ตอนที่5(เปลื้องหลัง)

บ้านลุงเสาร์ ลุงของไบรท์….

ติ๊ดดดดด

ติ๊ดๆๆๆ

“ใครโทรมาน่ะพี่เสาร์….ทำไมไม่รับสายล่ะ”หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด เธอกำลังนั่งตรวจใบฉลากกินแบ่งหวยงวดล่าสุดอยู่ด้วยท่าทางลุ้นสุดตัว

“นั่นสิพ่อ….ดังหนวกหูชิบ!!”เด็กหนุ่มอายุ16หน้าตาดีผิวดำเข้มที่กำลังนั่งเล่นเกมส์ในสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่อยู่อย่างสนุกสนานก็บ่นอย่างรำคาญที่โทรศัพท์เจ้ากรรมของผู้เป็นพ่อดังอยู่นาน เนื่องจากมีคนโทรเข้ามาและไม่มีคนยอมรับสาย

“จันทร์โทรมา….พวกแกจะให้ฉันรับแล้วพูดว่าอะไรล่ะ?”นายเสาร์หนุ่มวัยห้าสิบปีเศษที่กำลังทำหน้าตาเคร่่งเครียดอยู่ต้องหันมาขอความคิดเห็นลูกเมีย

“ห๊ะ!นางจันทร์โทรมา?”

“ห๊ะ!น้าจันทร์โทรมา?”

“อย่างนี้เขาก็รู้น่ะสิพ่อว่าเราเอาเงินที่เขาส่งให้ไอ้ไบรท์มาใช่เองอ่ะ?”เด็กหนุ่มว่าอย่างร้อนรน นั่นยิ่งทำให้สามคนพ่อแม่ลูกเริ่มนั่งไม่ติดเพราะกลัวปลายสายจะโทรมาเค้นความจริงที่พวกเขาเอาเปรียบหลานในไส้ของตัวเอง

“ค่าพนันที่พ่อไปเล่นที่บ่อน…ค่าหวยที่แม่ซื้อทุกงวด”

“ค่าชั่วโมงแกที่ร้านเกมส์ด้วย”ผู้เป็นแม่แย้งขึ้นมาเมื่อถูกลูกชายขายความลับของตัวเอง

“และค่าโทรศัพท์ใหม่ที่แกเพิ่งไปซื้อมาใหม่นั่นอีก….เงินไอ้ไบรท์ทั้งนั้น!!”ผู้เป็นพ่อก็พูดขึ้นมาบ้าง เพราะเขาได้รับค่าจ้างการเลี้ยงดูลูกจากน้องสาวของเขาทุกเดือน เดือนละสองหมื่นบาทถ้วน เพราะน้องของเขาทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ เธอไม่เคยทอดทิ้งลูกเหมือนที่เขาพูดบอกหลานชายตัวเอง

“แล้วทำไงดีอ่ะแม่?”ลูกชายเริ่มร้อนรนรีบเข้าไปเขย่าแขนแม่ตัวเองอย่างแรง สามคนพ่อแม่ลูกต่างพากันมองหน้ากันด้วยสีหน้าวิตกและคิดหนักเพราะกลัวความลับจะถูกจับได้

“คงต้องรับสายมัน…ถ้าเดือนนี้ไม่รับมีหวังมันสงสัยแน่”นายเสาร์ว่าอย่างออกความคิดเห็นเพราะเขาไม่ได้รับสายผู้เป็นน้องสาวมานานหลายเดือนแล้วแต่เงินก็ถูกส่งมาไม่ขาดสักเดือนมีแต่เพิ่มมากขึ้นทุกเดือน ตามโอทีที่เธอทำงาน

“พี่คุยสิ”

“เอออๆ”นายเสาร์ว่าพลางยื่นมือที่สั่นเทาไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาถือไว้และสูดลมหายใจเข้าปอดอยู่อึดใหญ่ก่อนจะจำใจกดรับสายของจันทร์ผู้เป็นน้องสาว

(ฮัลโหล…สวัสดีค่ะพี่เสาร์^_^)เสียงจากคนปลายสายเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงแจ่มใส นายเสาร์กดเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ได้ยินกันทั้งสามคน และสามคนพ่อแม่ลูกก็ต่างพากันมารุมใกล้กันเพื่อจะรอคำสนทนาจากปลายสายที่โทรมา

“จะจันทร์…หวัดดีจ๊ะ”เสาร์พยายามที่จะทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้จันทร์จับไต๋เข้าได้

(โทรไปทีไรพี่ไม่ค่อยรับสายฉันเลยนะจ้ะ…ทางนั่นเป็นอะไรรึเปล่าจ้ะ)

(เงินไบรท์พอใช้ไหมพี่เสาร์?)

