ตอนที่ 5 โดนเมิน

ด้านลูกพีชที่เดินตามหลังอันนามามาติดๆ ที่เห็นว่าเจมส์นั้นจงใจทำหนังสือหล่นต่อหน้าอันนา แต่นั้นเพื่อนของเธอกับไม่ได้มีท่าทีสนใจเจมส์เลยซักนิดเดียว

อันนาเลือกที่จะเดินผ่านหน้าเจมส์ ดีเอ็ม และดีเทล เข้าไปในห้องเก็บของ สายตาคมคู่ดุของเจมส์ที่มองตามแผ่นหลังบางที่เดินเข้าไปในห้องจนกระทั่งลับตา สงสัยความสวยและมีเสน่ห์ของยัยอันคงเตะตาหนุ่มหล่ออย่างเจมส์เข้าแล้วสิ เมื่อคิดได้ดังนั้นลูกพีชถึงกับรั้งแขนน้ำอิงเอาไว้เพื่อถามเพื่อนในสิ่งที่ตนกำลังสงสัย

"นี้น้ำอิง แกไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างเลยเหรอ" ลูกพีชถามกับน้ำอิงมาด้วยท่าทีสงสัยกับท่าทีของเจมส์ที่เหมือนว่าชายหนุ่มนั้นจะสนใจเพื่อนของเธอ

"ไร เหรอ" น้ำอิงเอ่ยถามลูกพีชพร้อมกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย

"ก็เจมส์คนหล่อๆ คนนั้นอะดิแก คนที่เดินลงไปเมื่อกี้ ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาจะสนใจยัยอันนะ ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เซ้นส์ฉันบอกมาเช่นนั้น" ลูกพีชที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรกับเอ่ยขึ้นมาด้วยความมั่นใจในสิ่งที่ตนกำลังสงสัย

"จ้า...แม่คนเซ้นส์แรง เซ้นส์หรือต่อมเผือกของแกทำงานยะ หึ...! สนใจ อะไรที่ไหน แกเห็นเสื้อของนายเจมส์อะไรนั้นไหม ที่เป็นลอยเลอะเป็นจุด แดงๆ หนะ ตอนที่แกไปเข้าห้องน้ำนะ แกไม่รู้อะไรฉันกับยัยอันยืนรอแกตรงบันได แล้วยัยยี่หวานะเดินชนยัยอันแก้วน้ำยัยอันหล่นใส่หน้านายเจมส์อะไรนั้น นายเจมส์โมโหยัยอันมาก ถึงกับเข้ามากระชากตัวยัยอันแทบจะตกบันได แต่โชคดีที่เพื่อนนายนั้นอะห้ามไว้ทัน ไม่งั้นไม่อยากจะคิด" น้ำอิงเล่าขณะที่เธอเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยเช่นกัน

"แม่...เจ้า ยัยอันนี้นะมีเรื่องกับเจมส์ ทำไมเป็นเช่นนั้นไปได้ ยัยอันมีเรื่องกับใครไม่มี แต่มีเรื่องกับผู้ชายกลุ่มนี้นี่นะ ให้ตายเถอะ เขาจะไม่ทำอะไรยัยอันใช่ไหมแก " ลูกพีชถึงกับเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีตกใจกับเรื่องที่ได้ยินจากปากของน้ำอิง เพราะเธอเองก็เคยได้ยินมาว่า เจมส์นั้นเป็นคนที่ไม่ยอมคน ฉันชักรู้สึกเป็นห่วงยัยอันแล้วสิ ลูกพีชได้แต่คิดในใจ จากนั้นก็เดินตามอันนาเข้าไปในห้องเก็บของพร้อมกับน้ำอิง

ด้านอันนาจากที่ขนหนังสือรอบที่ 1 และรอบที่2 เสร็จแล้วนั้น ร่างบางหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาเพื่อดูเวลาให้ตายเถอะ อีก 20 นาทีฉันต้องรีบไปทำงาน แต่หนังสือกองโตขนาดนี้สามรอบก็คงไม่เสร็จ

