ในที่สุดก็เจอ Ep.1

"แกไม่น่าย้ายคณะเลย อุตส่าห์สนิทกันแล้วแท้ๆ"

"อืม ยายอยากให้เรียนบัญชีอ่ะ เราเองก็...คิดว่ามันไม่ได้แย่เท่าไหร่" ของขวัญ บอกกับเพื่อนรักที่งอแงจับมือเธอแกว่งไปแกว่งมาราวกับจะยื้อให้เปลี่ยนใจย้ายกลับมาคณะเดิม เพราะเธอพึ่งจะย้ายจากศิลปะมาบัญชี

"งั้นแกจะยังมาหาเราไหม" พิชชา เพื่อนรักคนใหม่ที่พึ่งสนิทสนมกันได้ไม่นานถามขึ้น

"แกจะบ้าเหรอ ก็ต้องมาสิ เดี๋ยวเรามาแลกตารางเรียนกัน ว่างตรงกันเมื่อไหร่เราจะโทรหาแกทันทีเลย"

"ก็ได้..." น้ำเสียงเหงาหงอยของพิชชาเอื้อนเอ่ยขึ้นพร้อมกับโผลตัวโอบกอดเพื่อนรัก

"เอาน่า ยังไงปีนี้เราก็ว่างตรงกันเยอะมาก เจอกันได้สบายๆอยู่แล้ว" มือบางลูบหลังเพื่อนเพื่อปลอบใจ

"ก็คงงั้น.... อ๊ะ! จริงสิ วันอาทิตย์ไปงานแต่งพี่เฟิร์สกัน เอ่อคือ...พี่เฟิร์สเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มพี่ปืนแล้วก็พี่ไบร์ทน่ะ" พิชชาผงกหัวขึ้นมาจากแผงอกอวบนุ่มนิ่มที่พึ่งซบแล้วผละตัวออกมาเมื่อนึกถึงงานพิธีมงคลสมรสของเพื่อนสนิทแฟนหนุ่มออก

"จริงดิแก! เราไปด้วยได้จริงๆเหรอ?"

"ก็จริงน่ะสิ!"

"งั้นเราจะได้เจอพี่ไบร์ทแล้วอ่ะดิ!" ของขวัญกำมือขึ้นปิดปากดีใจอย่างสุดซึ้ง

"ก็อยากให้เจอน่ะสิถึงได้ชวนแกน่ะ" พิชชาเอนตัวกระแทกไหล่เพื่อนอย่างรู้ทัน

"แกใจดีจริงๆ" มือบางหยิกเข้าที่แก้มขาวนวลของเพื่อน ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเหม่อมองบนท้องฟ้าแล้วเพ้อฝันถึงตอนที่ได้เจอกับชายหนุ่มในดวงใจ

ของขวัญ หรือ พิชามญชุ์ ภาวิลีย์ ตอนนี้เธอพึ่งอายุ 18 ย่าง 19 ปี ความฝันของเธอคือได้เจอชายหนุ่มที่แอบรักมานานตั้งแต่สมัย 5-6 ขวบ หลังจากที่เขาไปต่างประเทศตอนนั้น เธอเองก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

วันอาทิตย์

งานพิธีมงคลสมรส เฟิร์ส&แอมอร

และแล้ววันที่ของขวัญรอคอยก็มาถึง หญิงสาวเจ้าของชุดกระโปรงลูกไม้สีขาวแขนยาว ความยาวของกระโปรงอยู่เหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย กำลังเดินด้อมๆมองๆอยู่ภายในงานมงคลสมรสเพื่อหาใครบางคน

