บทที่ 4

@หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเรียวจะให้ความสำคัญกับมิเกลมากขึ้นจนดูผิดปกติ มันทำให้มิเกลเองก็อดคิดไม่ได้ว่าคงใกล้ถึงวันนั้นแล้วหรือเปล่า ใกล้ถึงวันที่เธอจะต้องเป็นคนถอยออกมาแล้วใช่ไหม

"มิเกล!" ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เสียงเจ้ชาช่าก็ตะโกนเรียกเธอเสียงดัง ดึงเธอออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง

"อะไรเจ้ อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ย"

"ไม่ตะโกนแล้วเธอจะได้ยินไหมห๊ะ! เรียกตั้งนานแล้วก็ยังเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ เป็นอะไรหรือเปล่า" วันนี้ดูมิเกลจะไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงานเอาซะเลย จนเจ้ชาช่าเองก็อดที่เป็นห่วงไปด้วย

"ไม่มีอะไรหรอกเจ้ ว่าแต่เจ้เถอะ มีอะไรหรือเปล่า" จะให้บอกได้ยังไงล่ะ ก็ความสัมพันธ์ของเธอมันเป็นความลับ…

"ไปเอารายละเอียดงานที่เจ้ส่งกลับไปแก้ให้หน่อย"

"แล้วทำไมเจ้ไม่ไปเอาเองหรือไปด้วยกันล่ะ" มิเกลเองก็ถามอย่างสงสัย

"เจ้จะเคลียร์ตารางงานให้ เสร็จงานเดินแบบบริษัทคุณเรียวจะได้พักกันเลย เหนื่อยจะแย่อยู่"

"ได้เลยค่ะเจ้ชาช่าคนสวยของเกล ~ "

"ถ่ายแบบเสร็จนะ เจ้นัดคุณเรียวไว้แล้วเรียบร้อย" เจ้ชาช่าบอกพลางก้มดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์

หลังจากที่เสร็จจากงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำของแบรนด์ดัง มิเกลก็แยกตัวกับชาช่าตรงไปที่บริษัทของเรียวทันที ร่างบางรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่ต้องมาเจอเขาในที่สาธารณะแบบนี้เพียงลำพังแบบนี้

"ฉันมาพบคุณเรียว" มิเกลเอ่ยบอกกับเลขาหน้าคนของเรียวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ พลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตานิ่ง ๆ

"ได้นัดไว้หรือเปล่าล่ะคะ" มาย่าเลขาของเรียวเอ่ยถาม ก่อนจะก้มลงกดโทรศัพท์ในมือต่ออย่างไม่ใส่ใจ

"โง่หรือแกล้งโง่กันคะ? ถ้าไม่นัดคิดว่าคนของเขาจะยอมให้ฉันขึ้นมาหรือไงกัน" เห็นหน้าแม่เลขานี่ทีไรทำให้เธอหวนนึกถึงวันนั้นทุกที แล้วก็พาลจะหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลย

"นี่คุณ! คิดว่าเป็นดารานางแบบแล้วจะพูดอะไรก็ได้หรือไง" มาย่าวางโทรศัพท์มือถือในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาเผชิญหน้ากับมิเกล

"ก็ฉันพูดความจริง แล้วก็ช่วยหลีกทางด้วยนะคะคุณเลขา พอดีว่ามีธุระด่วนจะคุยกับคุณเรียว"

"นี่แก!!..."

