ตอนที่5(ผู้หญิงที่ไม่ใช่ผู้หญิง)

ตึกๆๆๆๆๆ

“นายจะพาฉันวิ่งไปถึงไหนเนี่ย!!”ฉันโวยด้วยความเหนื่อยพลางสะบัดข้อมือที่ตาบ้านั้นจับให้หลุดออก

“จนกว่าจะพ้นไอ้คนพวกนั้น”เขาไม่ได้หันหน้ามาแต่เขาตะโกนตอบฉัน

“แล้วทำไมเราไม่หยุดสู้กับพวกมันเลยเล่า จะวิ่งให้เหนื่อยทำไม!!”ฉันก็โวยใส่เขาไปอีกเพราะที่ที่เราสองคนไม่สิ อีตาบ้านี่พาฉันวิ่งมามันห่างไกลจากบ้านของชาวเมืองมามากแล้วน่ะ และสองข้างทางก็เป็นป่ารกล้างด้วย บรรยากาศก็มืดวังเวงพิกลๆ

“พูดยังกับตัวเองต่อสู้เป็นอย่างงั้นแหละ!”

“ฉันโค่นนายล้มภายในห้านาทีได้ล่ะกัน!”

พรึบ ตุ๊บ

“โอ้ย!”ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อใบหน้าของฉันกระเเทกเข้ากับแผ่นหลังของอีตาบ้านี่เข้าอย่างจัง

“คุณพูดจริงเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉันด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของฉันสักเท่าไหร่

“ที่นายหยุดวิ่งก็เพราะสนใจเรื่องนี้น่ะเหรอ?”ฉันยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเองด้วยความเจ็บ อีตาบ้านี่นึกจะหยุดก็หยุด ทั้งที่ฉันตะโกนแหกปากให้เขาหยุดมาตั้งนาน รู้งี้พูดตั้งแต่นายบ้านี่ออกตัววิ่งก็ดี

“ก็ใช่ ผมคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆแบบคุณรูปร่างเปราะบางไม่น่าจะล้มผู้ชายอย่างผมได้”

“แล้วไอ้ผู้ชายอย่างคุณเนี่ย มันขั้นเทพขนาดไหนกัน?”ฉันยกแขนขึ้นมากอดอกพลางใช้สายตามองรูปร่างที่สุดแสนจะเพอร์เฟคของเขาอย่างพินิจพิจราณา

“ผมฝึกเรียนต่อสู้มาตั้งแต่ห้าขวบ”

“อ๋อเหรอ น่าจะเก่งและชำนาญน่าดู”ฉันมองเขาไปด้วยสายเฉยๆๆ เขาก็มองหน้าฉันอย่างงุนงง

“แล้วคุณล่ะ?”

“การต่อสู้ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องชอบหรือรักมันอยู่ที่ว่าเราต้องทำมันเพื่อใครต่างหากล่ะ”

“ผมไม่เข้าใจ”

“ก็คุณไม่เคยมีภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงในการรับผิดชอบใคร”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงในการรับผิดชอบ คนในครอบครัวผมพ่อผมแม่ผมน้องผม ผมก็ต้องปกป้องพวกเขาด้วยชีวิตของผม”เขาพูดบอกฉันด้วยสีหน้าจริงจัง

“ใช่นั้นภาระของคุณมันคือความเต็มใจแต่ของฉันมันไม่ใช่เพราะฉะนั้นภาระกำลังมันต่างกัน”

“คุณพูดอะไรเนี่ย ยิ่งพูดยิ่งงง!”

“ไปเถอะ!”เขาบอกฉันเสร็จเขาก็จะทำท่ายื่นมือจะมาจับมือฉัน แต่ฉันไวกว่าถอยหนีเขา

พรึบ

“โอ้ย!”ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อแผ่นหลังของฉันไปกระแทกเข้ากับของแข่งที่อยู่ด้านหลังฉัน

“ใครส่งพวกแกมา?”นายบ้านั้นมองมาที่ฉันและเอ่ยถามฉันด้วยแววตาและนำ้เสียงที่เหี้ยมเกรียมโหดดุดัน อะไรของเขา

“ไม่ใช่เรื่องของแกอย่าเสือก!!”เสียงเหี้ยมออกโหดๆตะโกนอยู่ด้านหลังฉัน และฉันก็แสบแก้วหูมาก!

