บทที่ 4 ตามง้อ

      "แต่ของขวัญไม่ได้รักพี่หรอกนะคะ" สาวน้อยพูดความในใจพร้อมคิดว่าทำไมพี่แดนนี่ถึงมีความคิดที่เห็นแก่ตัวเช่นนี้

     "ถึงยังไงพี่ก็จะไม่ยอมแพ้ บางทีลูกของอลิสาอาจไม่ใช่ลูกของพี่ก็ได้" ชายหนุ่มกล่าวอย่างเห็นแก่ตัว

     "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ของขวัญมีธุระต้องรีบไปขอวางสายก่อนนะคะ"

     "เดี๋ยวก่อนของขวัญ ! … เดี๋ยวก่อนของขวัญ อย่าเพิ่งวางสาย ฟังพี่ก่อน"

     สาวน้อยรีบวางสายทันทีอย่างนึกรำคาญ แต่เสียงเพลงรอสายจากโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อสาวน้อยมองดูก็เป็นสายของแดนนี่อีกเช่นกัน สาวน้อยถึงกับถอนหายใจและปิดเครื่องโทรศัพท์หนีด้วยใบหน้าที่แสนน่าเบื่อ

     "คุณพ่อคุณแม่คะ ของขวัญคงอยู่บ้านไม่ได้แล้วค่ะ พี่แดนนี่ตามตื๊อตลอดเลย ของขวัญขอไปเที่ยวสักสองสัปดาห์นะคะ" สาวน้อยกล่าวขอต่อบิดามารดาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน พร้อมกับแบมือไปที่ด้านหน้าของทั้งสอง

     "ลูกอยากไปเที่ยวที่ไหนล่ะ เดี๋ยวพ่อให้เลขาจัดการให้"

     "หนูนัดกับเพื่อน ว่าเราจะไปเข้าแคมป์เข้าป่ากันค่ะมีไกด์ไปด้วย คุณพ่อก็ไม่ต้องห่วงนะคะว่าเราจะหลงทางกัน"

     "ลูกจะเดินทางไปเมื่อไหร่ล่ะ"

     "หนูนัดเพื่อนว่าจะไปพรุ่งนี้กันค่ะ"

      "เอาล่ะ ๆ เดี๋ยวพ่อไปหยิบเงินในตู้เซฟบนห้องให้แล้วกัน"

      "ขอบคุณค่ะคุณพ่อ หนูรักพ่อที่สุดเลยค่ะคุณแม่ด้วยนะคะ" สาวน้อยกล่าวพร้อมกับเข้าไปหอมแก้มท่านทั้งสอง ทางด้านของอลิสา ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา แดนนี่ไม่สนใจเธอเลยแถมยังปิดโทรศัพท์หนีอีก

     "วันนี้ฉันต้องคุยกับคุณให้รู้เรื่อง แดนนี่คุณจะหลบหน้าอลิสาแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ได้นะคะ" หญิงสาวกล่าวพึมพำกับตัวเอง

      "นี่เธอ คุณแดนนี่อยู่หรือเปล่า ฉันต้องการพบคุณแดนนี่"

      "ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณได้นัดกับคุณแดนนี่ไว้หรือเปล่าคะ"

      "นี่เธอ ถึงฉันไม่ได้นัดฉันก็ต้องได้พบกับแดนนี่เธอรู้เปล่าว่าฉันเป็นใคร"

      "อุ้ย… ขอโทษด้วยค่ะที่ฉันไม่ทราบว่าคุณคือใคร รบกวนคุณช่วยแนะนำตัวหน่อยสิคะ"

      "ยัยนี่… แกอยากมีปัญหากับฉันหรือไง ฉันจะบอกให้ก็ได้นะ ฉันเป็นเมียของแดนนี่และเรากำลังจะแต่งงานกันเดือนหน้านี้แล้วด้วย"

      "จริงเหรอคะแต่ผู้หญิงทุกคนที่มาหาคุณแดนนี่เขาก็พูดกันอย่างนี้ทั้งนั้นนะคะ" หญิงสาวผู้เป็นเลขาหน้าห้องพูดอย่างกวน ๆ และยั่วยวนประสาทของอีกฝ่าย

      "ถอยไปฉันไม่คุยกับเธอแล้ว ฉันจะเข้าไปหาแดนนี่เอง แรงผลักที่ไหล่ของหญิงสาวร่างสูง หุ่นเพรียว ทำให้หญิงสาวร่างเล็กผู้ซึ่งเป็นเลขาถึงกับเซถอยไปชนขอบโต๊ะ

