รักพิษร้าย

กลางดึกคืนหนึ่ง ณ คฤหาสน์หลังงามที่เงียบสงัด บริเวณชั้นสองของตัวตึกเงียบเชียบ ลึกเข้าไปด้านในสุดของปีกซ้ายของตึกใหญ่อันเป็นห้องส่วนตัวของทีปกร โรจน์พาณิชย์ หรือ ทิม

แม้เวลาจะล่วงเลยมาค่อนคืนแล้ว ทว่าภายในห้องนอนของทายาทคนสำคัญของอาณาจักรโรจน์พาณิชย์กรุ๊ป ที่ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าเขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย ในพื้นที่ส่วนตัวในยามวิกาลหากไม่มีเหตุจำเป็น

แม้แสงไฟในห้องถูกหรี่ให้ลดความสว่างลงบ้าง แต่ก็ยังมีแสงสว่างมากพอที่ให้มองเห็นความเคลื่อนไหวภายในห้องได้อย่างชัดเจน

ทุกซอกส่วนภายในห้องถูกจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยนิสัยรักความสะอาดและความเป็นระเบียบของผู้เป็นเจ้าของห้อง

ทว่าเวลานี้บริเวณข้างเตียงใหญ่ที่ปูด้วยพรมสีเข้มคุณภาพดี กลับมีเสื้อผ้าอาภรณ์ของชายหลายชิ้นถูกทิ้งกระจัดกระจายอยู่บนพื้นให้ดูผิดนิสัยเจ้าของห้อง

เวลานี้บุรุษเจ้าของห้องผู้รักความเป็นระเบียบ ไม่ได้ใส่ใจเก็บกองเสื้อผ้าเหล่านั้น เขายังไม่ได้นอนหลับ หากแต่กำลังง่วนอยู่กับการซุกหน้าเข้าหาแก่นกายเนื้อแท่งเล็กสีอมชมพูเข้มไร้ไรขนอ่อน

ปากและลิ้นเล็มเลียแท่งเอ็นไซส์เล็กอย่างร้อนแรง

ก่อนลากละเลงไล้ลงมาขบเม้นถุงเนื้ออ่อนไหว ขณะที่ยังคงสาละวนอยู่กับการใช้นิ้วเรียวยาวที่แข็งกร้าว สอดแยงแทงเข้าไปในรูปจีบสีแดงสดที่เปียกเยิ้มด้วยน้ำลายของเขา

บุรุษผู้ช่ำชองในการใช้ปาก ลิ้น ฟัน หรือแม้กระทั่งนิ้วมือทุกนิ้ว เล้าโลมเจ้าของร่างสะท้านอย่างหนักหน่วง

แม้หนุ่มน้อยผู้เป็นเจ้าของร่างอรชรที่นอนแผ่กายให้ชายเจ้าของห้อง บดขยี้เนื้อการกระตุ้นให้เกิดความเสียวสะท้านจนเกินจะต้านทานมากเพียงใด

ทว่าเจ้าของร่างที่ถูกเขารุกล้ำ กลับฝืนทนไม่ยอมส่งเสียงอ่อนไหวใด ๆ เล็ดลอดออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน

แต่ทิมรู้แก่ใจดีว่าบัดนี้ หนุ่มน้อยใต้ร่างกำลังหวั่นไหวให้กับรสสัมผัสอันร้อนแรงของเขาอยู่อย่างแน่นอน

หากไม่เป็นเช่นนั้น กายเนื้อแท่งกระจิริดก็คงไม่แข็งสู้มือเขา หรือก็คงไม่มีน้ำเสียวไหลเยิ้มออกมาจากปลายท่อแท่งเนื้ออ่อน ให้เขาได้ใช้ลิ้นตวัดเลียและลิ้มรสเช่นนี้แน่

“หึ อ่อนหัด...”

ชายหนุ่มเจ้าของห้องแสยะยิ้มเหยียดหยัน กึ่งพอใจกับการตอบสนองของคนเบื้องหน้า

ทิมเป็นชายผู้มากด้วยประสบการณ์รัก ผ่านสถานการณ์ที่พาผู้คนขึ้นเตียงมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่กับคนนี้แตกต่างจากทุกคนที่เขาเคยผ่านมา

ไม่ใช่คนธรรมดา

หากแต่เป็น ‘น้องชายต่างสายเลือกที่เขาชิงชัง’ ผู้ที่ในเวลานี้ เจ้าเด็กนี่ควรนอนหลับพักผ่อนอยู่ที่ห้องนอนที่บ้าน

หาใช่มานอนเปลือยกายอวดเรือนร่างและส่งเสียงครางกระเส่า ในฐานะเครื่องสนองตัณหา ที่ช่วยบำบัดความใคร่ในกามอารมณ์ของ ‘พี่ชาย’ อย่างเขาคนนี้

เมธาวี เปรมกุล หรือ มีน

หนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ นอนหายใจหอบร่างสะท้าน เขาพยายามเก็บกลั้นเสียงลามกของตน ไม่ให้หลุดส่งเสียงครางกระเส่าที่เกิดจากความรู้สึกหวั่นไหวต่อการปลุกเร้าของคนอันตราย