“เห้ยพูดแบบนี้มึงวอนแหละ!!”นายนั้นพูดเหมือนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นี่อย่าบอกน่ะว่า

หมับ

“นี่แกมาจับฉันทำไม?!”ฉันหันไปเอ่ยถามมือดำๆใหญ่ของคนที่ฉันชนเมื่อกี้นี้ด้วยความไม่พอใจและขยะแขยงกลิ่นตัวแรงมากไม่เห็นหอมเหมือนกับอีตาบ้าที่ยืนทำหน้าโหดๆอยู่ตรงหน้าฉัน

“อุ๊ย!เล่นของแหลมซะด้วย”ฉันเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงตื่นเต้นที่รู้สึกเย็นๆที่ต้นคอด้านหน้าของฉันตรงคอหอยอ่ะ เพราะไอ้คนตัวเหม็นมันมาโอบตัวฉันไว้และใช้มีดจ่อคอฉัน

“เห้ย!อย่าทำอะไรยัยนี่น่ะเว้ย!”ตาบ้านั้นร้องเอ่ยห้ามไอ้คนที่มันเอามีดจ่อฉัน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจเขายกมือขึ้นมาห้ามไม่ให้ไอ้นี่ทำอะไรฉัน

“แกต้องการอะไรจากฉัน?”ฉันเอ่ยถามมันไปอย่างไม่เกรงกลัว ฉันน่ะไม่ได้จะตายเพราะโดนมีดบาดคอหรอกน่ะแต่จะตายเพราะกลิ่นตัวเหม็นๆของมันนี่แหละ!

“ไม่ใช่เรื่องที่แกจะต้องรู้ แกมีหน้าที่ไปเจอนายฉันแค่นั้นพอ”มันตอบฉันมาฉันนี่แทบจะเป็นลม กลิ่นตัวแรงไม่พอกลิ่นปากแรงมากกว่ากลิ่นตัวอีก

“คุณฉันกำลังจะตายแล้ว”ฉันเหลือบตาไปมองอีตาหน้าหล่อรอยสักเต็มต้นคอและหน้าอกด้วยสายตาเศร้าๆเขาก็มองมาที่ฉันแววตาของเขาสื่อถึงความห่วงใย

“มันยังไม่ได้เอามีดกรีดคอคุณเลยน่ะ คุณจะตายแล้วเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉันพลางขมวดคิ้วจนจะผูกกันเป็นปม

“มันใช่เวลามากวนไหม ฉันจะตายเพราะกลิ่นตัวกับกลิ่นปากมันเนี่ย เหม็นชิบอ๊าย!!”ฉันเอ่ยเสร็จพร้อมกับย่นจมูกและทำท่าพะอืดพะอมจะอ้วกเต็มทน

“อ้าวเหรอ เห้ยมึงก็บอกมาว่าต้องการยัยตัวคุณหนูนี่ไปทำอะไร?”เขาเอ่ยถามไอ้กล้ามโตบึกบึนที่โอบร่างฉันไว้ด้วยสายตาจริงจัง

“กูบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของมึง!”มันตอบนายนั้นไป

“คุณไม่ต้อถามมันมากแล้ว ฉันเหม็นจนจะไม่อยากหายใจอยู่แล้วเนี่ย!!”ฉันตะโกนแหกปากบอกหมอนั้นไป

เฉือก

“โอ้ย!”ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่แล่นลงไปลนลำคอของฉันและความเย็นของปลายมีดที่คมกริบ

“เห้ย!มึงฆ่ามันไม่ได้น่ะเว้ย เดี๋ยวมึงก็โดนนายฆ่าตายหรอก!!”เสียงเพื่อนของมันอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงตกใจ

“เห้ยคุณ!!”ตานั้นเอ่ยเรียกฉันพลางทำสีหน้าตกใจ ฉันก็มองเขาพลางเบะปากเหมือนจะร้องไห้

“เจ็บเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉัน

“เปล่า”ฉันก็ตอบเขาไป เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วงุนงงขึ้นไปอีก

“แล้วร้องทำไม?”

“กลัวเสียโฉม”ฉันบอกเขาไปตามความจริง เขาก็ทำสีหน้าเบื่อโลกใส่ฉันพลางผ่อนลมหายใจอย่างแรงออกมา

“เอาตัวมันไป!!”เสียงสั่งการของเพื่อนมันเอ่ยขึ้น ทำให้ไอ้ร่างยักษ์ที่คงอยู่ในความตกใจที่ทำฉันบาดเจ็บได้สติ

พรึบ

ฉันเอื้อมมือมาตวัดจับมือที่ไอ้ดำมันถือจ่อมีดไว้ที่คอฉันและออกแรงหักมือมันให้ปล่อยจากฉันและฉันก็ใช้ร่างกายเบนตัวออกมาทำให้ฉันหลุดจากการจับกุมของมันได้

“แกคิดว่าทำฉันเสียโฉมแล้วฉันจะปล่อยพวกแกไปง่ายๆอย่างงั้นเหรอ?”ฉันเอ่ยถามขึ้นด้วยนำ้เสียงเดือดจัด พวกมันสิบกว่าคนทำสีหน้าตกใจและทุกคนก็หยิบปืนพกออกมาจากที่เก็บจ่อมาที่ฉัน

