ตอนที่ 8

-NARA PART-

ครั้งแรกที่ฉันได้รู้ว่ากำลังจะถูกจับคลุมถุงชนฉันรู้สึกแย่มาก สภาพจิตใจของฉันมันห่อเหี่ยวสุดๆไปเลยล่ะและก็คิดว่าน้องสาวของฉันก็คงจะห่อเหี่ยวไม่แพ้กัน

'ฝ่าบาทกินข้าวนะ'

นายท็อบองครักษ์คนสนิทของซันนี่น้องสาวฉันพยายามหาทางให้ซันนี่กินข้าวกินปลา

'เอาออกไป๊!!'

แต่น้องสาวฉันไม่เพียงไม่ยอมกินยังอาละวาดขว้างข้าวของเสียหาย

'ซันนี่ ทำไมเธอทำแบบนี้ล่ะขว้างของทำไม'

'ซันขอโทษ แต่อย่าพึ่งยุ่งกันซันเลยนะพี่'

'อย่าคิดมากนะ'

'...'

ซันนี่เงยหน้ามองฉันอย่างไม่เข้าใจและเธอก็พูดคำๆหนึ่งขึ้นมา

'พี่เลิกทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรซักทีเถอะค่ะ ซันรู้ว่าพี่ก็รู้สึกแย่แต่พี่ไม่ทำอะไรซักอย่างพี่ไม่ต่อต้านพี่ยอมให้เขาจับเราไปทำอะไรก็ได้ตามใจแบบนี้'

'หยุดนะ'

'ไม่ ซัน..'

'เธอคิดว่าถ้าเราต่อต้านจะทำอะไรได้งั้นเหรอ ถ้าเธอต่อต้านมันก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่ต้องแต่งงาน เธอต่อต้านไปมันก็เหนื่อยป่าวๆ'

'...'

'ฟังพี่นะซัน ยอมรับมันและทำใจซะเจ้าชายสองพระองค์นั่นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรบางทีถ้าเธอเจอเขา เธออาจเปลี่ยนความคิดได้นะ'

ฉันพูดจบก็เดินออกมาจากห้องผ่านหน้าประตูที่มีนายท็อบยืนอยู่ เขาคงได้ยินทุกอย่างหมดสิ่งที่ฉํนคุยกับซันถถ้าเป็นองครักษ์ทั่วไปฉันคงไม่ได้ใส่ใจแต่กับนายนี่ฉันเห็นอะไรบางอย่างในแววตาเขาที่มองซันนี่ ฉันรู้ว่าเขาเศร้าและสงสารซันแค่ไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บ่อยครั้งที่ฉันเห็นว่าเขายืนนิ่งๆให้ซันทำร้ายยืนนิ่งๆดูการกระทำที่ขาดสติของเธอเขาไม่ได้ห้ามเพราะรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวด และเขาก็ฝืนเก็บความเจ็บปวดนั้นไว้คนเดียวในสายตาคู่นั่นฉันเห็นและรู้ว่าท็อบกำลังคิดอะไร

ค่ำคืนนั่นเป็นอีกคืนที่ฉันอดเสียน้ำตาไม่ได้ค่ำคืรที่มีงานรื่นเริงต้อนรับเจ้าชายต่างเมืองอย่างคึกครื้น แต่ฉันกลับต้องนั่งเศร้าใจกับน้องสาวภายในห้องแต่งตัว ทันทีที่เสียงแตรดังขึ้นฉันรู้ตัวทันทีว่าต้องทำอะไรต่อไปฉันรู้สึกใจหายมากแต่ทำอะไรไม่ได้ ฉันกับซันเดินลงบันไดมายังห้องโถงที่จัดงานเลี้ยง ทันทีที่ฉันได้พบเขา 'เจ้าชายอเล็กซานเดอร์' มันเหมือนในนิยายน้ำเน่าจริงๆ(ไรเตอร์:อิอินี่ก็น้ำเน่าค่ะฝ่าบาท)ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นขั่วขณะ ใบหน้าเขางดงามราวรูปปั้นหุ่นของเขาก็สมเป็นชายชาตรีไม่มีอะไรเลยที่บกพร่อง พอได้รู้จักกันเขาก็เชิญฉันไปเต้นรำและแลกเปลี่ยนความคิดกันเหมือนกับออกเดทไม่มีผิด ฉันไม่รู้สึกว่าเสียใจแล้วในช่วงเวลานั้นเราสองคนยิ้มกันอย่างมีความสุข ฉันคิดในใจนี่คือรักแรกพบแบบที่เขาว่ากันจริงๆสินะ

