บทที่ 2

เรียวยังคงยืนโอบกอดร่างบางจากด้านหลังอยู่เช่นนั้น จมูกโด่งและริมฝีปากร้อนของเขาก็คลอเคลียกับลำคอระหงของเธอไม่ห่าง แม้ว่าเธอจะพยายามเบือนหน้าหนีก็ตาม

"พอเถอะค่ะ ฉันเหนื่อยอยากพัก" มิเกลหันหน้าหนีจมูกโด่ง ๆ ของเขา ที่คลอเคลียพวงแก้มเนียนใสของเธอไม่ยอมห่างก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงนิ่ง

"มีอะไรก็พูดมาสิมิเกล อย่างมาทำตัวงี่เง่าใส่ฉันแบบนี้" เรียวผละออกจากเธอก่อนจะจับร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับเขา

"ตรงไหนที่บอกว่าฉันทำตัวงี่เง่า? ถ้าอยากมากก็โทรเรียกแม่เลขาหน้าห้องมาเอาสิ" ว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้วนะ แต่มันก็ทนไม่ได้จริง ๆ ยิ่งมาเจอคำพูดที่บอกว่าเธองี่เง่าอีก

"มิเกล!" น้ำเสียงกดต่ำและสายตาแข็งกร้าวของเขามองมายังเธอด้วยความไม่พอใจ

"ทำไมคะ ฉันพูดแทงใจดำคุณเหรอ? กี่ครั้งแล้วล่ะกับแม่เลขาหน้าห้องคนนั้น ลีลาเด็ดเหมือนฉันหรือเปล่า ก็นะ… ก็คงจะเด็ดใช้ได้เลยสิ ถึงได้ลากกันเข้าไปกินในห้องทำงานแบบนั้นอย่างไม่อายใคร" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอกับเขาต้องมาทะเลาะกันเพราะความมักมากของเขา คนอย่างเขาคงหยุดที่ใครไม่ได้หรอก เสือมันก็ต้องล่าเหยื่อประทังชีวิตให้ตัวเองสิ หึ!

"มันจะมากไปแล้วนะมิเกล เธอมีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่ายชีวิตฉัน!" สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยความโมโห มือหนากำหมัดแน่นเพื่อระงับความโกรธที่กำลังพุ่งขึ้นสูง

"โทษทีค่ะ พอดีลืมและเผลอคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของคุณ" เธอตอบด้วยคำพูดที่เหมือนไม่แคร์และไม่ใส่ใจอะไร แต่นั้นก็แค่คำพูดส่ง ๆ ตัดรำคาญ เพราะเธอก็มนุษย์คนหนึ่งที่มีความรู้สึกและเจ็บเป็นเหมือนกัน

ความอดทนของคนเรามันต่างกัน อยู่ที่ว่าใครจะวีนแตกตอนไหนแค่นั้น ความสัมพันธ์ลับ ๆ ของเธอและเขามีกฎอยู่ข้อเดียวคือ ใครรักก่อนคนนั้นแพ้ นี่แหละกฎของความสัมพันธ์ที่ไร้ชื่อเรียก จะเรียกร้องอะไรก็ไม่ได้เพราะไม่มีสิทธิ์

"เธอรู้ตัวไหมมิเกลว่ากำลังทำตัวงี่เง่ากับฉัน"

"หรือบางที เราควรจะต่างคนต่างอยู่ อยู่แบบไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เหมือนวันนี้ไงค่ะ"

"มิเกล! อย่าพูดแบบนี้อีกฉันไม่ชอบ" มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นบีบที่ต้นแขนเธออย่างแรง จนร่างบางมีสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ

"แล้วคุณเคยชอบอะไรในตัวฉันบ้างล่ะนอกจาก… เซ็กซ์” ก็เพราะเรื่องเซ็กซ์นี่ไง มันถึงได้มีความสัมพันธ์บ้าบอแบบนี้เกิดขึ้นมา

เพี้ยะ!

ฝ่ามือหนาตวัดเข้ากับแก้มเนียนใสของมิเกลอย่างแรง จนเกิดรอยแดงขึ้นทันตาเห็น มิเกลถึงกับอึ้งไม่คิดว่าเขาจะตบเธอ ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ มือเล็กยกขึ้นลูบแก้มตัวเองเบา ๆ พลางมองสบตาคมคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

"เกล…" เรียวเอ่ยเรียกชื่อเธอเสียงเบาคล้ายคนละเมอ จ้องมองผลงานตัวเองบนใบหน้าสวยของคนตัวเล็กตาไม่กระพริบ

"เห็นแก่ตัว คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุด! เคยคิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไง เคยเห็นความสำคัญของฉันสักครั้งไหม!" มิเกลตะโกนใส่หน้าเขาอย่างสุดจะทน จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ตัดพ้อและว่างเปล่า

"ถ้าเธอไม่สำคัญกับฉัน ความสัมพันธ์ของเราคงจบตั้งแต่คืนนั้นแล้วมิเกล"

