ตอนที่2(ต้นฝน ซาโยโกะ)

คฤหาสน์ มิยาชิตะ

15:30น.

ต้นฝน ซาโยโกะจัง...

พรึบ ตุ๊บ ตั๊บ

“หึ!”ฉันหัวเราะขึ้นหลังจากที่จัดการล้มบอดี้การ์ดคนที่สิบของพ่อได้สำเร็จ

“เหอะนี่น่ะเหรอบอดี้การ์ดของท่านนายกรัฐมนตรี!”ฉันพูดขึ้นอย่างนึกสมเพชและเริ่มมองหาทางออกและก็พบกับประตูบานเหล็กข้างรั้วอันใหญ่ ฉันยิ้มขึ้นมาอย่างมีความหวัง ถ้าฉันออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ชีวิตของฉันก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม!

“เห้ย!คุณหนูจะหนีแล้ว!!”เสียงของลูกน้องคุณพ่อเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังฉัน ฉันจึงหันไปมองด้วยความตกใจและรีบวิ่งใส่เกียร์หมาไปยังประตูเหล็กดัดบานนั้นแต่เมื่อไปถึง

แกร๊ก ตึงงๆๆๆๆ

“ประตูล็อค!!”ฉันพูดขึ้นอย่างหัวเสียและเริ่มมองหาหนทางทางหนีทางอื่นแต่แล้วเมื่อรู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าร่างของฉันโดนโอบล้อมไปด้วยชายชุดดำนับร้อยคนซะแล้วสิ

“หมดเวลาเล่นสนุกแล้วค่ะคุณหนู”มาม่าซังเดินออกมาจากกลุ่มชายชุดดำมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันด้วยสีหน้าเป็นเชิงดุๆฉันจึงเบะปากใส่ท่านและเดินไปกอดแขนท่านอย่างออดอ้อน

“คริๆๆ^_^”ฉันแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนมาม่าซังก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจในตัวฉันที่ดื้อรั้นแต่ทำไงได้ล่ะก็ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นี่น่า

“ไปอาบนำ้แต่งตัวได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณท่านจะกิ้วเอานะคะ”

“ค่ะ”ฉันจำใจตอบมาม่าซังไปและจำใจต้องเดินคอตกกลับขึ้นคฤหาสน์ไป

“จะกลัวอะไรเดินตามคุณหนูไปสิ!”มาม่าซังเอ่ยสั่งชายชุดดำที่โดนฉันกระทืบไปด้วยน้ำเสียงดุๆ ฉันจึงหันไปกรีดรอยยิ้มให้คนพวกนั้นที่ทำสีหน้าหวาดกลัวฉัน ฉันจึงทำท่าบิดคอหักนิ้วไปมาด้วยความเมื่อยล้า นี่แค่หยอกนิดๆหน่อยๆเองนะ

“คืนนี้เขาจะพาหนูไปไหนอีกคะมาม่าซัง?”ฉันเอ่ยถามมาม่าซังไปในขณะที่นั่งอยู่ในอ่างอาบนำ้กลางแจ้งขนาดใหญ่บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้สวยงามแล้ว