วันต่อมา เราไปเดินเล่นในสวนด้วยกันเขาเป็นสุภาพบุรุษมากๆเท่าที่ฉันเห็นและคิดว่าเขาไม่ได้สร้างภาพด้วยนะเพราะรอยยิ้มของเขาเวลาที่เขาเผลอมันดูอ่อนโยนขัดกับรูปลักษณ์ที่แสนกล้าหาญของเขาสิ้นเชิง

'นาร่า'

'เพค่ะ'

'เธอชอบดอกไม้อะไร'

'หม่อมฉันชอบดอกทิวลิปเพค่ะ'

'ทำไมล่ะ?'

'แม่ของหม่อมฉันปลูกมันไว้เต็มวังหลังเวลาที่หม่อมฉันได้ชื่นชมมันหม่อมฉันจะรู้สึกอบอุ่นเพค่ะ'

'แม่เธอไม่อยู่แล้วเหรอ?'

'เพค่ะท่านเสียไปนานมากแล้ว ฉันจำได้แค่ว่าท่านแม่ไม่สบายมากแล้วก็จากไป'

'อือ ฉันต้องขอโทษด้วย'

'ไม่เป็นไรหรอกเพค่ะ ^^'

เราสองคนเดินคุยกันไปตลอดทางและยิ้มอย่างมีความสุข นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้ ฉันรนู้สึกเหมือนกำลังงงงเล่นละครตามรอยท่านพ่อกับท่านแม่เพราะแม่ของฉันเคยเล่าให้ฟังว่าท่านพบรักกับท่านพ่อที่สวนดอกไม้ในเมือง และท่านก็เกิดรักกันแบบที่ฉันกำลังเป็น

หวังว่าจุดจบของความรักของเราคงไม่จบแบบท่านพ่อกับท่านแม่ของฉันนะ

-TOP PART-

ไม่รู้ผมเป็นบ้าอะไรช่วงนี้จิตใจผมรู้สึกสงบเยือกเย็นผิดปกติ ผมเป็นอย่างนี้มาซักพักแล้วล่ะก็ตั้งแต่ผมรู้ว่าเจ้าหญิงจะต้องหมั้นกับเจ้าชาย

ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงหงุดหงิดหรอกนะ ผมคงไม่ได้ชอบเธอเข้าแล้วล่ะ =[]= ถ้าเป็บแบบนั้นจริงๆผมก็บอกได้คำเดียวว่า ซวยแล้วเทมป์เอ้ย ซวยอะไรน่ะเหรอ? นี่คุณไม่รู้จริงๆเหรอครับ? ถ้าผมรักกับเจ้าหญิงมันจะเกิดอะไรขึ้น คุณรู้จักคำนี้ไหมล่ะครับ กบฎ! รู้จักใช่ไหม? นั้นแหละถ้าผมรักเธอผมต้องกลายเป็นกบฎ ทำไมเขาไม่ล้มเลิกค่านิยมแบบนี้นะที่เจ้าหญิงจะต้องแต่งงานกับเจ้าชายเท่านั้น

ผมเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆผมว่านะดูซิมีคนทำแบบนี้กับผมผมยังไม่โกรธเลยอ่ะ

'ฝ่าบาทกินข้าวววว'

'ไม่!'

