บทที่ 8 ไถ่โทษด้วยเซ็กซ์ร้อนแรงสามชั่วโมง [1]

เสียงบทสนทนาอันดุเดือดเต็มไปด้วยอารมณ์ของสองสาวดังลอดเข้ามาภายในห้อง โยธินที่รู้ว่าพริมากลับมาแล้วก็รีบถอดถุงยางทิ้ง ดึงกระดาษทิชชู่เช็ดทำความสะอาดคราบขาวขุ่นที่เป็นหลักฐานมัดตัว สองมือจัดแต่งเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าหาโต๊ะทำงานประจวบเหมาะกับที่ร่างเพรียวระหงในชุดสูทสีดำกลัดกระดุมสวม ทับเสื้อเชิ้ตตัวในสีขาวดูเรียบร้อยกับกระโปรงทรงสอบสีดำเหนือเข่าอวดเรียวขายาวเดินเข้ามาในห้องพอดี

ใบหน้าสวยเฉิดฉายเรียบเฉยเย็นชา ดวงตาเฉียบคมมันวาวมีแววโกรธกรุ่นเล็กน้อยจ้องเขม็งเจ้านายหนุ่มสุดฮอตที่ผู้หญิงมากมายอยากกระโดดขึ้นเตียง วันนี้เขานึกครึ้มอะไรถึงได้มามีเซ็กซ์กับพนักงานในบริษัท ทั้งที่พฤติกรรมนี้ห่างหายไปนานนับปีหลังจากที่พวกเขามีความสัมพันธ์กัน

หรือว่าคุณโยจะเบื่อเธอแล้ว?

“กับซูซี่สนุกดีไหมคะ”

พริมาถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องที่เขาเพิ่งทำลงไป สายตาคุกรุ่นมองชายหนุ่มที่ทำหน้าเครียดเม้มปากสบตาเธอไม่หลบเลี่ยง ในดวงตาคู่คมฉายแววเคร่งขรึมร้อนรนใจคล้ายกับกังวลกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด

เข้าใจผิดเนี่ยนะ ภาพทุกอย่างมันฟ้องชัดอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ในระหว่างที่เธอไม่อยู่ลงไปเอาของ ยายซูซี่ก็มาอ่อยเขาถึงที่ แล้วเขาก็กระโดดงับเหยื่ออย่างง่ายดาย เพราะมันเป็นสันดานของผู้ชายเจ้าชู้กินไม่เลือก แต่เธอคงไม่มีสิทธิ์ไปต่อว่าอะไรเขาได้ เธอเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับซูซี่ จะดีหน่อยก็ตรงที่เขายังเก็บไว้เลี้ยงดูเล่นต่อยาวๆ

บางทีเธอก็นึกสมน้ำหน้าตัวเองที่โง่เง่ายอมลดศักดิ์ศรีมาเป็นของเล่นให้ผู้ชายคนนี้ พอถึงเวลาที่เขาเบื่อก็คงเฉดหัวเธอไปให้ไกลพ้นหูพ้นตา

“พัสดุของคุณโยค่ะ พรีมไม่มีอะไรแล้วขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มสะอึก รู้สึกไม่ดีกับท่าทีปึ่งชาที่อีกฝ่ายแสดงออก

โยธินผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนเต็มความสูง สองเท้าก้าวตรงไปหาเลขาสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่ทำหน้าเย็นเยือกยืนกอดอกนิ่งๆ จนกระทั่งถึงตัวก็คิดจะเอื้อมมือไปดึงรั้งร่างเย้ายวนน่าขย้ำมารัดไว้ให้แน่น แต่เจ้าตัวกลับหมุนตัวหนี สายตายังคงดุร้ายราวกับอสรพิษรอฉวยโอกาสเล่นงานเหยื่อ เขาเผยยิ้มอ่อนทำหน้าซื่อตาใส

“พนักงานคนนั้นเข้าหาผมเองนะ ผมไม่ได้เรียกเธอเข้ามาเลย”

“แต่คุณก็ไม่ปฏิเสธที่จะมีอะไรกับเธอ”

“ผมแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงคนอื่นจะให้ความรู้สึกเหมือนพรีมไหม”

“ถ้าอย่างนั้นพรีมลองไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นบ้างดีไหมคะ พรีมจะรู้ไงว่าผู้ชายคนอื่นเด็ดกว่าคุณไหม” พริมาพูดอย่างใส่อารมณ์ คราวนี้เธอโกรธมากจริงๆ

เธอรู้ว่าความเจ้าชู้ของเขาคงไม่มีวันจางหายไป แต่อย่างน้อยตอนที่ข้องเกี่ยวกับเธออยู่ ช่วยมีแค่เธอคนเดียวได้ไหม การที่เขาแอบไปกินกับผู้หญิงคนอื่นอีกเหมือนกับเป็นการตบหน้าเธอ

โยธินที่ได้ยินคำประชดประชันของเลขาสาวสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดำคล้ำไม่สบอารมณ์ ดวงตาแข็งกระด้างจ้องเขม็งพริมาพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้อีกครั้ง คราวนี้ไม่ปล่อยให้เหยื่อสาวหลุดรอดฝ่ามือไป ท่ามกลางเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจ ชายหนุ่มกลับฉุดกระชากตัวเธอไปเหวี่ยงลงบนโซฟา เรือนร่างอรชรล้มหงายหลัง ก่อนจะถูกร่างหนาหนักกดทับลงมาจนแนบสนิท

“ทำอะไรของคุณ พรีมเจ็บนะ!”

“พรีมพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม” โยธินเค้นเสียงต่ำถามลอดไรฟันด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ มือใหญ่อุ่นจัดปลดกระดุมสูทออกทีละเม็ด เพลิงพิโรธโหมกระพือในดวงตาคมกริบหรี่มองสีหน้าตื่นตระหนกของอีกคน

พริมาตัวสั่นเทาภายใต้อาณัติคนเดือดจัด พยายามยกมือปัดป้องการรุกรานของเขา แต่ก็ถูกมือหนารวบข้อมือทั้งสองไปกดไว้เหนือศีรษะ ท่อนขาถูกเข่าของร่างสูงกดทับจนขยับไม่ได้ เธอตวัดดวงตาโกรธเกรี้ยวจ้องมองเขา ทว่าเขากลับส่งยิ้มยั่วยุน่าโมโหมาให้ แล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอต่อ