8

"ความคิดบ้าๆ ฉันไม่เอาชีวิตของฉันไปเสี่ยงทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอกนะ เอ๊ะหรือเธอเคยทำล่ะถึงรู้"

"กรี๊ดดด นี่แกถือดียังไงมาว่าฉัน รู้มั้ยฉันเป็นใคร"

"ฉันไม่อยากรู้และก็ไม่คิดที่จะรู้ด้วย ขอตัวนะฉันไม่มีเวลามาคุยกับเธอ"

ฉันไม่มีเวลามาสนใจคนตรงหน้าเพราะตอนนี้มันบ่ายมากแล้วฉันต้องหาห้องเช่าให้ได้ภายในวันนี้ไม่งั้นฉันจะไปนอนที่ไหนล่ะโรงแรมเหรอราคาแพงจะตาย

ฉันเดินไปลากกระเป๋าของตัวเองที่ยังอยู่ตรงกลางถนนและรีบเดินออกไปทันทีโดยไม่หันไปมองสองคนนั้นอีกแม้จะเสียดายที่ไม่มีโอกาสมองหน้าของเขาอีกครั้งก็ตาม

ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าหอพักแห่งนึงที่ติดป้ายห้องว่างให้เช่าซึ่งมันไม่ไกลจากมหาลัยเลยฉันเดินมาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ ฉันหวังว่าราคามันคงจะไม่แพงมากนักนะ

ฉันเดินเข้าไปถามราคาค่าเช่าจากป้าเจ้าของหอพัก ราคามันแพงไปนิดจากที่ฉันตั้งงบไว้ แถมยังมีค่าประกันและต้องจ่ายล่วงหน้าอีกสามเดือนเบ็ดเสร็จก็เกือบหมื่นฉันจะทำยังไงดีล่ะ ฉันอยากพักที่นี่เพราะมันใกล้มหาลัยฉันไม่ต้องนั่งรถเมล์ให้เปลืองเงินเลยตอนพักเที่ยงก็ยังสามารถกลับมากินข้าวที่ห้องได้เพราะฉันคงไม่มีปัญญาไปกินอาหารในโรงอาหารของมหาลัย เมื่อกี้ตอนเข้าพบอาจารย์เสร็จฉันเลยลองเดินสำรวจโน่นนี่นั่นจนมาถึงโรงอาหารของคณะที่มันดูหรูหราเหมือนอยู่ในห้างและก็ต้องผงะกับราคาอาหารที่ติดไว้แต่ละร้านซึ่งมันราคาหนึ่งร้อยอัพทั้งนั้น แค่ข้าวไข่เจียวยัง120 ฉันทำกินเองยังไม่ถึง20บาทเลย   ฉันขอต่อรองกับป้าเจ้าของหอบอกว่าฉันมาจากต่างจังหวัด พูดกันไปพูดกันมาป้าแกก็เป็นคนเชียงใหม่เหมือนกันเราคุยกันถูกคอท่านเลยยอมให้ฉันเช่าโดยไม่ต้องจ่ายเงินล่วงหน้าแต่ขอแค่ค่าประกันเท่านั้นค่าเช่าสิ้นเดือนค่อยจ่ายก็ได้ ฉันโคตรดีใจที่สุดท้ายก็ได้ห้องพัก หลังจากจัดการเอาของขึ้นมาไว้และจัดการทำความสะอาดอีกรอบแม้ป้าแกจะบอกว่าทำความสะอาดแล้วก็ตาม ฉันง่วนอยู่กับการทำความสะอาดห้องลืมดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้วมิน่าฉันถึงรุ้สึกหิว ฉันเดินลงมาข้างล่างเพื่อหาร้านก๋วยเตี๋ยวทาน ฉันเดินมาตามทางเรื่อยๆ ซึ่งก็มีร้านอาหารเยอะแยะมากมายให้เลือกแต่ฉันก็เลือกร้านที่น่าจะอร่อยแล้วก็ราคาถูกเพราะฉันเห็นคนเกือบเต็มร้าน ฉันวางแผนไว้ว่าพรุ่งนี้ฉันคงต้องหางานทำเพราะแม้ว่าจะได้ทุนเรียนฟรีแต่ฉันก็ต้องมีค่าใช้จ่ายอื่นๆ อีกเยอะไม่ว่าจะเป็นค่าชุดนักศึกษา ค่าโน่นนี่นั่นซึ่งต้องจ่ายเอง                                             

  "ขอพี่นั่งด้วยคนนะคะน้อง คือไม่มีเก้าอี้ว่างเลยแล้วพี่ก็ดันสั่งก๋วยเตี๋ยวลุงแกไปแล้วด้วย"

ขณะที่ฉันกำลังนั่งรอก๋วยเตี๋ยวอยู่จู่ๆ ก็มีพี่ผู้หญิงคนนึงเดินมาขอนั่งด้วยซึ่งฉันมองไปรอบๆ ก็ปรากฏว่าโต๊ะทุกโต๊ะคนนั่งเต็มหมดเหลือแค่โต๊ะฉันที่นั่งคนเดียวแล้วเก้าอี้ก็เหลืออยู่

"อะ เอ่อออค่ะ" ฉันยิ้มให้พี่ผู้หญิงคนนั้น เธอน่ารักมากเลยเธอยิ้มให้ฉันๆ ก็ยิ้มให้เธอ

เราสองคนไมได้คุยอะไรกันเพราะพี่เขาก็ก้มเล่นมือถือของตัวเองอยู่ ส่วนฉันเหรอไม่มีอะไรให้เล่นหรอกเพราะฉันไม่มีมือถือ ก็นั่งมองอะไรไปเรื่อยจนไปสะดุดตากับผู้ชายคนนึงที่เดินตาตื่นเข้ามาและเหมือนกำลังมองหาใครสักคนจนสายตามาหยุดอยู่ที่พี่ผู้หญิงที่นั่งอยู่กับฉัน