"ถ้าฉันสำคัญจริงคุณคงไม่ไปเอากับคนอื่น ทั้งที่มีฉันอยู่" เรียวถึงกับพูดอะไรไม่ออก จุกกับคำพูดของเธอ มันจุกอยู่ในอกจนพูดไม่ออก เพราะนั่น… คือความจริงที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้

"....." เขายังคงยืนนิ่งเงียบจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ที่ตอนนี้กำลังสะท้อนภาพของเขาอยู่ในนั้น

"แล้วความสัมพันธ์ที่ว่านั่นมันมีชื่อเรียกบ้างไหมคะ" เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะตอบยังไง เขาสามารถตอบได้ไหมว่ามันคืออะไร

"ต่อไปนี้มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นอีก..."

"ครั้งที่แล้วคุณก็พูดแบบนี้... จำไม่ได้เหรอ?" เขายังพูดไม่จบเธอก็พูดแทรกทันที เขาก็แค่รับปากส่ง ๆ แค่อยากให้เรื่องมันจบ เพราะยังไงเขาก็ทำอยู่ดี ก็บอกแล้วไงเป็นเสือก็ต้องล่าเหยื่อประทังชีวิต

"เจ็บไหม" มือหนาลูบเบา ๆ ที่แก้มของเธออย่างรู้สึกผิดและเป็นห่วง เธอคงจะเจ็บอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะดูจากรอยนิ้วบนแก้มเธอนั้นมันขึ้นรอยแดงชัดเจน แต่เธอก็ไม่ได้ปริปากร้องว่าเจ็บให้เขาได้ยิน

"เหอะ!" มิเกลยังคงพยายามเบือนหน้าหนีเขาไปอีกทาง ทั้งยังปัดมือหนาทิ้ง แต่ก็ยังถูกเขาใช้ฝ่ามือทั้งสองข้าง ประคองข้างแก้มทั้งสองข้างของเธอให้หันกลับมามองสบตากับเขาเช่นเดิม

"ขอโทษ"

เพี้ยะ!!

ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบจากร่างบางทันทีอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมามองยังเธอด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อถูกคนตัวเล็กตบเข้าให้เต็มแรง

"เจ็บไหมคะ เกลขอโทษนะ" มิเกลเอ่ยขึ้นด้วยสายตาและสีหน้าที่ใสซื่อ ทำเหมือนไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะลูบที่แก้มสากของเขาเบา ๆ เหมือนที่เขาทำกับเธอ

"หึ เพิ่งรู้ว่าเมียมือหนักขนาดนี้" เรียวกระตุกยิ้มบาง ๆ ไม่ได้โกรธที่โดนเธอตบแถมยังโดนเธอย้อยถามในประโยคที่คล้ายคลึงกัน

"เมียคนที่เท่าไหร่ล่ะคะ" มิเกลยังคงพูดจากวนประสาทเขาอย่างต่อเนื่องด้วยสายตาที่ใสซื่อเช่นเคย

"เมียคนแรก เพราะฉันมีเมียแค่คนเดียว"

"เมียเก็บนะเหรอคะ? อืม...ก็คงจะใช่" เธอทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย

เธอไม่ใช่พวกที่อ่อนต่อโลก และไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดยอมให้เขาทำร้ายให้เธอเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ เขาทำได้เธอก็ทำได้เหมือนกัน

"ไม่อยากทะเลาะแล้วนะเกล ไปอาบน้ำเถอะ" เชื่อเถอะว่าพูดไปพูดมาจะต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันอีกจนได้ ถ้าเขาสามารถบอกคนอื่นได้ว่ามิเกลเป็นเมียเขา เขาคงไม่ปิดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก เขาคงเห็นแก่ตัวอย่างที่เธอพูดจริง ๆ นั่นแหละ เห็นแก่ตัวที่รั้งเธอไว้ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ

"กลับไปสิจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกันอีก"

"เธอไล่ฉันเองนะ" เรียวทำท่าจะเดินออกไปจากห้องจริง ๆ หวังจะแกล้งเล่น ๆ ให้เธอรั้งเขาไว้

"ก็ไล่ไง อ้อ! ฝากล็อกประตูห้องให้ด้วยนะคะ คงไม่รบกวนเกินไปหรอกใช่ไหม" มิเกลเบ้ปากอย่างไม่สนใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี แผนเดิม ๆ ใช้ไม่ได้ผลกับเธอหรอก

"มิเกล!"

"ฉันจำชื่อตัวเองได้ ไม่ต้องเรียกด้วยความตื้นตันใจขนาดนั้นก็ได้" มิเกลเปิดประตูห้องน้ำออกมาพูดประชดใส่เขาอีกครั้ง ก่อนจะรีบปิดประตูใส่หน้าคนที่กำลังก้าวเดินมาหาเธอด้วยสายตาดุดัน

ปัง!!

…