บทที่ 2 สมัครงาน

ในที่สุดก็มาถึงเป็นครั้งที่สองจนได้ เจอกันอีกแล้วนะ ตึกเอ็ม ไอ พีที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งจะเป็นที่ ที่ให้หล่อนได้พึ่งพาในอนาคต ฝากตัวด้วยนะคะ จอมขวัญกอดเอกสารที่มีซองจดหมายของบริษัท เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น รวมอยู่กับเอกสารส่วนตัวบางอย่าง เผื่อว่าอาจจะจำเป็นต้องใช้อย่างให้กำลังใจตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ผลด้วยซ้ำว่า จะผ่านข้อเขียนและสัมภาษณ์หรือเปล่า สังหรณ์ในใจลึก ๆ และแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า หล่อนจะต้องได้มาเป็นส่วนหนึ่งใน เอ็ม ไอ พี แห่งนี้แน่นอน

ตึกสูงใหญ่ตั้งตระหง่านท่ามกลางย่านธุรกิจอันคับคั่ง ที่นี่คงเป็นสำนักงานใหญ่ ถึงได้ดูโอ่อ่านัก จอมขวัญก้าวเท้าเดินต่อเข้าไปในตัวตึกไม่รีบร้อน หลังจากที่หยุดยืนแหงนหน้ามองดูตึกสูงระฟ้าจนคอตั้งบ่า อดใจเต้น ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่ได้เลย แม้ว่าจะเป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้เยือนมาที่นี่ อาณาจักรของ เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงเอาการอยู่ ขนาดเพื่อนบางคนที่รู้จักกัน เมื่อรู้ข่าวว่าหล่อนได้มาที่นี่เป็นครั้งที่สองก็ยังพากันแปลกใจ และอดตื่นเต้นด้วยไม่ได้

แต่ก็น่าแปลกใจ อยู่สักเล็กน้อยเหมือนกันแหล่ะ ว่าเขาเรียกหล่อนมาได้ยังไง ก็ไหนใคร ๆ เขาว่ากันว่า เอ็ม ไอ พี รับเฉพาะคนที่มีประสบการณ์สูง หรือไม่ก็ผ่านงานมาแล้ว อย่างน้อยสองปีขึ้นไป หรือไม่ก็พวกที่มีเส้นสายระดับบิ๊กเบิ้มเท่านั้นแล้วหล่อนล่ะมีประสบการณ์กับเขาเสียที่ไหน นอกจากจะไร้ประสบการณ์แล้ว เส้นสายหล่อนก็ไม่มีอีกด้วย

ก็แค่ ได้รับคำแนะนำจากเพื่อนสนิท แถมไม่ใช่บริษัทของพ่อเพื่อนตัวเองด้วย และอีกอย่างวันที่มาสมัครก็ไม่เห็นฝ่ายบุคคลมีปฏิกิริยาใด ๆ กับหล่อนเลย ทำนองว่าถ้ามีเส้นเขาก็ควรจะแยกหล่อนจากคนอื่น ที่มาสมัครพร้อมกันมิใช่หรือ เพราะคิดว่าคนที่ใช้เส้นแค่มายื่นใบสมัครก็โดนเรียกตัวให้ไปสัมภาษณ์เลยไม่ต้องรอเรียกตัวมาสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ภายหลัง ให้ยุ่งยากหลายขั้นตอนเหมือนอย่างหล่อน

แต่หากมีใครสักคนมาบอกหล่อนว่า มีโอกาสจะได้เป็นส่วนหนึ่งใน เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น ในอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกล มีหวังจอมขวัญคงเอาหัวโขกกับที่นอนนุ่ม ๆ ให้ประสาทกลับไปเลย จะเป็นไปได้อย่างไร มันอยู่นอกเหนือความฝันอันเลือนรางของหล่อนโดยสิ้นเชิง แม้จะเคยคิดแบบในนิยายรักหวานซึ้งทั่วไป ว่าอาจจะพบรักกับเจ้าของบริษัท และเป็นเหตุบังเอิญ ที่เจ้านายมาตกหลุมรักเธอเข้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จนต้องลดตัวมาคบกับพนักงานระดับล่าง ยอมแลกกับตำแหน่งใหญ่โต เพื่อให้ได้หัวใจของเธอไปครอบครอง