(พี่จะขึ้นค่าดูแลไบรท์อีกไหมจ้ะ…ตอนนี้ค่าแรงฉันขึ้นมาหลายร้อยบาทเลยถ้าตีเป็นเงินไทยน่ะ)สองแม่ลูกตาลุกวาวทันทีที่จันทร์พูดถึงเงิน จันทร์หรือจันทราแม่ของไบรท์ที่เธอเอาไบรท์มาฝากเสาร์เลี้ยงเพราะว่าเธอได้มีโอกาสไปทำงานที่ต่างประเทศเธอตัดสินใจไปทันทีโดยไม่ลังเลแล้วเธอก็ส่งเงินค่าจ้างเลี้ยงลูกชายเพียงคนเดียวให้เสาร์ทุกเดือน เดือนละสองหมื่นบาทและเงินนอกจากที่เป็นค่าเลี้ยงดูคือเงินค่าขนมที่เธอแบ่งให้หลานชายของเธอคือบัสลูกของเสาร์อีกด้วยและยังรวมไปถึงเงินค่ากับข้าวของเสาร์และพี่สะใภ้ของเธอ ส่วนค่าเทอมโรงเรียนไบรท์เธอโอนจ่ายเองเสร็จสรรพและค่าขนมของไบรท์เองก็อีกส่วนหนึ่งคือรวมๆแล้วเดือนๆหนึ่งเธอส่งเงินกลับบ้านเดือนละห้าหมื่นบาททุกเดือนไม่เคยขาดเพราะประเทศที่เธอทำงานอยู่ค่าแรงแพงและเงินดี เธอจึงคิดที่จะเก็บเงินให้ได้เยอะๆแล้วกลับทีเดียวเลยเพื่อมาใช้ชีวิตบั้นปลายกับลูกชายของเธอ

“จะจริงเหรอ…งั้นตอนนี้ค่าแรงของเธอคงเหยียบแสนแล้วสินะ…?”เสาร์ว่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจที่น้องสาวของเขาไปได้ดี เธอเรียนจบปริญญาตรีด้านบัญชีเธอจึงมีงานดีๆทำ รวมถึงการที่เธอเคยท้องโตแล้วไม่มีพ่อด้วยนั้นเอง

(ยังหรอกจ๊ะพี่…แต่ก็คงอีกไม่กี่ปี..ฉันจะได้กลับบ้านไปหาลูกสักที…ว่าแต่ไบรท์อยู่ไหมจ๊ะฉันอยากคุยกับลูกสักครั้ง)

“ไบรท์….ไปโรงเรียนน่ะ”

(อ้อ….จริงสิฉันลืมไปเลย…พอดีฉันเพิ่งเลิกงานนะจ๊ะ…พอดีคิดถึงไบรท์เลยอยากโทรหา)จันทร์ว่าเสียงเศร้า เพราะเธอไม่เคยได้คุยกับลูกชายของเธอเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่เธอจากแผ่นดินเกิดไปอยู่ต่างเมืองต่างเวลาต่างสถานที่แบบนี้ กำลังใจที่สำคัญของเธอคือลูกหมดทั้งหัวใจ

“ไว้หลานกลับมาพี่จะบอกให้นะ”

(ขอบคุณมากๆนะจ๊ะพี่)

(ว่าแต่เงินที่ฉันส่งไปให้พี่สามหมื่นตอนต้นเดือนพี่ซื้อโทรศัพท์ให้ไบรท์รึยังจ๊ะ)คำถามของจันทราทำให้สามคนพ่อแม่ลูกมองหน้ากันอย่างตกใจและหน้าถอดสีไปตามๆกัน

(ลูกจะได้โทรหาฉันบ้าง….เผื่อว่าฉันจะได้มีกำลังใจมากกว่านี้นะจ๊ะ)

(อยู่ในที่ที่เราไม่คุ้นชินมันเหงามันบอกไม่ถูกอ่ะพี่…รู้แต่ว่าอยากกลับบ้านแต่กลับไม่ได้)เสียงของจันทราเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เธอจากบ้านเกิดไปไกลแสนไกลและนานแสนนานแล้วแต่เธอก็ยังกลับไม่ได้เพราะยังไม่หมดสัญญากับทางบริษัทที่เธอทำงานด้วยและที่สำคัญเธอยังอยากหาเงินให้ลูกของเธอได้อยู่สุขสบาย

“สู้ๆนะจันทร์…พี่ซื้อโทรศัพท์ให้ไบรท์แล้วล่ะ..”เสาร์โกหกคำโตเพราะเขาเอาเงินตรงหน้าไปปรนเปรอตัวเองและลูกของตัวเองหมดแล้ว

“แต่ไม่เห็นไบรท์พูดถึงเธอเลยนะ….จันทร์”เสาร์ว่าอย่างสะใจเพราะไบรท์เข้าใจแม่ของตัวเองผิดที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะว่าทำให้ไบรท์ไม่สงสัยหรือเอ๊ะใจเรื่องเงินที่เเม่ของเขาส่งให้ทุกเดือนน่ะสิ ที่ครอบครัวของเขามีกินมีใช้มีเงินซื้อสิ่งของอำนวยความสะดวกได้อย่างทุกวันนี้ก็เงินจากแม่ของไบรท์ที่คิดว่าส่งให้ลูกกินใช้อย่างสุขสบายนั้นเอง

