บทที่ 7

“คุณคะ ตื่นได้แล้วค่ะ”

“คุณคะ”

เสียงผู้หญิงที่เรียกมีอาอยู่หลายครั้งและมือที่เขย่าตัวของหญิงสาวเบาๆ ทำให้ร่างบางขยับตัวหนีอย่างนึกรำคาญ เปลือกตาที่ปิดสนิทกะพริบถี่ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองคนที่กำลังเรียกเธออยู่ ผู้หญิงหน้าตาดีแต่ดูมีอายุมากกว่าขยับตัวออกห่างเมื่อเห็นหญิงสาวบนเตียงตื่นนอนแล้ว เพียงแค่ขยับตัวความเจ็บปวดก็ตรงเข้าเล่นงานใจกลางความสาวทันที มีอากัดริมฝีปากล่างแน่นเพื่อสะกดกลั้นความเจ็บไม่ใช่แค่ตรงส่วนนั้นแต่เธอปวดไปหมดทั้งตัว

“อึก..จะเจ็บจัง”

พอก้มลงมองชุดคลุมซาตินสีแดงที่ห่อหุ้มเนื้อตัวอย่างหมิ่นเหม่อยู่ริมฝีปากเล็กก็ถอนหายใจออกมา หลังจากตื่นนอนมีอาก็นั่งจมจ่ออยู่กับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจนไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจัดเตรียมชุดมาแขวนไว้ที่ราวแขวนชุดให้ก่อนจะเดินตรวจดูความเรียบร้อยภายในห้องพัก

กานดามองดูมีอาเป็นพักๆ เมื่อเห็นหญิงสาวนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเข้ามาดูแลของประมูลแบบนี้ ไม่บ่อยนักที่เจ้านายของเธอจะถูกใจผู้หญิงสักคนที่ถูกนำมาประมูลในงานเพราะราเชนทร์ไม่ใคร่นิยมชมชอบสาวบริสุทธิ์เท่าไหร่ ครั้งสุดท้ายที่เจ้านายประมูลผู้หญิงก็นานมากแล้ว บางทีอาจจะต้องการประมูลสร้อยเพชรเส้นนั้นให้มาดามจีเซลก็อาจจะเป็นไปได้

เจ้านายของเธอไม่เคยขาดแคลนเรื่องผู้หญิงและก็มีผู้หญิงมากมายดาษดื่นที่อยากเสนอตัวเข้ามารับใช้มาเฟียหนุ่มด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าผู้หญิงหน้าไหนจะได้ขึ้นเตียงกับเจ้านายหนุ่มของเธอเพราะท่านเป็นคนช่างเลือกและจะนอนกับผู้หญิงที่ถูกใจเท่านั้น ถ้าทำให้เจ้านายหนุ่มพอใจพวกเธอก็ได้เงินจำนวนมากตามไปด้วยรวมถึงของใช้หรูหราราคาแพงๆ ผู้หญิงส่วนใหญ่นอกจากจะหวังเงินแล้วก็ยังหวังพิชิตใจเจ้านายหนุ่มให้ได้ทั้งนั้น หนุ่มโสดวัยสามสิบสี่หน้าตาหล่อเหลานอกจากตระกูลจะใหญ่โตและมีอำนาจมากมายคับประเทศแล้วยังรวยโคตรๆ ผู้หญิงคนไหนก็อยากได้เป็นสามีทั้งนั้น แต่ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนก้าวขึ้นไปถึงจุดนั้นได้เลยสักคนเดียว

กานดาแอบลอบมองใบหน้าเยาว์วัยของหญิงสาวที่นั่งเหม่อบนเตียงกว้าง ดูแล้วหญิงสาวคงอ่อนกว่าเธอหลายปี ใบหน้าที่มีเครื่องหน้าสวยงามปราศจากเครื่องสำอางนั้นดูมีเสน่ห์ชวนมองไม่น้อยแม้จะเพิ่งตื่นนอนก็ตาม กานดายักไหล่น้อยๆ อย่างไม่สนใจเพราะผู้หญิงที่สวยมากกว่าหล่อนกานดาก็เคยเห็นมาแล้ว

“อย่ามาสั่งฉัน! เจ็บก็ต้องทน เดี๋ยวเธอจะยิ่งเจ็บกว่านี้..”

