ตอนที่ 3 แรกพบ (อีกครั้ง) ไม่สบรัก

ผ่านไปถึงช่วงใกล้ฤดูฝน อากาศเริ่มหนาวเย็น รีสอร์ตหรูริมทะเลบนชายหาดหัวหินที่เปิดตัวไปเมื่อต้นปียังคงได้รับความสนใจจากนักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศ เพราะความหลากหลายที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อการพักผ่อนที่ไม่เพียงเน้นความเป็นชายหาดหน้าร้อน แต่ยังมีจุดเด่นที่การตกแต่งห้องพักให้มีความแตกต่าง เหมาะสมไปตามฤดูกาล

ในสวนที่ตกแต่งแบบบาหลี ซึ่งเป็นพื้นที่ด้านในของรีสอร์ต ใกล้กับรั้วโปร่งกั้นเขตบ้านหลังใหญ่ที่ปลูกสร้างแยกออกไปอย่างเป็นสัดส่วน ปรากฏร่างของเด็กหญิงวัยสามขวบนั่งเล่นบนเก้าอี้ไม้เนื้อดีที่วางใกล้แท่นหินทราย ร่างเล็กนั้นมีเสื้อแจ็กเก็ตผ้ายีนสีน้ำเงินตัวจิ๋วคลุมกายปกป้องผิวอ่อนบางจากสายลมเย็น ขาป้อมแกว่งไกวอย่างสบายอารมณ์ นัยน์ตากลมทอดไปทางต้นเฮลิโคเนีย ซึ่งออกดอกแซมสีสันเหลืองสดออกจากใบสีเขียวที่ซ้อนหนา จนกลายเป็นร่มเงาทอดยาวในยามเย็น

“คุณย่าใหญ่”

เสียงเล็กๆ ดังขึ้น เมื่อเจ้าตัวหันไปเห็นคนที่ยืนกอดอกมอง พร้อมเบิกนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ละม้ายบิดาเพียงอย่างเดียวบนดวงหน้าจิ้มลิ้ม ขาสั้นป้อมพยายามหยั่งลงบนพื้นดิน พอยืนได้มั่นคงก็ขยับเดินลัดสวนสวยที่ร่มรื่นด้วยไม้ประดับสีเขียวที่ปลูกไว้ผสมผสานกับเครื่องปั้นแห่งสายน้ำ

“เดินลัดสวนอีกแล้ว เดี๋ยวก็ตกลงในบ่อหรอก”

หญิงชราทำเสียงดุ เมื่อร่างเล็กจ้อยเดินเลียบขอบบ่อสี่เหลี่ยมตื้นที่ปลูกบัว ต้นกกและกล้าน้ำไว้จนแน่นขนัด

“ปาป๊าไม่รู้ ไม่เป็นไร” เด็กหญิงยิ้มโชว์ฟันซี่เล็กขาวสะอาด แล้วยกมือให้หญิงชราจูงเดินกลับสู่บ้านหลังใหญ่ที่สร้างเด่นริมหาดทรายใกล้กัน

“ถ้าชมพู่ดื้อ ย่าจะบอกปาป๊าตีให้ก้นลายทีเดียว” เสียงแหบพร่าตามวัยชราพูดขู่ แต่คงไม่น่ากลัว เพราะมีเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กหญิงตามมา ก่อนจะโต้กลับ

“ปาป๊าไม่ตีชมพู่”

“ถ้าอย่างนั้นย่าจะตีเอง”

“คุณย่าใหญ่ไม่รักชมพู่หรือคะ”

คนร่างจ้อยประท้วงโดยการหยุดเดิน แหงนมองด้วยนัยน์ตากลมโต ท่าทางนั้นเรียกลมหายใจจากหญิงชราให้ผ่อนยาวอย่างหนักอก

“ไป ไป เข้าบ้าน ย่าไม่ตีชมพู่ก็ได้” สิ้นเสียงบอกก็ได้ยินเสียงหัวเราะใสกลับมาดังเดิม

เด็กหญิงเดินตามแรงจูงผ่านประตูรั้วโปร่งกั้นเขต จนมาถึงลานกว้างที่เป็นพื้นทรายหน้าบ้านหลังใหญ่ แล้วหยุดมองเมื่อเห็นรถคันคุ้นตาแล่นมาจอดใกล้ ดวงหน้าเล็กระบายรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าใครที่ก้าวลงจากรถ พร้อมโบกมือสะบัดทักทาย ต่อมาร่างน้อยก็ลอยละลิ่วสู่อ้อมแขนของคนมาใหม่

“เป็นไงลูก วันนี้เป็นเด็กดีหรือเปล่าครับ” เจ้าของวงแขนแข็งแรงที่อุ้มร่างเด็กหญิงถามขึ้น

“ชมพู่เป็นเด็กดีค่ะ ไม่ดื้อ ไม่ซน”

