวยวายเลยนะคะ” ผมลุกขึ้นแล้วยกมือขึ้นมาไหว้เธอปรกๆ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ลงโทษ ร้อยรัก

“ แกไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันอีไพร่” ผมสะดุ้งเลย ไพร่เลยเหรอ นี่แค่เป็นคนใช้ก็แย่แล้วนะ ไพร่นี่ต่ำเข้าไปใหญ่เลยนะ

“ คุณพิชโวยวายอะไรคะ” เสียงร้อยรักดังขึ้นพร้อมกับเธอที่เดินเข้ามายืนตรงหน้าผม

“ แกมีสิทธิ์อะไรให้อีนี่เข้ามาในห้องฉัน”

“ ก็พามาสอนงานไง คุณพิชจะโวยวายทำไมเรื่องแค่นี้เอง”

“ แต่ฉันไม่ชอบ คนสกปรก ดูหน้าตาท่าทางมันซิ ดูก็รู้ว่าเป็นพวกชั้นต่ำ” ผมก้มมองดูตัวเองทันที นี่กูดูชั้นต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ วะ อึ้งแปบเลยผม

“ คนเหมือนกันนะพิชชา อย่าพูดแบบนี้ ถึงเขาจะเป็นคนใช้ เธอก็ไม่มีสิทธิไปด่าว่าเขาชั้นต่ำ” ทำไมร้อยรักถึงพูดกับพิชแบบเรียบง่าย ไม่เหมือนกับเจ้านายคนใช้เลยซักนิด และดูเหมือนพิชจะโกรธมากๆเลยด้วย

“ แกกล้ามากนะนังรัก แกอยากตายรึไง อีอ้วน” พิชง้างมือจะตบร้อยรัก ผมจึงรีบผลักเธอออกทำให้พิชฟาดมาที่หน้าผมเต็มๆเลยคับ แม่งเอ้ยยย ในละครที่ดูเหมือนจะไม่เจ็บ ทำไมจริงๆแม่งวิ้งเลยวะ เจ็บชิบหายเลย

“เหอะ บ้ารึไง อยากโดนตบขนาดโดดมารับฝ่ามือเองเลยเหรอ อีโง่”

“คุณพิชใจเย็นๆนะคะ ต่อไป อังอังจะไม่เข้ามาในห้องนี้อีกแล้วค่ะ คุณพิชอย่าโกรธเลยนะคะ” ผมพยายามหว่านล้อม พิช เพราะกลัวว่าเรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้

“อย่าเสือก”พิชตะโกนใส่หน้าผม ทำเอาผมหน้าแทบหงายเลยคับ

“ อังอัง ไปรอรักที่ห้องก่อนนะ เดี๋ยวรักขอคุยกับคุณพิชชาก่อน”

“รัก จะไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“อืม รักไม่เป็นไรหรอก อังอังไปก่อนเหอะ”

ผมเหลือบมองพิชทีมองร้อยรักที ก่อนที่ผมจะเดินออกมา แล้วเดินกลับไปที่เรือนของคนใช้ ผมเดินไปเดินมาอยู่ในห้องอยู่นาน ทำไมร้อยรักไปนานแบบนี้วะ ผมยืนเท้าเอวด้วยความเป็นห่วง แต่ดันเหลือบไปเห็นตัวเองในกระจก

“ชิบหาย!!!!!! อะไรวะเนี้ย เฮ้ออ ตกใจหมดเลย แม่งรับสภาพตัวเองไม่ได้ซะที”

ผมส่ายหัวหงึกๆเลยคับ อิดหนาระอาใจกับสภาพตัวเองสุดๆ คนคูลๆ หล่อๆเท่ๆหายไปหมด เหลือแต่ผู้หญิงร่างเล็กคล้ายคนบอบบางมาอยู่แทน ผมนั่งรอนอนรอร้อยรักอยู่นาน จนผมเริ่มทนไม่ไหว ผมคงต้องเดินไปตามเธอเองแล้วหละ แต่ก็ต้องตกใจเพราะร้อยรักเดินเข้ามาพอดี

“ อ้าว รัก เธอเป็นไงบ้าง” ผมรีบเข้าไปจับตัวเธอหมุนไปหมุนมาเพื่อดูว่าเธอโดนพิชทำร้ายตรงไหนรึเปล่า

“ โอ้ยย อังอัง หมุนแบบนี้ รักมึนหัวตายเลยนะเนี้ย”

“ ก็ห่วงไง มันเป็นเพราะ อังแท้ๆ ที่ทำให้รักต้องเดือดร้อน”

“ มันไปเกี่ยวอะไรกันเล่า อังอังอยู่ในบ้านในฐานะคนมาทำงาน อังอังก็มีสิทธิ์ที่จะไปทำความสะอาดห้องไหนก็ได้ ถ้าคุณพิชเธอไม่พอใจ ก็ให้เธอทำเองละกัน” ร้อยรักหันมายิ้มให้ผม ทำให้ผมเห็นแก้มกลมๆของเธอมันน่ารักจริงๆนะ น่าจับเหมือนซาลาเปาเลยคับ

“มองอะไร” ร้อยรักเอ่ยถามผม

“อะ.. เปล่าๆ อังก็แค่เห็นแก้มของรักน่ารักดี กลมๆเหมือนซาลาเปาเลย”

“ จะบอกว่ารักอ้วนว่างั้น”

“ไม่ใช่ซะหน่อย แค่อวบ”

“555 ก็ดี รู้สึกเจ็บน้อยกว่าอ้วนนิดนึง”

ร้อยรักหัวเราะออกมาทำให้ผมหัวเราะตามเลยคับ แต่จู่ๆร้อยรักก็หยุดหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาจับแก้มผมลูบไปลูบมา ทำเอาขนผมลุกไปทั้งตัวเลย