เรื่องราวของเธอช่างโรแมนติกดั่งในนิยายรักโรแมนติก ก็ชายหนุ่มที่เธอกำลังมองหาคือพี่ชายที่เคยอยู่ข้างบ้าน สมัยนั้นเธอกับเขาสนิทกันมาก แต่จู่ๆเขาก็ย้ายออกไปจากบ้านหลังนั้น ตอนนั้นของขวัญร้องไห้หนักมากและไม่เข้าใจในการหายไปของพี่ชายคนนั้น แต่หลังจากที่ได้ยินผู้ใหญ่คุยกันหญิงสาวจึงรู้ว่าไบร์ทได้ย้ายตามพ่อกับแม่ไปเรียนต่อที่อเมริกาตอนอายุสิบสามปี และตอนนั้นเธอก็แค่เด็กหกขวบเอง การที่เกิดมาแล้วเห็นหน้าไบร์ทตั้งแต่จำความได้ทำให้ของขวัญคิดเสมอว่าเขาคือคนในครอบครัว แต่ใครจะไปรู้ว่าเด็กหกขวบในตอนนั้นจะคิดอยากแต่งงานกับพี่ชายที่อายุย่างสิบสามปี แถมเธอยังรู้มากในวัยนั้นซะด้วย

"ขวัญ!"

"....." ใบหน้าสวยที่เกล้าผมขึ้นไปอย่างกุลสตรีไทยหันซ้ายหันขวาหาเสียงที่คุ้นเคย หน้าม้าบางๆสะบัดไปตามแรงหันทำให้หญิงสาวดูเซ็กซี่ผสมผสานความเป็นกุลสตรีไปด้วย หากแต่นิสัยที่ดูร่าเริงจนเกินงามค่อนข้างที่จะขัดกับใบหน้าสวยสง่าเล็กน้อย

"พิชชา!" ของขวัญโบกมือส่งสัญญาณให้เพื่อน แต่บางอย่างที่ขดอยู่ในอ้อมแขนเพื่อนทำให้ดวงตากลมโตต้องเบิกโพลงอย่างตื่นเต้น "แกอุ้มลูกใครมาเนี่ย! ทำไมน่ารักอย่างงี้...."

"ลูกชายพี่เฟิร์สกับพี่แอมน่ะ ชื่อน้องไทเกอร์"

"หล่อมากเลยแก ไม่อยากจะคิดถึงตอนโตเลยอ่ะ" นิ้วชี้เรียวจิ้มเบาๆไปที่แก้มหนูน้อยอย่างหลงใหล

"พอๆๆ เราแค่จะมาบอกบุญแก พี่ไบร์ทเดินชิมไวน์อยู่ทางด้านนู้นน่ะ โอกาสนี้ดีมากๆเลยนะ แกลองเข้าไปคุยกับพี่เขาดูสิ เผื่อเขาจะจำแกได้ ถึงความเป็นจริงมันจะยากสักหน่อยอ่ะนะ"

"จริงเหรอ!" ของขวัญย้อนถามตาโต "ก็จริงของแกแหละ เขาจะจำเราที่ตอนนี้ตัวใหญ่จนหมาเลียก้นไม่ถึงได้ยังไง"

"เอาน่าอย่าท้อสิ แกรีบไปเถอะ เดี๋ยวจะมีสาวๆมาชิงตัวไปซะก่อน"

"ห๊า! โอเคๆงั้นฉันไปดูก่อนนะ" มือบางโบกลาเพื่อนรักอย่างลวกๆ ก่อนจะวิ่งบนรองเท้าส้นเตารีดด้วยความเร็วแสงไปที่มุมเครื่องดื่ม

และแล้วของขวัญก็ได้เห็นหน้าชายหนุ่มในดวงใจสักที หลังจากที่ตามสืบมานานว่าเขาเรียนที่ไหนทำงานอะไร พอสืบจนรู้หญิงสาวก็เลือกที่จะมาเรียนใกล้ๆเพื่อที่จะได้เห็นหน้าเขา และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเพื่อนรักอย่างพิชชาดันเป็นแฟนกับเพื่อนในกลุ่มของพี่ชายข้างบ้านที่เธอหลงรัก แบบนี้เรียกพรหมลิขิตชัดๆ