“งานเลี้ยงแต่งตั้งท่านมิซานเป็นท่านนายกรัฐมนตรีค่ะ เพราะท่านมิซานเพิ่งจะได้รับการเลือกตั้งจากชาวเมืองเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมาและท่านยังต้องเดินทางไปขอบคุณชาวเมืองอีกด้วยนะคะ”มาม่าซังตอบออกมาพร้อมกับสายตาชื่นชมเมื่อพูดถึงคุณพ่อของฉัน ใช่แต่ฉันไม่นับเขาเป็นพ่อหรอกนะ พ่ออะไรทิ้งลูกทิ้งเมียเพื่อหนีไปหาความสุขสบายคนเดียว ปล่อยให้ฉันกับแม่ต้องทนลำบากมากันแค่สองคน อดมื้อกินมื้อแถมฉันยังเกือบจะโดนแฟนใหม่แม่ข่มขืนอีกนะ แต่ที่น่าจะเจ็บปวดที่สุดคือแม่ของฉันไม่เชื่อฉันว่าไอ้เลวนั้นมันคิดจะทำระยำกับฉัน ฉันโดนแม่ทั้งตบทั้งตีหาว่าฉันไปใส่ร้ายสามีของเขา พูดมาตั้งเยอะ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยเนอะ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อต้นฝน ชื่อจริงนางสาวหฤทัยนาศ พิมพ์ฤชัย ส่วนชื่อญี่ปุ่นไม่ต้องแนะนำนะ เพราะฉันไม่ชอบและฉันก็ไม่อยากมีสัญชาติเป็นคนญี่ปุ่นด้วย ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบประเทศนี้ แต่ฉันแค่ไม่ชอบพ่อของฉัน ผู้ชายแบบนี้น่ะเหรอที่จะมาปกครองประเทศ ผู้ชายที่ทิ้งลูกทิ้งเมียเพื่อหนีมามีชีวิตที่สุขสบายคนเดียว หึ!และฉันก็เพิ่งจะมาอยู่ที่นี้ได้ไม่ถึงอาทิตย์แต่ทุกวันฉันก็จะหาทางหนีทุกครั้งที่มีโอกาส และที่ฉันเตะต่อยเก่งเพราะฉันทำงานอยู่ที่ค่ายมวยและเป็นนักชกหญิงมือเอกเลยนะ ฉันก็ลงชกหลายเวทีแล้วด้วย และที่สำคัญฉันชนะได้ที่หนึ่งเสมอมาเลยยังไงล่ะถ้าครั้งไหนฉันไม่โดนจ้างให้ล้มมวย

“ลูกของพ่อวันนี้สวยสง่าไม่มีที่ติ ลูกสวยเหมือนแม่ของลูกจริงๆ^_^”ท่านมิซานเอ่ยชมฉันในขณะที่เราสองนั่งอยู่บนรถลีมูซีนสีขาวสุดหรูที่กำลังจะเดินทางไปยังงานเลี้ยงที่จัดไว้ต้อนรับท่านนายกรัฐมนตรี ฉันก็เบนหน้าจากวิวนอกหน้าต่างมองตรงไปยังเบื้องหน้าและใช้หางตามองไปที่ท่านมิซานที่วันนี้เขาแต่งตัวด้วยชุดสูทสีน้ำเงินพร้อมกับสวมเสื้อกั๊กที่สแกนคำว่ารักท่านมิซานเพื่อเอาใจชาวเมืองหึ!ผู้ชายสองหน้า

“อ้อเหรอคะ”ฉันตอบไปอย่างไร้หางเสียงและนำ้เสียงห้วนๆ ท่านมิซานก็เงียบลงใบหน้าถอดสีแต่ท่านก็ยังคงยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันอยู่อย่างนั้น

“พ่อดีใจนะที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ตอนนี้ลูกของพ่อโตเป็นสาวแล้วคงไม่กลัวความมืดแล้วสินะ?”

“ไม่ใช่ว่าไม่กลัวหรอกคะ แต่มันชินซะมากกว่า”ฉันตอบเขาไปพร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดอก เมื่อนึกถึงความลำบากที่ฉันกับแม่เจอ แม่ฉันจะกลับบ้านดึกๆทุกวันเพราะท่านไปเล่นการพนันที่บ่อนเถื่อนแถวบ้านและจะกลับมาพร้อมกับอาการมึนเมาจากแอลกอฮอล์ทุกวัน

“ลูกคงจะลำบากมากสินะ”

“หึ!อย่าใช้คำว่าลำบากเลยค่ะ เพราะมันเกินจะบรรยายมาเป็นคำพูดได้!”

“พ่อขอโทษ”

“หยุดพูดขอโทษสักทีเถอะค่ะ เพราะว่ายังไงฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้ผู้ชายที่ทิ้งลูกกับเมียไป!”

