ตอนที่ 3 พบเจอครั้งที่ 2

1 เดือนต่อมา

ซินก็มาทำงานได้ 3 สัปดาห์แล้ว ในตำแหน่ง เจ้าหน้าที่พนักงานการเงิน ใน รพ.ทันตกรรม SB เธอทำในส่วนของ งานแคชเชียร์ ของ ของโรงพยาบาลทันตกรรม.SB

มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดเลยซักนิด ตอนแรกเธอก็นึกว่าจะง่าย แต่นี้เธอต้องมานั่งจำรหัสโค๊ทฟัน ไหนจะภาษาเขียนของคุณหมออีกด้วย มันเป็นอะไรที่ยากสำหรับเธอเพราะตัวหนังสือของหมอ เธออ่านแถบไม่ออกเลย แต่โชคดีที่มีเพื่อนในแผนกอย่างมิ้งขวัญคอยสอนงานเธออยู่ไม่ห่าง เพราะเธอยังต้องเรียนงานอยู่อีกหลายอย่าง เล่นเอาช่วงแรก ๆ คนตัวเล็กนั้นถึงกับเครียดหนัก เพราะเป็นช่วงเริ่มต้น อะไรก็ยังดูไม่เข้าที่

หลังจากที่เธอมาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน เธอก็ย้ายที่อยู่มาอยู่คอนโดกับฟ้าใส เนื่องจากที่หอเธอมันไกลจากที่ทำงานพอสมควร

เช้ากับวันมาทำงานอีกวันของซิน ตอนนี้ก่อนจะเริ่มงานเธอก็มานั่งทานข้าวกับเพื่อนๆ ร่วมงาน มีฟ้าใส พี่ใบบัว พี่ที่ทำงาน และก็พี่บิ๊ก เพื่อนร่วมงาน ขณะที่เธอกำลังจะตักข้าวเข้าปาก

เธอถึงกับชะงักลงทันที เธอจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ฟ้าใสที่สังเกตุเห็นอาการของน้องสาวก็ได้มองตาม

ซินเองก็ตกใจ ที่ได้เจอเขาที่นี่ อาจจะดีใจมาก ๆ ด้วยซ้ำที่เจอเขาอีกครั้ง เธอภาวนาทุกวันให้ได้เจอเขาอีก เรื่องคืนนั้นมันทำเอาเธอนอนไม่หลับมาหลายคืนเลยละ เธอตกหลุมรักคนที่เธอไม่รู้จัก ตั้งที่เจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว แต่ต่อให้เธอเจอเขาในระยะไกลแต่ไหน พิมพ์นัดดาก็จำเขาได้อย่างแน่นอน แต่ถ้าเขาเจอเธออีกครั้ง เขาจะจำเธอได้หรือเปล่า เหมือนนึกได้ดังนั้น ร่างบางได้แต่สำรวจชุดของตัวเอง ใช่สิวันนี้เธอมาทำงานไม่แต่งตัวสวยๆแบบวันนั้นเขาคงจำเธอไม่ได้หรอก

แล้วดูเหมือนเขาจะไม่เห็นเธอเพราะเธอนั่งไกลเขาพอสมควร แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ เธอจำเขาไม่ผิดแน่ ผู้ชายที่เธอเฝ้าฝันถึงเขาบ่อย ๆ

" แกเป็นอะไร ยัยซิน ทำไมไม่กินต่อ อิ่มแล้วเหรอ ฉันเห็นแกนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาซักพักแล้วละ อยู่ดี ๆก็นั่งยิ้มซะงั้น บ้าเหรอ" ฟ้าใส่ที่นั่งทานข้าวอยู่เงียบๆ ก็เอ่ยถามด้วยความสังสัย