น้ำเสียงเย็นชาแต่ฟังดูมีอำนาจของผู้ชายคนนั้นยังดังกึกก้องในหัวรวมถึงสายตาที่มองอย่างดูถูกดูแคลน เขามีอะไรกับเธอราวกับมีเซ็กซ์กับสิ่งของที่มีไว้ระบายความใคร่เท่านั้น เซ็กซ์ที่รุนแรงป่าเถื่อนนั่นสร้างบาดแผลและความเจ็บปวดให้กับจิตใจและร่างกายมีอาไม่น้อย ถึงเธอจะโดนยากล่อมประสาทแต่ก็ยังจำความเจ็บปวดที่ถูกกระทำนั้นได้ดี

ประสบการณ์เซ็กซ์ครั้งแรกที่เธอวาดฝันไว้ซะดิบดีว่ามันจะต้องเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ พังทลายลงในพริบตาเพราะความรุนแรงกักขฬะของผู้ชายคนนั้น

มีอารู้แค่ว่าผู้ชายใจร้ายคนนั้นเป็นคนชนะประมูลสร้อยเพชรและตัวเธอเมื่อคืน แต่พอคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง หญิงสาวก็รู้สึกโกรธเกลียดอีธานจนตัวสั่นจนอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือ...ทั้งไอ้บ้าอีธานและผู้ชายคนนั้น เธอห้ามความรู้สึกโกรธและเกลียดที่มีต่อผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอไม่ได้เต็มใจจะขายตัว แต่ถ้าชายหนุ่มฉลาดพอก็น่าจะเดาจากสภาพผิดปกติของเธอและฉุกใจได้บ้างแต่กลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เธอจะต้องไปหาอีธานและต้องเอาเรื่องไอ้สารเลวบัดซบนั่นให้ถึงที่สุด เพราะมันเธอถึงมีสภาพน่าสมเพชแบบนี้ ส่วนเรื่องผู้ชายคนนั้นที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปก็ถือซะว่าทำทานให้หมามันแดกก็แล้วกัน ถือว่าเธอดวงซวยเอง พอคิดได้แบบนั้นมีอาก็พยายามสะกดกลั้นความเจ็บรีบลุกออกจากเตียงเพื่อเดินตรงเข้าไปยังห้องน้ำ

ในห้องนี้ไม่มีนาฬิกาเลยทำให้มีอาไม่รู้ว่าเวลาตอนนี้มันผ่านไปกี่โมงกี่ยามแล้ว เธอไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่เพราะอยากออกไปจากที่เฮงซวยแบบนี้เต็มทนแล้ว

“คุณคะ”

เสียงเรียกที่ดังตามหลังทำให้เท้าทั้งสองที่กำลังก้าวเข้าห้องน้ำชะงักนิ่งยืนอยู่กับที่ ร่างบางหันไปมองหญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มสูทสีดำที่ยืนอยู่กลางห้อง

“ฉันเตรียมของใช้ที่จำเป็นไว้ให้แล้วสามารถเลือกใช้ได้ตามสบาย รบกวนคุณช่วยอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จภายในเวลายี่สิบนาทีด้วยนะคะ คุณราเชนทร์ไม่ชอบรอนาน ดิฉันจะรออยู่ข้างนอกห้อง” กานดาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยพอๆ กับหน้าตาที่แสดงออก

“ขอบคุณค่ะ ฉันขอกลับเลยได้หรือเปล่า รบกวนคุณช่วยไปบอกคุณราเชนทร์ให้หน่อยจะได้ไหมคะ”

“คงทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ คุณทำตามที่ฉันบอกเถอะ”