"เอ่อคือ....สะ..สวัสดีค่ะ หนูขอชิมไวน์บ้างได้ไหมคะ?" ของขวัญอยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆ นี่เธอถามอะไรกันเนี่ย ทำไมไม่ทักทายเขาดีๆแล้วถามไปตรงๆว่าจำเธอได้ไหม

"เชิญครับ" ไบร์ท ชายหนุ่มในชุดสูทสีกรมพูดขึ้นด้วยสีหน้าราบเรียบออกจะเย็นชาเล็กน้อย ดวงตาเรียวคมกริบไล่มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา ถึงหน้าตาและสัดส่วนคนตรงหน้าจะจัดอยู่ในวัยสิบแปดสิบเก้าก็เถอะ แต่เขาคิดว่าเด็กวัยนี้มาดื่มแอลกอฮอล์มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควร แต่นั่นไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา

ตึง!

เหมือนโดนกระดานแผ่นใหญ่ฟาดเข้าที่หน้าอย่างจังเมื่อชายหนุ่มในดวงใจเดินผ่านไปด้วยสีหน้าตัดขาดความสัมพันธ์ ท่าทีห่างเหินนั้นทำให้ของขวัญยืนค้างเติ่งพูดอะไรไม่ออก

...ไม่สิ ถึงจะจำกันไม่ได้แต่เขาก็ไม่ควรจะเมินใส่กันแบบนี้ เพราะไบร์ทที่เธอรู้จักคือผู้ชายที่แทบจะยิ้มตลอดเวลาที่มีคนมาทักทาย เขาเปลี่ยนไป

"เอ่อคือ...." ของขวัญไม่ยอมแพ้ หญิงสาวหันไปยื้อชายหนุ่มเอาไว้ จนเขายอมหยุดแล้วหันมาเลิกคิ้วใส่เป็นเชิงถามว่ามีอะไร "คือ...หนูคุ้นหน้าคุณมากๆเลยค่ะ เอ่อ...เราเคยเจอ...กันมาก่อน...ไหมคะ?"

ไบร์ทขมวดคิ้วให้กับประโยคที่พูดไม่ปะติดปะต่อกัน หญิงสาวตรงหน้าท่าจะจำคนผิด ถึงเขาอาจจะเคยสวนกับเธอหรือเคยเจอแล้วคุยกันจนนับคำได้แบบนั้นเขาจำเธอไม่ได้หรอก "ผมว่าไม่นะครับ บางทีคุณอาจจะจำคนผิด"

ตุบ!

คำตอบที่ไร้เยื่อใยนั้นราวกับค้อนอันใหญ่ที่ทุบลงกลางศีรษะ ของขวัญยืนมึนอยู่กับที่จ้องมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินห่างไป เขาเดินชิมไวน์คล้ายตรวจความเรียบร้อยของรสชาติขยับห่างออกไปทีละนิด ไม่แม้แต่จะหันมามองเธอแล้วคิดสักนิดด้วยซ้ำ

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยสง่าจนผู้ชายหลายคนในงานต้องเหลียวหลังมามองเดินคอตกมาที่มุมของกิน มือบางหยิบเค้กก้อนเล็กขึ้นมากัดพลางมองชายหนุ่มในดวงใจจากมุมไกลๆตาละห้อย ของขวัญคาดหวังไว้มากว่าถึงแม้ไบร์ทจะจำเธอไม่ได้แต่เธอก็สามารถเก็บเกี่ยวรอยยิ้มในความทรงจำของเธอได้หากได้พูดคุยกับเขา แต่ตัวตนของชายหนุ่มในตอนนั้นต่างจากตอนนี้ราวฟ้ากับเหว เขาไม่มีท่าทีอยากจะสานมิตรกับเธอเลย ยิ่งนึกถึงใบหน้าหล่อที่สุดแสนจะเมินเฉยนั้นเดินผ่านไปเธอก็ยิ่งปวดใจ