บทที่ 2 ดอกเบี้ยแสนหวาน 1

รัฐศาสตร์เดินดูความเรียบร้อยในคาสิโนของเขาเกือบสองชั่วโมง ก่อนจะขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปที่ชั้น 12 เพื่อกลับไปดูดอกเบี้ยที่หอมหวานของเขา มือหนาเปิดบานประตู สายตาทอดมองร่างของกัญติญาที่ยืนดูท้องทะเลผ่านกระจกติดฟิล์มกรองแสงเนื้อดี ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ที่ด้านหลังของเธอใกล้จนได้กลิ่นกายสาวหอมกรุ่นโดยไม่ต้องพึ่งพาน้ำหอมชนิดใดในโลก กัญติญาหัวใจเต้นแรงเมื่อรับรู้การมาของเขา

“ฉันบอกให้เธออาบน้ำแล้วคอยฉันที่เตียงไม่ใช่หรือ” รัฐศาสตร์ถามก้มหน้าจะสัมผัสลำคองามระหงของเธอ แต่หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบเสียก่อน

“ถ้าคุณคิดว่าตัวฉันเน่าเหม็นขนาดต้องอาบน้ำก่อนจะไปเชือดที่เตียง คุณก็ไม่ต้องมาแตะเนื้อต้องตัวฉัน” เมื่อได้ฟังคำพูดถือดี รัฐศาสตร์ยิ้มก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งเท้ากระจกส่วนอีกข้างจับที่ปลายคางมนของเธอ กัญติญาพยายามปัดมือของเขาออก แต่ยิ่งปัดน้ำหนักมือที่เขาบีบที่ปลายคางก็ยิ่งแน่น

“ตัวของเธอกลิ่นของเธอไม่เน่าเหม็นหรอก แถมหอมกรุ่นจนฉันแทบทนไม่ไหว แต่ฉันอยากให้เธอล้างคราบของไอ้เคนจิที่มันเคยสัมผัสร่างของเธอออกต่างหาก”

“คุณล้างไม่หมดหรอก ตราบใดที่ฉันระลึกถึงสัมผัสของพี่เคนจิอยู่”

กัญติญาพูดอย่างท้าทาย อารมณ์ของรัฐศาสตร์เริ่มคุกรุ่นขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ เพียงแค่ได้ยินคำพูดของเธอที่บอกว่าไม่สามารถลืมสัมผัสของเคนจิได้ มันทำให้เขาแทบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

“ต่อไปนี้เธอห้ามพูดถึงมัน ห้ามคิดถึงมัน ห้ามติดต่อกับมันอีกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน

“คุณห้ามฉันไม่ได้หรอก” กัญติญาพูดอย่างท้าทาย จ้องมองดวงตาสีเทาเข้มอย่างไม่หลบ ทั้งสองประสานตาอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ใช่!!.. ฉันห้ามเธอไม่ได้ แต่ถ้าเธออยากลองดูก็เชิญเพราะเมื่อไหร่ที่เธอขัดคำสั่งฉัน วันรุ่งขึ้นจดหมายทวงหนี้จะส่งตรงไปถึงพ่อของไอ้เคนจิแน่นอน”

รัฐศาสตร์พูดราบเรียบแต่แววตาจริงจัง กัญติญามองใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่กลับมีจิตใจราวกับปิศาจร้าย

“คุณคิดว่ามันคุ้มเหรอกับการที่เอาตัวฉันมานอนด้วยเพื่อแลกกับเงินหลายร้อยล้าน”

“ฉันไม่สนหรอกว่ามันคุ้มหรือไม่คุ้ม ฉันสนแต่ว่าฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้ต่อให้เสียเงินมากแค่ไหนก็ตาม” รัฐศาสตร์พูดพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาคู่สวยของเธออย่างมีความหมาย