"ฉัน อิ่มแล้ว จ้า" ใช่เธออิ่มแล้วแต่ไม่ได้อิ่มข้าวหรอกนะ เธออิ่มอกอิ่มใจต่างหาก ที่ได้เจอเทพบุตรสุดหล่อของเธอ คนตัวเล็กนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกลับว่าเขาคือความสุขของเธอก็ไม่ปาน อย่างน้อยวันนี้ซินก็ได้เจอคุณจริง ๆ ซินมีกำลังใจทำงานมาก ๆ เลยแล้วแหละ คนตัวเล็กตัวได้แต่คิดในใจ

" พี่บิ๊ก กลุ่ม ศัลยฯ กลับมาทำงานแล้วเหรอ" ฟ้าใสที่นั่งทานข้าวนั้นเอ่ยถามบิ๊ก

"เห็นว่าฝึกงานแล้วนะ น่าจะกลับเข้าโรงพยายบาลแล้วแหละ

"โรงพยาบาล เราคงกลับมาครึกครื้นอีกครั้งแล้วสินะ"

"ก็แง่ละ ใครก็ก็บ่นคิดถึงพวกเขานิ" ฉันก็ได้แต่นั่งฟังพวกพี่เขาคุยกัน และฉันก็มองเขาอีก มองอย่างไม่ละสายตาไปไหนเลย

"นี้ยัยซิน เป็นไรของแกนั่งยิ้มอยู่นั้นแหล่ะ"

"อ่อ...ป่าวจ๊" ฉันก็มองไปเรื่อยแหล่ะพี่ฟ้า ที่นี่มีแต่คนดูดี ดูน่ารักดีเนาะ ฉันแถต่อ เพราะเหมือนพี่ฟ้าจะสังเกตฉันอยู่ ฉันคิดถูกหรือคิดผิดนิที่มาทำงานกับพี่สาว

"แต่ฉันเห็นแกมองหนุ่มๆกลุ่ม ศัล ทั้งนานแล้ว"

" อะไร เหรอ จ๊ะ กลุ่มศัล คือใคร เหรอ" ฉันที่ยังไม่เข้ากับคำพูดของพี่ฟ้า

"ก็โต๊ะนั้นแหล่ะ โต๊ะที่แกกำลังมองเขาอยู่" ฉันถึงกลับสะดุ้งขึ้นทันที ฉันลืมไปพี่ฟ้าแกจับผิดเก่งจะตายไป ก็แง่ละฉันโตมากับพี่ฟ้านิ จะห่างกันหน่อยก็ช่วงตอนเรียนมหาลัยนี้แหล่ะ

"นี้.. น้องซิน อย่าไปยุ่งกับกลุ่มนั้นเลยนะ พี่เตือนไว้ก่อน หล่อร้ายร้าย อะน้อง รู้จักไหม" พี่ใบบัวถามฉัน แต่ฉันคือซิน ซินที่ยังไม่รู้อะไรก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี อธิบายมาเถอะอย่าทำให้ซินผู้ฉลาดน้อยคนนี้ไม่รู้อะไรไปมากกว่านี้เลย

"ก็กลุ่ม ศัล นะเขาเป็น อาจารย์หมอ ของโรงพยาบาลเรานี้แหล่ะ กลุ่มนั้นเขาจะมีกัน 4 คน ที่รวมคนน่าตาดีไว้ด้วยกัน ทั้งหล่อ รวย เก่ง ครบและ แต่ก็ร้ายมาก ๆเหมือนกัน แบบว่า คนหล่อก็มักจะมีเสน่ห์ หมอสาวสวยๆ แถวนี้ก็จะติดกันเป็นธรรมดา ตบกันแย่งหนุ่มๆ ศัลยฯ ก็มีมาแล้วนะ คนที่หลังติดผนัง หมอจิระเมศ ชื่อเล่นหมอเวกัส ใครที่สนิทหน่อยก็เรียกเขาว่า หมอเว ส่วนซ้ายมือเขาหมอ นที หรือหมอที คนนั้นหมอ พลากร หรือหมอกร และคนสุดท้าย หมอ ณัฐพล หมอณัฐ ส่วนคนที่น้องซิน กำลังมองอยู่ เขาร้ายสุดในกลุ่มเลยนะ เพราะเขาหล่อมีเสน่ห์ที่สุด พี่ก็ปลื้มเขาเหมือนน้องแหละจ๊ะ แต่พวกเขาไม่มองพนักงานอย่างเราๆ หรอก คู่ควงเขาส่วนมากก็เป็นหมอ อาชีพเหมือนๆ พวกเขานั้นแหละจ๊ะ