"ยัยอัน ฉันว่าแกกลับไปก่อนเถอะ ที่เหลือฉันกับลูกพีชขนกันต่อเอง" ยัยน้ำอิงหันมาเอ่ยกับฉัน สงสัยคงกลัวว่าฉันจะไปทำงานไม่ทันสินะ

"ได้ไง ก็ช่วยกันให้เสร็จนั้นแหละ เพิ่มอีกคนละรอบไม่เสร็จวันหลังค่อยมาทำต่อ" เสียงหวานของอันนาเอ่ยกับเพื่อนของเธอ ในขณะที่ทั้งสามหนุ่มยังเก็บหนังสืออยู่อีกมุม จากนั้นเสียงของดีเอ็มก็ดังขึ้นมา

"ไม่ต้องทำแล้ว เดินขึ้นๆ ลงๆ สองรอบแม่งกูเมื่อยชิบหาย" ดีเอ็มบ่นกับเจมส์และดีเทลด้วยสีหน้าอันหงุดหงิดที่ตอนนี้ทั้งเหนื่อย ร้อนฝุ่นในห้องก็เยอะ

ด้านอันนาได้ยินเช่นนั้น ร่างบางถึงกับหันมอง หึ...นี้อย่าบอกนะว่าผู้ชายพวกนี้นอกจากจะนิสัยเสียแล้วยังชอบกินแรงผู้หญิงอย่างพวกฉันอีก

"กูขี้เกียจขนขึ้นๆ ลงๆ แล้ววะ มึงโทรหาเด็กๆ มาช่วยดิไอ้เทล" ด้านเจมส์ที่เกิดมาไม่เคยทำงานหนักเช่นนี้ ถึงกับเอ่ยปากกับดีเทลให้คนมาช่วย เพราะเจมส์เป็นคนที่ชอบใช้เงินแก้ปัญหา

หึ...อย่างเขานี้นะที่จะมาทำอะไรเช่นนี้ พอเหอะแม่งเหนื่อยชิบหาย เมื่อเจมส์เอ่ยมาเช่นนั้น ดีเทลก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาเพื่อโทรหารุ่นน้องในคณะให้มาช่วยพวกเขาทันที

"ลงโทษอะไรเหอะ ใช้งานกูให้มาขนหนังสือ ฝุ่นแม่งก็เยอะชิบหาย คนบอบบางอย่างกูคันไปทั้งตัว" ด้านดีเอ็มที่นั่งพักบนเกาอี้อยู่อีกมุมห้อง ถึงกับสบถขึ้นมาอย่างหัวเสียไม่ต่างจากเจมส์และดีเทลเลยซักนิด

10 นาทีต่อมา

ด้านอันนาพวกฉันขนหนังสือเดินขึ้นๆ ลงๆ ไปเป็นรอบที่สี่แล้ว แต่ก็ยังเหลืออีกเยอะเลย

"แก ยัยอัน ยัยน้ำอิงฉันว่าพวกเราโดนอาจาย์แก้วตาหลอกแล้วละ ขนาดกระเทยอย่างฉันยังรู้สึกหมดแรง พอเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ" ยัยลูกพีชเอ่ยกับพวกฉันมา

"ใช่ ขาฉันก็ลากขึ้นบันไดไม่ไหวแล้ว จะเป็นลม" ยัยน้ำอิงเอ่ยขณะที่หยิบหนังสือขึ้นมาเรียงไว้ จากนั้นเก็บกับลงที่เดิมไม่ทำแล้ว

