บทที่ 4 ชีวิตก่อนหน้า...ที่ข้าจำได้ 1

ร่างเล็กทว่าเจ้าเนื้อของหลานหลีเกอลุกขึ้นจากเตียงเมื่อหูได้ยินเสียงนกร้องดังลอยเข้ามาในห้อง สองเท้าน้อยๆ ค่อยๆ หันหลังลงจากเตียงด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างบานที่ใกล้ที่สุดออก

เฮ้อ! ก็ยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิม...

เด็กน้อยคิดแล้วถอนหายใจเบาๆ ออกมา ดวงหน้ากลมขาวหันไปมองนกน้อยตัวสีเขียวที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ในหัวเล็กๆ นั่นพลางคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองอยู่ในเวลานี้มันคืออะไร

นับจากวันที่ฟื้นคืนสติ เวลานี้ก็ผ่านมานานหนึ่งเดือนเต็มแล้ว ทว่ากลับเป็นเวลาหนึ่งเดือนที่ร่างเล็กเต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย ว่าตนเองเขามาอยู่ในจุดนี้ได้อย่างไร

อยู่ในจุดที่สามารถจำเรื่องราวในอดีตชาติได้...

หลังจากที่ฟื้นคืนสติ หลานหลีเกอก็จำได้ว่าชาติที่แล้วนางคือฮัวจื่อเวย บุตรสาวคนรองของคหบดีผู้ร่ำรวยแห่งเมืองอันหลาง เมืองหลวงของแคว้นต้าหย่ง

ตอนอายุสิบเจ็ดนางมีวาสนาได้แต่งเป็นพระชายาเอกให้อ๋องผู้หนึ่ง ทว่าวาสนานั้นกลับเป็นเหมือนทุกขลาภ หลังจากที่นางและครอบครัวช่วยให้อ๋องผู้นั้นได้ครอบครองตำแหน่งรัชทายาทแล้ว เขากลับต้องการหย่าขาดจากนาง

เวลานั้นนางในอดีตชาติหอบหนังสือหย่ากลับบ้านเดิมของตัวเอง ก่อนหน้าวันที่อ๋องผู้นั้นจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาทอย่างเป็นทางการเพียงแค่หนึ่งวัน ซึ่งในเวลานั้นนางไม่ได้บอกให้เขารู้ตัวด้วยซ้ำว่านางกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่

กระทั่งนางกลับมาถึงบ้านเดิมของตนเองในที่สุด นางถึงได้รู้ว่าถ้อยคำของเชื้อพระวงศ์ผู้เป็นอดีตสามีผู้นั้นหาเชื่อได้แม้แต่น้อยไม่!

นางในวันนั้นหอบเอาความเจ็บช้ำหวังกลับมารักษาแผลใจที่จวนตระกูลฮัว บ้านเดิมที่เป็นที่เกิดและเติบโต

ทว่าสิ่งที่นางพบเจอกลับมีเพียงร่างไร้วิญญาณของคนทั้งตระกูล!

ร่างของบิดามารดาที่นอนตายทั้งที่ดวงตาเบิกกว้าง ร่างของพี่ชายน้องชายที่ต้องตายอย่างอนาถ ร่างของพี่สะใภ้ที่มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่านางต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใดก่อนสิ้นใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือร่างของหลานชายวัยสองหนาว ที่นอนตายอยู่ข้างศพของมารดาด้วยสภาพไร้แขนขา

นางในวันนั้นมองภาพเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง ก้อนเนื้อในอกแหลกลาญราวกับถูกบดขยี้เป็นผุยผง ครอบครัวอันเป็นที่รักของนางล้วนตายตกอย่างน่าอนาถและอดสู...

ไม่มีใครบอกนางก็รู้ว่าทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของใคร...

และถ้าไม่ใช่ฝีมือของอดีตสามีของนางยังจะเป็นใครไปได้อีก!