"มีเรื่องอะไรกัน!" แต่ก่อนที่มาย่าจะได้ตอบโต้อะไรกลับไป เสียงของแม็กซ์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน ก่อนที่เขาจะเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ มิเกล

"ฉันมาพบคุณเรียวเรื่องรายละเอียดที่ส่งมาแก้" มิเกลเอ่ยตอบก่อนที่มาย่าจะได้ตอบ แม็กซ์เองที่รู้อยู่แล้วจึงหันไปมองมาย่าอย่างตำหนิ

"มาย่าขอโทษค่ะ มาย่าไม่รู้ว่าท่านประธานนัดเธอ เอ่อ...คุณมิเกลไว้"

"เชิญคุณมิเกลด้านในเลยครับ ส่วนเธอ ถึงเวลาเลิกงานแล้วก็กลับไปได้แล้ว" ประโยคแรกเอ่ยกับมิเกลด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ประโยคหลังเอ่ยกับเลขาหน้าห้องด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก

"ค่ะคุณแม็กซ์" มาย่าหันมามองมิเกลอย่างไม่เป็นมิตรและไม่พอใจ มิเกลเองก็ได้แต่ยิ้มเยาะอย่างคนที่เหนือกว่า

แกร๊ก ~

ปัง!

เสียงเปิดและปิดประตูอย่างแรงทำให้เรียวต้องเงยหน้าจากเอกสารในมือขึ้นมอง คิ้วหนาขมวดยุ่งอย่างสงสัย ใครกันที่กล้าเข้ามาในห้องทำงานของเขาก่อนได้รับอนุญาต แถมยังปิดประตูเสียงดังสนั่นแบบนั้นอีก

"มาเอาเอกสาร" พอเข้ามาในห้องทำงานของเขา มิเกลก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานทันที สีหน้าและน้ำเสียงไม่พอใจของเธอทำให้เรียวถึงกับขมวดคิ้วอย่างงุนงง

"เป็นอะไร" เรียววางเอกสารในมือลงและเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

"เปล่า ไหนล่ะเอกสารจะได้รีบกลับ"

"อยากได้ก็มาเอา" เรียวยกซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นให้เธอดู และเก็บมันไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้มิเกลไม่พอใจเข้าไปใหญ่

หมับ!

ฟอดดด ~

"รอกลับพร้อมกัน" ในจังหวะที่มิเกลเดินเข้ามาหวังจะหยิบเอกสาร แขนกำยำของเขาก็ตวัดกอดรั้งเอวคอดให้นั่งลงบนหน้าตักตัวเอง ก่อนจะฝังจมูกโด่งเป็นสันลงกับพวงแก้มเนียมใสของเธอฟอดใหญ่

"กลับกับแม่เลขาของคุณเถอะ!" เรียวถึงกับกระตุกยิ้มมุมปาก รู้ถึงเหตุผลที่ทำให้ร่างบางบนตักมีสีหน้าไม่พอใจ และเสียงแข็งใส่เขาตั้งแต่เดินเข้าห้องมา

"หึง?" ริมฝีปากหยักได้รูปคลอเคลียกับพวงแก้มของเธอไม่ห่าง มือหนาข้างหนึ่งก็กอดเอวคอดไว้หลวม ๆ อีกข้างก็ลูบไล้เรียวขาสวยของเธอไปมาไม่หยุด

"ฉันมีสิทธิ์หึงหวงคุณด้วยเหรอคะ"

"ทำไมจะไม่มี เธอเป็นเมียฉันนะ" มือหนาลูบไล้เรียวขาสวยของเธอสลับไปมา ก่อนที่มือของเขาจะสอดมือเข้ามาภายในกระโปรงตัวสั้นของเธอ

"เรียว! เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไง" มิเกลรีบจับมือเขาไว้ทันทีก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

"ไม่มีใครเห็นหรอก เลิกงานแล้วทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว" กระโปรงตัวสวยของเธอถูกเขาถลกขึ้นมาไว้ที่เอวคอด ก่อนที่มือหนาจะลูบไล้สัมผัสดอกไม้งามกลางกายผ่านแพตตี้ตัวน้อยอย่างหลงใหล

"อ๊ะ!" ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวยาวของเขาดันเข้ามาภายในร่องรักของเธอ

"ระ..เรียว" มิเกลชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขาอีกครั้งเมื่ออยู่ดี ๆ เขาก็หยุดการขยับนิ้วที่กำลังทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม

"ก็เดี๋ยวมีคนมาเห็นไง" เรียวย้อนถึงคำพูดของเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"เรียว อ๊าา ~ อย่ามาแกล้งแบบนี้" เสียงหวานครางกระเส่า และตีสีหน้าบึ้งตึงใส่อย่างไม่พอใจ จนเขาเองก็ต้องขยับนิ้วเข้าออกร่องรักของเธออีกครั้ง

"ขนาดนิ้วยังตอดแน่นขนาดนี้..."