และตอนนี้ภายในห้องมีอันนาเพียงคนเดียวที่เก็บหนังสือขึ้นมาเรียง เพื่อจะยกออกไปเพราะทุกคนหยุดทำกันหมดแล้ว สายตาของเจมส์เอาแต่จ้องมองที่อันนาอย่างไม่ยอมละสายตา แต่ในจังหวะนั้นกับมีเสียงของใครหลายคนที่เดินเข้ามา ร่างบางที่ก้มเก็บหนังสืออยู่นั้น กับต้องชะงักเมื่อมีเสียงเรียกชื่อของเธอ

"พี่อัน...พี่มาทำอะไรที่นี่" โจ้ที่เห็นร่างบางอันคุ้นตาของรุ่นพี่สาว ถึงกับเดินเข้าหาและย่อตัวนั่งลงข้างๆ อันนา เพื่อจะช่วยรุ่นพี่คนสวยนั้นเก็บหนังสือ

"พี่เข้าสาย เลยโดนอาจารย์ลงโทษหนะ" อันนาตอบรุ่นน้องไป โจ้เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าของฉันเอง

ด้านเจมส์ร่างสูงที่ยืนกอดอกสายตาคมจับจ้องมายังร่างบางของอันนาและรุ่นน้องในคณะอยู่นั้น ดีเอ็มที่สังเกตท่าทีของเจมส์ที่มีต่ออันนานั้น ถึงกับกระซิบเข้าที่หูของเจมส์

"ดูเหมือนว่าเธอจะรู้จักกับไอ้โจ้วะ" ดีเอ็มเอ่ยกับเจมส์มาแค่นั้น เพราะดูจากท่าทีแล้วเพื่อนของเขานั้นเล่นจ้องอันนามาตั้งแต่เดินกลับเข้ามา

"ไม่มีเก็บอากงอาการเลยซักนิด แบบนี้พากลับเพนท์เฮาส์ด้วยเลยไม่ละ" ดีเทลที่สังเกตท่าทีของเพื่อนนั้นเอ่ยขึ้นมา ทำให้เจมส์นั้นรู้สึกตัว ที่เขานั้นเผลอใช้สายตามองอันนานั้นนานเกินไป แต่ก่อนที่ดีเทลจะเดินออกจากห้องเพื่อให้รุ่นน้องนั้นช่วยกันขนหนังสือต่อนั่น

"สาวๆ ไม่ต้องยกกันแล้วนะครับ พอดีเราให้รุ่นน้องในคณะเรามาช่วยแล้วนะครับ" ดีเทลเอ่ยกับทั้งสามสาวมาด้วยสีหน้าอันยิ้มแย้มตามฉบับชายหนุ่มเพลย์บอย ซึ่งต่างจากเจมส์ที่มองอันนาด้วยสายตานิ่งและดุดัน

"ใช่...พี่อัน พี่ไม่ต้องทำแล้ว มาครับเดี๋ยวผมช่วยพี่เอง" ด้านโจ้ที่เห็นอันนาก้มเก็บหนังสืออยู่นั้น รุ่นน้องถึงกับเอ่ยขึ้นมาทันที เพราะโจ้เองก็รู้จักอันนาสาวสวยระดับดาวโรงเรียนเก่าของพวกเขานั้นเอง

"ขอบใจมากนะ โจ้" เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับรุ่นน้อง

"ครับ พี่อันแล้ววันนี้พี่ ไม่ไปทำงานเหรอครับ" โจ้เอ่ยถามอันนามาด้วยท่าทีสงสัยเพราะอันนานั้นทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งแฟนสาวของโจ้เองก็ทำงานอยู่นั้นด้วยเช่นกัน

"ทำสิ แต่วันนี้พี่คงเข้าสายหนะ งั้นพี่ไปแล้วนะ ขอบใจโจ้มาก" อันนาเอ่ยพร้อมกับตบบ่าไหล่รุ่นน้องคนสนิท จากนั้นร่างบางก็เดินออกไป

