03 คำสั่ง

บริษัทMM

ปึก!

ฟู่ว~ เสียงถอนหายใจยาว

"อะไรหรอคะผู้จัดการ?" ต้นหอมเงยหน้าขึ้นถามเมื่อผู้จัดการเอาแฟ้มเอกสารวางลงบนโต๊ะทำงานของเธอปึกใหญ่

ตั้งแต่ได้เข้ามาประจำทำงานอยู่ที่นี่ เธอมีงานเข้ามาให้ทำจนหัวหมุนได้ทุกวันจนแทบไม่มีเวลาได้พักผ่อน ไม่คิดว่าการได้เป็นเลขาจะต้องทำงานหนักขนาดนี้ แต่ก็แลกกับเงินเดือนที่ค่อนข้างสูงก็ถือว่าสมกันเลยทีเดียว

เธอไม่เคยเจอบริษัทไหนให้เงินเดือนกับเลขาสูงขนาดนี้ แต่ก็แลกมากับการต้องทำงานหนักทุกวัน

"งานที่ท่านประธานให้ฉันเอามาให้เธอน่ะ"

"คะ? ต้องทำต่อหรอคะ ฉันต้องทำโอทีต่อหรอคะ"

"ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ มันเป็นคำสั่งของท่านประธานฉันเองก็ขัดไม่ได้เหมือนกัน อยากจะช่วยแต่ท่านประธานก็สั่งห้ามเอาไว้ หลังจากที่ทุกคนเลิกงานกลับไปแล้วให้เธอเอาเอกสารพวกนี้หอบเข้าไปนั่งทำงานอยู่ในห้องเดียวกับท่านประธานนะ"

"อีกแล้วหรอคะผู้จัดการ แบบนี้อีกแล้วอ่ะ ลาออกตอนนี้ทันไหมคะเนี่ย" ต้นหอมพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหน่าย

"เอาน่า ฉันว่าท่านประธานคงอยากจะทดสอบความสามารถเธอนั่นแหละ ตั้งแต่ฉันอยู่ที่นี่มาเลขาของท่านประธานก็ไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวนะแต่ละคนก็ทนอยู่ไม่ได้สักคน แต่ฉันก็เพิ่งจะเห็นท่านประธานเพิ่มเงินเดือนให้เธอเนี่ยแหละ" ทดสอบความสามารถอยู่ตั้งหลายเดือนยังไม่พอใจอีกหรือไง เธอเองก็ไม่เคยขาดไม่เคยลาไม่เคยมาสาย ทำงานเต็มที่ทุกวันแถมยังต้องทำโอทีด้วย เวลาจะกินข้าวก็แทบจะไม่มี กว่าจะกลับไปถึงห้องแต่ละทีก็เหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร อยากนอนยาวๆ แบบไม่ต้องทำอะไรเลยสักสามวัน

"เพิ่มเงินเดือนให้ก็น่าดีใจอยู่นะคะ แต่ถ้าทำงานจนไม่ได้พักผ่อนแบบนี้ร่างกายก็ไม่ไหวเหมือนกัน เฮ้อ...ขอบคุณผู้จัดการมากนะคะที่เอาเอกสารมาให้"

"จ้ะ สู้ๆ นะ เดี๋ยวก็ได้ลาพักร้อนแล้ว"

"ค่ะ"

หญิงสาวนั่งทำงานของเธอต่อจนกระทั่งพนักงานคนอื่นๆ กลับบ้านไปกันจนหมดแล้วเธอจึงต้องหอบสัมภาระและเอกสารเข้าไปนั่งทำงานอยู่ในห้องของท่านประธาน

"เธอจะกินข้าวกับอะไร?"

"คะ?"

"ฉันจะสั่งข้าว เธอจะกินข้าวกับอะไร ฉันจะได้สั่งมาเผื่อเลย"

"ไม่เป็นอะไรค่ะท่านประธาน เดี๋ยวฉันกลับไปกินที่ห้องดีกว่าค่ะ"

"ตามใจ"

เพราะคิดว่าไม่ได้ทำงานจนดึกดื่นมาก การกลับไปกินที่ห้องมันน่าจะสะดวกกว่า

"เธอเป็นเพื่อนของฟ้าฝัน" จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาระหว่างที่เขาและเธอกำลังนั่งทำงานร่วมกันซึ่งต่างคนต่างก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

"ท่านประธานรู้จักเพื่อนของฉันด้วยหรอคะ?" หญิงสาวถามกลับพร้อมกับชำเลืองตาขึ้นมองเล็กน้อย

"ฉันเป็นเพื่อนของชินกรณ์ สามีของเพื่อนเธอ"

"อ๋อ...ถึงว่าฉันคุ้นหน้าท่านประธาน แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน"

"ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนใกล้ตัวฉันขนาดนี้"

"ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะ" ไม่คิดว่าเพื่อนของสามีของเพื่อนสนิทเธอจะกลายเป็นเจ้านายของเธอในตอนนี้ ซึ่งเธอน่าจะเคยเห็นเขามาก่อนแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

"...."