“เห้ยคุณ!”นายนั้นเอ่ยเรียกฉันด้วยนำ้เสียงตกใจ

“คุณคอยดูไว้ล่ะกัน อย่าพลาดกระพริบตาเลย”ฉันหันหน้าไปมองอีตาบ้านั้นพลางเอ่ยบอกเขาให้จับต่ดูฉันไว้ให้ดีๆเขาก็ทำสีหน้าตกใจ ฉันจึงส่งจูบให้เขาทำสายตาเซ็กซี่และหันกลับมาให้ความสนใจกับชายชุดดำที่อยู่เบื้องหน้าฉันต่อ

“เห้ยๆอย่ายิงน่ะเว้ย ไม่งั้นนายเอาพวกเราตายหมดแน่”

“นายพวกแกเป็นใคร?”ฉันเอ่ยถามพวกมันไปด้วยความสงสัยฉันเพิ่งจะมาอยู่ที่นี้เองน่ะ ยังไม่รู้จักใครสักคนแม้กระทั่งไอ้คนที่พาฉันวิ่งหนีฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย

“เป็นใครก็ได้ที่แกไม่จำเป็นต้องรู้!”หนึ่งมนชายชุดดำร่างบึกบึนและกลิ่นตัวเหม็นแรงเอ่ยบอกฉันมา ฉันก็พยักหน้าเข้าใจ

“แสดงว่าพวกแกจะไม่บอกฉันใช่ไหม?”

“ใช่!”พวกมันพร้อมใจกันผสานเสียงเป็นเสียงเดียวกัน ฉันจึงกรีดรอยยิ้มเยือกเย็นขึ้นมาสายตาของฉันจับจ้องไปที่ด้านหน้าของขอบกางเกงของไอ้ร่างบึกบึนที่ขอบกางเกงของมันมีปืนพกสั้นสองกระบอก

“มองอะไรว่ะ!”มันเอ่ยถามฉันมาพลางยื่นมือไปปิดเป้ากางเกงของมันอย่างไว

“เปล่าหนิ ฉันพร้อมแล้วเข้ามาจับฉันสิ”ฉันบอกมันไปพร้อมกับยื่นแขนทั้งสองข้างของตัวเองไปข้างหน้าเพื่อให้มันมาจับฉันไป

“คุณจะบ้าป่ะเนี่ย ทำอะไร!!”อีตาบ้านั้นหลังจากที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยตะโกนถามฉันมาด้วยนำ้เสียงตื่นตะหนก แต่ฉันไม่ได้สนเขากลับเดินมุ่งตรงไปยังกลุ่มชายชุดดำนั้น

พรึบ แกร๊ก แกร๊ก

ฉันมุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างไวและไม่รอช้ายื่นมือทั้งสองข้างไปหยิบปืนพกที่ขอบกางเกงของไอ้ร่างบึกบึนนั้นและจ่อปืนเล็งยิงไปที่กลุ่มชายชุดดำพร้อมกับกราดยิงปืนทั้งสองกระบอกไปพร้อมๆกันโดยที่ฝ่ายมันยังไม่ทันได้ตั้งตัว

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พรึบ ตุ๊บ

“เอือกกกก”

“เห้ย!!!”เสียงร้องด้วยความตกใจคนที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันร้องอุทานขึ้นหลังจากที่ฉันกราดยิงร่างของชายบึกลึนนับสิบคนนอนล้มตายกันเกลื่อนพื้น

“จิตใจโหดเกิ๊น!”เขาเอ่ยขึ้นพลางถอยหลังหนีฉัน ฉันก็กระตุกรอยยิ้ม

พรึบ

“นี่สำหรับที่แกทำให้คอของฉันเสียโฉม!!”ฉันโยนกระบอกปืนพกทั้งสองกระบอกลงไปบนร่างของไอ้คนตัวเหม็นนั้นพลางเอ่ยบอกมันไปด้วยนำ้เสียงโกรธแค้น

“นี่คุณ!”เสียงเรียกและแรงสะกิดแขนฉัน ทำให้ฉันหันไปมองเขา เขาที่มีสีหน้าตื่นตกใจและสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่เราสองคนสบสายตาเข้ากัน

“อะไร?”

“ทำไมคุณเก่งจัง?”

“ฉันเคยยิงแต่ปืนของปลอมไม่คิดว่าของจริงไกมันจะแข็งขนาดนี้”ฉันบอกเขาไปพลางค่อยๆเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนฟุตบาทข้างทางอย่างคนหมดแรง

“เป็นอะไรอ่ะคุณ?”เขารีบเดินเข้ามาหาฉันพลางเอ่ยถามฉันด้วยความตกใจ

“ฉันกำลังจะเป็นลม”ฉันบอกเขาไปด้วยนำ้เสียงและสายตาที่อิดโรย

“เห้ย!เมื่อกี้เห็นยังเก่งอยู่เลยนะ!!”