แต่แม้ว่าจะพยายามข่มความรู้สึกตัวเองเอาไว้เพียงใด

ทว่าร่างกายที่อ่อนระทวยนี้ กลับตอบสนองและทำในสิ่งที่สวนทางกับความคิดของตนอย่างสิ้นเชิง

มีนไม่อยากให้พี่ชายตัวร้ายลำพองใจ

แต่ในเวลานี้ร่างกายของเขากลับคอยตอบสนองทุกสัมผัสการปลุกเร้าที่ช่ำชองและร้อนแรง ราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงเชื่อง ๆ ตัวหนึ่ง ที่เจ้าของให้ทำอะไรก็ทำโดยปราศจากการขัดขืนดื้อแพ่ง

มีนพยายามฝืนสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกของตนไว้ ทว่ามันกลับยิ่งเพิ่มความท้าทายให้กับคนอันตรายอย่างทิม ให้กระหายชัยชนะด้วยการบดขยี้ความความอดกลั้นของคนอ่อนหัดให้ยอมสยบต่อราคะกามอารมณ์ของเขา

๐๐๐๐๐

ทิมเป็นดั่งนักล่าผู้เจนจัด เขาช่ำชองในการสรรหาวิธีมากำราบเหยื่อตัวน้อยให้ยอมศิโรราบต่อหน้าราชสีห์เช่นเขา

ส่วนมีนไม่ต่างจากลูกกวางน้อยหลงฝูง ที่ไม่ได้เก่งกาจหรือมีกำลังมากพอที่จะขัดขืนหรือต่อกรกับนักล่าผู้มากตรงหน้า

ผิวกายขาวผ่องไร้ซึ่งตำหนิ เวลานี้ยังคงถูกลิ้นเปียกชื้นโลมเลียทั่วร่าง ราวกับราชสีห์ที่โลมเลียผิวเนื้อของเหยื่อเพื่อทำความสะอาดก่อนกัดกินให้สิ้นความกระหาย

“อึก...” มีนสะอื้นในลำคอ เมื่อถูกลิ้นชื้นตวัดเลียรูจีบชื้นของเขาอย่างหนักหน่วง

“ถ้าเสียวก็ครางออกมา” เจ้าของลิ้นสั่งเสียงเข้ม

“......” ทว่ามีนไม่ตอบแต่กลับเม้มปากแน่น นั่นทำให้คนสั่งแสยะยิ้มหยัน

“อดทนได้ดี แต่ฉันจะรอดูว่าจะอดทนไปได้ ‘สักกี่น้ำ!’”

พูดจบคนตัวใหญ่ขยับกาย จับขาเรียวถูกแหวกให้กว้างขึ้น บั้นท้ายงอนถูกยกจนลอยเนื้อพื้นเตียง

มีนพยายามขยับตัวหนี แต่แข้งขาถูกล็อคแน่น

“ดัดจริต ทำเป็นขยับหนี สนิมสร้อยทั้ง ๆ ที่แต่รูของนายขมิบยั่วฉันไม่หยุดเลยไม่ใช่รึไง ไอ้หนู” ทิมเยาะเย้ยขณะจับส่วนปลายของลำกายที่เกลี้ยงเกลาถูไถปากถางของรูจีบที่เปียกเยิ้ม

“ม-ไม่ใช่ มีนไม่ได้- อ๊าห์!!”

ยังเถียงไม่จบประโยค เอ็นเนื้อร้อนแท่งใหญ่ก็ถูกเจ้าของจับสอดกระแทกเข้ามาในรูร้อนที่เปียกเยิ้มของมีน โดยที่ไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว จนถึงกับหลุดครางด้วยความตกใจแกมจุกเสียว

“พี่ครับ อย่าทำมีน...อย่า อ๊ะ~อาห์!” คนถูกกระหนำชำเราสะอื้นห้าม แต่เสียงห้ามของเขาสั่นกระเส่าราวกับกำลังยั่ว

“ปากห้าม แต่รูร่าน ๆ ของนายขมิบตอดไม่หยุดเลยนะ ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ อื้ม ซี๊ดด”

ทิมไม่แยแสต่อคำกล่าวห้ามปราม คนเอวดยังคงกระแทกกระทั้นลำกายผึ่งผายใส่ช่องทางอ่อนไหวของน้องชายต่างสายเลือดไม่หยุด

ส่วนมีน ที่เดิมทีพยายามห้ามปรามขัดขืน

ทว่าเพียงแค่พี่ชายตัวร้ายเน้นแรงทิ่มแทงตอกแก่นกายร้อนเข้าใส่ช่องทางหวาบไหวซ้ำไปมาได้ไม่กี่ครั้ง คนใต้ร่างก็เริ่มหลุดส่งเสียงหอบครางกังวาลหวานก็ออกมาให้คนเหนือร่างได้แสยะยิ้มหยันให้กับการพ่ายแพ้อีกครั้งของมีน