4

-ไสหัวออกไปได้แล้ว ถ้าเธอมาขัดขวางฉันกับหยก เธอเจอดีแน่-

ไหมแก้วอ่านแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง หัวใจโซมเลือดเมื่อโดนมีดจ้วงแทงเป็นเผลอเหวอะหวะนับร้อยแผลพันแผล เขาควักหัวใจของเธอออกมาปาเล่นยังไม่หนำใจ แถมด้วยการกระทืบเสียจมดิน

ภาพบาดตาบาดใจทำเอาไหมแก้วตัวสั่นระริก รักเขามากก็ทำใจไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเขากำลังมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น ในขณะที่เธอเป็นแค่คนในความลับ ไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรี เขาไม่เคยให้ความสำคัญ ไม่เคยเปิดเผย อับอายที่จะมีเธอเคียงข้างให้ใครได้เห็น

ไหมแก้วเดินออกมาจากร้านเบอเกอร์รี่ด้วยสติอันเลื่อนลอย วิญญาณเหมือนหลุดออกมาจากร่าง แค่รู้ว่าเขามีอีกคนที่เป็นตัวจริง เธอก็เจ็บปวดเจียนตาย แต่นี่เห็นจะ ๆ ว่าเขาควงอีกคนออกนอกหน้านอกตา แสดงออกอย่างหวานชื่น เธอก็แทบแดดิ้นสิ้นชีวาวาย

ถ้าไม่รักเธอคงไม่รู้สึกอะไร แต่นี่รักเขาหมดทั้งดวงใจ ตลอดระยะเวลาสามปีที่อยู่ด้วยกัน เขาดีกับเธอมาก มากจนเธอถล้ำลึกถอนตัวไม่ขึ้น สุภาพเรียบร้อย อ่อนหวานน่ารัก เขาทำให้เธอยอมทอดกายให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกค่ำคืนไม่เคยอิดออดหากเขาต้องการเสพสมร่วมรักร่างกายสาวสดของเธอ

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ไหมแก้วอุทานเมื่อเดินไปชนเข้ากับพี่รหัสปีสี่ที่ฝึกงานจบแล้ว และกลับมามหาวิทยาลัยเพื่อทำวิจัยตัวสุดท้ายจากเทอมที่แล้วให้จบ

“อ้าว... น้องไหม” สุรเชษฐ์ยิ้มหวานให้เธอ เขาเป็นพี่รหัสที่แสนใจดีและเอ็นดูเธอมาก

“สวัสดีค่ะพี่เชษฐ์ พี่เชษฐ์ฝึกงานจบแล้วเหรอคะ”

“จบแล้วครับ ใกล้ปิดเทอมแล้วพี่จะมาทำโปรเจ็กต์จบให้เสร็จน่ะครับ” เขาเอ่ยบอกเธอ พลางกวาดสายตามองใบหน้าสวยหวานที่ทำให้เขาหลงรักตั้งแต่ปีหนึ่ง

“ดีจังเลยค่ะ”

“เราเองก็อีกเทอมจะไปฝึกงานแล้วนะ ดูเอาไว้หรือยังว่าจะไปฝึกงานที่ไหน”

“ยังเลยค่ะ”

“เอาไว้ให้พี่แนะนำให้ไหม หรือเข้าฟังสัมมนาจากรุ่นพี่ก็ได้ จะได้รู้ว่าที่ไหนเป็นยังไง จะได้เป็นแนวทางให้เราไปฝึกงานในปีหน้า”

“ค่ะพี่เชษฐ์”

“เรียนกี่โมง”

“เก้าโมงคะ”

“นี่แค่แปดโมงเอง กินข้าวเช้ากับพี่ไหม”

“เอ่อ...” เธออึกอัก รู้สึกเหมือนมีรังสีอำมหิตจับจ้องมองเธออยู่ แต่เธอไม่กล้ามองกลับไปตรงนั้นหรอก

“นะครับ คิดถึงจังไม่ได้เห็นหน้าตั้งเทอมนึงแน่ะ กินข้าวกับพี่สักมื้อนะครับ” สุรเชษฐ์มองอย่างออดอ้อน ทำให้ไหมแก้วใจอ่อนยวบ เพราะสุรเชษฐ์เป็นรุ่นพี่ที่ดีและมีบุญคุณช่วยเหลือเธอหลายอย่าง หลักๆ เลยคือเรื่องแนวข้อสอบ

“ได้ค่ะ แต่พี่เชษฐ์อยากจะกินอะไรคะ”

“กินติ่มซำกันไหม ร้านเจ๊พรอร่อยมากพี่คิดถึงติ่มซำร้านแกมากครับ กินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าร้านแก”

“ก็ได้ค่ะ” เพราะติ่มซำอยู่อีกร้าน ไม่ใช่ร้านเดียวกับที่ภามกับหยกมณีกินอาหารเช้ากันอยู่ ทำให้เธอหายใจคล่องขึ้น

แค่กินข้าวกับพี่รหัสคงไม่เป็นไรหรอกกระมัง เพราะเธอบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีลับหลังเสียหน่อย

ไหมแก้วปลอบใจตัวเอง ตอนเย็นเธอไปช่วยเพื่อนขายผลไม้ดอง เพราะบ้านของปิ่นปักนั้นเป็นร้านอาหาร ปิ่นปักอยากให้เธอมีรายได้จึงชวนเธอไปช่วยพ่อแม่ขายผลไม้ดอง และมีมุมเล็ก ๆ ให้เธอนำขนมไปวางขายโดยไม่ต้องเสียค่าเช่า