ร้อยรักอคิรา ตอนที่ 1

ปัจจุบัน

เสียงร้องจากข้างสนามแข่งรถของสาวๆดังกระหึ่มไปทั่ว พร้อมกับหน้าจอledที่กำลังแสดงภาพนักแข่งรถ หมายเลย 46 ที่กำลังจะเข้าเส้นชัย และแน่นอนว่าการที่ทำให้เสียงเชียร์ดังกระหึ่มแบบนี้ เป็นเพราะ หมายเลข 46 คือผู้ชนะนั่นเอง

หลังจากที่รู้ว่าตัวเองชนะ หมายเลข 46 ก็มาจอดรถ แล้วค่อยๆถอดหมวกออก บรรดาแฟนคลับต่างมองเขาต่างกรี้ดกร้าดกันใหญ่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆของเขา

"อังคาฐ"เสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น ผมจึงรีบหันไปมองก็เห็น พิชชา แฟนสาวของผมกำลังยืนยิ้มให้ผมอยู่ผมจึงวิ่งไปอุ้มเธอขึ้นมาด้วยความดีใจ

" พิช ได้ดูผมแข่งรึเปล่า" ผมเอ่ยถามพิชชา

" ดูซิ อังคาฐของพิชเท่ที่สุดเลย"ผมจึงกอดพิชชาไว้แน่น แสงแฟลชจากนักข่าวต่างรัวถ่ายรูปคู่ผมเอาไว้ คงอยากจะเอาไปลงสร้างเรตติ้งละซินะ

พองานแข่งผ่านไปผมได้รับรางวัล อันดับ1 แถมยังได้รางวัล นักแข่งที่อายุน้อยที่สุดที่ได้อันดับ 1 ติดกัน 5 รายการ พิชชาจึงพาผมกับเพื่อนๆ ไปเลี้ยงฉลองที่ผับของเพื่อนเธอ ซึ่งผม ไม่ชอบซะด้วยซิ ผมอยากอยู่กับพิชชา 2 คนมากกว่า

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นละคะที่รัก ไม่สนุกเหรอ" พิชชาเดินมานั่งที่ตักผมพร้อมกับใช้มือจับแก้มผมเบาๆ

"พิช ผมว่าเราไปที่อื่นกันดีกว่า ผมอยากอยู่กับพิชมากกว่านะ"

" ไม่ต้องห่วงหรอก พิชจะอยู่กับที่รัก แบบ2ต่อ2 แน่นอน แต่ตอนนี้เรามาปาร์ตี้กันก่อนนะ"

พิชชาหอมแก้มผมก่อนที่เธอจะลุกขึ้นไปเต้น ผมเซ็งสุดๆเลยนะ ผมเลยยกเหล้าขึ้นมากินรอพิชชาไปพรางๆ

ผมรอพิชชาจนเวลาผ่านไปจนถึงตี1 ผมโคตรง่วงเลย แต่พิชชากลับดีดขนาดหนัก ผมเลยไม่รอละ ผมเดินออกมาจากผับแล้วขับรถตรงกลับบ้านเลย พอถึงบ้านผมก็เจอเข้ากับงูที่เหลือมตัวใหญ่ที่กำลังเลื้อยอยู่กลางห้องโถง

"เฮ้ยยยย อะไรวะเนี้ย "ผมกระโดดขึ้นโต๊ะด้วยความตกใจ

"อ้าว น้องแอน อยู่นี่เอง หมอตามหาแทบแย่"เสียงเจ้าศุกร์ดังขึ้น แล้วมันก็เข้ามาลูบหัวเจ้างูตัวใหญ่ก่อนจะอุ้มเจ้างูตัวนั้นขึ้นมา ผมงี้ขนลุกไปทั้งตัวเลย

" อ้าว พี่อังคาฐ ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นพี่" เจ้าศุกร์มันถามผมด้วยหน้าตาที่สงสัยมาก

" ศุกร์ ถ้านายไม่เอาไอ้งูบ้านี่ออกไป พี่จะฆ่านาย"ผมเข่นเขี้ยวด้วยความโมโห ส่วนเจ้าศุกร์ก็ยิ้มแฉ่งเลยก่อนที่มันจะอุ้มงูของมันออกไป

พอรีบขึ้นมาชั้นบน พอมาถึงผมก็เห็นเจ้าพุธที่กำลังยืนมองดูแม่บ้านทำความสะอาดห้องมันอยู่ มันมาทำบ้าอะไรตอนตี1 วะ

"เฮ้ย พุธ มึงทำอะไรวะ" ผมถามมันด้วยความสงสัย

" ก็ทำความสะอาดไง พี่ไม่เห็นเหรอ"เจ้าพุธที่ใส่ชุดกันฝุ่นแบบเต็มยศหันมามองผม

" นายจะบ้าป่าววะ นี่มันตี 1 นะโว้ย"

"ก็ผมหายใจไม่ออก ผมต้องรีบทำไม่งั้นผมนอนไม่ได้หรอก"

"บ้าชะมัดเลย"

ผมส่ายหัวอย่างระอาก่อนจะเดินเข้าห้องมา พี่น้องแต่ละคนของผม มันบ้ากันคนละแบบจริงๆนะ ผมมาทิ้งตัวนอน เพราะความง่วงบวกกับความเมาเล็กน้อย จู่ๆ มือถือผมก็ดังขึ้น

" ว่าไงคับพิช" ผมตอบพิชเสียงอ่อย เพราะว่าผมกำลังง่วงสุดๆ

" ทำไมอังคาฐไม่รอพิชคะ " พิชส่งเสียงถามผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

" ผมขอโทษ พอดีผมเห็นพิชกำลังสนุกไง ผมเลยกลับก่อน"