แต่ขณะที่อันนาจะเดินออกจากห้องเก็บของไปนั้นร่างบางก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณดีเทล ใบหน้าสวยหวานของอันนาเสมองใบหน้าของทั้งสามหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงทางลงบันได และสบตาเข้ากับสายตาคมคู่ดุของใครบางคนที่มองฉันมาก่อนหน้า อันนาสบตาเข้ากับเจมส์เพียงแค่ไม่กี่นาที จากนั้นก็เบนสายตาไปยังดีเอ็มและดีเทลแทน

"ขอบใจมากนะที่ให้รุ่นน้องมายกหนังสือช่วย" เสียงหวานของอันนาเอ่ยพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับทั้งสองหนุ่ม อย่างดีเทล และดีเอ็ม ที่ทั้งสองหนุ่มนั้นเผยรอยยิ้มให้กับเธอมาอย่างเป็นมิตร ซึ่งต่างจากใครบางคน เจมส์ที่ร่างสูงนั้นเอาแต่จ้องมองเธอมาด้วยท่าทีไม่เป็นมิตร

"ไม่เป็นไรครับ เราชื่อดีเทลนะ เธอชื่อไรเหรอ" ด้านดีเทลที่หลงไหลความสวยและน่ารักของอันนา เมื่อได้โอกาสดีเทลก็ไม่รอช้า รีบทำความรู้จักกับสาวสวยตรงหน้าทันที ไม่ใช่เขาหรอกที่อยากรู้จักเธอ แต่ดูท่าแล้ว น่าจะเป็นไอ้เชี่ยเจมส์มากกว่าที่สนใจอันนามากกว่าเขา ดีเทลได้แต่คิดเช่นนั้น

"เราชื่ออันนา เรียกว่าอัน อย่างที่เพื่อนๆ เรียกก็ได้" ร่างบางเอ่ยกับชายหนุ่มต่างคณะ

"เราวิศวะปี 3 ส่วนอันนาละครับ"

"บริหารปี 3"

"อ่า...เราคิดว่าเธออยู่ปี 1 ซะอีกหน้าเด็กมาก" อันนาไม่ตอบอะไร แต่ร่างบางกับเลือกที่จะยิ้มให้กับดีเทลนั่นเอง

"ขอบคุณมากนะ เรารีบอะ ต้องขอตัวก่อน" อันนาเอ่ยจบร่างบางก็เดินออกไปทันที โดยที่มีดีเทลนั้นโบกมือให้กับสาวสวยต่างคณะ ไม่ว่าจะมองมุมไหนอันนาก็ดูสวยและดูน่ารักไปหมด ซึ่งต่างจากอีกคนที่มองตามร่างบางด้วยท่าทีนิ่ง ดีเทลเสมองใบหน้าของเจมส์ ปกติเพื่อนเขานั้นไม่ใช่คนที่นิสัยนิ่งแบบนี้ด้วยซ้ำ

"หูย...ไม่ธรรมดาโว้ย ไอ้ดีเทล เรื่องเข้าหาสาวๆ สวยๆ แม่งเร็วจัด" ด้านดีเอ็มที่เห็นท่าทีของดีเทล ถึงกับว่าเพื่อนมาด้วยท่าทีหมั่นไส้ที่โดนดีเทลนั้นทำความรู้จักกับสาวสวยตัดหน้าตน

"กะจะเข้าไปทำความรู้จักอยู่แล้วเชียว แต่ไม่ทันมึง ว่าแต่อันนาเธอไม่รู้จักพวกเราเลยหรือไงวะ ดูเฉยๆ เวลาอยู่กับพวกเรา" ดีเอ็มเอ่ยพร้อมกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย ซึ่งปกติสาวๆ ทั่วทั้งมอ จะมีเพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่ไม่รู้จักระดับตัวท็อปๆ อย่างพวกเขา หรืออันนาเธอจะอยู่ในกลุ่มหนึ่งเปอร์เซ็นต์วะ

"มึงว่าไงไอ้เจมส์"

"ก็คงงั้นมั้ง" เจมส์เอ่ยมาแค่นั้น