'กินหน่อยนึง'

'ออกไป๊!'

เพล้งงงง!! เจ้าหญิงขว้างจานข้าวใส่ผม ผมก็ไม่โกรธ

แล้วก็นี่อีก

'ฝ่าบาท ไปเล่นกัน'

'ไปไกลๆน่า'

'น่านะ ไปวิ่งแข่งกัน'

'ไม่!!'

พลั่กก! ผมโดนผลัก

มันน่าแปลกนะที่เราโดนทำร้ายขนาดนี้แต่กลับไม่โกรธเลยแม้แต่นิด ผมว่าใช่แล้วล่ะความรู้สึกนี้ ผมชอบเธอแน่ๆ =[]=

ผมมีเรื่องอยากจะระบายให้ฟังครับ!!

วันนั้นผมเดินเข้าไปในห้องของเจ้าหญิงเธอทำหน้านิ่งใส่ผม ผมแทบจะเป็นลม เธอไม่เคยนิ่งใส่ผมแบบนี้เลยนะนอกจากเวลาเธอเสียใจ ผมว่าเธอต้องกำลังเสียใจแน่ๆ แล้วที่ทำให้ผมเจ็บจี๊ดถึงกระดูกดำก็คือคำพูดของเธอ

'นายรู้จักเจ้าชายคีย์บอมอะไรนั้นมั้ย'

ไม่อยากตอยเล้ยยย

'พอรู้ครับ'

'เล่าให้ฟังหน่อยสิ'

ผมก็ต้องจำใจเล่าไป

'ฝ่าบาทดูจะสนใจเขาแล้วนะ'

'ก็ต้องสนสิฉันต้องแต่งงานกับเขานี่'

เจ็บจี๊ดจ๊าด แทบร้องไห้ (=_= ไรเตอร์:อะไรของแก๊!!)

หลายครั้งผมได้ยินอะไรที่ไม่เข้าหู(แอบยืนฟังอยู่หน้าห้อง) ทรมานมากกกกก ใช่ทรมานผมเจ็บเจียนตายแต่ทำอะไรไม่ได้น่าน้อยใจชะมัด ชาติหน้าผมจะไม่ขอเกิดเป็นองครักษ์แล้วรู้สึกยังไงก็พุดไม่ได้!

หลายครั้งผมเห็นภาพบาดตา ทำไมเธอต้องยิ้มให้มันฟระยัยบ้า หึงๆ ผมขยี้หัวตัวเองแรงๆจนทหารที่ผ่านไปมามองผมอย่างตกใจ

'ย๊ากกกกกกกก'

ผมแอบตะโกนลั่นห้องคนเดียว เพราะทำอะไรไม่ได้

อีกมุมขององครักษ์ผู้สงบเงียบ

เพล้งง!! โครม!!!

ผมทำลายข้าวของพวกนั้นกับมือ แปลกไหมที่ผมกับเจ้าหญิงชอบทำลายข้าวของ? ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไม! ผมไม่มีทางเลือกเยอะมากนักหรอกนะ จะให้ผมฆ่าเจ้าชายก็ใช่ที่

ปัง! ปัง!

ผมยิงปืนเล่นระบายความอัดอั้นตันใจ ผมนี่ยิงแม่นนะ ฮ่าๆๆ โดนหัวทุกครั้ง อ๊ะๆอย่าเข้าใจผมผิดล่ะ ผมก็แค่ยิงเป้าไม่ได้ยิงใครนะ ถึงผมจะเก็บกฎแต่ก็มีสติดีเยี่ยม

ดูเวลาสิผมควรจะไปแล้วนะ ป่านี้เจ้าหญิงคงกำลังคิดถึงผมอยู่ ฮ่าๆๆ (คิดไปเอง)

แล้วผมจะมาระบายให้ฟังอีกนะครับ รักนะ จิบิจิบิ