10

ตอนนี้เธอช่วยป้าผ่องป้านวลยกอาหารออกมาวางที่โต๊ะ ทุกคนนั่งรอกันที่ห้องรับแขกข้างๆ ไม่ว่าจะเป็นคุณท่าน คุณเจย์แล้วก็....ญาดาที่มองมาที่เธอด้วยความสงสัยและหันไปมองหน้าคุณเจย์ ญาดาคงจะสงสัยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ทำไมเป็นอะไรกับคนในบ้านนี้ล่ะมั้งแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจไม่มองหน้าพอจัดโต๊ะเสร็จก็เดินตามป้าๆ ออกไปจากห้อง แต่คุณท่านเรียกเธอเอาไว้จนทำให้เธอต้องหันมา

"ใบตองจะไปไหนลูก"

"ไปช่วยป้าผ่องในครัวค่ะคุณท่าน"

"ไม่ต้องไปช่วยแล้วมาทานข้าวเถอะลูก"

"ถ้าคุณย่าให้ยัยกาฝากนี่มาร่วมโต๊ะด้วยผมคงต้องขอตัวไปหาอะไรกินข้างนอก" คุณเจย์พูดกับคุณท่านแต่หันหน้ามามองเธอเธอจึงได้แต่ก้มหน้า

"เจย์คะทำไมไม่ให้ใบตองทานด้วยล่ะ เธอก็เป็นหลานคุณย่าเหมือนกัน"

"ใครบอกว่ายัยนี่เป็นหลาน ก็แค่คนที่ย่ารับมาเลี้ยงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจย์หรือกับใครในบ้านนี้ทั้งนั้นแล่ะ"

"อ้าวววเหรอคือดาไม่ทราบจริงๆ เพราะที่โรงเรียนใบตองบอกใครต่อใครว่าเป็นหลานสาวคุณย่า" ทำไมญาดาพูดแบบนี้ล่ะเธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยพูดแบบนี้

"นี่เธอกล้าพูดแบบนั้นจริงๆ งั้นเหรอยัยกาฝาก หัดเจียมตัวซะมั่ง"

"เปล่านะคะใบตองไม่เคยบอกใครแบบนั้นญาดาทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะเราไม่เคยพุดเลยนะ"

"ถ้าเธอไม่พูดแล้วเราจะรู้มาจากใครล่ะใบตอง เธอพูดก็บอกว่าพูดสิจ้ะ"

"ญาดาทำไมพูดเรื่องไม่จริงแบบนี้"

"เธอมีสิทธ์อะไรมาว่าแฟนฉันวะ ห๊ะ!!! " คุณเจย์โมโหที่เธอว่าให้ญาดาแต่เธอก็พูดเรื่องจริงนี่นาเพราะเธอมั่นใจว่าเธอไม่เคยพูดแบบนั้นจริงๆ

"ถ้าใบตองจะพูดว่าเป็นหลานสาวของย่าก็ไม่ผิดหรอกนะจ้ะหนูญาดาเพราะย่าน่ะรักแล้วก็เอ็นดูใบตองเหมือนหลานสาวแท้ๆ " คุณท่านบอกกับญาดาที่กำลังนั่งยิ้มสวยๆ อยู่ที่เก้าอี้ซึ่งเธอพอจะดูออกว่าญาดาไม่ค่อยพอใจที่คุณท่านเข้าข้างเธอไม่ได้ต่อว่าเธอที่คิดว่าเธอไปแอบอ้างเป็นหลานสาวของท่าน

"เอาล่ะทานข้าวกันได้แล้วใบตองมานั่งข้างย่านี่มาลูก" เธอซึ่งกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันได้พูด

"ผมทานไม่ลงถ้ายัยนี่มาร่วมโต๊ะด้วย ขอตัวก่อนนะครับ" คุณเจย์พูดจบก็จับมือญาดาออกไปจากห้อง ทันที

"เห้อออ ย่าคงตามใจตาเจย์เกินไปสินะถึงมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้"

