นอนไม่หลับ

ยอมๆไปก่อนก็เขาเป็นเจ้านายนี่น่าาา

"ทำอะไรดี @_@ แก เล่าเรื่องบ้านเมืองแกให้ฉันฟังสิ อาจจะทำให้ง่วงนอน"

รู้แล้วไอ้คนเก่าทำไมถึงจากไปคงเพราะไม่ได้หลับได้นอนนี่แหละ

" บ้านเมืองกระหม่อม ไม่มีอะไรน่าสนใจ"

" เขาว่าบ้านเมืองแก มีพวกหญิงเทียมเยอะใช่ไหมเพราะศาสนาแกเขาไม่ห้าม"

"ก็เยอะนะขอรับ แต่เขาสวยๆน่ารักแล้วก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร"

ใบหน้าคมก้มลงมาจนเกือบชิดใบหน้าของระริน ระรินหลับตาปี๋ด้วยไม่เคยอยู่ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมาก่อน

"ถึงว่านายคงเป็นพวกนั้นนะสิหน้าหวานเชียว นี่คงกะมาทำงานหาเงินไปผ่าตัดแปลงเพศสิท่า"

อ้าวเฮ้ย ไหงเป็นงั้น รึว่าพี่แกจะเป็นพวกเก้งกว้างจริงๆ

"เปล่า เปล่า ..กระหม่อมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง" ก้มหน้าไม่กล้าสบตาก้ใจสั่นเหลือเกินนี่่คนอะไรดูดีและมีความดึงดูดทางเพศขนาดนี้

องค์ฟีรอสหัวเราะดังลั่น

" ผู้ชายอะไรว๊ะไม่กล้าสบตาผู้ชายด้วยกัน แกนี่เสียชาติเกิดจริงๆ ผู้ชายมันต้องอย่างฉัน "

ว่าแล้วก็ถลกฉลองพระองค์ชุดนอน แล้วก็สลัดมันจนไปกองอยู่อีกทาง ระรินใจอยู่ที่ตาตุ่ม เหลือบมองหน้าท้องที่ประกอบด้วยซิกแพ็ค องค์ฟีรอสตบซิกแพ็คเบาๆ เป็นการอวดอ้าง

"เห็นไหม ต้องแบบนี้ถึงจะสวย"

แหวะ มีแต่ซิกแพ็คเป็นมัดๆ สวยตรงไหนสู้ของเธอก็ไม่ได้แบนราบขาวสวย สะดือที่บุ๋มลงไปเล็กน้อยน่ามองแค่ไหนพวกผู้ชายไม่รู้หรอก อย่างเธอถึงเรียกว่าสวย เซอะยังกล้ามาอวด ระรินเป็นคนที่ปิดความรู้สึกทางใบหน้าไม่มิด องค์ฟีรอสมองสายตาของเธอออก คว้าแขนบางให้ลูบมัดกล้ามตรงหน้าท้อง ระรินเกร็งมือไว้แน่น มือเย็นเฉียบรีบหดมือกลับ แต่มือแข็งแรงยังจับมือบางแน่น ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจระรินจนใจเต้นตุบตับ

"อ้าวจับดูสิ ฉันไม่เคยให้ใครลองจับเลยนะ เห็นว่านายคงอิจฉาเผื่ออยากมีแบบฉัน ฉันคิดออกแล้ว นายนี่น่าสงสารจริงๆ เหมือนพวกเด็กขาดอาหารขาดการออกกำลังกาย เอางี้ดีกว่าฉันอยากลองชกมวยไทย นายเรียนมวยไทยกับฉันวันละหนึ่งชั่วโมงช่วงเย็นๆ รับรองซิกแพ็คขึ้นแน่นอน"

ระรินเบิกตาโต อีกแล้วเหรอเวรกรรมอะไรของเธอT_T นี่ล่ะมั่งที่ใครๆ ก็บอกว่าใจดี

“555 ตะลึงเลยซีท่า ฉันง่วงล่ะไปนอนเหอะ มันดึกเหลือเกิน”

ว่าแล้วองค์ชายหน้าตาดีก็ทรงทิ้งองค์ลงแท่นบรรทมทั้งที่ยังไม่ได้สวมฉลองพระองค์หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ระรินปิดปากหาวก่อนจะหยิบผ้าคลุมพระองค์ขึ้นมาคลี่แล้วคุลมไปบนร่างที่เปลือยเปล่าท่อนบน เดินย่องออกจากห้องเปิดประตู อย่างเบามือก่อนจะได้ยินเสียงละเมอ

“ท่านแม่ ท่านแม่ท่านอยู่ที่ไหน อย่าทิ้งกระหม่อมไปเลย”

ระรินชะงักฝีเท้าก่อนจะตั้งใจฟังแต่ปรากฏว่าไม่มีเสียงใดใดเล็ดลอดออกมาอีกเลย

“ตื่นๆ ๆ ๆ ระวิน สายโด่งยังนอนอุตุอยู่ได้”

เสียงแหบๆของลุงบุญสม

“ไปทานข้าวได้แล้ววันนี้มีตามเสด็จ”

ระริน ตาลีตาเหลือกสปริงตัวจากที่นอนหนานุ่มก่อนจะทำธุระส่วนตัวแล้วเดินแกมวิ่งยังห้องอาหาร

“มาแล้วเหรอระวินเพื่อนรัก นี่ข้าวของนายเราตักมาเผื่อแล้ว”

เสียงเหน่อๆ ของประพันธ์ดังมาแต่ไกล

“กินเยอะๆ เนื้อหมูนี่ดีต่อร่างกายผอมๆของนาย เมื่อคืนหลับสบายดีไหม”

มาแปลกช่างเป็นห่วงเป็นใย@__@ ระรินไม่ไว้วางใจในตัวเพื่อนใหม่คนนี้

“อย่า ดีกับเราเกินไปเรากลัว”

ระรินพูดความจริงออกไปตรงๆ

“ไม่เอาน่าเรา ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น เราแค่อยากให้นายสบายที่สุดจะได้อยู่ที่นี่ไปนานๆ หลังจากที่นายต้องเจองานหนักกว่าคนอื่น”

หานี่ระรินโชคดีกว่าใครใช่ไหม ที่ต้องมารับใช้เบื้องยุคลบาทขององค์ฟีรอส

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เรายินดี”ท่าทางแหยงๆ

“ถ้านายอยู่นานๆ เราก็จะได้อยู่นานๆ ที่นี่งานสบายเงินดีที่สุดเราก็จะได้มีเงินไปไถ่ที่นาให้พ่อสร้างบ้านให้แม่ นะระวินนะนายต้องอยู่นานๆ อย่าเพิ่งท้อกับงานเลย” สายตาวิงวอนนั้นมองมาแบบจงใจ ระรินอดขำไม่ได้ แต่ใครเลยจะรู้ว่าเธอจะอยู่ได้นานแค่ไหน ไหนจะเจ้านายที่น่ากลัวไหนจะความลับที่ระรินปิดบังไว้อีก เธอถอนหายใจ