(เหรอจ๊ะพี่…คงเป็นเพราะฉันทิ้งแกมา..ทั้งๆที่แกก็ไม่มีพ่อแกคงรู้สึกขาดและไม่มีใครคอยเติมเต็มนะจ๊ะ)

(ฉันฝากลูกด้วยนะจ๊ะพี่เสาร์)

“ไม่ต้องห่วงจันทร์…ยังไงๆไบรท์มันก็เป็นหลานพี่…พี่ก็รักมันเหมือนกัน”เสาร์ว่าอย่างกระดากปาก บัสหันไปทำท่าอ้วกเพราะรู้สึกขยะแขยงกับคำพูดของพ่อตัวเองที่โกหกได้หน้าตายสุดๆ

(ขอบคุณจ๊ะพี่…งั้นฉันไม่รบกวนพี่แล้วจ๊ะสวัสดีจ๊ะ)

“จ้า…ดูแลสุขภาพด้วยจันทร์”

(เช่นกันนะจ๊ะพี่)

ติ๊ด

“เห้อ!โล่งอกที่อีจันทร์มันเป็นคนซื่อๆบื้อๆไม่ทันคน”เสาร์ว่าอย่างโล่งใจทันทีที่สายของจันทราได้วางลงไปแล้ว

“เหอะนังจันทร์มันถามเรื่องเงินพอใช้ไหมทำไมพี่ไม่บอกมันว่าไม่พอใช้น่ะห๊ะ!!”พิษชาเมียของนายเสาร์ว่าอย่างขัดใจที่สามีตัวเองทำอะไรไม่ได้ดั่งใจตน

“สงสารมันน่ะเงินที่มันทำได้ก็ส่งมาให้ลูกมันจนหมดแต่เงินก็ไม่เคยถึงมือลูกมันเลย”เสาร์ว่าในใจก็นึกสงสารน้องสาวแต่อีกใจก็นึกโลภและความสุขสบายอย่างเช่นทุกวันนี้ของตนเอง

“ถึงสิพ่อ…ที่ไอ้ไบรท์มันเอาไปกินโรงเรียนวันละยี่สิบบาทไงฮ่าๆๆ”บัสเอ่ยอย่างสะใจ เพราะเขาเกลียดหน้าไบรท์มากไม่รู้เป็นเพราะอะไรแต่เขาเกลียดมันมากจริงๆ

“เดือนๆหนึ่งว่าจริงๆไอ้ไบรท์มันก็ใช้ตังค์แค่ไม่กี่บาทแถมมันก็ยังช่วยงานเราดีอีกน่ะ”นายเสาร์พูดในข้อดีของหลานชายตัวเองและสายตาก็มองไปที่ที่นอนที่ไบรท์นอนทุกคืน มันไม่ต่างอะไรกับที่นอนของเด็กอนาถาหมอนหนึ่งใบผ้าห่มเก่าๆหนึ่งผืนเสื่อเก่าๆที่ใกล้้จะเปลื่อยเต็มทีแล้ว

“อย่าไปสงสารมันน่ะพี่!”

“ทุกวันนี้ทำตัวมีเรื่องชกต่อยแทบทุกวันเรียนก็โง่นิสัยก็เสีย!!”พิษว่าอย่างนึกเกลียดชังหลานสามี เธอเดินอย่างหงุดหงิดจากที่ตรงนี้ไปยังที่นอนกลางวันของเธอ เพื่อจะพักผ่อน

“ผมไปร้านเกมส์ก่อนนะพ่อ”

“แล้วแกไม่ไปโรงเรียนรึไง?”เสาร์ถามลูกชายอย่างเหนื่อยใจที่ลูกเขาก็ทำตัวเกเรเช่นกัน

“ไม่อ่ะขี้เกียจไป…คนมันฉลาดอยู่แล้วอ่ะไม่จำเป็นต้องเรียนหรอก”บัสหันมาเถียงผู้เป็นพ่อ บัสเรียนหนังสือเก่งจนน่าเหลือเชื่อเขาทำคะแนนได้ดีทุกเทอมทั้งๆที่เป็นเด็กติดเกมส์ เสาร์เลยไม่เคยดุหรือด่าบัสเลยกลับกันเขารักบัสมากอีกช่วยซ้ำเพราะบัสเป็นหน้าเป็นตาของครอบครัวเขา ซึ่งผิดกับไบรท์ที่หัวช้าอ่านหนังสือไม่ค่อยเก่งเพราะคงจะเป็นอย่างที่จันทราพูดว่าเขาไม่ได้รับความอบอุ่นนั้นแหละ คนที่ไม่มีพร้อมเหมือนคนอื่นจะมีใครเข้าใจ และคนที่มีพร้อมทุกอย่างจะเข้าใจคนที่ไม่มีพร้อมได้ยังไง….