บทที่ 13 หนีเสือปะจระเข้

ณิชานาฎเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนคนหนึ่ง เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ป่วย ยิ่งพราวเสน่ห์อย่างมาก

แต่ตอนนี้ ธิชามองเห็นความอ่อนโยนบางอย่างจนเกือบเหมือนสนิทสนมที่ซับซ้อนในสายตาเธอ

ณิชานาฎมองไปที่ดนัยกฤต และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ธิชา คุณดนัยกฤตเป็นเพื่อนสนิทของแม่”

เพื่อนสนิท

คำสั้นๆเบาๆนี้กลับเหมือนดั่งเข็มเหล็กทิ่มเข้าไปในใจของธิชา

ณิชานาฎอ่อนโยนต่อผู้ชายคนนี้มากยิ่งกว่าลูกสาวอย่างเธออีก

สำหรับสาวสังคมที่เคยถูกลอบล้อมเหมือนดาวล้อมเดือนอย่างณิชานาฎ เพื่อนสนิทหมายถึงอะไร ธิชาไม่ใช่เด็กทารกไร้เดียงสา ทำไมจะไม่เข้าใจ

ธิชานึกว่าสาเหตุที่แช่ภักดิภูมิเมธีมายุ่งเกี่ยวกับเธอเพราะว่าธาวิน แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องนี้.......

ดูเหมือนณิชานาฎจะสังเกตเห็นความอึดอัดใจของเธอ

“ธิชา ลูกออกไปก่อน แม่มีเรื่องจะคุยกับคุณดนัยกฤตเป็นการส่วนตัว”

ธิชาตะลึง “แต่ว่าแม่ หนู.......”

คำพูดเธอยังพูดไม่ก็ถูกดนัยกฤตใช้น้ำเสียงแบบไม่ให้ปฏิเสธพูดตัดขึ้น “เชื่อฟัง ออกไปก่อน”

“.......”

ธิชาถูกไล่ออกจากห้องผู้ป่วย

ประตูห้องที่ปิดสนิททำให้เธอคาดเดาไม่ถูกว่าณิชานาฎกับดนัยกฤตพูดอะไรกันอยู่

การคาดเดาในใจที่ควบคุมไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัดกลุ้ม

ณิชานาฎคลอดเธอตอนอายุ17 เมื่อเธออายุ19 ณิชานาฎอายุ36

ดนัยกฤต32

ดนัยกฤตอายุมากกว่าเธอแค่13ปี

อายุ13.......

ความเป็นไปได้ที่น่ากลัวที่สุดและไม่อาจรับได้ที่สุด น่าจะตัดทิ้งได้

แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ สายตาอันอ่อนโยนตอนที่ณิชานาฎมองดนัยกฤตนั้นทำให้ธิชาไม่สบายใจ

.......

ไม่นานดนัยกฤตก็ผลักประตูเดินออกมา แววตาอันสดใสมองไปที่เธอ น้ำเสียงเคร่งขรึม “เข้าไปเถอะ แม่ของคุณมีเรื่องจะพูดด้วย”

ธิชาก้าวเข้าไปในห้องผู้ป่วย มุมปากโค้งขึ้นอย่างเสียดสีเล็กน้อย

เธอเป็นลูกในไส้ของณิชานาฎ ส่วนณิชานาฎเลือกที่จะคุยกับผู้ชายคนนี้ จากนั้นถึงพบเธอ ช่างน่าเสียดสีจริงๆ

หน้าเตียงผู้ป่วย

ณิชานาฎดึงมือของธิชา พูดด้วยความห่วงใย “ธิชา ช่วงนี้เหมือนลูกผอมลงอีกแล้ว”

ธิชาส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”

“การเรียนยุ่งไหม เลิกเรียนแล้วยังไปทำงานไหม?”

ธิชาส่ายหน้า แล้วพยักหน้า “ไม่ถือว่ายุ่ง ไปทำงานอาทิตย์ละสี่วัน”

ณิชานาฎถอนหายใจ “ธาวินใช้ค่ารักษาพยาบาลเป็นข้ออ้างรังแกลูกอีกแล้วใช่ไหม?”

