ตอนพิเศษ ท่านประธานขี้หึง [3]

“คราวนี้ฉันจะหักเงินเดือนสามสิบเปอร์เซ็นต์ของเงินเดือนเดือนนี้ ถ้ายังมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ฉันจะไล่ออกทันทีโดยฟังคำแก้ตัว”

“ขะ...เข้าใจแล้วครับ”

“ไปได้แล้ว ตั้งใจทำงานด้วย ถ้าแอบอู้หรือสุมหัวคุยกันในเวลางานอีกก็โดนไล่ออกเหมือนกัน”

“ครับ”

ทั้งสามคนประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะรีบค้นย้ายตัวเองออกไปจากห้องในทันทีที่ถูกไล่ จนเมื่อทั้งห้องเหลือเพียงคู่สามีภรรยา โยธินถึงค่อยเกี่ยวเอวน้อยให้ร่างอรชรอ้อนแอ้นเบียดชิดแนบติดไปตลอดเรือนร่างแข็งแกร่ง ใบหน้าหล่อเหลาซุกซบลงบนบ่าเล็กสูดดมกลิ่นหอมหวานเหมือนน้ำผึ้งของพริมาเข้าปอด

“ยืนนานเมื่อยไหมพรีม เดี๋ยวผมพาไปนั่ง”

“นิดหน่อยค่ะ พรีมยังติดใจสงสัยเรื่องเมื่อกี้นี้อยู่ มันมีอะไรมากกว่าแค่พูดจาดูถูกพรีมใช่ไหม เล่าให้ฟังหน่อยสิคะว่าเรื่องทั้งหมดเป็นมายังไง”

พริมาหรี่ตามองสามีที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากพูด สีหน้าเคร่งขรึมบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ จนเธอต้องยกมือขึ้นประคองสองแก้มสากระคายไว้ในอุ้งมือพลางส่งยิ้มปลอบโยนให้คนยังไม่หายโกรธได้อารมณ์ดีขึ้น

“เมื่อไหร่จะเลิกทำหน้าแบบนี้สักทีค่ะ บรรยากาศดีๆ ถูกคุณทำลายหมด”

“ดีตรงไหน ผมยังไม่หายเคืองพนักงานพวกนั้นเลย พูดจาว่าร้ายพรีมไม่พอ ยังจะ…”

“ยังจะอะไรคะ พูดมาให้จบสิ พรีมก็อยากรู้เหมือนกันว่าสาเหตุที่ทำให้คุณอารมณ์เสียมันคืออะไรกันแน่”

“ผมก็แค่ไม่ชอบใจ”

“ค่ะ ไม่ชอบใจ แล้วไม่ชอบใจอะไรล่ะคะ อย่าบอกนะว่าหึงอีกแล้ว” ดวงตาเรียวหงส์หรี่มองคนตีหน้ามึนทำเป็นมองไม่เห็นสายตาคาดคั้นแกมจับผิดของเธอ

ที่ห้างก็รอบหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังมามีปัญหาที่บริษัทอีก คนคนนี้จะขี้หึงขี้หวงไปถึงไหน?

“พอเลยนะคะ อย่ามีปัญหากับคนอื่นเพราะเรื่องของพรีมอีกเลย เดี๋ยวก็เสียระบบปกครองกันพอดี”

พริมาดันร่างตัวเองออกจากวงแขนแกร่งเลื่อนฝ่ามืออ่อนนุ่มมาจับฝ่ามือหยาบกร้านของเขากุมกระชับไว้แล้วดึงไปนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่สีดำ ก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งทับบนตักร่างสูง ปล่อยมือจากมือเขามาลูบไล้แผงอกกำยำพร้อมกระซิบบอกเสียงหวานหยดยั่วยวนเขา

“ให้พรีมดับร้อนให้ไหมคะ”

“พรีม...อย่าทำอย่างนี้ เดี๋ยวผมตบะแตก” เสียงทุ้มแหบพร่าพยายามข่มกลั้นความปรารถนาลึกล้ำที่ถูกกระตุ้นจนร่างกายฮึกเหิม ลำคอแห้งผากอยากดูดเลียดอกบัวตูมเต่งล้นมือ

ฝ่ามือหนาใหญ่สั่นเทาโอบประคองทรวงเต้าอวบอิ่มขึ้นมาในระดับสายตาหื่นกระหาย โดยมีร่างอวบอัดโค้งเว้าแอ่นตัวหาปากที่กำลังอ้าออกงับเข้าไปทั้งคำ ทั้งที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่แรงกัดก็ทำเอาเจ็บจี๊ดจนสะดุ้ง

“คุณโย! อย่ากัดสิคะ มันเจ็บ!”

“ช่วงนี้พรีมยั่วเก่งมากจนผมตกใจ แล้วจะไม่ให้กัดได้ไงในเมื่อนมพรีมทั้งขาวทั้งใหญ่ เด้งดึ๋งสู้มือสู้ลิ้นซะขนาดนี้”

ห้ามปรามได้ไม่ทันไรก็ถูกท่านประธานขี้หึงมอบบทลงโทษแสนเร่าร้อนถึงใจให้ กระชากคอเสื้อลงจนเผยสองเต้าอวบหยุ่มใหญ่โตกว่าปกติ สองมือขยุ้มบีบกำจนยอดถันเด่นสะดุดตา

โยธินกลืนน้ำลายเหนียวเป็นก้อนลงคออย่างหิวโซ มองปลายถันสีชมพูตาเป็นมัน เรียวลิ้นร้อนตวัดเลียริมฝีปากนิดหน่อย อึดใจต่อมาก็ง้าปากกัดก้อนกลมกลึงเต็มคำ สองแขนกระหวัดรัดร่างนุ่มนิ่มให้แนบชิด ใบหน้าคมคายเกลือกกลั้วทรวงอกอวบอิ่ม ดูดดึงสลับลากเลียรอบฐานกระตุ้นให้ร่างบางกระสันซ่านครางเสียงแผ่วหวิว เปลือกตาบางพริ้มลงรับรู้ถึงความเปียกชื้นที่ลากไล้ไปทั่วอกสล้าง บางจังหวะก็ดูดกลืนหายไปครึ่งเต้า ทำเอาท้องน้อยหดเกร็งเสียววูบ จุดอ่อนไหวสั่นระริกขับหยาดน้ำหวานออกมาจนรู้สึกได้

พริมาหน้าแดงก่ำหัวใจเต้นแรง ร่างกายทุกส่วนอ่อนเหลวเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ พร้อมจะละลายทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา ไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้ที่เธอกำลังจะพ่ายแพ้ให้กับเสน่ห์เร่าร้อนของเขา

บอดี้สุดฮอตที่ขยี้ใจสาวๆ นับร้อยให้คลั่งไคล้จนคุมสติไม่อยู่ อยากกระโจนเข้ากอดรัดคลุกเคล้ากับเขาอย่างหลงลืมตัว

“ผู้ชายขี้หึง เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้”

“อื้ม...จุ๊บ เมื่อก่อนก็หึงแต่พรีมไม่รู้”

ริมฝีปากร้อนผะผ่าวจุมพิตบนเนินอกขาวเนียนเห็นเส้นเลือดรำไร ก่อนจะช้อนดวงตาคมกริบขึ้นสบดวงตาปรือปรอยอ่อนหวานของหญิงสาวบนตัก เจ้าของกลิ่นกุหลาบแสนเย้ายวนผลิกลีบสวยสะพรั่งล่อภมรให้บินมาดอมดม ทว่ากลับต้องล่าถอยเพราะกุหลาบดอกนี้มีเจ้าของแล้ว และเจ้าของดุมาก