“โยโกะ”เสียงของท่านมิซานเอ่ยเรียกฉันด้วยนำ้เสียงแผ่วเบา ฉันถอนหายใจและหยิบหูฟังไร้สายขึ้นมาสวมใส่หูทั้งสองข้างพร้อมกับหลับตาลงเพื่อทำให้เขารู้ว่าฉันไม่อยากพูดคุยกับเขา ฉันไม่มีทางยกโทษให้เขาแน่นอน และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปรับฉันมาอยู่ที่นี้กับเขาทั้งๆที่เขาหายไปเป็นสิบๆปี แล้ว วันนี้ฉันอยู่ในชุดราตรียาวสีทองอร่ามที่เป็นเกาะอกโชว์เนื้อเนินอกสีขาวอวบของฉันและกระโปรงยาวถึงข้อเท้าและสวมรองเท้าส้นสูงสีทองปล่อยผมที่ยาวสลวยของตัวเองไปปกปิดแผ่นหลังขาวเนียนของตัวเอง

“ถึงแล้วลูก”เสียงเรียกและเเรงสะกิดเบาๆที่ต้นแขนฉันทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาและตวัดสายตามองไปที่เจ้าของมือและเจ้าของเสียงที่เรียกฉัน

“ลงไปกันเถอะลูก^_^”ท่านมิซานเอ่ยบอกฉัน ฉันก็ขยับตัวนั่งตัวตรงและมองออกไปข้างนอกก็พบกับบรรดานักข่าวนับร้อยคนและชาวเมืองที่อีกนับพันมารอต้อนรับท่านนายกรัฐมนตรี

“ฉันต้องทำยังไงบ้างคะ?”

“แค่ลูกไม่คิดหนีก็พอ^_^”ท่านมิซานเอ่ยขึ้นเป็นเชิงขอร้องฉันไปในตัว

“จะหนีได้ไงเงินติดตัวสักบาทยังไม่มี”ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตูลงจากรถสุดหรูราคาหลายล้านลงอย่างไวโดยไม่ได้สนใจคนในรถว่าเขาจะรู้สึกยังไงกับการกระทำและคำพูดที่เฉยชาของฉัน ใจลึกๆฉันก็รู้สึกไม่ดีแต่พอนึกถึงการกระทำที่เขาทำกับฉันและแม่ของฉันแล้ว ฉันให้อภัยเขาไม่ลงจริงๆ

พรึบๆๆๆๆๆๆ

“ลูกสาวของท่านนายกรัฐมนตรีหรือคะเนี่ย สวยสง่าจริงๆค่ะ^_^”

“สวยมากเลยนะ^_^”

“เธอไปเป็นดาราได้สบายๆเลยน่ะเนี่ย^_^”เสียงเอ่ยชมฉันดังกึกก้องไปทั่วทั้งหน้างานพร้อมกับเสียงร้องต้อนรับท่านนายกด้วยความดีใจของชาวเมืองนี้ ฉันจึงก้มหน้าลงเพื่อหลบแสงแฟลชจากกล้องราคาแพงที่พากันรุมถ่ายรูปฉัน

“สวัสดีครับทุกๆท่าน”เมื่อท่านมิซานเดินลงมาจากรถแล้วเขาก็ก้มหัวพร้อมกับเอ่ยคำทักทายชาวเมืองเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ฉันจึงโค้งตัวทำตามท่านมิซานและเขาก็เดินนำหน้าฉันเข้าไปในงานโดยมีฉันเดินตามหลังท่านไปอย่างเงียบๆโดยตลอดทางจะได้ยินเสียงปรบมือและเสียงโห่ไชโยของชาวเมืองนับพันที่ยืนและนั่งรอตามจุดเดินพรมแดงเหมือนฉันเป็นดาราจริงๆเลยน่ะเนี่ย มีการเดินพรมแดงด้วย น่าขำสิ้นดี

