ตอนที่2 เทวาหรือซาตาน

“ ท่านครับ ทางบริษัท ไอพีซี ไมเนอร์ โทรมาแจ้งว่าการขอประมูลสัมประทานที่ดินที่บริษัทเราเข้าร่วมด้วยมีปัญหาครับ”

หลังจากวางสายลูกน้องของ ก้องภพ หวัง ก็รายงานเสียงสุภาพให้เจ้านายทราบทันทีเกี่ยวกับการประมูลสัมประทานที่ดิน

“ ปัญหาอะไร “ ก้องภพถามเสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเหลาคมสันเคร่งขรึมขณะสาวเท้าตรงไปตามทางเดินโอ่โถงบนชั้นสิบสองของอาคารบริษัท ดับบลิวเคพี กรุ๊ป

“ มีคนยัดเงินใต้โต๊ะเพื่อโกงการประมูลเราครับ”

“ บริษัท อะไรกล้ามากระตุกนวดเสือ” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ ไปจัดการ”

“ ครับท่าน” ลูกน้องตอบรับและหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกทันที เพื่อแจ้งคำสั่งให้กับทางปลายสาย

เมื่อเดินมาถึงสุดทางเดิน ก้องภพผลักประตูเข้าไปในห้องเก็บของที่กว้างขวาง ภายในห้องเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารวางเรียงพรืดอยู่บนชั้นที่ตั้งชิดกำแพงด้านหนึ่ง คอมพิวเตอร์เก่าๆ วางเรียงรายอยู่และโต๊ะเก้าอี้สุมกองรวมกันอยู่ตรงมุมห้อง ตรงกลางห้อง ชายหนุ่มในชุดทำงานยับยู่ยี่นั่งหมดสภาพอยู่บนพื้นห้องตาข้างหนึ่งบวมปูด โหนกแก้มเขียวช้ำ มุมปากมีเลือดไหลย้อย ข้างกายรายล้อมไปด้วยหนุ่มฉกรรจ์ร่างบึกบึน หน้าตาเหี้ยมเกรียม อีกสามนาย ที่ต่างสำรวมท่าทีประสานมือไว้ด้านหน้า ค้อมตัวอย่างรู้หน้าที่ เมื่อประธานบริษัทในเครือบริษัท ดับบลิวเคพี กรุ๊ป ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับลูกน้องคนหนึ่ง

หนุ่มที่โดนซ้อมจนน่วมเงยหน้าขึ้นแวบหนึ่งก็สะดุ้งวูบเมื่อประสานกับสายตาเหี้ยมเกรียมของก้องภพเขาสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต และรู้ด้วยสัญชาตญานว่างานนี้ตายแน่

เมื่อประตูห้องปิดลง ก้องภพ หวังถามขึ้นเสียงเย็นเยียบ “ มันสารภาพรึยังว่าใครส่งมันมา”

“ มันไม่ยอมเปิดปากครับว่าใครส่งมันมา “ หนึ่งชายฉกรรจ์รายงาน

ก้องภพหันไปจ้องเขม็งคนที่นั่งอยู่บนพื้น นัยน์ตาคมฉายแสงวาวโรจน์ ส่งผลให้คนถูกจ้องเสียวสันหลังวาบ มือไม้แข้งขาสั่นเทา ไม่มีใครไม่รู้ถึงกิตติศัพท์ของชายผู้นี้ นักธุรกิจคนดังแห่งยุคผู้ประสบความสำเร็จอย่างสูงในการสร้างอาณาจักรคอมมูนิตี้มอลล์ จนเป็นที่กล่าวขานแทบจะเป็นตำนานในแวดวงนักธุรกิจในเมืองไทย เขาประสบความสำเร็จอย่างยิ่งยวดมีบริษัทในเครือหลายบริษัท ตั้งแต่ธุรกิจโลจิสติกส์ครบวงจร ธุรกิจหมู่บ้านจัดสรรและโรงแรมที่ประเทศจีน และธุรกิจเป็นของตระกูลหวังโดยเขาเป็นผู้บริหารด้วยวัยเพียงสามสิบสามปี ที่สำคัญสิ่งเหล่านี้ถูกสร้างมาด้วยสมองและสองมือของตนเอง

แต่ที่สำคัญไม่แพ้กันคือกิตติศัพท์ความเหี้ยมโหดก็เลื่องลือระบือไกลเช่นกัน เขาได้ฉายาว่าเป็นนักธุรกิจไร้หัวใจ เขี้ยวลากดินถ้าเพื่อผลประโยชน์ในเรื่องงานแล้วละก็ เขาพร้อมทุ่มเททุกอย่างเพื่อความสำเร็จและคำว่าอ่อนข้อ เสียเปรียบหรือเพลี่ยงพล้ำ ยากนักที่จะย่างกรายเข้ามาในชีวิตเขา

“ มะ....ไม่มีใครส่งผมมาจริงๆนะครับท่าน” วันชัยยกมือไหว้ปลกๆรีบแก้ตัวละล่ำละลัก

“ ไม่มีใครส่งแกมา งั้นไอ้ที่แกเข้ามาถ่ายภาพคลังสินค้าเปลี่ยนสินค้าในคลัง แกก็คงบงการเองงั้นสิ” ก้องภพถามเสียงเยียบเย็นรู้ดีว่าไอ้หมอนี่โกหกหน้าด้านๆทำไมจะไม่รู้ ว่าใครส่งหมอนี่มาก็ไอ้บริษัทคู่แข่งที่ยัดเงินใต้โต๊ะหวังจะชนะการประมูล น่าจะจำได้แต่กลับยังมีหน้าส่งไอ้ซื่อบื้อมาคอยสอดแนมกะจะแบลคเมล์กันเมื่อนำสินค้าตัวใหม่ออกนำเสนอต่อสาธารณะชน