ทว่า...ยังไม่ทันที่นางจะคิดออกว่าตนเองควรจะทำเช่นไรต่อไปดี นางก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งโจมตีหมายเอาชีวิต เคราะห์ดีที่เวลานั้นมีบุรุษผู้หนึ่งเข้ามาช่วยนางเอาไว้จากคมกระบี่ได้ทันเวลา และพานางหนีออกจากจวนตระกูลฮัวได้สำเร็จ

และแม้ว่าลมหายใจของนางในเวลานั้นจะถูกต่อให้ยาวไปอีกระยะหนึ่ง แต่สุดท้ายนางกลับต้องตายลงอยู่ดี

บุรุษผู้เป็นอดีตสามีตามหานางจนพบ แน่นอนว่าเขาตามมาเพื่อฆ่าปิดปากอดีตชายาที่รู้เห็นการกระทำเลวร้ายต่างๆ นานา เพื่อปูทางไปสู่ตำแหน่งรัชทายาทและอำนาจของเขาทุกอย่างเช่นนาง

และถึงแม้ว่าเวลานั้นนางจะบอกเขาออกไปว่านางกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ ทว่าบุรุษไร้ใจผู้นั้นก็หาได้ฟังความอันใดไม่ เขายืนยันที่จะฆ่านางกับลูกในท้องให้ตายตกให้ได้ เพราะมีเพียงคนตายเท่านั้น ที่จะสามารถรักษาเก็บความลับอยู่

แต่ยังไม่ทันที่อดีตสามีจะได้ลงดาบ เรื่องที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นในท้ายที่สุด เมื่อคนที่เป็นผู้ลงมือปลิดลมหายใจของนาง กลับกลายเป็นบุรุษคนที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้ และพานางหนีออกมาจากจวนตระกูลฮัวก่อนหน้านี้...บุรุษที่นางเผลอคิดไปว่าเป็นคนดีกว่าพี่ชายของเขา

...ทว่าสุดท้ายนางกลับต้องตายด้วยน้ำมือของคนที่นางคิดว่าเขาเป็นคนดี!

“หรือว่าที่ข้าย้อนเวลากลับมาในครั้งนี้...ก็เพื่อแก้แค้นเอาคือกับพวกท่าน?” ร่างเล็กเอ่ยเบาๆ ก่อนที่จะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อหูจะได้ยินเคาะประตู

“คุณหนูรองตื่นหรือยังเจ้าคะ?” เสียงหนึ่งเอ่ยถามจากด้านนอก

“ตื่นแล้ว เข้ามาสิ” หลานหลีเกอร้องบอก

เสี่ยวถงเดินถืออ่างน้ำอุ่นพร้อมกับผ้าเข้ามาในห้องนอนของหลานหลีเกอ เมื่อวางของเหล่านั้นไว้ตรงโต๊ะข้างหน้าต่างแล้ว สาวใช้วัยสิบห้าก็ผละไปจัดการพับผ้าห่มจัดผ้าปูให้เข้าที่ ก่อนจะหันหน้ามาคุยกับคุณหนูตัวน้อยของตน

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหมเจ้าคะคุณหนู”

“อืม...สบายดี”

หลานหลีเกอที่เวลานี้มีความทรงจำและความรู้สึกของฮัวจื่อเวยชีวิตในชาติที่แล้วอยู่ ปรายตามองอ่างน้ำใบเล็กที่สาวใช้ถือเข้ามา ที่ผ่านมานางในชาตินี้เกียจคร้านไม่น้อย เพราะแม้แต่ผ้าห่มที่นอน หรือแม้แต่การล้างหน้ายังต้องให้ผู้อื่นจัดการให้ หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่

“เสี่ยวถง ข้าอยากอาบน้ำ ช่วยให้คนเตรียมน้ำให้หน่อยได้หรือไม่?”

“อะ...เอ๋?” เสี่ยวถงมีสีหน้างง

“งงอะไร? ...อยากอาบน้ำตอนเช้าบ้างไม่ได้หรือ?”

“ดะ...ได้เจ้าค่ะ บ่าวจะให้คนเตรียมน้ำอุ่นมาให้มาให้คุณหนูเดี๋ยวนี้”

“ขอบใจ”