“อย่าบอกนะว่าคุณแค่อยากจะนอนกับฉันถึงขนาดยอมให้พี่เคนจิกู้เงินตั้งหลายร้อยล้านเพื่อไปเล่นการพนันที่คาสิโนของคุณ เงินที่พี่เคนจิเล่นเสียก็คือเงินของคุณ เงินที่พี่เคนจิกู้ไปคุณก็ได้กลับคืนภายในไม่กี่ชั่วโมงเพราะเขาเล่นเสียตลอด คุณไม่เสียอะไรเลยนอกจากได้กับได้ คนที่โง่ก็คือพี่เคนจิที่หลงกลถูกคุณหลอก”

กัญติญาเดาแผนการของรัฐศาสตร์ออก จริงอย่างที่เธอพูด เขามีแต่ได้กับได้ เพราะเงินที่เคนจิโร่กูยืมไปเขาได้คืนมาภายในไม่กี่ชั่วโมง แถมยังได้ดอกเบี้ยเนื้อนุ่ม ทั้งสวยทั้งหอมหวานมาเป็นของแถมอีกด้วย

“เก่งนี่อ่านเกมของฉันออกด้วย แต่มันก็สายไปแล้วละเพราะตอนนี้เธอเป็นของฉัน”

ร่างของกัญติญาถูกดันไปจนหลังของเธอติดกับกระจก ปากหยักหนาได้รูปของเขาบดจูบเรียวปากนุ่มของเธอทันทีโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว สัมผัสที่เร่าร้อนแฝงไว้ด้วยความดุดัน ทำให้เธอพยายามเบี่ยงใบหน้าหนีริมฝีปากของเขา ทว่ามือหนาจับตรึงท้ายทอยของเธอไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอขยับเขยื้อนไปไหนได้ จากนั้นจึงควานหาความหอมกรุ่นของเรียวปากอวบอิ่มอย่างไม่ยากเย็น ร่างกายที่บอบบางและหัวใจที่คล้ายอ่อนแรงเริ่มจะต้านทานรสจูบของเขาไม่ไหว ยามเมื่อลิ้นสากเกี่ยวกระหวัดพัวพันและแลกรัดกับเรียวลิ้นนุ่มของเธอ มันคล้ายกับมีสายน้ำเย็นเฉียบตกลงมาจากที่สูงกระทบกับร่างกาย ความเย็นและซาบซ่านไหลวนไปทั่วสรรพางค์ ความรู้สึกบางอย่างวิ่งวนเข้ามาในสมองก่อนจะมุ่งสู่หัวใจก่อนจะรวมตัวกันบริเวณท้องน้อยและดำดิ่งสู่ใจกลางร่างกาย

รัฐศาสตร์เมื่อได้ครอบครองเรียวปากอวบอิ่มแสนสวยของเธอ ความรู้สึกของเขาก็แทบไม่แตกต่างกับเธอหนำซ้ำยังมากกว่าหลายเท่า เพลิงปรารถนาเริ่มปลุกส่วนที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นมาจนเขาปวดร้าวไปหมดเพราะสิ่งนั้นต้องการปลดปล่อย เพื่อที่จะทำให้ความปรารถนาของเขาทุเลาลง

กัญติญาเริ่มหายใจไม่ออกเพราะรัฐศาสตร์ไม่ยอมปลดปล่อยริมฝีปากของเธอให้เป็นอิสระ มือบางทุบแผ่นหลังกว้างของเขาและพยายามดันร่างเขาออก และเมื่อชายหนุ่มถอนเรียวปากออก เธอจึงรีบสูดอากาศเข้าไปในปอดทันที

“ไอ้เคนจิมันไม่ได้สอนอะไรเธอหรือไง ขนาดจูบยังจูบไม่เป็นเลย”