      "คุณคะ เข้าไปไม่ได้นะคะ" แต่เหมือนว่าคำพูดของหญิงสาวผู้เป็นเลขาจะไม่เป็นผล

      "แดนนี่คะ แดนนี่ อลิสามาหาคุณแล้วค่ะ" น้ำเสียงที่มาพร้อมกับเสียงเปิดประตูอย่างฉับพลันโดยไร้ซึ่งการเคาะ ทำให้แดนนี่กับนักธุรกิจท่านหนึ่งที่กำลังนั่งปรึกษาหารือกันในห้องถึงกับตกใจ กับการเข้าห้องอย่างไม่มีมารยาทของหญิงสาว

      "คุณเกรียงศักดิ์ วันนี้ผมว่าเราคุยกันแค่นี้ก่อนละกันนะครับ แล้วยังไงเดี๋ยวผมจะส่งข้อมูลไปทางเมลให้คุณอีกทีนะครับ" ชายหนุ่มกล่าวกับผู้สูงวัยกว่าอย่างเกรงใจ พร้อมกับหันไปมองหญิงสาวด้วยสายตาที่โกรธเคืองและตำหนิ ในขณะที่ชายสูงวัยก็ได้แต่หันมามองหญิงสาวที่เข้ามาขัดจังหวะพร้อมส่ายหน้านิด ๆ ชายสูงวัยจึงขอตัวออกจากห้องก่อนปิดประตูให้อย่างรู้มารยาท

      "คุณมาที่นี่ทำไมผมบอกคุณกี่ครั้งแล้ว"

      "ก็คุณทั้งปิดโทรศัพท์มือถือหนี อริสาไปหาคุณคุณก็หลบทุกครั้งเลย แล้วแบบนี้คุณจะให้ฉันทำยังไง คุณไม่รู้เหรอคะว่าคุณพ่อของ

อลิสากับคุณพ่อของคุณ ตกลงกันแล้วนะคะว่าจะให้เราแต่งงานกันเดือนหน้า"

     "คุณแน่ใจเหรอ ว่าคุณมีแค่ผมเพียงคนเดียวบางทีเด็กคนนั้นอาจจะไม่ใช่ลูกผมก็ได้ "

     "คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไงคะแดนนี่ คุณก็รู้ว่าฉันมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น อลิสารักคุณนะคะ"

     "แต่ผมไม่ได้รักคุณผมรักของขวัญ เมื่อก่อนผมอาจจะเคยรักคุณ แต่เดี๋ยวนี้ความรู้สึกที่ผมรักคุณนั้นหมดไปแล้ว" ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวพร้อมกับหันหลังกลับไปมองกระจกที่เห็นวิวทิวทัศน์ยังไร้จุดมุ่งหมาย

     "แต่ที่แน่ ๆ คุณกับของขวัญก็ถอนหมั้นกันแล้ว ถึงคุณจะรักหรือไม่รักอลิสาแล้ว เราก็ต้องแต่งงานกันค่ะ"

     "คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดหรือไง ว่าผมรักของขวัญ และคนที่ผมจะแต่งงานด้วย ก็มีแต่ของขวัญคนเดียวเท่านั้น"

      "ยังไงคุณก็จะไม่แต่งงานกับอลิสาใช่ไหมคะ ก็ได้ค่ะในเมื่อคุณรักมันมากนักใช่ไหม แล้วเราจะได้เห็นดีกันค่ะ" หญิงสาวกล่าวอย่างโกรธแค้น กำมือแน่นอย่างควบคุมอารมณ์ของตัวเองในความใจร้ายใจดำอย่างไม่แยแสสนใจเธอของชายหนุ่ม

     สถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งสำหรับการเดินป่าขึ้นเขาในจังหวัดแม่ฮ่องสอน สาวน้อยกับเพื่อน ๆ อีกสี่คนต่างคนต่างแบกเป้ของตนเอง ลงจากรถออฟโรดคันใหญ่ โดยหนึ่งในกลุ่มเพื่อนมีชายใจหญิงร่วมอยู่ด้วยหนึ่งคน

     "นี่… แม่คนสวยทั้งหลาย พวกเธออ่ะ รอฉันหน่อยเซ่… เห็นมั้ยว่าฉันน่ะ ออกจะบอบบางหุ่นเพรียวสวยสง่านางฟ้าขนาดนี้ แต่พวกเธอสิ เดินจ้ำเอาจ้ำเอาไม่รอฉันเลยอ่ะ"

น้ำเสียงดัดจริตที่มาจากชายใจหญิงยังไม่แปลงเพศ กล่าวอย่างออดอ้อนเพื่อน ๆ ให้ช่วยถือกระเป๋าของตัวเองด้วย ทุกคนมีกระเป๋าแค่คนละหนึ่งใบเหลือเพียงแค่เธอที่พกมาสามใบ

     "ฮิ ฮิ ฮิ... น่าขำจริง ๆ เลย เรามาเดินป่ากันนะ ยัยลิลลี่คิดยังไงถึงได้พกกระเป๋ามามากขนาดนี้"