บทที่ 3 บันไดหนีไฟพาฟิน [3]

พริมาน้ำตาคลอถูกไฟราคะแผดเผาร่างกายอีกครั้ง แล้วยกที่สองก็เริ่มขึ้น

โยธินสอดท่อนแขนกำยำใต้ข้อพับสาวสวยเซ็กซี่ สาวสะโพกสอบเข้าออกเป็นจังหวะเนิบช้ารับรู้ถึงโพรงสวาทที่กำลังรัดแน่นขมิบตอดถี่ๆ นุ่มนวลเหมือนกำมะหยี่ที่ให้ความรู้สึกดีจนอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป

“อ๊ะ! คุณโย...จะหมด อื้อ! เวลาพักแล้วค่ะ พอเถอะ”

“รัดแน่นขนาดนี้แล้วยังบอกให้ผมปล่อยอีกเหรอพรีม ไม่ไหวหรอก อั่ก! อ่าๆๆ เสียวหัวชะมัด พรีมตอดแรงมาก ตื่นเต้นเหรอ”

โยธินยกยิ้มแป้นพลางใช้อุ้งมือใหญ่นวดเคล้นสองเต้าอร่ามล้นมือ ขยำบีบแรงจนคนใต้ร่างนิ่วหน้าฟาดฝ่ามือตีมือเขาดังเพี๊ยะ เจ็บซะจนร้องซี้ด และแก้เผ็ดด้วยการอัดกระแทกท่อนเอ็นร้อนๆ ใส่โพรงสวาทชุ่มชื้น

พริมาครางกระเส่าบิดเร่าอย่างทรมาน หัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ เสียวซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย ทุกอณูรูขุมขนร้อนระอุเหมือนถูกเปลวไฟแผดเผา ลมหายใจขาดหายเป็นห้วงๆ แอ่นหยัดสะโพกขึ้นหาสะโพกสอบที่ตีกระทบกระทั่งโพรงอ่อนนุ่มไม่หยุดหย่อน ในระหว่างที่ใกล้จะเสร็จสมอีกรอบ เสียงพูดคุยของพนักงานซึ่งกลับมายังออฟฟิศแล้วก็เริ่มทยอยดังเข้ามา

“...!!”

ทั้งพริมาทั้งโยธินต่างตัวแข็งทื่อไม่กล้าส่งเสียงร้องอุทานสักแอะ โยธินทำหน้าเครียดค่อยๆ ขยับเอวหนาเคลื่อนไหวเบาๆ

แต่เน้นจังหวะหนักหน่วงทุกครั้งที่กระแทกกระทั้นเอวเข้าหา ทำเอาเลขาสาวถลึงตาโตจิกเล็บกับบ่าแกร่ง ฟันคมขาวราวกับไข่มุกกัดกลีบปากล่างไว้กลั้นเสียงครางสะอื้นไว้

เพราะมีเวลาไม่มากและไม่อาจหยุดยั้งได้ ทั้งสองจึงร่วมแรงร่วมใจถาโถมใส่กันอย่างบ้าคลั่ง คลื่นยักษ์พัดถล่มสาดซัดรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่าจนสุดท้ายก็ทำลายราบเป็นหน้ากลอง

ชายหนุ่มหญิงสาวกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนพื้น ต่างนอนหอบหายใจแฮ่กๆ รอจนร่างกายกลับสู่ภาวะปกติ โยธินก็ถอนแก่นกายออกหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตมาเช็ดคราบน้ำรักที่เอ่อล้นกลีบกุหลาบแดงสวยออก ดันนิ้วกลางเข้าไปทีละข้อควานเอาน้ำส่วนที่เหลือออกป้ายใส่ผ้าเช็ดหน้า ก่อนจะพับเก็บยัดใส่เสื้อเชิ้ตตามเดิม

โยธินสวมชุดกลับเข้าที่เดิม แล้วเดินลงไปหยิบชุดเดรสที่เขาเป็นคนถอดออกและเหวี่ยงทิ้งกลับมาสวมให้ร่างอวบอัดเย้ายวน โดยมีสายตาของพริมามองตามการกระทำนุ่มนวลเอาใจใส่ของเขา

ผู้หญิงคนไหนที่ถูกเขาปฏิบัติตัวอย่างนี้ก็ต้องตกหลุมรักทั้งนั้น แต่เธอไม่กล้ามอบหัวใจให้เขา

ผู้ชายเจ้าชู้ที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์อย่างเขา ขืนมอบหัวใจให้สักวันหนึ่งเธอต้องพบกับความเจ็บปวดเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เคยถูกเขาทิ้ง

“พรีมคงเดินไม่ไหว เดี๋ยวผมอุ้มไปส่ง คงจะเดินไปขึ้นลิฟต์ในสภาพนี้ไม่ได้ด้วยสิ เดินขึ้นบันไดเอาแล้วกัน”

“แล้วคุณโยมาโผล่อะไรที่ชั้นห้าล่ะคะ”

พริมาที่ถูกอุ้มในวงแขนแกร่งก็ยกมือขึ้นตบหน้าผาก ถอนหายใจมองหน้าโยธินด้วยสายตาเอือมระอา คราวนี้ก็เดินขึ้นไปบนชั้นสิบซะให้เหนื่อยไปเลย ดันลากเธอมาเล่นรักกันข้างล่างเอง สมน้ำหน้า