“ท่านมิซาน มิยาชิตะ ยินดีต้อนรับสู่การเมืองเต็มตัวครับ”เสียงทักทายที่ฟังดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่เอ่ยทักท่านมิซานในขณะที่เขาเดินเข้ามาภายในตัวของอาคารแล้ว

“ขอบคุณท่านโมโมจิ ที่ให้การต้อนรับผมในครั้งนี้^_^”ท่านมิซานเอ่ยด้วยนำ้เสียงเป็นมิตรและโค้งตัวให้กับชายวัยกลางคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับท่านมิซาน

“นี่คุณอาโมโมจิ ส่วนนี่ลูกสาวคนเดียวของผมครับ ซาโยโกะ”ท่านมิซานเอ่ยแนะนำฉันให้ท่านโมโมจิได้รู้จักและเขาก็แนะนำท่านโมโมจิให้ฉันได้รู้จักเช่นกัน ฉันก็โค้งตัวให้ความเคารพท่านโมโมจิอย่างนอบน้อม

“ท่านมิซานท่านโมโมจิ^_^”เสียงของคนมาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงร่าเริงแจ่มใส ทั้งสองท่านก็ต่างพากันมองไปยังผู้มาเยือนใหม่ก็พบกับชายวัยกลางคนอีกสองคนที่เดินคู่มาพร้อมกันทั้งสองแต่งตัวคล้ายกันเหมือนคู่แฝด ทั้งคู่มองหน้าเกรงขามและน่าเกรงกลัวเพราะข้างหลังของพวกเขามีบอดี้การ์ดนับสิบคนเดินตามหลังพวกเขามา

“ท่านเคนโด้ ท่านซาโอะสองตระกูลผู้ยิ่งใหญ่^_^”อาโมโมจิเอ่ยทักทายผู้ชายสองคนนั้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาพวกเขา โดยมีคุณพ่อของฉันที่เดินตามหลังอาโมโมจิไปด้วย

“สวัสดีท่านทั้งสอง เป็นเกียรติอย่างมากที่พวกท่านมาให้ความต้อนรับผม^_^”ท่านมิซานโค้งตัวให้ทั้งสองท่านอย่างดีใจ ฉันจึงต้องโค้งตัวให้ท่านทั้งสองตามที่ท่านมิซานทำ

“นี่คงเป็นหนูซาโยโกะจัง?”ท่านหนึ่งในคนที่แต่งตัวฝาแฝดเอ่ยพร้อมกับผายมือมาที่ฉัน

“อ้อใช่ครับท่าน”ท่านมิซานหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับตอบคนนั้นไป

“ตอนนั้นเจอยังเล็กอยู่เลย พอเจออีกทีโตเป็นสาวสวยซะแล้ว^_^”

“ขอบคุณครับท่านซาโอะ”

“เดี๋ยวอาจะแนะนำลูกชายอาให้หนูโยโกะจังได้รู้จักนะ”

“ไม่ดี”ฉันกำลังจะตอบปฏิเสธท่านซาโอะไปแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาหันหลังไปมองหาใครสักคนแล้ว

“ไหนซาโนะ?”ท่านซาโอะหันไปถามชายชุดดำที่ยืนกุมมือทั้งสองไว้ด้านหน้าด้วยความเรียบร้อย

“ไปคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกครับนายใหญ่เดี๋ยวนายน้อยคงจะตามเข้ามา”ชายชุดดำตอบท่านซาโอะไป ฉันเมื่อได้ฟังแบบนั้นก็แอบถอนหายใจออกมา เพราะฉันไม่ชอบการจับคู่ของผู้ใหญ่เป็นที่สุด มันโบราณคร่ำครึเกิ๊น

“งั้นเดี๋ยวไว้ค่อยไปแนะนำที่โต๊ะทานอาหารก็ได้เนอะ”ท่านซาโอะหันมาบอกฉันกับท่านมิซาน ท่านมิซานก็หันมายิ้มให้ฉัน ฉันจึงต้องจำใจยิ้มให้เขาไปเพราะเดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันไม่ทำตัวดีๆ