"ขยับเร็ว อ๊ะ อูยย ระ..เรียว" เสียงหวานครางระงมด้วยความเสียวซ่าน จิกเล็บลงบนท่อนแขนกำยำของเขาเพื่อระบายอารมณ์สวาทของตัวเอง

"อ่าาส์! มิเกล" ยิ่งเธอดิ้นไปมาเขาก็ยิ่งทรมานไม่ต่างจากเธอ มือหนากดสะโพกงอนงามของเธอให้แนบชิดกับแก่นกายใหญ่ของเขาภายใต้กางเกง นิ้วเรียวยาวก็ยังคงทำหน้าที่ขยับเข้าออกร่องรักคับแน่นที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวานของเธอ

"สะ..เสียว... เรียวขาขยับนิ้วเร็ว ๆ อ๊ะ อ๊ะ อื้ออ" เสียงครางระงมของร่างบางบนตักดังก้องห้องทำงานหรูไม่หยุด

เขาเพิ่มแรงขยับนิ้วเข้าออกร่องรักเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรับรู้ถึงการเกร็งกระตุกของร่างบางบนตัก ร่องรักของเธอตอดรัดนิ้วเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดเขาก็ส่งให้เธอไปถึงฝั่งฝันตามที่ต้องการ

"อ๊ะ! อร๊ายยยยย ~ "

"หวาน" เสียงพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็กของเธอ ทำเอามิเกลใบหน้าเห่อร้อนด้วยความเขินอาย เมื่อเขาส่งนิ้วที่เลอะคราบน้ำรักของเธอเข้าปากตัวเอง

พรึบ!

"จะทำอะไร" มิเกลถามด้วยความมึนงง ที่อยู่ดี ๆ เขาก็จับเธอหันหน้าเข้าหาเขา

"ทำอย่างเมื่อกี้ไง แต่ไม่ใช่นิ้วแล้วนะ" เขากดสะโพกเธอลงเบียดเสียดกับแก่นกายใหญ่ที่กำลังขยายตัวเต็มที่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เรียวมีคนมา!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ร่างบางลนลานพยายามดึงกระโปรงลงทั้งที่นั่งคร่อมบนหน้าตักของเขาอยู่

"อืม ~ " ยิ่งเธอขยับไปมายิ่งเพิ่มความเสียวซ่านและปวดหนึบให้กับเขาไม่น้อย

"เรียว!"

"แต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ อ่าส์"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"นายครับ" เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของแม็กซ์ที่ตะโกนเรียกชื่อเจ้านายหนุ่มอยู่ด้านนอก

"มีอะไร!" เรียวตะโกนถามออกไปทั้งที่ยังกดเอวคอดของเธอไว้ เพื่อให้สะโพกเธอเบียดเสียดกับเขายิ่งขึ้น

"รถพร้อมแล้ว นายจะกลับเลยหรือเปล่าครับ"

"เรียวประตูไม่ได้ล็อกนะ" มิเกลยังคงพยายามจะลงจากตักของเขาเพราะกลัวว่าคนของเขาอาจจะเปิดเข้ามาเห็นเขาและเธอในสภาพนี้เอาได้

"เออ! มึงเฝ้าอยู่หน้าห้องก่อนอย่าเพิ่งลงไป" เรียวตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิดไม่น้อย

"ครับนาย"