" ถ้าอยากให้พิชหายโกรธ พรุ่งนี้ อังคาฐต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดของแม่พิช ไม่งั้นพิชไม่ยอมจริงๆด้วย"

ผมอ้ำอึ้งพูดไม่ออกเลย เพราะผมรู้ว่าครอบครัวพิชไม่ชอบคนอาชีพแข่งรถอย่างผม แต่เพื่อความรัก ผมยอมนะ ผมยอมไปเจอครอบครัวพิชเพื่อให้ท่านรู้ว่าผมจริงจังกับลูกสาวท่านแค่ไหน

"ได้ซิ เดี๋ยวเจอกันที่งานพรุ่งนี้นะ"

"ได้ค่ะ รักอังคาฐนะคะ"

" ผมก็รักพิชคับ

พอวางสาย ผมก็หลับทันทีเลย ไม่ใช่อะไรคับ มันเหนื่อยมาก พอเช้ามา ผมก็รีบตื่นเพราะนัดกับพิชเอาไว้ แต่ผมหาชุดสูทไม่ได้เลย เพราะในตู้ผมมันมีแต่เสื้อผ้าเซอร์ๆทั้งนั้น ผมจึงเดินไปห้องของเจ้าเสาร์ ที่อยู่ตรงมุมขวาสุด พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเจ้าซุปเปอร์สตาร์นอนแก้ผ้าอย่างไร้ยางอายอยู่บนเตียง ผมจึงโยนหมอนใส่เป้ามันจนมันสะดุ้งเพราะความจุก

" โอ้ยยย อะไรเนี้ย" เจ้าเสาร์ร้องโวยวายก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้าผม

"นายนั่นแหละอะไร ตื่นซะที สายแล้ว"

"พี่อังคาฐ ไม่ต้องมาทำห่วงเลย และที่เข้ามาเนี่ย จะให้น้องสุดที่รักคนนี้ช่วยอะไรใช่ปะ"

"พูดมาก"

" บอกน้องมาเลยมา"

"นายไปแต่งตัวดีๆก่อนมั้ยวะ"

"ไม่เป็นไรหรอกคับ ของผมพี่เห็นมาจนชินแล้วมั้ง แล้วอีกอย่างแบบนี้แหละเย็นดี"

ผมส่ายหัวให้กับความไม่ค่อยเต็มของเจ้าเสาร์ แล้วเจ้าเสาร์ก็เดินไปหยิบชุดสูทสีชมพูมายื่นให้ผม ผมจึงรีบเอาไปเก็บทันทีและส่ายหัว ก่อนที่ผมจะเดินไปเลือกสูทเอง กว่าจะได้ก็ต้องรบกับเจ้าเสาร์อยู่นานเลยคับ แล้วพอได้เสื้อผ้าแล้ว ผมจึงขับมอไซค์ไปที่งานทันที พอเดินเข้าไปในงานทุกสายตาต่างจับต้องมาที่ผม รวมถึงพ่อแม่ของพิชชาด้วย

"อังคาฐคะ" พิชชารีบตรงมาหาผมทันที ดูท่าทางพิชจะดีใจมากเลยนะที่ได้เจอผมซึ่งไม่ต่างอะไรจากผมเลย

"รอผมนานรึเปล่า"

"ไม่นานค่ะ อังคาฐมานี่ดีกว่า มาสวัสดีคุณพ่อกับคุณแม่ของพิช"

พิชชาจับมือผมเดินไปที่โต๊ะของพ่อแม่เธอก่อนที่ผมจะยกมือสวัสดีพวกท่าน

"สวัสดีคับ ท่านดิเรก คุณหญิงรดา"

"ไหว้พระเถอะลูก"ท่านดิเรกรับไหว้ผม

"ได้ข่าวว่าเมื่อวานแข่งรถได้รางวัลเหรอ ลงข่าวเต็มไปหมดเชียว"คุณหญิงรดา หันมามองหน้าผมอย่างรอคำตอบ

" คับ"

"หึ นี่ฉันก็รู้จักกับคุณศาลมานานอยู่นะ ฉันไม่เคยคิดรังเกียจเธอเลยที่จะเข้ามาเป็นเขยของที่บ้าน แต่ ฉันอยากให้เธอเลือก ยายพิช มากกว่าเลือกรถ ฉันไม่อยากให้ลูกสาวฉันเป็นหม้ายผัวตาย" ท่านพูดออกมาตรงๆซึ่งนั่นทำให้ผมโคตรอึดอัดเลย ผมรักพิชจริงๆนะ แต่รักไม่ถึงขนาดที่ผมจะเลือกทิ้งมอเตอร์ไซค์ไงคับ

" อคิรา ทำได้ใช่มั้ย"ท่านดิเรกหันมามองผม เช่นเดียวกับพิชที่มองผมอย่างมีความหวัง

"ผมทำ 2 อย่างไปด้วยกันไม่ได้เหรอคับ"

"ไม่ได้ ถ้าเธอคิดจะคบกับยายพิช เธอก็ต้องเลือกยายพิช"

ผมหมดอารมณ์ที่จะนั่งต่อไปละ ผมเลยลุกขึ้น แล้วขอตัวหลับบ้านทันที

" ผมพึ่งนึกได้ว่ามีธุระ ผมขอตัวก่อนนะคับ"

"อังคาฐ อังคาฐคะ"

เสียงพิชชาเรียกผมไล่ตามหลัง ผมไม่หันไปมองนะ ก่อนที่ผมจะถอดสูทแล้วขับรถออกมาทันที ท่ามกลางแสงแฟลชและเสียงชัตเตอร์ของนักข่าว