บทที่ 25 ผลตอบแทนของการอดทนรอ [4]
เขาเสน่หาทุกอย่างที่เป็นของเธอ ปรารถนาจะครอบครองไว้ทั้งหมดอย่างหวงแหนเป็นเจ้าของ ขอเพียงเธอยินยอม จะไ่ม่ยอมให้เธออยู่ห่างจากกาย
“อื้ม อื้อๆๆ อ๊ะ...อะ อ่า…”
พริมาแทบสำลักความสุขตาย ทำไมเขาถึงได้เก่งกาจเรื่องพรรค์นี้นักนะ ขนาดใหญ่โตของเขาทำเธอแทบบ้าคลั่ง เสียวซ่านไปหมดจนหูอื้อ สมองขาวโพลน รับรู้เพียงสัมผัสจากปากเขาที่วนเวียนอยู่ตรงติ่งหู มือเขาที่บีบขยำทรวงอกอวบอิ่มเต็มแรงจนเจ็บ และช่วงล่างที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อนราวกับคลื่นกระทบฝั่ง
เขาเร่าร้อนรุนแรงเหมือนลมพายุเกรี้ยวกราด บดขยี้กลีบกุหลาบงามจนชอกช้ำบวมเป่ง แต่ก็ร้องขอให้หยุดไม่ได้เพราะหัวใจต้องการการเติมเต็มจากเขา
หนึ่งปีที่เฝ้ารอให้เขาหันกลับมามองในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง เฝ้ารอให้เขาตอบรับความรู้สึกของเธอ มันช่างนานเหลือเกิน ตอนนี้ขอแค่ได้แนบชิดกับเขาอย่างนี้ ให้หัวใจได้ซึมซาบความอบอุ่นอ่อนโยนจากเขาให้เต็มอิ่ม
“คุณโยคะ พรีม…”
ยังไม่ทันที่เสียงหวานจะได้บอกความรู้สึกออกไปก็ถูกริมฝีปากหนาปรกบปิดกลืนกินคำพูดนั้น พริมายอมให้เขาตักตวงความหวานได้เท่าที่ต้องการ เพราะเธอเองก็ชอบจูบของเขา ก่อนที่โยธินจะผละออกพร้อมกับจ้องเธอด้วยสายตาลุ่มลึกสิเน่หา ยอมเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาจนหมดเปลือกไม่คิดปกปิดไว้อีก
“ผมรักพรีม”
“...!”
“จริงๆ ผมอยากจะกลับไปบอกที่ห้องของเรา อยากร่วมรักกับพรีมและบอกไปพร้อมๆ กัน ผมว่ามันน่าจะโรแมนติกกว่าตอนนี้ แต่ว่าผมก็อดใจไม่ไหวเพราะคุณเซ็กซี่เย้ายวนมาก ยั่วยวนใจผมจนหักห้ามความต้องการที่อยากจะครอบครองคุณไม่ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว ฮึก…”
“อย่าร้องเลยคนดี ผมผิดเองที่ทำตัวงี่เง่า ทำร้ายจิตใจคุณไปตั้งเยอะ ยกโทษให้ผมนะ ผมรักคุณ รักมาตั้งนานแล้ว ขอบคุณที่เข้ามารักษาแผลใจของเขาจนหายดี ถ้าไม่มีคุณผมคงไม่สามารถรักใครได้อีกครั้ง
“พรีมก็รักคุณค่ะ รักมาตลอด…”
เธอห้ามน้ำตาไม่อยู่ปล่อยโฮอย่างไม่อายใครอีกต่อไปแล้ว เดือดร้อนให้โยธินทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยื่นมือมาประคองใบหน้าเรียวเล็กไว้บนฝ่ามือทั้งสองข้าง กดจูบซับน้ำตาให้อย่างนุ่มนวลทะนุถนอม
“ผมอยากรังแกพรีมต่อ ขออีกรอบนะครับ”
“ห้ามแล้วจะยอมหยุดหรือคะ”
“ทูนหัวของผมก็รู้คำตอบดีนี่นา ต่อให้ฟ้าถล่มก็หยุดผมคนนี้ไม่ได้”
เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเริ่มต้นกลืนกินเธออีกครั้งอย่างไม่รอช้า ท่ามกลางเสียงหัวเราะมีความสุขของเธอกับรอยยิ้มเจิดจ้าเหมือนดวงตะวันทอแสงอบอุ่นนวลตาพานให้หัวใจเขาเบิกบานตามไปด้วย
เขาเสียเวลาให้กับความโง่มาตั้งนาน มัวแต่จมอยู่กับความทุกข์จนเกือบทำดอกกุหลาบดอกนี้หลุดมือไป แต่ตอนนี้เขาคิดได้แล้วว่าไม่ควรเสียใจกับอดีตที่ผ่านมา ควรอยู่กับปัจจุบันกับผู้หญิงที่ทำให้เขามีความสุขที่สุด
จากนี้ไปเขาจะประคองดอกกุหลาบนี้ไว้ด้วยความรักและทะนุถนอมไปชั่วชีวิต