“ ปะ....เปล่าครับ ผมไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับท่าน”

คนถูกซ้อมรีบแก้ตัวด้วยเสียงสั่นเทา ภาวนาให้อีกฝ่ายเชื่อคำพูดแต่หารู้ไม่นั่นเป็นการหาเรื่องใส่ตัวเมื่อนัยน์ตาคมลุกวาวราวกับกองเพลิงลูกโต

เขาเกลียดที่สุดก็คือพวกโกหกต่อหน้าเขาและยิ่งเกลียดสุดๆเมื่อพวกนี้โกหกได้ไม่แนบเนียนเอาเสียเลย

“ นั่นสิ เรื่องเข้าใจผิด “ ก้องภพทำเป็นเออออให้อีกฝ่ายหลงดีใจ เขาย่อตัวลงนั่ง ตบบ่าหนุ่มหน้าตายับเยินเบาๆสองสามที

“ งั้นแกก็โดนซ้อมฟรีเลยสิ”

“ มะ...ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือสาเอาเรื่องเอาราวอะไรครับท่าน”

“ อ๋อ แกไม่ถือสา อืม....... งั้นก็ดี”

พูดไม่ทันขาดคำหนุ่มหล่อร่างใหญ่ก็กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเต็มแรงตามด้วยเหวี่ยงหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายจนกระเด็ดไปกระแทกโครมกับกองโต๊ะเก้าอี้ด้วยมือข้างเดียว เลือดไหลเป็นทางจากหน้าผากทันที เมื่อกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ

“ โอ้ย! “ วันชัยร้องโอดครวญโหยหา

“ มันบอกว่าไม่ถือสา งั้นพวกนายซ้อมมันอีกหน่อยสิ เผื่อมันจะยอมคายความจริงออกมา”

“ อย่า! อย่าครับ “ วันชัยร้องเสียงหลงทันทีที่บาทาแรกประทับบนหน้าอกรีบยกมือขึ้นประนม อ้อนวอนเสียงลนลาน

“ ท่านครับ อย่าทำอะไรผมเลยผมยอมพูดความจริงแล้ว “

“ เออ..... หยุดเห้ย! ไหนละความจริงพูดมา “

วันชัยเสียวสันหลังวาบ หยัดตัวขึ้นนั่งพับเพียบอย่างทุลักทุเล เครื่องในบองช้ำไปหมดส่วนมือก็ยังไหว้ปลกๆไม่เลิก

“ คือ....คือคุณ ปันใจผู้ช่วยคุณวิกานดา จ้างผมมาครับ”

อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด สุดท้ายนังแม่มดตัวแสบ ประธานบริษัทคู่แข่งก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ง่ายๆแต่ขอโทษทีวันนี้เขาไม่ใช่เด็กชายตัวน้อยเหมือนในวันวานอีกต่อไป หากเขาคือผู้นำแห่งอาณาจักร ดับบลิวเคพี กรุ๊ป นักธุรกิจที่มีอำนาจในการต่อรองมากมายมหาศาล มีความเป็นเลิศในด้านการบริหารงาน โปรดปรานการกว้านซื้อบริษัทเล็กๆ โดยเขาถือคติปลาใหญ่ย่อมกินปลาเล็ก และในอีกไม่ช้าก็จะทำการต้อนบริษัทห่วยๆนั่นให้จนมุมเจ็งไม่เป็นท่า ทั้งนี้ก็เพื่อความสะใจล้วนๆอยากเห็นใครบางคนต้องกระอักเลือดด้วยความแค้นใจ

“ พูดจาค่อยรื่นหูหน่อย” ก้องภพมองอีกฝ่ายด้วยความสมเพช “ ว่าแต่นายแกเลือกแกมาทำงานใหญ่นี้ได้ยังไง จะเลือกคนที่มันฉลาดกว่านี้ก็ไม่ได้หรือไง”

“ คุณปันใจบอกว่าผมหน้าตาดูซื่อบื้อดีครับ ไม่น่าจะมีใครสงสัย “ วันชัยสารภาพตามตรง

ก้องภพหลุดขำ ลูกน้องคนอื่นๆก็ขำตาม

“ เออ เหตุผลเข้าท่า”

วันชัยยิ้มแหยๆเอ่ยเรียกร้องความเห็นใจเสียงละห้อย

“ ผมสารภาพแล้ว ท่านอย่าทำอะไรผมเลย ผมมีลูกอีกห้ากับเมียอีกสองเอ๊ย! เมียหนึ่งที่ต้องดูแล ไหนจะแม่ยาย น้องเมียวัยกระเตาะ”

“ นั่นสิ ฟังแล้วดูชีวิตรันทด ดูน่าสงสารมาก ฉันจะทำอย่างไรกับแกดี แต่ก็เฮ้อ! เวรกรรมก็คือเวรกรรม ที่แกต้องชดใช้ฉันจะให้ตำรวจจัดการ ส่งตัวมันให้ตำรวจด้วย”

ประโยคท้ายหันไปสั่งลูกน้องมือขวา ก่อนจะก้าวอาดๆออกจากห้องไปไม่ยี่หระต่อเสียงร้องคร่ำครวญโหยหวยของคนหน้าตายับเยิน

“ โถ ท่านครับ! สงสารผมเถอะครับ ฮือๆๆซวยจริงๆต้องไปนอนตะรางแน่ๆงานนี้ฮือๆๆเมียก็คงทิ้ง แม่ยายก็ซ้ำเติม แถมน้องเมียก็ยังไม่ได้เคลมนี่มันชีวิตบัดซบชัดๆฮือๆๆ”