“รัก เธอทำอะไรอ่ะ”

“ แก้มอังอังช้ำไปหมดเลย เป็นรอยมือเลยอ่ะ เดี๋ยวรักเอาน้ำแข็งประคบให้นะจะได้หายช้ำ”

รักพยุงผมไปนั่งที่เก้าอี้ด้านนอกก่อนที่จะเดินหายไปแล้วกลับมาพร้อมกะละมังน้ำแข็งและผ้าผืนเล็กๆ

“เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบหน่อยนะ จะได้เบาช้ำ”

“เอาที่รักสะดวกเลย”

ผมพยักหน้า ร้อยรักจึงยิ้มมาให้ผม ก่อนจะเอาผ้าที่พันด้วยน้ำแข็งค่อยๆประคบช้าๆ หน้าของเธออยู่ห่างจากผมนิดเดียวเอง บ้าไปแล้ว ทำไมผมถึงใจเต้นแรงเฉย ไอ้อังคาฐ แกรักพิชชานะโว้ย รักพิชชาคนเดียว แล้วมาใจเต้นอะไรแบบนี้วะ

“อังอังเจ็บมั้ย”ร้อยรักเหลือบตาขึ้นมามองตาผม

“มะ.. มะไม่เจ็บเลย สบายจ้ะ”

“เก่งจัง เวลารักโดนยังเจ็บเลย “

ผมรับรู้ได้ถึงความเศร้าของร้อยรัก เธอคงเจออะไรมาเยอะแน่ๆเลยคับ มันทำให้ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพิชถึงทำตัวอย่างกับนางร้ายละครหลังข่าวแบบนี้ หรือว่าเธอกำลังหงุดหงิดเรื่องผมอยู่

“เดี๋ยวอังอังไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนเหอะนะ เรื่องทำความสะอาด เดี๋ยวรักไปทำกับป้าทิพย์เองก็ได้”รักจับที่แก้มผมเบาๆก่อนที่เธอจะเดินออกไป อะไรวะเนี้ย ทำไมร้อยรักถึงได้อ่อนโยนแบบนี้

พอร้อยรักไปผมก็รีบจัดการอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย แล้วเอาชุดนอนที่อาทิตย์จัดไว้ให้เอามาใส่ อื้อหือ ลายมิกกี้เม้า สีชมพู มันช่างรันทดกับชีวิตผมซะจริง ผมรีบโดดขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนเลยคับ แล้วกดโทรหาเจ้าเสาร์ แต่มันก็ไม่รับ หาอาทิตย์กับเจ้าศุกร์ ก็ไม่รับ ผมจะโทรหาใครดีละทีนี้ พี่จันทร์ ก็คงจะอยู่ในป่าไม่ว่างแน่นอน ส่วนเจ้าพฤก นี่มันคงอยู่สนามบินมันแน่ๆ ผมเลยหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะโทรหาเจ้าพุธ

“ ว่าไงคับพี่อังคาฐ” เสียงเจ้าพุธรับสาย

“ แกทำไรอยู่วะ”

“ผมกำลังเอาแอลกอฮอลล์ เช็ดข้าวของในห้องอยู่”

“โอ้โห แกนี่ โรคความสะอาดขึ้นสมองเลยเนอะ”

“จะโทรมาด่าผมแค่นี้ใช่มั้ย ถ้าแค่นี้ผมวางนะ”

“ เออ จะโทรมาถามว่า พ่อเป็นไงบ้าง”

“พ่อก็บ่นถึงพี่เหมือนกัน คงห่วงแหละ”

“เออ บอกพ่อไม่ต้องห่วงพี่สบายดี แต่แกแหละ ระวังจะบ้าเอาไปตรวจบ้างนะ “

“ผมแค่รักความสะอาด ไม่ได้บ้าซักหน่อย”

พูดจบเจ้าพุธก็รีบวางสายทันที ผมจึงได้แต่ถอนหายใจ สงสัยเสร็จจากเรื่องพิชชาผมคงต้องลากเจ้าพุธไปหาจิตเวชแล้วหละคับ

ผมนอนดูหนังในมือถือรอร้อยรักไปพักใหญ่ พอดูนาฬิกาก็ปาเข้าไป2 ทุ่มละคับทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก แล้วดูเหมือนเธอจะตายยากนะ ก็พอผมนึกถึงปุ๊บประตูห้องก็เปิดปั๊บเลย ตอนนี้สภาพของร้อยรัก ยูนิฟอร์มที่ใส่อยู่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเลยคับสงสัยจะเหนื่อย

“รัก ทำไมมาช้าจัง งานเยอะเหรอ”ผมเด้งตัวตัวขึ้นมาเพื่อถามเธอ ร้อยรักจึงหันมายิ้มก่อนจะพยักหน้า

“ เดี๋ยวรักขออาบน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว แล้วถ้าอาบน้ำเสร็จ เดี๋ยวรักจะพาอังอังไปกินข้าว

“อืม” ผมพยักหน้ารับ

แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจ คือร้อยรักกำลังถอดเสื้อต่อหน้าผม โอ้วแม่เจ้า ผมลืมแต๊บซะด้วยดิ ก็มันจะนอนแล้วอ่ะใครจะไปแต๊บใช่มั้ยละ จุกตายห่าเลยแบบนั้น เอาไงดีคับทีนี้ถ้าเกิดมันตื่นขึ้นมาผมจะทำไง แล้วดูเหมือนตอนนี้ รักกำลังจะถอดเสื้อในแล้วด้วย เชี้ยยยยแล้ว!!!!!!"