“เชิญข้างในดีกว่าครับท่านเคนโด้ท่านซาโอะ”ท่านมิซานเอ่ยชักชวนท่านทั้งสองด้วยความเคารพท่านทั้งสองก็หันมองหน้ากันและหันมาพยักหน้าให้ท่านมิซานและออกตัวเดินนำหน้าท่านมิซานไปโดนมีชายชุดดำเดินประกบข้างหลังไปติดๆยังกับมาเฟียเลย

“ช้าอีกแล้วนะคะริว!”เสียงหวานที่พยายามจะทำให้เสียงของตัวเองดูแข็งแกร่งเอ่ยขึ้นด้วยความรีบร้อน ฉันจึงหันกลับไปมองยังประตูหน้างานก็พบกับชายหญิงคู่หนึ่งที่ทั้งสองมีหน้าตาที่สง่างาม ผู้หญิงก็สวยราวกับนางฟ้าส่วนผู้ชายก็หล่อปานเทพบุตร พวกเขาทั้งคู่ดูเหมาะสมกันเหลือเกิน

“กูขอโทษ!”ผู้ชายหน้าหล่อที่โอบเอวผู้หญิงเอ่ยขึ้นถึงนำ้เสียงเขาจะดูแข็งกร้าวแต่หน้าตาเขาออดอ้อนมาก ฉันจึงเผลอยิ้มออกมากับท่าทางที่น่ารักของทั้งคู่ แต่เอ๊ะ?เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นเขาพูดกูเหรอ? ช่างไม่เหมือนใครจริงๆ ผู้ชายพูดมึงกูกับผู้หญิง

“อ้าวแล้วนี่คุณพ่อหายไปไหนกันแล้ว?”

“ด้านในครับคุณปลายฟ้าคุณริว”

“เห็นไหมกูบอกมึงแล้วว่าพวกเขาไม่รอมึงหรอก”ผู้ชายหน้าหล่อหันไปบอกผู้หญิงหน้าสวยและท่าทางอ่อนหวานคนนั้น เธอก็หันมามองค้อนใส่ผู้ชายของเธอ

“โยโกะ”เสียงเรียกของท่านมิซานเอ่ยเรียกฉันทำให้ฉันสะดุ้งและหันกลับไปมองท่านมิซานที่ยืนอยู่ข้างๆฉันทันที

“ไม่เข้าไปข้างไหนเหรอลูก?”

“พอดีอยากเข้าห้องน้ำ ขอไปเข้าห้องนำ้ก่อนนะ”

“ไม่หนีหรอก ไม่มีเงินสักบาท!”ฉันบอกท่านมิซานไปพลางทำสีหน้าเบื่อหน่ายเพราะเขาคงไม่เชื่อใจฉันว่าฉันจะไม่หนีเขา

“ก็ได้ลูก งั้นพ่อไปรอที่โต๊ะนะ”

“อืม”ฉันพยักหน้าตอบท่านมิซานไปและรีบเดินไปยังห้องนำ้ที่อยู่ฝั่งซ้ายของประตูทางเข้างานเมื่อพ้นสายตาของท่านมิซานแล้ว ฉันก็รีบเดินออกไปยังประตูทางออกทันที

“กูบอกให้มึงพาตัวมินตรามาให้กูแล้วนี่มึงทำอะไร ปล่อยให้คนอื่นมาตัดหน้าแย่งเธอไปจากกู!!!”เสียงหงุดหงิดของผู้ชายดังขึ้นเป็นภาษาญี่ปุ่น ทำให้ฉันหยุดชะงักฝีเท้าลงอย่างไวและมองไปที่เงามืดนั้นก็พบกับร่างของผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ในมุมมืด และแวบหนึ่งฉันก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาได้ หึๆๆฉันจะได้กลับบ้านแล้ว ประเทศไทยจ๋ารอต้นฝนก่อนนะจ๊ะ^\^