บทที่ 18 ท้องลูกของธาวิน

ธิชารู้สึกถึงความผิดปกติ ก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าวโดยจิตใต้สึก ปกป้องญาณินไว้ข้างหลังตัวเอง อธิบายเสียงเบา “ขอโทษค่ะ พวกเราเข้าห้องผิด รบกวนทุกท่านแล้ว”

เธอพูดจบก็ดึงข้อมือของญาณินหันตัวอยากจากไป

บอดี้การ์ดหลายคนที่ล้อมพวกเธอไว้ไม่ได้คิดจะปล่อยคน ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าคนนั้นยิ่งหัวเราะอย่างดุร้าย “ไหนๆก็มาแล้ว มีเหตุผลอะไรที่ไม่ถอดเสื้อก็จะออกไป ได้ยินตั้งนานแล้วว่ามีสาวน้อยมาใหม่หลายคน ไม่ให้ฉันชิมรสชาติหน่อยก็คิดจะไป?”

คุณหนูผู้ดีอย่างญาณินจะเคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ที่ไหน ตกใจจนเข่าอ่อนทันที พูดอย่างไม่ปะติดปะต่อ “คุณเข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่สาวมาใหม่ของที่นี่จริงๆ พวกเรามาหาคน”

คำพูดของญาณินยังพูดไม่จบก็ถูกบอดี้การ์ดลากตัวไปตรงหน้าของลูกพี่คนนั้นแล้ว

ธิชากระวนกระวาย ตะโกนออกไป “หยุดนะ อย่าแตะต้องเธอ เธอเป็นคนของธาวิน”

ญาณินที่ยังตกใจไม่หายก็พูดตามเธอ “ใช่ ฉันเป็นคู่หมั้นของธาวิน พวกแกอย่าแตะต้องฉันนะ มิเช่นนั้นธาวินไม่ปล่อยพวกแกไปแน่”

ลูกพี่คนนี้ก็เป็นคนมีชื่อเสียงในวงการ ไม่ถูกชะตากับธาวินอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้มีความแค้นเก่าอะไร ถ้าหากไปแตะต้องผู้หญิงของธาวิน ต้องหาเรื่องเข้าตัวแน่นอน

สังเกตดูหญิงสาวสองคนนี้อีกรอบ แต่งตัวไม่ธรรมดา และไม่โป๊ ไม่เหมือนคนที่มามั่วสุมในสถานบันเทิงแบบนี้จริง

แต่ทว่าเขายังไม่ได้พูด ท่ามกลางแสงสลัวชายหนุ่มอีกคนหนึ่งก็พูดขึ้นฉับพลัน “เขาเป็นผู้หญิงของธาวิน แล้วเธอล่ะ เธอเป็นคนของใคร?”

ธิชามองไปตามเสียง มองเห็นใบหน้าสุภาพบุรุษสง่างามคนหนึ่ง แต่ว่าผู้ชายคนนั้นดูเย็นชามาก รอบตัวมีบรรยากาศชั่วร้ายอย่างหนึ่ง บุคลิกไม่ได้ดูปกติเหมือนหน้าตาเลย

ธิชาไม่ตอบ ทันใดนั้นก็ถูกชายวัยกลางคนตะคอก “ท่านประวิทย์ถามเธอ ยังไม่รีบตอบอีก”

ธิชาพูดเสียงต่ำ “ฉันเป็นน้องสาวของธาวิน ฉันกับเธอ มาเพื่อหาพี่ชายฉัน กลางคืนมันมืด ฉันจำทางผิด ก็เลยเข้ามาผิดที่”

ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าท่านประวิทย์สีหน้าเรียบเฉย จุดบุหรี่ขึ้นมาม้วนหนึ่ง เริ่มสูบขึ้นมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน

เมื่อเขาสูบไปได้หลายคำ ถึงพูดอย่างเรียบเฉย “ที่แท้ก็น้องสาวต่างแม่ของธาวิน เธอมานี่”