ขณะที่เธอกำลังเดินออกมาจากห้องของคุณท่านหลังจากไปอ่านหนังสือให้ท่านฟังก็เจอเข้ากับคุณเจย์ที่กลับมาพอดี

"เธอมันร้ายกว่าที่ฉันคิดอีกนะ"

"คะ??? " คือเธอยังไม่เข้าใจที่เขาพูด เธอร้ายอะไร

"หมายความถึงอะไรคะคุณเจย์"

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้ ฉันรุ้นะว่าเธอน่ะคิดอะไรอยู่เล่นไปป่าวประกาศให้ใครรู้ว่าเป็นหลานคุณย่า ทั้งที่ตัวเองก็เป็นแค่คนที่ท่านสมเพชเวทนาเก็บมาเลี้ยง"

"จะให้ใบตองไปสาบานที่ไหนก็ได้ว่าใบตองไม่เคยพูดหรือบอกใครว่าเป็นหลานคุณท่าน"

"เธอไม่ยอมรับก็แปลว่าเธอหาว่าญาดาโกหกใช่ไหม"

"ถ้าคุณเจย์คิดว่าใบตองพูดก็สุดแล้วแต่เถอะค่ะใบตองขอตัวก่อนจะไปนอน"

"เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอนอนหลับสบายๆ ทั้งที่เธอทำให้ฉันกับญาดาต้องโดนย่าตำหนิงั้นเหรอ"

"ไม่ว่าใบตองจะพูดหรือทำอะไรก็ผิดในสายตาคุณเจย์เสมอ เพราะใบตองเป็นแค่เด็กที่คุณท่านรับมาเลี้ยงไม่ใช่ลูกหลานคุณหนูไฮโซเหมือนญาดาคุณเจย์อยากจะด่าจะว่ายังไงใบตองก็ได้แบบนี้ใช่ไหมคะ"

"ใช่ เธอมันก็เป็นได้แค่นี้แล่ะอย่าคิดว่าจะมาเทียบกับฉันหรือกับญาดาเพราะคนอย่างเธอมันเทียบไม่ได้เลยสักนิด"

คำพูดจาดูถูกของเขาๆ ไม่รู้หรอกว่ามันบั่นทอนจิตใจเธอขนาดไหนเพราะเธอไม่เคยคิดที่จะไปตีเสมอหรืออยากทำตัวเท่าเทียมกับเขาหรือกับใครทั้งนั้นแต่เขาคิดคิดว่าเธอเป็นคนแบบนั้น ต้องให้เธอทำยังไงเหรอเขาถึงจะเลิกคิดแบบนั้นได้ มันจะมีสักวันไหม

วันต่อมาเธอออกจากบ้านแต่เช้ามืดเพื่อเดินไปปากซอยขึ้นรถเมล์ไปเรียนเธอต้องรีบออกก่อนที่ทุกคนจะตื่นเพราะเธอไม่อยากตอบคำถามของป้าผ่องป้านวล ขณะที่เธอกำลังจะข้ามทางม้าลายก็มีรถคันนึงขับมาด้วยความเร็วและเกือบจะชนเธอ เธอตกใจจนกรี๊ดลั่นและก็หมดสติไป

ในเวลาต่อมาเธอรู้สึกตัวอยู่ที่โรงพยาบาล...

"หนูเป็นยังไงบ้างจ๊ะ" ผู้หญิงคนนึงทักเธอทันทีที่เธอลืมตาตื่นขึ้นมา

"เอ่อ หนูอยู่โรงพยาบาลเหรอคะ"

"จ้ะ น้าต้องขอโทษด้วยนะลูกที่ลูกชายน้าขับรถไม่ทันระวัง ดินมาขอโทษพี่เขาสิลูก" เธอหันไปมองผู้ชายวัยรุ่นคนนึงอายุน่าจะพอๆ กับเธอเดินมาหาเธอที่เตียง

"ขอโทษนะที่ผมขับรถไม่ระวังจนเกือบชนพี่ เอ่ออพี่ชื่ออะไรเหรอ"

"ชื่อใบตองจ้ะ"

"ชื่อน่ารักจังนะครับ^^"