“แต่ฉันเจ็บแผลมากเกินไป”ฉันบอกเขาไปตามความจริง

“เจ็บแผล?”เขามองฉันด้วยสายตาแปลกใจและสงสัยเขามองสำรวจร่างกายฉันเพื่อหาบาดแผลที่ฉันบอก

“ผมไม่เห็นบาดแผลของคุณตรงอื่นนอกจากที่คอ”เขาบอกฉันมาพลางทรุดตัวลงนั่งยองๆตรงหน้าฉัน

“ฉันรู้สึกเจ็บที่ตรงนี้”ฉันเอ่ยบอกเขาไปพลางใช้มืออีกข้างจับชายเสื้อสูทของเขาให้พ้นออกไปจากไหล่ข้างขวาของฉัน

“เลือด!”ทันทีที่ชายเสื้อสูทหลุดออกจากไหล่ออกฉันก็ปรากฏรอยเลือดสดมากมายไหลออกมาจากหัวไหล่ฉัน

“คุณโดนยิงที่ไหล่?”เขายื่นมือไปจับแขนฉันเพื่อดูบาดแผล

“คงเป็นตอนที่ฉันเล่นท่าเยอะไปหน่อย จนลืมระวังตัวพวกมันยิงสวนกลับมา”ฉันบอกเขาไปและหันหน้าหนีบาดแผลตัวเอง

“เอ้า!”

“ฉันเจ็บฮืฮๆๆๆๆ”ฉันปล่อยโฮนำ้ตาไหลออกมา เกิดมาไม่เคยโดนยิงเลย เจ็บอะไรขนาดนี้

“เห้ย!คุณ”

“ฮืฮๆๆๆ”

“ทำไมผู้หญิงมันอ่อนแอขนาดนี้ว่ะเนี่ย!!”เขาบ่นอุบด้วยความหงุดหงิดและเขาก็ลุกขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตตัวสีชาวของตัวเองออกมาจนเผยให้เห็นแผงอกสุดเซ็กซี่ขาวยิ่งกว่าสีเผือกอีกน่ะเนี่ย ทั้งขาวทั้งเนียน

“เช็ดน้ำลายด้วย”

“ซู๊ด อีตาบ้า!!”ฉันซูดน้ำลายกลับเข้าไปในปากพลางร้องด่าเขาและนั่งร้องไห้ต่อเพราะเขาใช้เสื้อของเขาอีกออกเป็นเส้นยาวๆเพื่อเอามารัดบาดแผลฉัน

พรึบ

“ขึ้นหลังผม ผมจะพาไปหาหมอ!”เขาบอกฉันหลังจากที่เขามานั่งยองๆลงตรงหน้าฉันแล้วหันหลังเปลือยเปล่าโชว์ฉัน

“มันจะดีเหรอ?”

“มาหวงเนื้อหวงตัวอะไรตอนนี้กันคุณ!!”เขาโวยใส่ฉันเสียงดัง ฉันจึงสะดุ้งและกระโดดขี่หลังเขาอย่างไว

พรึบ

“เกาะไว้ดีๆระวังตก!”เขาบอกฉัน ฉันก็เอื้อมมือไปคว้าคอเขาและเอนใบหน้าซบลงไปบนไหล่กว้างของเขา กลิ่นกายหอมๆลอยปะทะเข้าจมูกฉัน หอมจัง

“ผู้ชายอะไรตัวห๊อมหอม^_^”ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับอมยิ้มเอาใบหน้าซุกลงไปกับซอกคอหอมๆของอีตานี่ หอมจริงๆน่ะ มันบรรยายเป็นกลิ่นเฉพาะไม่ได้แต่มันหมอมากจริงๆ

“โรคจิตว่ะคุณ!!”เขาเอ่ยขึ้นแต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรฉัน

“แล้วทีคุณล่ะ จับก้นฉันและบีบอีก!”ฉันก็โวยใส่เขาไป ก็มันจริงหนิ อีตาบ้านี่ให้ฉันขี่หลังเขาและส่วนมือก็จับก้นฉัน

“ผมช่วยพยุงไม่ให้คุณตกหรอกน่ะ!!”เขาเถียงฉัน แต่ฉันขี้เกียจฟังหลับตาลงเพราะฉันจะได้ไม่เจ็บถ้าฉันหลับ

“อย่าพูดมาก ฉันจะนอน!”ฉันบอกเขาไปและเขาก็พึมพำอะไรๆไม่รู้เบาๆ เขาพาฉันเดินไปตามทางที่เขาพาฉันวิ่งมา ฉันว่ากว่าเขาจะพาฉันไปถึงโรงพยาบาลมีหวังเลือดฉันออกหมดตัวแน่!