"ใจร้ายว่ะ จะปล่อยให้ฉันค้างอยู่แบบนี้จริงเหรอวะ" แก่นกายใหญ่ที่พร้อมจะปลดปล่อยของเขาต้องทนปวดหนึบอยู่แบบนี้จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย

จุ๊บ

"ฉันต้องยอมใช่ไหม" เรียวพูดพลางถอนหายใจหนัก ๆ เมื่อคนตัวเล็กบนตักยื่นริมฝีปากมาจูบบนริมฝีปากเขาหนัก ๆ หนึ่งที ก่อนจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระและจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

"เอ่อ… ระ..เรียว จะออกไปทั้งแบบนี้จริง ๆ เหรอ" แก่นกายที่ขยายใหญ่ภายใต้กางเกงของเขามันยังไม่ยอมสงบลง เขาจะพาเธอเดินออกไปทั้งแบบนี้ไม่ได้นะ มีหวังอายลูกน้องของเขาตายเลย

"จะช่วยไหมล่ะ" เรียวถามอย่างมีความหวัง รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฎบนใบหน้าอีกครั้ง

"ไม่ค่ะ"

"งั้นก็ไปมันทั้งแบบนี้แหละ ทั้งบริษัทไม่มีใครแล้วนอกจากลูกน้องฉันสี่ห้าคน" เมื่อมิเกลปฏิเสธเขาจึงตัดสินใจโอบกอดเอวคอดไว้แน่น ก้าวเดินไปที่ประตูห้องทันที

แกร๊ก ~

"นายจะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ" แม็กซ์เอ่ยถามทันทีที่เรียวเปิดประตูออกมา แต่สายตาก็ดันไปเหลือบเห็นบางอย่างที่ยังคงขยายตัวใหญ่อยู่ภายใต้กางเกงของเจ้านายหนุ่ม

"ไม่! กลับเพนท์เฮาส์เลย ให้คนเอารถมิเกลกลับไปจอดไว้ที่คอนโดด้วย"

"ได้ครับนาย" เขาเข้ามาขัดจังหวะหรือเปล่าวะเนี่ย แม็กซ์ได้แต่ขบคิดในใจ พลางเหลือบมองไปที่มิเกลที่ยืนหน้าแดงระเรื่ออยู่ในอ้อมแขนของเรียว

"อยากตายไหมไอ้แม็กซ์!" เรียวตวัดสายตามองลูกน้องคนสนิทด้วยความดุดัน ที่เห็นแม็กซ์มองมายังคนข้าง ๆ เขา

"ขอโทษครับนาย"

"ต่อในรถเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้วจริง ๆ " เรียวกระซิบชิดใบหูเล็กเสียงกระเส่า

"จะบ้าหรือไง ลูกน้องคุณก็อยู่"

"นะมิเกล ไม่ไหวแล้วจริง ๆ "

"แต่ลูกน้องคุณ..." มิเกลบอกเสียงเบาอย่างเป็นกังวล ที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในรถ แถมยังมีคนของเขาอยู่ด้วยอีก

"ใครมันกล้ามองก็ลองดูสิ" เรียวตวัดสายตาจ้องมองลูกน้องที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ด้วยสายตาอาฆาต ใครกล้ามองเธอมันได้ตายศพไม่สวยแน่!

มิเกลได้แต่มองหน้าเขาสลับกับส่วนนั้นที่ยังไม่ยอมสงบลงง่าย ๆ สงสารก็สงสาร อายก็อาย ไม่รู้จะทำยังไง สายตาวิงวอนของคนตรงหน้าก็ช่างหน้าสงสารเหลือเกิน

"ออกรถ!" เรียวสั่งเสียงเรียบก่อนจะหลับตาลงข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ เมื่อร่างบางข้างกายทำหน้าตาลำบากใจ เขาก็ต้องทน ทนทั้งที่ปวดหนึบอยู่อย่างนี้

…