เฮ้อ! บ้าไปแล้วจอมจุ้นเอ๊ย! คิดแล้วก็อมยิ้มปนขำนิด ๆ กับความคิดบ้า ๆ บอๆ ของตัวเองไม่ได้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร คงมีแต่ในนิยายเท่านั้นกระมัง จอมขวัญสะบัดหัวพรึด ปล่อยวางความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง พลางเดินเข้าไปด้านในตัวตึกตรงหน้าด้วยเท้าที่มั่นคง บัณฑิตจบใหม่ก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนแท้ บริเวณหน้าตัวตึก ความยิ่งใหญ่ของ เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น บ่งบอกอยู่ทั่วทุกตารางนิ้วของตึกแห่งนี้ นับตั้งแต่บันไดมาเลยทีเดียว

ใครจะคิดว่าเด็กจบใหม่ ๆ หมาด ๆ อย่างหล่อนจะได้มีโอกาสกลับมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง อย่างดีก็แค่ได้มายื่นใบสมัครก็บุญโขแล้ว แต่.. ไม่แน่นะ สวรรค์อาจกำหนดให้เธอได้มีโอกาสเริ่มต้นทำงานครั้งแรกในชีวิต คือ ที่นี่ก็เป็นได้ ไม่วายคิดเข้าข้างตัวเองอีกครั้งจนได้

ขณะที่กดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังที่นัดหมาย นิ้วเรียวก็ให้รู้สึกสั่นขึ้นมานิดหน่อย ตื่นใจนิด ๆ กับสถานที่ไม่ได้ ขนาดว่าเคยมาแล้วนะเนี่ย ขณะเหลือบตามองตัวเลขที่อยู่ข้างตัว บอกว่าลิฟต์กำลังเลื่อนลงมาให้รู้ว่ากำลังวิ่งลงถึงชั้นไหน คงจะมาจากชั้นบนสุดกระมัง สายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวเลขที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไปตามลำดับอย่างใจจดใจจ่อ จอมขวัญรู้สึกเหมือนว่ากล่องสี่เหลี่ยมมันเลื่อมนั้นวิ่งลงมาเร็วไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใจของเธอตอนนี้เลย

ติ๊ง..

เสียงกริ่งของลิฟต์ ทำเอาหัวใจของหล่อนแทบหยุดเต้น มันสะดุดผิดจังหวะนิดหน่อยเมื่อต้องเพ่งมองไปตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก เพียงเสี้ยววินาที ก็มีบุรุษในชุดสูทสีเข้มคล้าย ๆ กันทยอยเดินออกมา จากการแต่งกาย ถ้าให้เดา คงเป็นระดับผู้บริหารอย่างแน่นอน ในขณะที่รอให้คนด้านในออกมาจนหมด ก็อดนึกไปถึงความคิด ความฝันเมื่อตอนแรกก่อนที่จะเข้ามาเมื่อครู่นี้ และในเวลานี้ หล่อนแทบจะเลิกฝันไปทันทีทันใด ว่าตนเองจะมีโอกาสได้เป็นส่วนหนึ่งที่ไปเกี่ยวพัน ฉันชู้สาวกับเจ้านายสักคน ที่เดินเรียงรายกันออกมาจากตัวลิฟต์ตรงหน้า จอมขวัญยืนรอสุภาพบุรุษในชุดสูทผูกไทแลดูเรียบร้อย ทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไล่ไปจนเกือบรุ่นลุง ไม่มีแม้สักคนเดียวที่จะชายตาแลหญิงสาวนางหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์เลยสักนิด

บัณฑิตจบใหม่เบี่ยงตัวหลบบุรุษแต่งกายภูมิฐานทั้งหลาย ที่ทยอยเดินตามกันออกมาจนตัวลีบ ร่างที่เล็กอยู่แล้วก็ยิ่งดูกระจ้อยร่อยเท่ามดไปเลย เมื่อแต่ละคนเดินเฉียดร่างของหล่อนที่รออยู่หน้าลิฟต์ไปโดยไม่เหลือบแลมามองหล่อนเลยแม้แต่น้อย จอมขวัญรอจนกระทั่งคาดว่ากลุ่มคนเมื่อสักครู่คงเดินออกมากันหมดแล้ว จึงเดินเข้าไปในลิฟต์

