บทที่ 8 ดนัยกฤตอยากเอาเธออยู่ที่นี่หรอ

สิ่งที่เจ็บที่สุดไม่ใช่ความเจ็บปวดที่ได้รับ

แต่มันคือคนที่ทำร้ายเธออย่างไม่มีเยื่อใยนั้น เคยประคับประคองเธอไว้ในมือ

ธิชาส่ายหน้า ขับไล่ความทรงจำอันวุ่นวายในสมองออกไปให้หมด

วันเกิดของธาวินเกี่ยวอะไรกับเธอ

ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆสักหน่อย เธอเป็นแค่สิ่งของที่ธาวินเอาไว้ระบายอารมณ์เท่านั้น

ฉลองวันเกิดร่วมกับเขา นั่นเป็นเรื่องที่คู่หมั้นควรทำ

.......

ธิชามาถึงโรงเรียนทันเวลาพอดี เข้ามาถึงประตูก็ได้ยินผู้หญิงกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันพูดอะไรบางอย่าง

“พวกเธอได้ยินกันหรือยัง คณะกฎหมายจ้างศาสตราจารย์กิตติมศักดิ์ท่านหนึ่งมา มาบรรยายกฎหมายพาณิชย์โดยเฉพาะ วันนี้ก็มาสอนแล้ว”

“รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ได้ยินว่าเป็นหนุ่มพรสวรรค์ในรายชื่อมหาเศรษฐี ยังโสดนะ ฉันเคยเห็นนิตยสารสัมภาษณ์เขา หล่อจนฉันหุบขาไม่เข้าเลย หรือไม่พวกเราหนีเรียน ไปฟังบรรยายของศาสตราจารย์เศรษฐีกันเถอะ”

“คิดแบบนี้พอดีเลย”

......

ธิชาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเป็นนักเรียนของคณะกฎหมาย วิชากฎหมายพาณิชย์เป็นวิชาพื้นฐานหนึ่งของเธอ เป็นวิชาที่เธอต้องเรียนวันนี้พอดี

ศาสตราจารย์คนเดิมเป็นลุงแก่คนหนึ่ง การบรรยายเนื้อหาก็เป็นแต่แบบเดิมๆ การยอมรับของนักเรียนสมัยนี้ค่อนข้างต่ำ การมาเรียนก็น้อย ตอนนี้เปลี่ยนศาสตราจารย์คนใหม่แล้วหรอ? เธอไม่ได้สังเกตเลย

ธิชากังวลศาสตราจารย์คนใหม่จะเข้าเรียนเช็กชื่อตรงเวลา จึงต้องเดินเร็วขึ้นหน่อย

แต่เดินไปไม่กี่ก้าว ก็ปวดหน้าท้องฉับพลัน เลือดไหลกระฉูดอย่างรุนแรง

ในใจเธอก็รู้สึกกังวล จึงต้องไปห้องน้ำก่อน

ดีที่เลือดไหลเยอะเท่านั้น เธอรู้สึกว่าไม่เป็นไร จึงกินยาแก้ปวดแล้วเข้าห้องเรียน

ธิชาอยากแอบเข้าไปทางประตูหลัง เพิ่งผลักประตูเข้าไปก็ต้องตะลึง

ในห้องเรียนเต็มไปด้วยคน ต่างจากสถานการณ์วันธรรมดาที่เกียจคร้านอย่างสิ้นเชิง

ไร้ที่ว่าง เธออยากหาที่นั่งแถวหลังเบียดเข้าไปหน่อยก็หาไม่เจอเลย

ธิชาตื่นเต้นขึ้นมา ตอนยกเท้าขึ้นมาแล้วเข่าไปโดนประตู จนทำให้เกิดเสียงไม่เบาเลย

ทุกคนถูกเสียงดึงดูด หันไปมองข้างหลังอย่างพร้อมตากัน

ธิชาหน้าแดงด้วยความอับอาย สายตาก็มองหาที่นั่งตลอด ยังไม่ได้มองไปทางหน้าเวทีห้องเรียนเลย

แต่ทว่าตอนที่เธอรีบร้อนกังวล น้ำเสียงอันชัดเจนมีเสน่ห์ของผู้ชายก็ดังขึ้นฉับพลัน

ชัดเจนทุกคำ ทิ่มเข้าหัวใจ

“นักเรียนที่มาสาย แถวแรกมีที่ว่าง”

น้ำเสียงของศาสตราจารย์คนนี้........

เธอรู้สึกแปลกใจ มองไปอย่างตะลึง สายตาอันงุนงงสบตานั้นเข้าพอดี

ตาสองคู่สบตากัน ในที่สุดธิชาก็มองเห็นหน้าของดนัยกฤต

สายตาของเธอตะลึง ลมหายใจก็หยุดชะงัก

เธอโตขึ้นมาในตระกูลเศรษฐีผู้ดี ตั้งแต่เล็กจนโตเคยเห็นผู้ชายหน้าตาดีมาไม่น้อย

แต่พวกเขาไม่เหมือนกับดนัยกฤต

ใบหน้าของดนัยกฤต ครั้งแรกที่เจอ แค่รู้สึกว่าเต็มไปด้วยความเป็นผู้ร้าย โหดเหี้ยม เลือดเย็น เธอไม่กล้าสบตา