“เดี๋ยวค่ะ! ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณหน่อย” พอเห็นว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังเดินตรงไปที่ประตูห้องริมฝีปากก็ขยับพูดออกไปเอง

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ สายมากแล้ว ถ้าปล่อยให้นายรอนานมันจะไม่ผลดีกับตัวคุณเองนะ ถ้าคุณมีเรื่องสงสัยอยากถามก็คุยกับคุณราเชนทร์โดยตรงได้เลยค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็เดินออกไปจากห้องทันทีทิ้งให้มีอามองตามหลังด้วยความสงสัยมากกว่าเดิม

ผู้ชายคนนั้นชื่อราเชนทร์? ดวงตาคมเข้มสีสวยและใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตาที่ไม่มีเค้าโครงหน้าคนเอเชียเลยแม้แต่น้อย มีอาพยายามหยุดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดไว้เมื่อนึกถึงสิ่งที่ต้องทำเป็นอันดับแรกในเวลานี้ เธอรีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการธุระส่วนตัว

ร่างบางในชุดคลุมอาบน้ำยืนมองดูชุดเดรสสั้นในราวแขวนเสื้อที่ไม่ใช่สายเดี่ยวก็เป็นเกาะอก เนื้อผ้าพลิ้วบางและไม่มีชุดไหนที่ดูเรียบร้อยเลยสักชุด ริมฝีปากอิ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง ถ้าไม่ใช่เวลาไปพบชูการ์แดดดี้มีอาจะไม่แต่งตัวเปิดเผยเนื้อตัวมากนอกจากชุดนั้นชูการ์แดดดี้จะเป็นคนซื้อให้และขอให้เธอสวมใส่มันเพื่อมาพบพวกเขา มือเล็กเอื้อมออกไปหยิบชุดเดรสสีเขียวหัวเป็ดที่ดูจะปกปิดมากกว่าชุดอื่นขึ้นมาดู คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความหนักใจขณะนึกถึงรอยแดงที่กระจัดกระจายไปทั่วทั้งตัวด้วยความรู้สึกกระดากอาย มันไม่ใช่รอยคิสมาร์คแต่เป็นรอยกัดมากกว่าและรอยที่เห็นชัดที่สุดก็อยู่ตรงต้นคอและหน้าอกของเธอ

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเพื่อเร่งให้คนในห้องทำเวลาทำให้มีอาไม่มีมากพอจะสนใจชุดพวกนั้นอีก ใส่ชุดไหนก็เหมือนกันไปหมดก็เลือกมันมาสักชุดหนึ่งก็แล้วกัน

ตลอดทางที่เดินตามหลังหญิงสาวคนนั้นไปถึงมีอาจะพยายามชวนหล่อนคุยมากเท่าไหร่ก็ตามสิ่งที่ได้รับกลับมามีแต่ความเงียบเฉย พอเห็นว่าถามไปก็ไม่ได้เรื่องอะไรขึ้นมามีอาถึงได้สงบปากสงบคำแทน ชำเลืองสายตามองบอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่เดินตามหลังมาไม่ห่างด้วยความแปลกใจ จริงอยู่ที่มีอาคิดหนีแต่ก็คงไปไหนไม่ได้เพราะกระเป๋าและของใช้ทุกอย่างถูกยึดไปหมด สายตามองดูลิฟต์ที่เคลื่อนตัวขึ้นไปหยุดที่ชั้นห้าและเดินตามหลังหญิงสาวคนนั้นไปเรื่อยๆ จนสุดทางเดิน กระทั่งหล่อนพามีอามาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องสีดำสนิทบานใหญ่ มือบางเคาะประตูอยู่สองสามครั้งก่อนจะมีเสียงตอบรับดังออกมาจากด้านในห้อง

“เชิญค่ะ” บานประตูห้องถูกเปิดกว้างออก หล่อนไม่ได้เดินเข้าไปด้านในเพียงแต่ผายมือเป็นเชิงบอกให้หญิงสาวเดินเข้าไปด้านในแทน