เจ้าของเสียงใสตอบเอาดีใส่ตัว จนหญิงชราต้องส่งค้อนให้อย่างหมั่นไส้ เพราะเมื่อไม่กี่นาที แม่ชมพู่น้อยเพิ่งหนีเข้าไปในเขตรีสอร์ต ทำให้ตนกับเด็กสาวพี่เลี้ยงต้องวิ่งตามหา แล้วมาเจอว่าเจ้าตัวนั่งทอดอารมณ์อยู่ในสวน

สายตาฝ้าฟางมองตามคนร่างสูงที่อุ้มร่างจ้อยเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงคุยกะหนุงกะหนิงตามประสาพ่อลูกดังแว่วมา นึกดีใจที่ในวันนี้เห็นแต่ความสดใสในดวงตากลมคู่นั้น ต่างจากหกเดือนก่อนที่มีแต่รอยเหงาหม่นเศร้า

มรุตเหลือบมองเด็กน้อยที่นั่งซุกอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ใบหน้าเล็กกลมยู่ขึ้นอย่างขัดใจ ชายหนุ่มทำทีไม่สนใจ เขาก้มหน้าทำงานต่อ จนผ่านไปเกือบสิบนาทีจึงเห็นคนร่างจ้อยขยับลงจากโซฟา แล้วกระเถิบมาหา วางมือป้อมมาเกาะที่ท่อนขากำยำ แล้วถาม

“ปาป๊าทำอะไรคะ”

ชายหนุ่มกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหวเมื่อเห็นลีลาของลูกน้อย เขาวางมือจากโน้ตบุ๊กก่อนพับเก็บหน้าจอ แล้วยกเด็กหญิงขึ้นมานั่งตัก

“ปาป๊าทำงานครับ” มรุตมองลึกเข้าไปในดวงตาใส แล้วนึกได้ว่าตนยังไม่ได้ข้อสรุปจากการพิพาทเมื่อครู่

“สัญญากับปาป๊านะครับ ว่าชมพู่ไม่หนีเข้าไปในรีสอร์ตอีก”

“ก็ได้ค่ะ ชมพู่ไม่ไป” วงหน้าเล็กพยักรับรัวเร็ว เหมือนต้องการยืนยันให้เชื่อใจและเอาใจบิดาให้กลับมาสนใจตนดังเดิม

มรุตมองก็นึกสงสาร ชมพู่เพิ่งเข้าเรียนอนุบาล พอถึงวันหยุดก็คงเหงา ถ้าเป็นวันธรรมดาคงได้เล่นซนกับเพื่อนที่โรงเรียน พลันนึกโทษตัวเองว่าไม่มีเวลาว่างให้ลูกน้อยเพียงพอ ตามที่เคยให้สัญญากับอดีตภรรยา

“วันนี้ชมพู่อยากไปเที่ยวหรือเปล่าลูก”

“ไปค่ะ ชมพู่อยากไปเที่ยว”

“เราจะไปไหนกันดี”

“ไปที่นู่น” ปากเล็กๆ บอกพร้อมนิ้วป้อมชี้ไปทางทิศเดิมที่เพิ่งกลับมา มรุตถึงกับส่ายหน้า ดูท่าชมพู่คงติดใจ ไม่พ้นหาโอกาสหนีเข้าไปในเขตรีสอร์ตอีกแน่นอน

“ปาป๊าจะพาชมพู่ไปที่รีสอร์ต” สิ้นคำบอก ดวงหน้าจิ้มลิ้มก็ยิ้มแป้นอย่างดีใจ “ชมพู่จะไปรีสอร์ตกับปาป๊า กับคุณย่าใหญ่ได้ แต่ชมพู่เข้าไปคนเดียวไม่ได้ เข้าใจไหมครับ”

“เข้าใจค่ะ” อีกครั้งที่คนเสียงใสตอบรับหนักแน่น พร้อมส่งแววตามายืนยันอย่างแข็งขัน จนเขานึกเอ็นดู

มรุตช้อนอุ้มร่างจ้อย พาเดินไปทางรั้วโปร่งเข้าไปในเขตรีสอร์ต เขาย่างเท้าตามทางเดินที่ปูเป็นแนวยาว พร้อมมองสำรวจความเรียบร้อยไปในตัว คนร่างสูงเดินผ่านบ้านพักที่ปลูกเรียงกันในพื้นที่หลายไร่ แทรกด้วยสวนสวยหลากหลายพรรณไม้ และงานประติมากรรมที่เลือกสรรเข้ามาตกแต่ง นัยน์ตาคมมองวงหน้าเล็กอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นดวงตากลมสีน้ำตาลเปล่งประกายรื่นรมย์ ขณะเดินอย่างเพลิดเพลิน ก็ได้ยินเสียงจากทางด้านหลัง เมื่อหันมองจึงเห็นผู้จัดการรีสอร์ตร่างสันทัดเดินมาหา

“คุณมรุตมาตรวจงานหรือครับ”

“แค่แวะมาดู”