ใจธิชารู้สึกอึ้งเล็กน้อย กลับพูดด้วยสีหน้าปกติ “ไม่มีอะไรค่ะ เขาแค่นิสัยไม่ดีนิดหน่อย พูดจาไม่น่าฟังเท่านั้น”

เธอตอบแบบปิดปังความจริง ณิชานาฎยังไม่ได้ตอบสนองอะไรเลย กลับได้ยินดนัยกฤตพ่นลมจากจมูกทำเสียงเฮ้อเบาๆ อย่างเสียดสี

ธิชาขมวดคิ้ว แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน

ณิชานาฎจับมือของเธอไว้ “ธาวินไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว เมื่อก่อนห่วงใยลูก ก็เพราะว่าลูกอายุยังน้อย เป็นเด็กผู้หญิงท่าทางน่ารักใครเห็นก็ชอบ ทุกวันนี้เขาผลักภาระทุกอย่างในตระกูลธนาภูวนัตถ์มาให้แม่ เกลียดจนอยากให้แม่สิ้นใจโดยเร็ว เป็นไปไม่ได้ที่จะดีต่อลูกแน่นอน ธิชา ถ้าหากธาวินรังแกลูกอยู่บ่อยๆ สู้ย้ายออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลธนาภูวนัตถ์ดีกว่านะ”

ธิชาตะลึง

ย้ายออกมา? เธอจะย้ายไปไหนได้

ดนัยกฤตพูดในเวลาที่เหมาะสม “ธิชา ค่ารักษาพยาบาลของแม่คุณตั้งแต่นี้ไปผมรับผิดชอบเอง ชีวิตของคุณผมก็จะดูแล คุณย้ายออกจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ ผมจะจัดที่พักให้คุณเอง”

ธิชาเบิกตากว้าง ปฏิเสธอย่างไร้ความลังเล “ไม่เอา”

ความต้องการของดนัยกฤตที่มีต่อเธอไม่เคยปิดปังเลยตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

หรือว่าแม่จะดูไม่ออกเลยเหรอ?

เธอย้ายออกจากตระกูลธนาภูวนัตถ์ไปพึ่งแช่ภักดิภูมิเมธีคนนี้ ไม่เท่ากับว่าหนีเสือปะจระเข้เหรอ?

ณิชานาฎก็ไม่ได้บังคับ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ลูกพิจารณาเองละกัน ยังไงเสีย ดนัยเป็นคนเชื่อถือได้ อาการป่วยของแม่แย่ลงเรื่อยๆ อาจจะจากลูกไปเมื่อไหร่ก็ได้ อนาคตหากลูกมีความลำบากอะไร ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากดนัยได้”

.......

สีหน้าของธิชาตอนที่ออกจากโรงพยาบาลดูแย่มาก เธอก้มหน้าเดินไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน

เดินผ่านรถBugatti Veyronของดนัยกฤตก็ทำเป็นมองไม่เห็น

ดนัยกฤตไล่ตามแค่ไม่กี่ก้าวก็จับท้ายทอยเธอไว้เบาๆ ดึงเธอกลับมาข้างหน้าตัวเอง สั่งเสียงเคร่งขรึม “ขึ้นรถ”

ธิชาผลักเขาออก “ไม่ต้อง ฉันกลับบ้านเองได้”

ดนัยกฤตรู้สึกได้ถึงทัศนคติที่ย่ำแย่ของเธอได้ หรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็อุ้มเธอโยนขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ล็อกประตูรถ ธิชาหนีไม่ทัน เธอถีบประตูรถอย่างวุ่นวายใจ

ดนัยกฤตต่อว่าด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ธิชา ผมเคยพูดแล้ว คุณเป็นผู้หญิงของผม ผมจะทะนุถนอมคุณ แต่ก่อนอื่นนั้น ผมก็แค่ได้รับการไหว้วานจากณิชานาฎให้ดูแลคุณ ผมก็เป็นผู้อาวุโสสำหรับคุณ คุณต้องเคารพผม มิเช่นนั้น ผมจะสั่งสอนคุณแทนแม่คุณเอง”

นิสัยอันดื้อรั้นของธิชาที่เธอซ่อนมันมาเป็นเวลานานก็แสดงออกมาทันที

เธอจ้องหน้าเขาคอแข็ง “สั่งสอนฉัน? คุณมีสิทธิ์อะไร? คุณเคยเป็นแขกความสัมพันธ์ใกล้ชิดของแม่ฉันเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น แววตาก็มืดมนขึ้นบ้าง

น้ำเสียงเขาเคร่งครัด “ธิชา คุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่?”

ธิชาเผยอปากหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันพูดผิดเหรอ ไม่ใช่แขกความสัมพันธ์ใกล้ชิด หรือว่าคุณจะเป็นพ่อของฉัน? คุณดนัยกฤตอายุ13ก็ทำให้แม่ฉันท้องแล้วคลอดฉันเหรอ งั้นก็ถือว่าเก่งมาก”

คำยั่วยุของสาวน้อยเพิ่งพูดจบ ผู้ชายก็ดึงแขนของเธอกดตัวเธอไว้บนตักของตัวเอง

ชายกระโปรงถูกดึงขึ้นมาถึงเอว มือใหญ่ตบลงไปอย่างแรง

ธิชาแก้มแดงกำขึ้นทันที ตะโกนด้วยความอับอาย “คุณมีสิทธิ์อะไรมาตีฉัน”