ปากหยักได้รูปกระซิบชิดกับเรียวปากสวยของเธอ ใบหน้าของกัญติญาแดงเหมือนลูกตำลึงสุก ริมฝีปากบวมช้ำจากการที่ถูกเขาบดจูบเป็นเวลานาน พยายามไม่สบสายตากับดวงตาที่ร้อนแรงด้วยเพลิงปรารถนาของเขา ดังนั้นเธอจึงเสหันไปมองทางอื่นแทน

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณที่คุณจะต้องรู้ว่าพี่เคนจิสอนหรือไม่สอนอะไรฉัน”

“ฉันรู้บ้างก็ดีไม่ใช่เหรอ ฉันจะได้รู้ว่าเธอชอบแบบไหน ท่าไหน เราจะได้มีความสุขด้วยกันไง” วาจาที่น่าเกลียดของเขาทำให้ใบหน้าของเธอแดงจัดขึ้น เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนปากไม่ดี นิสัยแย่เท่าเขามาก่อนเลย

“ฉันบอกให้ก็ได้ว่าฉันชอบท่าไหน ก็ท่านี้ไง” ท่าที่กัญติญาพูดถึงก็คือเข่าของเธอยกขึ้นสูง ก่อนจะกระแทกเข้าที่ใจกลางร่างกายของเขาอย่างแรงจนรัฐศาสตร์ตัวงอด้วยความจุก สีหน้าเข้มคล้ำ มือหนาเกาะกุมส่วนนั้นเหมือนว่ามันกำลังจะแตกสลาย

“เป็นไงคะท่านี้พอที่จะทำให้คุณมีความสุขขึ้นมาบ้างไหม โถ!! ดูสิมีความสุขจนหน้าดำหน้าเขียวเลย ....”

กัญติญาพูดไปพร้อมกับหัวเราะไป คนที่หัวเราะไม่ออกคือเขาเพราะยังนั่งตัวงอทั้งเจ็บทั้งจุกอยู่ ได้แต่ส่งสายตาโกรธแค้นมาให้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำเขาแบบนี้มาก่อนเลย

“มิโกะ.. เธอ” เสียงของรัฐศาสตร์ขาดๆ หายๆ การที่อวัยวะส่วนอ่อนไหวที่สุดในร่างกายถูกทำร้าย ทำให้เขาไม่มีแรงที่จะต่อกรกับเธอทันที

“เรียกฉันทำไมคะ หรือว่าอยากเจอเข่าของฉันกระแทกไปที่ตรงนั้นของคุณอีกที”

กัญติญาแสร้งถามยิ้มๆซื่อๆ รอยยิ้มของเธอทำให้เขารวบรวมพละกำลังที่ถดถอยให้กลับคืนมา เพื่อที่จะได้ปราบม้าพยศที่ชื่อกัญติญา

“ฉันไปก่อนนะ อ้อ!!.. ลืมบอกไปจูบของคุณไม่ได้เรื่องเลย สู้พี่เคนจิไม่ได้”

หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินจากไป ไม่ได้ทันเห็นแววตาที่ลุกโชนด้วยความโกรธของเขา ที่ถูกเธอหยามหลายครั้งหลายครา กัญติญาเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวร่างของเธอก็ถูกยกลอยขึ้นสูงด้วยท่อนแขนหนาแข็งแกร่ง ก่อนจะแบกไปยังห้องส่วนตัวของเขา เมื่อไปถึงชายหนุ่มก็โยนร่างของเธอลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่

“แล้วเธอจะได้รู้ว่ามันกับฉัน ใครจะทำให้เธอถึงจุดหมายมากกว่ากัน”

รัฐศาสตร์พูดเสียงเข้ม ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธที่ถูกเธอปรามาส กัญติญาถอยร่นเพื่อตั้งหลักสู้และเมื่อรัฐศาสตร์กำลังจะโน้มลำตัวมาทาบทับร่างกายของเธอ หญิงสาวก็ใช้เท้ากระแทกไปที่ท้องของเขาอย่างแรง

