บทที่ 4 บันไดหนีไฟพาฟิน [4]

“สมน้ำหน้าผมอยู่ในใจเหรอพรีม”

“ดูออกด้วยหรือคะ”

“ก็สายตาพรีมมันฟ้อง”

โยธินหยุดแวะที่ชั้นแปด เพราะขาเริ่มสั่นบ้างแล้ว พริมาเลยยันตัวลุกขึ้นยืนเอง โดยพิงผนังด้านข้างช่วยพยุงร่างอ่อนเปลี้ยไว้ไม่ให้ทรุดล้ม ดวงตาสวยเฉี่ยวฉลาดหลักแหลมเหลือบมองเจ้านายหนุ่มสุดฮอตแวบหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้านบนพลางครุ่นคิดอะไรเงียบๆ

“ทำไมคุณโยถึงทำตัวเจ้าชู้นักล่ะ ไม่มีผู้หญิงที่ชอบสักคนเลยเหรอ”

“ก็ชอบพรีมไงล่ะ”

“โกหกสินะคะ” น้ำเสียงเย็นๆ กับแววตาไม่เชื่อถือของหญิงสาวทำให้อดีตคาสโนวาอย่างโยธินสะดุ้งสะเทือนเล็กน้อย

พรีมนี่ก็คิดมากคิดมายไปได้ ถ้าเขาไม่ชอบจะตามป้วนเปี้ยนวนเวียนอยู่รอบตัวเธอทำไม

“ผมพูดความจริงนะพรีม”

“ค่าๆ พรีมเชื่อ รีบขึ้นไปข้างบนก่อนที่คนอื่นจะมาถึงดีกว่าค่ะ ป่านนี้พวกพนักงานคงทยอยเข้าตึกกันเกือบหมดแล้ว”

“มาครับ เดี๋ยวผมอุ้มพรีมไปส่งถึงที่เลย”

“ก็สมควรต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่คะ เพราะคุณโยเป็นคนลากพรีมลงมาข้างล่างให้ลำบากเอง รับผิดชอบการกระทำของตัวเองซะเถอะ”

“เฮ้อ คนสวยใจร้ายแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่า” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองเลขาสาวด้วยสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ

พริมาเป็นผู้หญิงที่มีความเด็ดเดี่ยวมั่นใจในตัวเองสูง อะไรที่มองว่าไม่ถูกต้องก็จะเอ่ยปากต่อว่าตรงๆ ไม่กลัวว่าจะถูกไล่ออกเลยสักนิด ทำให้มีผู้ชายหลายคนในบริษัทหมายปองอยากได้มาเชยชมข้างกาย เสน่ห์เย้ายวนใจที่เจ้าตัวปล่อยออกมากำลังล่อลวงให้ภมรหนุ่มหลงใหล อยากลิ้มรสหวานล้ำจากเกสรดอกไม้สักครั้ง ไม่เว้นแม้แต่เขา

หนุ่มน้อยใหญ่ต่างขายขนมจีบเดินหน้านำของฝากราคาแพงมาให้เธออย่างเอาใจ แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมาหมด ส่วนเขาจะจีบเธอก็ทำไม่ได้เพราะตำแหน่งประธานมันค้ำคอ ถ้าไม่บังเอิญวันนั้นพริมาเมาหนักเดินเข้าห้องผิด ความสัมพันธ์ของพวกเราคงหยุดอยู่ที่เจ้านายกับลูกน้อง ไม่ได้ขยับไปเป็นอย่างอื่นเหมือนอย่างตอนนี้

เป็นความสัมพันธ์พิเศษ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นคนรัก ยังไม่ใช่ความรักหรอก

“คงมีสักวันที่เจ้านายเลิกเจ้าชู้ได้ และหลงรักใครจริงๆ สักที” เสียงไพเราะนุ่มหูกระซิบแผ่วเบาคล้ายพึมพำกับตัวเอง ทำเอาโยธินที่ได้ยินเข้านิ่งชะงักไปชั่วครู โดยที่สาวสวยในอ้อมแขนไม่ทันสังเกตเห็น ในดวงตาคู่คมมีแววเศร้าหมองวูบผ่าน

รักน่ะเหรอ...

ครั้งหนึ่งเขาเคยมีมัน และเชื่อว่าจะคงอยู่ตลอดไป ทว่าที่ไหนได้ความรักนั้นกลับถูกทำลายด้วยผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจ เธอจากไปโดยไม่เหลียวหลังกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา

ความรักไม่มีจริงหรอก ก็แค่สิ่งที่มนุษย์นิยามมันขึ้นมาเอง แต่ถ้าหากจะมีความรักไหนที่เชื่อถือได้ก็คงเป็นการรักตัวเอง

เพื่อไม่ให้กลับไปสัมผัสความเจ็บปวดเจียนตายซ้ำอีก จะไม่ยอมมอบหัวใจให้ใครทั้งนั้น!

พริมาไม่รู้ถึงความคิดนั้น เธอรู้ว่าตัวเองหลงรักเจ้านายหนุ่มมานานแค่ไหนแล้ว หากแต่ความเจ้าชู้มีอะไรกับผู้หญิงไปเรื่อยก็ทำเธอขยาด ต่อให้ตอนนี้เขาจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอแค่คนเดียว แต่ก็ใช่ว่าจะละทิ้งนิสัยเก่า ถ้ามีผู้หญิงมาอ่อยมาให้ท่า เขาอาจจะเผลอใจไปมีอะไรด้วยก็ได้ เธอถึงต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้เป็นความลับตลอดไป

แล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ก็ได้เกิดขึ้นจริงในเวลาต่อมา...