แต่ ตอนนี้หมอเว พี่ก็ได้ยินมาว่าครบกับหมอมีนา แต่ไม่แน่ใจว่าเลิกกันหรือยัง" พี่ใบบัวเอ่ยมาขณะที่พวกเขานั่งท่านข้าวกัน

" ซิน ก็มองเขาเฉยๆ นี้แหล่ะ เห็นว่าเขาหล่อดีคะพี่บัว แค่ปลื้มเขาเฉยๆ แต่ทำไม่ถึงเรียกว่า กลุ่ม ศัล ละค่ะ" ฉันที่ยังสงสัยชื่อกลุ่มของพวกเขา

"ศัลยศาสตร์ ก็ ศัพท์ทางทันตะไงจ๊ะ พวกหมอเขาอยู่ ชั้น 10 พวกถอดฟัน ผ่าฟัน ศัลยกรรมในช่องปาก ไงจ๊ะ ฉันจึงพยักหน้าให้พี่ใบบัว

"ก็ไม่แน่นะ น้องซินน่ารักแบบนี้ เขาอาจจะ ชอบน้องซินก็ได้ใครจะรู้ ก็น้องซินน่ารักซะขนาดนี้ ดูสิขนาดไม่ได้แต่งหน้ายังหน้ารัก พี่ละอยากเห็นแกแต่งหน้าจริง ๆ เลย จะน่ารักขนาดไหนเชียว"

"พอเลยพี่บัวอย่างยัยซิน เด็ดขาด ฟ้าขอร้องเลย เดี๋ยวยัยซินมันเหลิง ขนาดไม่แต่งหน้ามาทำงานมันยังวิ่งแสกนนิ้วทุกวัน ถ้าพี่ให้มันแต่งหน้า มีหวังเบี้ยขยันแต่ละเดือนมันคงไม่ได้อะพี่"

พี่ฟ้าพูดพรางหัวเราะกับพี่ใบบัว โอ้ ได้ไง แบบนี้เผากันชัดๆ พี่ฟ้าชอบบ่นว่าฉันตื่นสาย ก็ฉันนอนดึกนิ ยังปรับเวลานอนไม่ ก็มันติดนอนดึกตื่นสาย ฉันพึ่งจะทำงานเองนิ เดี๋ยวฉันจะพยายตื่นเช้ากว่านี้ละกัน

"วันไหนซินตื่นเช้า จะแต่งหน้าสวยๆ มาให้พี่บัวของน้องดูนะคะ" ฉันพูดพร้อมเอาแขนไปกอดแขนพี่ใบบัวแบบอ้อนๆ

ที่ฉันชอบทำกับอิไอลดาเพื่อนของฉัน เพราะพี่ใบบัวตัวอวบๆขาวๆ ฉันนะชอบอ้อนพี่แก

"ย๊ะ ไว้พี่จะรอดูนะจ๊ะ น้องซิน"

"อิ่ม ก็ไปทำงานกันได้แล้ว เข้าสายเดี๋ยวโดนหัวหน้ามองเอา" และฉันก็ลุกจากเก้าอี้ เอาจานที่กินเสร็จแล้วไปเก็บ และฉันก็เดินผ่านโต๊ะหมอเวกัสไป ถ้าเขาเจอฉันอีกครั้งเขาจะจำฉันได้ไหมหนา ฉันดีใจมาก ๆเลยแหละที่ ที่พี่ใบบัวบอกว่าเขาเป็นหมอของที่นี่