ในขณะที่ขากำลังก้าวผ่านประตูแคบ ๆ กลับได้ยินคล้ายคนส่งเสียงเหมือนกระซิบ เขาคนนั้นอาจคุยโทรศัพท์เพลินจนไม่รู้ตัวว่า ลิฟต์ได้วิ่งมาถึงชั้นล่างสุดแล้ว

อาการรีบร้อนของบุคคลดังกล่าวที่ผลุนผลันออกมาจากด้านในสุด ส่งผลให้ร่างนั้นปะทะเข้ากับหล่อน ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพุ่งตัวเดินสวนเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วเช่นกัน อุบัติเหตุย่อม ๆ จึงเกิดขึ้น เมื่อดั้งจมูก (โด่งนิด ๆ) ของหล่อนชนเข้ากับอกแข็ง ของคนที่เดินสวนออกมาอย่างจังเบ้อเริ่ม! คนตัวเล็กกว่ากระเด็นกระดอนทำท่าจะล้มหงายหลังเสียให้ได้ ถ้าไม่ได้ลำแขนแข็งแรงของคน ๆ นั้น ช่วยรั้งตัวไว้ไม่ให้ล้มไปกองกับพื้นเสียก่อน จอมขวัญตกอยู่ในวงแขนแกร่งในท่าประคองกอด โชคดีที่ไม่ล้มหงายหลังก้นกระแทกให้ได้อาย

จอมขวัญตัวแข็งทื่อ ตาเบิกกว้างร่างสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้หล่อนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับ เมื่อได้สบสายตาเข้ากับดวงตาคมกริบ ที่ส่งตอบกลับมา คล้ายตกใจ ปนรำคาญหน่อย ๆ เพียงแค่แวบเดียวชายผู้นั้น ก็ช่วยพยุงร่างของเธอขึ้นจากท่าเต้นรำนั่น จะด้วยความตกใจบวกกับสมองยังปรับให้เข้ากับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ยังไม่ได้ จอมขวัญเห็นเขาชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทราคาแพง ยื่นส่งมาให้และกล่าวขอโทษ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์เจ้าปัญหา ที่กระเด็นหลุดจากมือเรียวใหญ่ขาวสะอาด จากแรงกระแทกเมื่อครู่ แล้วก็รีบเดินจากไป

หญิงสาวก้มมองดูผ้าเช็ดหน้าในมือแบบงง ๆ นึกถึงใบหน้าของคน ๆ นั้น ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ใช่..เขามีรูปร่างสูงมากเลยทีเดียว และดูเพรียวอย่างกับนักกีฬา ความสูงน่าจะเกินมาตรฐานชายไทยด้วยซ้ำ ใบหน้าก็ออกแนวลูกครึ่ง ผิวขาวแลดูมีออร่า หน้าคมสะดุดตาด้วยคิ้วดกดำ ดวงตาคมกริบ จมูกโด่งสวย และ ริมฝีปากบางหยักลึก ผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นรับกับต้นคอแข็งแรงได้อย่างลงตัว จอมขวัญรู้สึกสะดุดกับหน้าตาของเขาเป็นอย่างมาก รู้สึกคุ้นหน้าอย่างไรบอกไม่ถูก คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอกันมาก่อน ร่างเล็กมัวแต่ครุ่นคิดจนลืมอาการตกใจเมื่อครู่ไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่วายต่อว่าเขาในใจ คนอะไรจะถามไถ่สักนิดว่าเป็นอะไรบ้างรึเปล่าก็ไม่มี ช่างไร้น้ำใจสิ้นดี แต่ก็ช่างเถอะถึงอย่างไร เขาก็ให้ผ้าเช็ดหน้ามาแล้วนี่นา.. หากยังมีความค้างคาใจไม่หาย ว่าเคยเจอกับเขาที่ไหนกันแน่ ใบหน้าคมสัน สะดุดตานั่น หล่อนจะต้องเคยเห็นมาก่อนแน่นอน แค่ยังนึกไม่ออกเท่านั้นเอง