ธิชาตัวแข็งไม่ยอมขยับ จึงถูกบอดี้การ์ดลากตัวไปข้างหน้าของชายคนนั้น

ผู้ชายแซ่ภูมิภักดีคนนั้นยื่นมือจับคางของเธอ สายตาอันลึกซึ้งนั่นจ้องอยู่บนหน้าเธอ

ขณะที่ธิชาป้องกันตัวว่าเขาจะมีพฤติกรรมไม่ชอบนั้น เขาก็ปล่อยมือ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ฉันไม่ชอบขี้หน้าธาวินอยู่แล้ว ถ้าพวกเธอเป็นคนของตระกูลธนาภูวนัตถ์จริง ฉันยิ่งปล่อยพวกเธอไปง่ายๆไม่ได้”

ญาณินพูดอย่างแข็งแกร่ง “พวกแกต้องการอะไรกันแน่? ในเมื่อพวกแกก็รู้จักธาวิน ก็ต้องรู้ว่าธาวินนิสัยไม่ดี ถ้าหากพวกแกทำร้ายคนของตระกูลธนาภูวนัตถ์ ธาวินจะไม่มีวันสนใจว่าพวกแกชื่ออะไรนามสกุลอะไร ไม่มีวันปล่อยไปง่ายๆแน่”

ผู้ชายที่แซ่ภูมิภักดีหรี่ตา ออกคำสั่งด้วยสีหน้าเย็นชา “ผู้หญิงคนนี้พูดมากเกินไป เอาวิสกี้มาขวดหนึ่งกรอกปากเธอ อุดปากเธอไว้”

ธิชารีบห้ามปราม “อย่า คุณผู้ชายท่านนี้ คุณเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง อย่าถือสาเด็กผู้หญิงเลย เธอตั้งครรภ์แล้ว ดื่มเหล้าไม่ได้ เดี๋ยวจะเกิดเรื่อง”

ผู้ชายหัวเราะอย่างหยอกล้อ “ตั้งครรภ์แล้ว? เชื้อของธาวิน? น่าสนใจ งั้นก็ยิ่งต้องกรอกให้ตายเลย”

ธิชากระวนกระวายจนเหงื่อแตก กดมือของผู้ชายที่ออกคำสั่งอย่างไม่รู้ตัว “หวังว่าท่านจะเมตตาด้วย ท่านเคยมีปัญหาอะไรกับธาวิน หาเจ้าตัวเขาจัดการเอง ไม่ควรมาระบายต่อเด็กผู้หญิงไร้เดียงสา นี่เป็นระเบียบทั่วไป ไม่ใช่เหรอ?”

ท่านประวิทย์สีหน้าเย็นชา สายตาแน่วแน่มองอยู่บนหน้าของเธอ

ครู่หนึ่งถึงพูดอย่างหยอกล้อ “ก็ได้ เขาท้องดื่มไม่ได้ งั้นก็เธอมาดื่มละกัน”

วิสกี้แก้วใหญ่วางอยู่ตรงหน้าเธอ ธิชาขมวดคิ้วเล็กน้อย แข็งใจยกแก้วเหล้าขึ้นมา ดื่มไปหลายคำแล้วก็สำลักจนไออย่างรุนแรง

ท่านประวิทย์จ้องเธอ พูดอย่างเหยียดหยาม “น้องสาวธาวินมีความสามารถในการดื่มเหล้าแค่นี้ ข่าวลือออกไปเกรงจะถูกหัวเราะเยาะไปทั่ว ดื่มต่อ ขวดนี้ดื่มไม่หมดอย่าคิดจะออกไป”

ธิชาเคยสัมผัสกับคนข้างกายเหล่านั้นของธาวิน เธอรู้ว่าผู้ชายเหล่านี้ตำแหน่งยิ่งสูง ก็ยิ่งยั่วยุไม่ได้ พวกเขาแต่ละคนต่างก็ไม่ใช่คนดีมีศรัทธา ต่อเด็กและผู้หญิงก็ไม่มีความเห็นใจ

เพื่อหลีกเลี่ยงผลลัพธ์ที่แย่กว่านี้ เธอจึงต้องเลือกที่จะดื่ม

ธิชาดื่มเหล้าแก้วใหญ่จนหมด กระเพาะเริ่มไม่สบาย ขณะที่เธอสงสัยว่าคืนนี้ต้องแอลกอฮอล์เป็นพิษแค่นอน ประตูห้องรับรองก็ถูกถีบออกอย่างแรง

“ธิชา ผมมาช้าแล้ว”

เสียงแหบแห้งผู้ชาย ส่งจากหลังประตู