“โอ๊ย!!..” รัฐศาสตร์ร้องดังลั่นเมื่อเท้าบางแต่แสนหนักของเธอ กระแทกที่ท้องของเขาอย่างจังจนรู้สึกจุกอีกครา ความโกรธของชายหนุ่มจึงเพิ่มมากขึ้น

“ฤทธิ์มากจริงนะ ชอบรุนแรงก็ไม่บอกเดี๋ยวฉันจัดให้” กัญติญาไม่รอให้เขาจัดให้อย่างที่พูด ร่างของเธอกระโจนลงจากเตียงทันทีที่เขาพูดจบ ความไวของเธอทำให้ขาทั้งสองข้างได้สัมผัสกับพื้นพรมที่ปูอยู่เต็มความกว้างของห้อง แต่ก็ยังแพ้ความไวของเขาที่สามารถเข้าถึงตัวเธอได้ก่อน ลำแขนหนารัดร่างบางไว้แน่นก่อนจะออกแรงดึงให้กลับมาที่เตียงตามเดิม

“ไอ้บ้า..ปล่อยนะ...ปล่อยสิโว้ย บอกให้ปล่อย” กัญติญาทั้งตีทั้งทุบทั้งหยิกไปที่ท่อนแขนที่รัดร่างเธอไว้ แต่แขนหนาคู่นั้นยังคงทำงานของมันอย่างดีไม่มีทีท่าว่าจะคลายลงด้วยซ้ำ

“เธอต้องได้รับโทษที่เธอทำกับฉัน” เสียงของเขาดังขึ้นข้างหู ลมหายใจเขาปะทะกับใบหูทำให้เธอรู้สึกสะท้านไหวอย่างบอกไม่ถูก

“ฝันไปเถอะ” ไรฟันที่เรียงเป็นระเบียบสวยงามกัดไปที่ท่อนแขนที่โอบรัดร่างของเธออย่างแรง

“โอ๊ย!!.. เป็นหมาหรือไงถึงไล่งับคนอื่นเขาแบบนี้”

“ฉันจะทำมากกว่านี้อีกถ้าคุณทำอะไรฉัน”

กัญติญาพยายามสู้เขาให้ถึงที่สุด เพราะไม่ต้องการเป็นของเล่นของเขา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รังเกียจสัมผัสของเขาก็ตาม ต่างกับเคนจิโร่ที่เธอพยายามบ่ายเบี่ยงหลายครั้ง และสามารถเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้งเช่นกัน ครั้งนี้เธอก็จะต้องเอาตัวรอดให้ได้

“งั้นก็ลองดูว่าใครจะชนะ ฉันชอบอยู่แล้วการเอาชนะคนอื่นเนี่ย”

รัฐศาสตร์เผยนิสัยเอาชนะที่มีอยู่เต็มเปี่ยมออกมาให้เธอเห็น ร่างของเธอถูกเหวี่ยงจนล้มลงนอนบนที่นอนสีขาวสะอาดตา ชายหนุ่มรีบตามมาทาบทับร่างบางระหงของเธอทันที เพื่อไม่ให้เธอหนีรอดไปได้

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวยปล่อยนะปล่อย ไอ้โรคจิต ไอ้..” ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ เรียวปากของเขาก็ประกบปิดเสียงและคำพูดของเธอทันที คำผรุสวาทจึงถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ แรงบดจูบที่แสนจะรัญจวนทำให้ร่างกายที่เคยต่อต้านของเธอเริ่มอ่อนแรงลง และยิ่งเมื่อเรียวลิ้นสากของเขาเข้าไปสำรวจโพรงปากของเธอ ยิ่งทำให้ทุกอณูความรู้สึกในร่างกายลุกโชนขึ้นมา รัฐศาสตร์รู้สึกพอใจที่ร่างกายเธอเริ่มตอบสนอง แต่ความชะล่าใจก็ทำให้เขาต้องเจ็บตัวอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้