รักต้อง(ไม่)ลับ

ภายในห้องนอนเรียบหรูที่ถูกปกคลุมไปด้วยไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แต่ก็ไม่ได้ทำให้สองร่างที่กำลังนอนกกกอดกันอยู่รู้สึกถึงความหนาวเหน็บแต่อย่างใด เพราะได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของกันและกัน

ครืน ครืน ~

"อื้อ ~ " เสียงของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลุกให้ร่างบางต้องพลิกตัวไปมาอย่างนึกรำคาญ อยู่ภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่นและแข็งแกร่ง

"อื้อ! เรียวโทรศัพท์" น้ำเสียงงัวเงียของมิเกลเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด ทั้งที่ตัวเองยังคงนอนกกกอดคนตัวโตไว้แน่น พลางซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากเขา

ครืนนน ครืนนน

มือหนาครวญหาโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่ยังคงดังขึ้นมาต่อเนื่องอย่างสะเปะสะปะ ใครกันที่โทรมาตั้งแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ คนเพิ่งจะนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง

"ของเธอ" เรียวลืมตาขึ้นมองดูเบอร์ที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอมือถือ แล้วเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงงัวเงียไม่ต่างกัน

"รับให้หน่อย" เสียงอู้อี้ตอบอยู่กับแผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่าของเขา เรียวกดรับสายโทรศัพท์มือถือของเธอก่อนจะกดเปิดลำโพงอีกที

(ฮาโหล ~ เจ้โทรมากวนเช้าเกินไปหรือเปล่าค่ะลูกสาว)

เสียงจากปลายสายทักทายออกมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส เป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้จัดการส่วนตัวของมิเกลนั่นแหละ

(นี่มิเกล! ได้ยินเจ้พูดไหม ตอบเจ้ด้วยสิ)

เจ้ชาช่า สาวสองผู้จัดการร่างชายแต่ใจหญิงของมิเกลเอ่ยเรียกอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ามิเกลยังเงียบไม่ตอบอะไร จนเรียวต้องสะกิดแผ่นหลังบางเบา ๆ ให้เธอรู้สึกตัว เพราะเธอยังคงอยู่ในอาการสะลึมสะลือคล้ายจะหลับ

"ค่ะเจ้ เจ้มีไรหรือเปล่าเนี่ยโทรมาทำไมแต่เช้า" มิเกลเอ่ยถามกลับไปด้วยน้ำเสียงงัวเงียและหงุดหงิดไม่น้อย

(วันนี้ตอนเย็นมีนัดกับเจ้ เธอห้ามลืมเด็ดขาดนะ)

"จำได้ค่ะเจ้ เจอกันเย็นนี้ค่ะ" ก็นึกว่ามีเรื่องด่วนอะไร ที่ไหนได้โทรมาทวงนัดกับเธอ ขัดขวางความสุขในการนอนของเธอจริง ๆ

(งั้นเจ้ไม่กวนแล้วดีกว่า บายจ้ะ)

พอเจ้ชาช่าวางสายไปโทรศัพท์เครื่องหรูของมิเกลที่เรียวเป็นคนถือ ก็ถูกเขาทำการปิดเครื่องและโยนมันกลับไปไว้ที่เดิมทันทีอย่างไม่ใส่ใจอะไร

"มีนัดอะไรกัน" น้ำเสียงเรียบนิ่งตามสไตล์เอ่ยถามขึ้นพลางหลับตาลง

"มีนัดคุยเรื่องงานถ่ายแบบที่บริษัทนิดหน่อย" มิเกลตอบพร้อมซุกหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งอีกครั้งเช่นกัน

"อืม" เรียวกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกันอีกครั้งหลังจากจบบทสนทนา

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่รู้ว่าเริ่มก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีมันก็ยากที่จะถอยหลังกลับไปแล้ว... ความสัมพันธ์ที่ไม่มีตัวตน ไม่มีคนรู้ และไม่สามารถให้ใครรู้ได้ มันคือความสัมพันธ์ที่ทรมานที่สุด เพราะถ้าเกิดมีปัญหาอะไรก็จะไม่สามารถปรึกษาใครได้เช่นกัน

มิเกลเดินกรีดกรายเข้ามาด้านในบริษัทต้นสังกัดตัวเองด้วยความมั่นใจ ตรงกับบุคลิกของเธอที่เป็นถึงนางแบบดัง แต่ละก้าวเดินของเธอนั้นจะมีคนคอยจับตามองและคอยซุบซิบนินทากันให้หนาหูตลอดเวลา แต่เธอจำเป็นต้องแคร์คำพูดคนอื่นด้วยหรือไงกัน

"เจ้ขา ~ " เสียงหวาน ๆ เอ่ยเรียกผู้จัดการส่วนตัวทันทีอย่างออดอ้อน เพราะว่าเธอดันมาสาย!

"ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลยนะ มานั่งนี่จะได้เริ่มคุยงานกันสักที" เจ้ชาช่าชี้หน้าจิกตาใส่อย่างคาดโทษ ก่อนจะเล่ารายละเอียดคราว ๆ ให้มิเกลฟังไปพลาง ๆ

"อ้าวเจ้ ไม่ใช่ชุดว่ายน้ำหรอกเหรอ?" มิเกลถามขึ้นอย่างงุนงง เมื่อเจ้ชาช่าเล่ารายละเอียดงานให้ฟัง เพราะงานต่อไปของเธอต้องเป็นถ่ายแบบชุดว่ายน้ำรับซัมเมอร์นี้นี่นา

"เจ้ก็งงอยู่เหมือนกันเนี่ยแหละ แต่ทางค่ายเขาบอกมาว่าแบรนด์ชุดว่ายน้ำขอเลื่อนไปก่อน แล้วก็มีงานนี้เข้ามาแทน"

"เดินแบบเครื่องเพชรงั้นเหรอ"

"ถูกค่ะ เขาทุ่มไม่อั้นจ่ายหนักมากเพื่อให้คนสวยของเจ้ไปเดินแบบในงานให้" เจ้ชาช่าทำหน้าภาคภูมิใจ

"ขนาดนั้นเลยเหรอเจ้" มิเกลถึงกับหลุดขำกับท่าทางของผู้จัดการส่วนตัวที่เล่นใหญ่ไม่น้อย

"ก็ใช่นะสิ เลขาเขานัดให้เราไปคุยรายละเอียดกันพรุ่งนี้เช้า และที่สำคัญเธอห้ามสายเด็ดขาด!" เจ้ชาช่าหันมาชี้หน้ามิเกลอีกครั้งทันที เพราะกลัวว่าจะพลาดงานนี้ไป

"เจ้ก็ ไม่สายหรอกน่า" มิเกลนั่งอ่านรายละเอียดอีกครั้งเพื่อความชัวร์

"เสร็จงานนี้แล้วเจ้ให้สิทธิ์ลาพักร้อนได้สองอาทิตย์" เจ้ชาช่ากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูเธอ ทำเอาร่างบางถึงกับตาโตขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน

"จริงนะเจ้!" นานทีจะได้หยุดพักผ่อนยาว ๆ กับเขาบ้าง มันก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา

"นี่ใครคะ? เจ้ชาช่าพูดคำไหนคำนั้นจ้ะ" เจ้ชาช่ายืดอกอย่างภาคภูมิใจ

มิเกลคือเด็กปั่นของชาช่า และแน่นอนว่าเธอไม่เคยทำให้ผู้จัดการส่วนตัวสุดที่รักอย่างชาช่าต้องผิดหวังเลยสักครั้ง ชาช่าเองก็รักเธอเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง แม้ว่าภายนอกมิเกลจะดูเป็นคนที่เย้ยหยิ่ง แต่กับเจ้ชาช่าและคนสนิทเท่านั้นถึงจะรู้ว่าเธอเป็นคนยังไงกันแน่ ภาพลักษณ์เหล่านั้นเธอและเจ้ชาช่าแค่สร้างขึ้นมาเท่านั้น

"ให้เจ้ไปส่งไหม" เจ้ชาช่าเอ่ยถามเมื่อคุยเรื่องงานกันเสร็จ และกำลังเดินไปที่ลานจอดรถ

"เอ้า! แล้วถ้าเจ้ไม่ไปส่งฉันจะกลับยังไงล่ะ" เธอรีบจนไม่มีเวลากลับไปเอารถที่คอนโด ถ้าถามว่ามายังไงนะเหรอ? ก็เรียวไงที่เป็นคนมาส่งเธอ

"งั้นก็เร็ว ๆ สิย่ะ ผัวฉันกำลังรอฉันอยู่ที่ห้อง"

"เดี๋ยวนี้มีผงมีผัวมารอนะเจ้"

"ก็คนมันสวยอ่ะ ทำไงได้" แล้วเจ้ชาช่าก็เดินสะบัดบ๊อบอย่างมั่นใจไปที่รถทันที ก่อนจะขับรถมาส่งมิเกลจนถึงหน้าคอนโดหรูของเธอ

"ขอบคุณนะคะเจ้ที่มาส่ง"

"พรุ่งนี้ห้ามสายเด็ดขาดนะ" เจ๊ชาช่ายังคงชี้หน้ากำชับมิเกลอีกครั้งอย่างจริงจัง

"โอเคค่าา~ บายค่ะเจ้"

"บายจ้ะ"

ด้วยความที่เหนื่อยและเพลีย พอกลับมาถึงคอนโดร่างบางก็ล้มตัวลงนอนทันที เสร็จงานนี้เธอคงต้องพักฟื้นร่างกายกันหน่อยแล้ว ทำงานจนไม่ค่อยมีเวลาได้พักผ่อน ร่างกายก็เริ่มที่จะทรุดโทรมเข้าไปทุกวันเช่นกัน

…