3

ร่างของไหมแก้วถูกเหวี่ยงไปกับโซฟาตัวสวย ก่อนที่ร่างหนาหนักจะโถมทับเข้าหา

“ช่วยกรุณาไหมด้วยจะได้ไหมคะ เมตตาไหมสักนิด อย่าทำรุนแรงกับไหมเลย”

“ฉันจะลงโทษที่เธอขัดคำสั่ง บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไประริกระรี้กับผู้ชายคนอื่น ถ้าเธอยังเป็นผู้หญิงของฉันอยู่” เขาให้เธอทุกอย่างไม่ว่าจะเสื้อผ้า ข้าวของ เงินทอง เธอยังจะต้องการอะไรอีก

สภาพของเธอยับเยินไม่เหลือชิ้นดี เขาไม่เคยทำอะไรรุนแรงกับเธอเช่นนี้มาก่อน

แม้จะนอนดึกแค่ไหน โดนรบกวนทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอนแต่ไหมแก้วก็ยังตื่นเช้ามาเตรียมอาหารให้เขาเสมอ

หน้าที่การเตรียมอาหารเช้าและตอนเย็นคือของเธอ เขาขลุกตัวอยู่แต่คอนโดฯ ที่เขาซื้อให้เธอ โอนเป็นชื่อเธอเรียบร้อยเพื่อให้เธอได้มีที่พักที่ดี ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในตัวเมืองหาดใหญ่ได้สะดวกขึ้น เพราะบ้านของเธออยู่แถบชานเมือง

“คุณภามรับอาหารเช้าไหมคะ”

“ไม่ล่ะ ฉันรีบ”

“รับสักนิดไม่ได้เหรอคะ ไหมอุตส่าห์ตื่นมาทำ อาหารเช้าสำคัญมากนะคะ”

“หน้าที่ของเธออยู่แล้วไม่ใช่เหรอที่ต้องตื่นมาทำ ฉันจะกินหรือไม่กินก็สิทธิ์ของฉัน” เขาเอ่ยเสียงเข้ม ไม่มีการรักษาน้ำใจกันเลย ทำเอาเธอกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เมื่อก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้ เขาใจดีสุภาพ ไม่เคยพูดจาหาเรื่อง ดูถูกหรือทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยเลย เวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยนเช่นนั้นน่ะหรือ

เขาไปแล้ว ก่อนไปยังสั่งว่าห้ามเธอไปสนิทกับผู้ชายคนไหนให้เห็นอีก ตอนเธอไปเรียนในมหาวิทยาลัย มักเจอเขาในช่วงพักกลางวัน และหลังเลิกเรียน เธอไม่รู้ว่าเขาคอยตามดูพฤติกรรมของเธอหรือแค่บังเอิญเจอเธอคุยอยู่กับเพื่อน เขาถึงได้เข้าใจว่าเธอชอบคุยกับผู้ชายคนอื่น หรือนอกใจเขา

บางครั้งก็พูดจาร้าย ๆ ว่าเธอกำลังมีคนหาเลี้ยงคนใหม่คอยรับช่วงต่ออยู่ มันทำให้เธอช้ำใจมาก

อยู่กันมาถึงสามปีเต็ม เขาไม่รู้บ้างหรือไงว่าเธอนั้นไม่เคยนอกกายนอกใจเขาเลย แม้แต่จะไปสนใจผู้ชายยังไม่เคย แต่เขากลับไม่เคยเชื่อใจกันเลย

อาจเพราะเธอซื้อได้ด้วยเงิน ยอมทอดกายทอดใจให้เขาเพราะเงินตัวเดียวล้วน ๆ แต่ถ้ามองกลับไปเขาน่าจะรู้ว่าเธอโดนบีบบังคับทุกอย่าง โดยเฉพาะจากพี่ชายของเขาที่ต้องการยึดบ้านของเธอ เธอยังเรียนไม่จบ จะหาเงินที่ไหนไปไถ่ถอนบ้านจากพี่ชายของเขาซึ่งดอกเบี้ยมหาโหดจากเงินที่ยายไปหยิบยืมมาให้น้องชายในตอนนั้น ทุกอย่างเลยเป็นผลพวงยาวเป็นหางว่าวให้เธอต้องมีสภาพไม่ต่างจากผู้หญิงที่ต้องเอาศักดิ์ศรีเข้าแลก จนกลายเป็นคนไร้สิ้นศักดิ์ศรีเช่นนี้

อาหารเช้าเป็นหมัน เธอมองมันแล้วกลืนแทบไม่ลง ช่วงเวลาชีวิตที่เหลืออยู่อีกแค่สี่วันที่จะมีเขาอยู่ด้วยกันกำลังจะหมดไป มันเร็วมากจนเธอนึกใจหาย แต่คงไม่ใช่เขาหรอกกระมัง

วันนี้มีเรียนเช้า แม้จะเหนื่อยหนักจากสิ่งใด ๆ มากแค่ไหน ไหมแก้วก็รีบอาบน้ำอาบท่าไปเรียน เธอจะไม่ทิ้งการเรียนเด็ดขาด คนลำบากยากจนเช่นเธอ สิ่งเดียวที่จะทำให้ลืมตาอ้าปากได้ก็คือการเรียนเท่านั้น

ไหมแก้วนำขนมมาส่งยังร้านขนมเจ้าประจำที่ศูนย์อาหารของมหาวิทยาลัย เธอต้องชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นคนที่เพิ่งจากเธอมาเมื่อเช้ากำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ในร้านอาหารของโรงพยาบาล ซึ่งโรงพยาบาลที่ภามทำงานอยู่ก็อยู่ในมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่นั่นเอง

ที่เขารีบออกมาจากคอนโดฯ เพราะต้องการที่จะมารับประทานอาหารกับหยกมณีลูกสาวเจ้าของร้านทองคนสวย เจ้าดังของหาดใหญ่นี่เอง

ไหมแก้วกลืนน้ำลายลงคอที่เห็นทั้งสองผ่านกระจกใสที่ไม่สามารถกั้นอะไรได้เลย

เขาเองที่เห็นเธอก็เหมือนจะชะงักไป สีหน้าของเขาดูไม่พอใจเป็นอันมาก

-อยากแสดงตัวให้หยกเขาเห็นหรือไง-

ข้อความที่เขาส่งเข้ามาที่เครื่องมือถือทำให้ไหมแล้วกดอ่านแล้วต้องเม้มปากเข้าหากัน

-เปล่าค่ะ-

เธอตอบกลับไป แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อ ใบหน้าตึงกว่าเดิม เธออยู่ในระยะสายตาที่จะมองเห็นเขาได้