"ถ้าเสร็จงานตรงนี้แล้วฉันก็กลับได้เลยใช่ไหมคะ"

"ก็หวังว่าเธอจะทำงานเรียบร้อย เพราะถ้าทำไม่เรียบร้อยฉันก็จะสั่งให้เธอทำใหม่จนกว่าจะเรียบร้อย จะดึกแค่ไหนฉันก็ไม่ได้สน"

"แล้วที่ผ่านมาฉันทำไม่เรียบร้อยหรอคะท่านประธานถึงพูดแบบนี้"

"ฉันก็แค่พูดถึงถ้าเธอทำงานไม่เรียบร้อยเธอก็ยังกลับไม่ได้และต้องทำใหม่จนกว่าจะเสร็จเรียบร้อย ก็เท่านั้นเอง"

"ค่ะ ฉันจะพยายามทำให้เสร็จค่ะ จะทำให้เรียบร้อยเป็นอย่างดีด้วย"

"...." ประธานหนุ่มไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปอีก เพราะเห็นว่าหญิงสาวเธอค่อนข้างต่อปากต่อคำเก่ง ถ้าพูดอะไรออกไปมากกว่านี้เกรงว่าคงจะมีเรื่องถกเถียงกันไม่จบไม่สิ้น เพราะดูเธอก็ยอมใครไม่เป็นเหมือนกัน

เวลาผ่านไป

"เฮ้อ...เสร็จสักที"

"แล้วจะกลับยังไงดึกป่านนี้แล้วรถแท็กซี่คงไม่มีผ่าน"

"เดี๋ยวก็คงมีเองค่ะรอสักหน่อย"

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ ไม่รบกวนท่านประธานดีกว่าฉันไปเองสะดวกกว่าค่ะ"

"นี่เป็นคำสั่งของฉัน"

"แต่นี่ไม่ใช่เวลางานนะคะ"

"แล้วไง ไม่ใช่เวลางานฉันออกคำสั่งกับเธอไม่ได้หรือไง?"

"ก็ประมาณนั้นค่ะ"

"หรือเธออยากจะอยู่รอให้พวกโรคจิตมันมาฉุดเธอไปปล้ำก็ได้นะ ดึกๆ แบบนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านแบบนี้เวลาเธอโดนฉุดไปก็ไม่มีใครเห็น ต่อให้จะมีกล้องวงจรปิดแต่มันก็แค่จับภาพมันวิ่งเข้าไปช่วยเธอไม่ได้ กว่าคนจะรู้เธอก็คงจะโดนข่มขืนแล้วทิ้งร่างไว้ข้างป่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแล้วก็..."

"พอๆ พูดอะไรขนาดนี้คะ เอาซะเห็นภาพเลย อยู่แถวนี้มาก็ตั้งนานไม่เห็นมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย"

"...."

"ฉันไปกับท่านประธานก็ได้ค่ะ"

"ไปสิ...เก็บของเสร็จแล้วไม่ใช่หรอ?"

"ค่ะ"

ทั้งสองเดินลงมาข้างล่างพร้อมกัน ทว่าต้นหอมพยายามเปิดประตูเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเปิดออกไปได้ ดูเหมือนว่าประตูจะถูกล็อคจากด้านนอก แต่ได้ยังไงกันคนยังออกไปไม่หมดเลย แบบนี้ก็โดนขังอยู่ในตึกน่ะสิ

"มีอะไร?"

"ประตูมันเปิดไม่ออกค่ะ เหมือนว่าจะโดนล็อคข้างนอกแล้ว"

"บ้าจริง เดี๋ยวฉันโทรหาลูกน้องให้"

"ค่ะ"

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาลูกน้องเพื่อให้ติดต่อกับยามทางด้านหน้าบริษัท แต่ลูกน้องน่าจะนอนหลับไปแล้วก็เลยไม่มีใครรับสายเลยสักคนเดียว

"ไม่มีใครรับสายเลย"

"แล้วจะเอายังไงคะออกไม่ได้แบบนี้"

"ก็รอออกตอนเช้าไง"

"ได้ยังไงกันคะฉันต้องมาทำงานอีก แล้วจะนอนยังไง ข้าวก็ยังไม่ได้กินเลยเนี่ย" หญิงสาวยืนบ่นพึมพำ ไม่รู้ว่าเป็นความผิดของใคร ความผิดของเธอที่ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่แรกเพราะคิดว่าน่าจะได้กลับเร็ว หรือเป็นความผิดของยามที่ไม่ขึ้นมาตรวจตราให้เรียบร้อยก่อน หรือว่าจะเป็นความผิดของมิกซ์ที่ใช้ให้เธอทำงานอยู่จนดึกดื่น

"บนห้องทำงานของฉันมีของกินเหลืออยู่เธอหิวไหมล่ะ"

"เฮ้อ...ฉันอยากกลับบ้าน ท่านประธานช่วยโทรหาลูกน้องของท่านประธานหน่อยได้ไหมคะ หรือไม่โทรไปหายามก็ได้"

"ก็ฉันพยายามโทรแล้วแต่ไม่มีใครรับสาย เธอจะให้ฉันทำยังไง"

"บ้าจริงๆ เลย"

"...."