ตอนที่ 2 พบเจอครั้งที่ 1

@Muasale Club

ฉันและยัยตั้งโอ๋มาถึงก็สามทุ่มครึ่ง ใช้เวลาเดินทางมา 1 ซ.ม เนื่องจากวันที่เป็นวันศุกร์และรถก็ติดพอสมควร จึงทำให้เราสองคนถึงช้า

ฉันเดินเข้ามากับยัยต้ังโอ๋ ยัยนี้ก็แต่งตัวไม่ต่างจากฉันสักเท่าไหร่ เพราะใส่เสื้อปาดไหล ฉันเคยมาที่นี่ประมาณ 2 ครั้ง แต่นานมากแล้ว เพราะที่นี่ถือว่าค่อยข้างแพงสำหรับคนอย่างฉัน แต่วันนี้ไม่เป็นไรคะ เพื่อนฉันจ่าย ยัยไอบ้านรวยคะ มันเป็นผู้ชาย บ้านเปิดบริษัททำบัญชี มันก็ชวนฉันไปทำด้วยแหละ ถึงฉันจะจบบัญชีมาแต่ฉันไม่อยากทำงานบัญชีไง อยากทำงานด้านการเงินมากกว่า ฉันจึงเลือกไปทำที่พี่ฟ้า

พอฉันเข้ามาก็เจอโต๊ะที่ยัยไอนั่งพอดี ตอนนี้ที่โต๊ะก็มากันครบแล้ว ช้าสุดก็ฉันกับยัยตั้งโอ๋นี้แหล่ะ กว่ายัยโอ๋จะแต่งตัวเสร็จเกือบจะ 2 ซ.ม

"สาย จ้าสาย สายเสมออะ พวกมึงสองคน" อิไอจิบปากจิบคอว่าฉันกับยัยตั้งโอ๋ แล้วไงยัยนี้ยังไม่ชินอีกเหรอกับความมาช้าของพวกฉันสองคน

"แหมๆ อิไอ แค่ ครึ่งชั่วโมงเอง มึงจะรีบไปไหน วันนี้กูมีเวลาให้มึงจนผับปิดเลย แหละเพื่อน"

" เอาแก้วมา ให้พวกมัน" ยัยไอพูดและยื่นแก้วมาให้ฉันกับยัยตั้งโอ๋"

" ว่าแต่มึงมองอะไร อิซิน กูเห็น เหมือนมึงมองใครอยู่"

"ไม่..รู้สิ กูรู้สึกแปลกๆ มึง เหมือนโต๊ะนั้นเขามองพวกเราอะ" ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ นะ โต๊ะตรงข้ามกับโต๊ะของพวกฉัน ฉันคงไม่ได้คิดไปเองหรอก มั้ง

" ก็แล้วไง แต่งสวยให้คนมองอะ" เป็นยัยตั้งโอ๋ที่ตอบ พร้อมกับสลัดผมใส่ เหมือนนางจงใจแต่งให้คนมองจริงแหล่ะนะฉันว่า

" เออ สงสัยจะมองมึงอะ วันนี้มึงสวย" ฉันตอบเพื่อนไป แต่ขณะที่ฉันยกแก้วมาดื่มจังหวะนั่น ฉันสบตาคนที่ใส่เสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนๆ เราเผลอสบตากัน แล้วเขาก็ยื่นแก้วประมาณชวนฉันชนแล้วในระยะไกล ฉันได้แต่ส่งยิ้มกลับไปแค่นั้น และเสมองไปที่อื่นแทน เลิกสนใจเขาคนนั้น และหยิบแก้วมาจิ๊บๆ ต่อ ทั้งที่จริงฉันก็อยากจะมองเขาต่ออยู่หรอกนะ คนอะไรหล่อยังกะพระเอกในซีรี่ย์ที่ฉันชอบดูนะ แต่ไม่อยากจ้องนาน ๆ ฉันเขิลเองไง ผู้คนนั้นสเปกฉันเลยแหละ

วันนี้ฉันใส่เสื้อปาดไหลสีขาว บนใบหน้าฉันก็แต่งจัดจ้านพอสมควร ฉันเคยเป็นถึงดาวคณะบัญชีเลยแหละ

แต่เขาจะมองฉันก็ไม่แปลกหรอก ฉันแต่งมาแบบนี้ผู้ชายก็มองธรรมาดา ก็ตั้งใจแต่งให้คนมองไง ไม่อยากโสดแล้ว อยากมีแฟน อยากมีคนคุมอะเข้าใจไหม