เจอเขาครั้งที่สองที่สถานีตำรวจ เขาเหมือนนักธุรกิจถ่อมตัวมีมารยาท สะอาดและดูสง่า

ส่วนวินาทีนี้ เขายืนอยู่หน้าเวทีห้องเรียน สูงใหญ่กำยำ เธอเป็นนักเรียนตัวเล็กๆ เขาเป็นศาสตราจารย์กิตติมศักดิ์ผู้สูงส่ง

ความเป็นผู้ร้ายบนหน้าเขาถูกซ่อนไว้ ใส่ชุดสูทอย่างสง่าผ่าเผย หล่อเหลามีเสน่ห์ เต็มไปด้วยสง่าราศี

บนใบหน้าอันหล่อเหลาสวมแว่นตาขอบทอง แม้กระทั่งว่ามีกลิ่นอายของนักวิชาการ

มิน่านักเรียนหญิงในห้องถูกมองเขาด้วยสายตาอันหลงใหล

จากกันไปแค่เวลาสั้นๆเพียงครึ่งวัน เขากลับกลายเป็นศาสตราจารย์บุคลิกสง่างาม ปรากฏตัวในห้องเรียนของเธอ

ใจของธิชาเหมือนเม็ดทราย ตื่นตระหนกและสับสน

ได้ยินเพียงดนัยกฤตหัวเราะเบาๆ ถามอย่างไม่รีบไม่ร้อน “นักเรียนหญิงท่านนี้ ทำไมยังไม่นั่งครับ?”

ธิชาอึ้งอยู่กับที่นานมาก มีผู้ชายพูดล้ออย่างใจกล้าขึ้นมา “เพราะศาสตราจารย์หล่อเกินไป เธอดูจนซื่อไปแล้ว”

“........” ธิชาอายจนหน้าแดง รีบวิ่งไปนั่งตรงมุมของแถวที่หนึ่ง

วิชากฎหมายพาณิชย์บรรยากาศครึกครื้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ผู้หญิงมากมายอดวิพากษ์วิจารณ์กันไม่ได้

คาบเรียนวิชาละหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ธิชาไม่กล้าเงยหน้าแม้แต่นิด ก้มหน้าจนเมื่อคอ

ถึงแม้ว่าจะปลอบใจตัวเองตลอด อาจจะเป็นแค่ความบังเอิญก็ได้

ดนัยกฤตเป็นผู้มีอำนาจของภักดิภูมิเมธีกรุ๊ป มีสมญานามชื่อดังว่าจระเข้ยักษ์

เขามาบรรยายที่มหาวิทยาลัยJ เป็นถึงศาสตราจารย์กิตติมศักดิ์ ย่อมมีเจตนาที่จะเผยแพร่ประชาสัมพันธ์อย่างแน่นอน

บุคคลมีชื่อเสียงมากมายต่างก็หาเวลาว่างเพื่อมาบรรยายในมหาวิทยาลัย นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก

.......

ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ธิชาไม่อยากเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว ถือกระเป๋าตัวเองก็รีบเดินออกไป

นักเรียนมากมายขึ้นมาบนเวทีขอลายเซ็นกับศาสตราจารย์

ดนัยกฤตถูกล้อมไว้แล้ว ธิชาคิดว่าตัวเองต้องได้ออกไปอย่างปลอดภัยแน่นอน

แต่ทว่าผู้ชายผู้สูงส่งคนนั้น กลับกระแอมเสียงเบากะทันหัน

น้ำเสียงอันชัดเจนมีเสน่ห์ก็เข้าสู่หูของเธอ

“นักเรียนที่มาสาย”

ธิชาหันกลับมาอย่างตกใจ สบตาของเขาที่ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มเข้าอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขาถูกพวกนักศึกษาล้อมไว้อย่างกับดาวล้อมเดือน เหมือนกับมีหมอกบางๆกันระหว่างเธอ

ริมฝีปากบางเผยอ พูดทีละคำอย่างชัดเจน “ไปรอผมที่ออฟฟิศ คุยเรื่องปัญหาการและเขียนหนังสือสำรวจตัวเอง”

ธิชามองกลับไปที่เขาด้วยอารมณ์ซับซ้อน สายตาของผู้ชายคนนี้เหมือนดั่งเหยี่ยว ซ่อนดาบคมกริบ เผยเจตนาฆ่า

นักศึกษาหญิงต่างก็วิพากษ์วิจารณ์อย่างไม่พอใจ ต่างก็มองเธอด้วยสายตาอิจฉา

.......

ธิชาจะเป็นต้องไปรอเขาที่ออฟฟิศ ก็เหมือนดั่งรู้ว่าข้างหน้าเป็นเหวลึก กลับโดดลงไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ดนัยกฤตผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีก็ตามเข้ามา เขาปัดไหล่เธอเบาๆ ผลักเธอเข้าไปข้างใน

จากนั้น เธอก็มองดูผู้ชายคนนี้ล็อกประตูห้อง

เขาล็อกประตูห้องทำงานของตัวเองจากข้างในแล้ว

ธิชารู้สึกถึงอันตรายอย่างฉับพลัน ก้าวเท้าอยากวิ่งหนี แต่ถูกดนัยกฤตลากกลับมา กดไว้บนโต๊ะทำงาน

เรือนร่างที่เร่าร้อนของผู้ชายกั้นระหว่างเสื้อ แนบชิดติดกับเรือนร่างของเธอ ธิชาสัมผัสได้ถึงความแข็งตัวของดนัยกฤตน้อย

ธิชาตกใจ ดนัยกฤตอยากเอาเธออยู่ที่นี่หรอ