มรุตบอกก่อนมองรอบตัวอย่างพอใจ ต่อเมื่อผู้จัดการหนุ่มเห็นว่านายไม่มีธุระเรียกใช้จึงขอตัวจากไป คุณพ่อลูกหนึ่งเบนมามองคนในอ้อมแขน เห็นเพ่งมองรูปสลักผู้หญิงที่ทำจากหินภูเขาไฟ ซึ่งวางอยู่ใกล้แท่นหินที่มีมอสและเฟิร์นขึ้นปกคลุมจนทั่ว

“ปาป๊า นั่นอะไรคะ” ชมพู่ชี้หาสิ่งนั้นพร้อมถามอย่างสนใจ

“นางอัปสรครับ นางอัปสรเป็นนางฟ้า”

มรุตยิ้มอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นคิ้วเล็กบางขมวดมุ่นทำท่าครุ่นคิด แต่แล้วก็พยักหน้าหงึกๆ เหมือนว่าเข้าใจดี ก่อนจะถามต่อ

“นางฟ้าสวยไหมคะ”

“สวยมากครับ นางฟ้าเป็นผู้หญิงสวย”

“อ๋อ ผู้หญิงสวยๆ เป็นนางฟ้า”

มรุตหัวเราะกับการตีความหมายตามจินตนาการของเด็กหญิง ก่อนพาเข้าไปในพื้นที่กว้างของรีสอร์ต ผ่านสายตาลูกค้าที่เข้ามาพัก รวมถึงพนักงานที่แอบมอง เมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่อุ้มเด็กหญิงวัยน่ารักเดินชมสวนในยามเย็น แล้วได้ยินเสียงทุ้มพูดคุยสลับกับเสียงหัวเราะใสของเด็กหญิง

มรุตมองคนที่นั่งกอดอกอยู่ตรงโต๊ะอาหารเล็กในบ้าน วันนี้นับเป็นครั้งที่สองที่เขาต้องขัดใจเด็กหญิง มือหนาวางช้อนลงในจานลายการ์ตูน เมื่อคนที่อ้อนให้เขาป้อนข้าวได้ไม่กี่คำกลับปิดปากแน่น วงหน้าเล็กเชิดขึ้นอย่างให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังไม่ชอบใจ

ชายหนุ่มนั่งเท้าคางมองวงหน้าจิ้มลิ้ม แล้วเห็นดวงตากลมเหล่มาหา แต่พอรู้ว่าตนกำลังโดนจับตามอง เด็กหญิงก็ยู่หน้าใส่เขา

“ปาป๊าใจร้าย” เสียงใสดังขึ้นจากคนตัวเล็ก

“ปาป๊ามีธุระด่วนมาก ต้องไปหาอาหนึ่งที่กรุงเทพครับ”

มรุตเพิ่งได้รับสายจากวิศรุตที่โทร.มาบอกความคืบหน้าผลการอนุมัติสร้างศูนย์การค้า ซึ่งเป็นโครงการร่วมทุนกัน โดยปกติฝ่ายนั้นมักมาหาเขา เพราะถือโอกาสพานิลอุบลผู้เป็นภรรยามาพักผ่อนที่บ้านพักริมทะเล สถานที่สุดแสนโรแมนติกของคนทั้งสอง แต่ในเวลานี้นิลอุบลใกล้คลอดเต็มที เลยต้องเป็นเขาขับรถเข้ากรุงเทพเมื่อมีธุระต้องคุยกัน

“ไม่ให้ปาป๊าไป” คำประกาศิตเด็ดเดี่ยว ทำให้ชายหนุ่มต้องลอบถอนหายใจอย่างหนักอก รู้ว่างานนี้คงไม่ง่าย แล้วได้ยินเสียงต่อมา

“ชมพู่อยากฟังนิทานที่มีนางฟ้า”

“ฟังนิทานนางฟ้าพรุ่งนี้นะครับ คืนนี้ชมพู่ฟังนิทานของคุณย่าใหญ่ไปก่อน”

“พรุ่งนี้จริงๆ นะคะ” ปากเล็กย้ำถามคำสัญญา

“ปาป๊าสัญญาครับ ว่าพรุ่งนี้นางฟ้ามาหาชมพู่แน่นอน”

มรุตรับปาก คนตัวจ้อยยิ้มแป้นพอใจ ก่อนจะนั่งตัวตรง อ้าปากรอให้ป้อนข้าวต่อ ชายหนุ่มมองอย่างเอ็นดู ถ้าเลือกได้ เขาจะไม่ทำสิ่งใดที่เป็นการขัดใจเด็กหญิง แม้บ่อยครั้งที่นางประนอมผู้เป็นป้าจะคอยปราม เมื่อเห็นเขาตามใจเสียทุกอย่าง แต่ทว่าเขาก็ใจแข็งไม่ได้สักทีเมื่อเห็นดวงตาใสบนดวงหน้าจิ้มลิ้มนี้