ด้านจิระเมศ

10 นาทีที่แล้ว

" โอ๊ะๆ โอ้ แม่เจ้า สาวๆที่นี่สวยเด็ดสมคำล่ำลือจริง ๆ"

เสียงได้กรที่พูดขึ้นมาลอย ขณะที่พวกผมกำลังชนนั่งแก้วกันอยู่ พวกผมมานั่งได้ซักพักแล้วแหละ ผมจึงมองตามไอ้กร

!! น่ารักไหม ก็น่ารักแหล่ะ ผู้หญิงสองคนที่เดินผ่านโต๊ะพวกผมไป คนเสื้อขาวตัวเล็ก ๆ น่ารักดีครับ

"ไง สนใจคนไหนละ เสื้อดำหรือเสื้อขาว" ไอ้ณัฐถามผม ขณะที่ผมยังมองพวกเขาอย่างไม่วางตา ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเห็นคนสวยหรอกนะ เคยเห็นบ่อยแหละคนสวย แต่คนนี้ผมกำลังถูกใจเธอเอามาก ๆ

" เสื้อดำสเปกกูเลยว่ะ แต่เสื้อขาวนิสเปกไอ้เว" ไอ้ณัฐมันโบ้ยมาทางผม แหมไอ้นี้ทำเป็นรู้ดี ชักจะยังไงแล้วไอ้เพื่อนเวรนี้

!! เฮ้ย..! ไรของมึง" ผมที่ได้ยินชื่อตัวเองหันไปถามได้ณัฐทันที

"มึงมั่วป่าว" ผมไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ หรอกครับ

"กู รู้ว่ามึงสนใจเขา กูเห็นมึงมองเขาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาแล้ว แม่งน่ารัดชิบหาย มองอยู่นั้นแหล่ะ ชอบก็จีบดิ เสียเวลา "

"ไม่ต้องมารู้ดี สัส ! ถ้ามึงชอบก็จีบเขาดิ" จะมาบ่ายเบี้ยงให้กูทำไม" ลืมไปไอ้ณัฐ มันแม่งเป็นพวกช่างสังเกตุไง ทำตัวยังกะนักสืบ ทำเป็นมารู้ดี ผมได้แต่สายหัวให้กับท่าทางของมัน

"แล้วมึงมองเขาทำไม ถ้าไม่สนใจเขา หนะ"

"ของสวยๆงามๆ ใครก็มองธรรมดา กูมองคนเดี่ยวที่ไหนกัน คนอื่นก็มอง มึงดูสิ" ผมบอกพวกมัน ไม่ใช่แค่โต๊ะพวกผมหรอที่มองสาวๆกลุ่มนั้น ผู้ชายคืนอื่นก็มองพวกเธอเช่นกันไม่ต่างจากพวกผม

"ว้าว หมอเว เอ่ยชมขนาดนี้ แม่งไม่ธรรมดาแล้ววะ"

"ทำไม" ผมถามมัน

"ดูๆ เขาเองก็มองมึงเหมือนกัน ท่าจะสนใจมึงเหมือนกัน นะ " ใช่ครับเธอ ก็มองผมเหมือนกัน ผมไม่ได้โง่นะที่จะดูไม่ออก ผมเองก็ผ่านผู้หญิงมาเยอะ แต่เธอไม่ได้จ้องผมหรอกครับ เธอแค่แอบมองมาบ่อย ๆ แล้วทำเสมองไปทางอื่น แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร

"แล้ว ไง มึงอยากได้ไลน์เธอไหม เดี๋ยวกูให้เด็กกูจัดให้ กูรู้จักกับเจ้าของร้าน" ไอ้ทีเสนอมา

"ไม่ต้อง" ผมไม่ต้องการแบบนั้น เพราะผมมีวิธีของผมอยู่แล้ว

"น่ารักไหมละ คนเสื้อขาวนะ"

"อืม" จากนั้นผมก็หยิบแก้วมาดื่มต่อ แต่จิระเมศก็ไม่ได้ละสายตาจากเธอคนนั่นซักวินาทีเดียว เขายังแอบชื่นชมใบหนาหวานของเธออยู่ไม่น่อย

"สัส เว กูถามว่า น่ารักไหม แม่ง อืม..อืม อยู่นั้นแหล่ะ"

" อืม"

"ดูมัน พวกมึง" เพื่อนยังแซวเขาไม่หยุด เขาสังเกตเห็นตั้งนานแล้วแหล่ะ คนนี้ดูท่าไอ้เวมันจะสนใจเธอจริง ๆ ก็เธอน่ารักซะขนาดนั้น

สักพักจิระเมศก็สังเกตุเห็นร่างบางที่เขาลงทุนนั่งมองนับซั่วโมง ลุกออกจากโต๊ะไป เขาจึงลุกตามไป แต่ก็ไม่ลอดพ้นสายตาเพื่อนเขาอยู่ดี

"ไอ้เว มึงจะไปไหน มึงคงไม่ได้ตามเขาไปหรอกใช่ไหม" เขาถึงกลับสะอึกขึ้นมาทันทีที่กรนั้นรู้ทัน

"กูจะห้องน้ำ" เขาตอบเพื่อนแค่นั้น

จิระเมศเดินตามเหยื่อ ยอมรับว่าเธอทำให้เขาถูกใจอยู่ไม่น้อยเลยละ

ซินที่เดินออกจากห้องน้ำอย่างไม่ทันระวังตัว ก็ชนเข้ากลับร่างสูงของจิระเมศเข้าพอดี โชคดีที่เขาเองรับเธอไว้ทัน ไม่งั้นเธอคงล้มไปแล้ว เพราะคนตัวเล็กนั้นใส่รองเท้าสูงถึงห้านิ้ว

" เออ .. คือขอโทษคะ คือ...ฉันไม่ทันได้มอง" ไฟที่สลัวๆ ที่ตอนนี้ทำเอาร่างบางถึงกลับตกใจทันที คนที่เธอกำลังเอ่ยขอโทษอยู่นั้น คือคนเดียวกับคนที่เธอเหลือบมองเขาก็อยู่บ่อย ๆ เขาอยู่โต๊ะข้างๆของกลุ่มเธอนิเอง เขาจะรู้หรือป่าวว่าเธอมองเขา คงไม่รู้หรอกมั้งนะ

ยิ่งอยู่ใกล้เขา คนในอ้อมกอดของจิระเมศ นั่นยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้

!! ตึบ ตึบ !! กับอาการตื่นตื่นของคนตัวเล็ก ซินที่แอบมองผู้ชายคนนี้นานนับชั่วโมง พอได้เจอเขาใกล้ๆ หน้าของพวกเขาสองคนห่างกันไม่ถึง สิบเซ็น มันยิ่งทำให้เธอตกตะลึงในความหล่อเหลาของคนตรงหน้า ใช่เลยแบบนี้แหละ ว่าที่พ่อของลูกเธอ ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์ ทั้งหล่อ ทั้งดูดี คนตัวเล็กถึงกับทำอะไรไม่ถูก

เขาเองที่เห็นอาการนิ่งไปของเธอจึงเรียกคนในอ้อมแขนอีกครั้ง เพราะตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของจิระเมศที่รับเธอไว้

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" จิระเมศโน้มหน้าลงมาถามร่างบางอย่างสงสัย เพราะเธอดูนิ่งมาก นิ่งจนผิดปกติ

" อ่อ..ป่าว ค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะที่ช่วย" ซิน รู้สึกตัวจึงพยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดของคนร่างสูง และเดินออกไปจากเขาไปทันที ปล่อยให้คนตัวโตนั้นแอบเสียดายอยู่ไม่น้อย

จิระเมศเองก็ชื่นชมในความน่ารักของคนตัวเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย ปากเธอช่างยั่วยวนน่าจูบเอาเสียเหลือเกิน ทุกอย่างบนตัวเธอมันดูลงตัวไปหมด แม้เขาจะเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม แต่ก็ยังได้กลิ่นน้ำหอมของเธอติดบนเสื้อของเขา มันยิ่งทำให้เขาแอบเสียดายนิดๆ คนอย่างเขาไม่น่าจะได้แค่กอดน่าจะได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ

" หายไปห้องน้ำนานจัง" ณัฐ นั้นเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย เพราะเห็นจิระเมศนั้นกลับเข้ามาไล่เลี่ยกับสาวโต๊ะข้างๆ เลยอยากจะแกล้งถามเพื่อนดู

" คนเยอะ" เขาหยิบแก้วเหล้ามาจิบต่อ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้โต๊ะของคนที่เขากอดมาเมื่อกี้นั้นจะกลับกันแล้ว เพราะพวกเธอกำลังเดินออกไป

แต่ไม่เป็นไร ในความรู้สึกของเขาเหมือนจะได้เจอกับเธออีกในเร็วๆนี้ จิระเมศคิดแบบนั้น