ตอนที่ 3

ทั้งอาทิตย์ที่ธีร์วัฒน์ไม่ได้เข้ามาที่ร้านกาแฟ และเมลดาก็เพิ่งจะรู้จากพนักงานที่ทำงานด้วยกันว่าส่วนใหญ่เขาจะเข้ามาที่ร้านประมาณ 3-4 วันหรือแค่ช่วงวันหยุดหรือถ้าช่วงไหนงานที่บริษัทไม่ยุ่งมากเขาก็มาอยู่ยาวเป็นอาทิตย์ แต่จะเทียวไปเทียวมาระหว่างร้านกาแฟและสตูดิโอริมทะเลที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก

วันนี้เธอก็เลิกงานตามเวลาปกติและแวะทานข้าวกับเพื่อนพนักงานที่ร้านก่อนจะเเยกย้ายกันกลับที่พัก เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นสักพักระหว่างที่เธอกำลังเดินกลับอพาร์ทเม้นท์ เธอมองเบอร์แปลกๆ ที่โทรเข้ามาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดรับสาย

“ฮัลโหล”

“ผมเองนะ”

“คุณธีร์ มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธออึ้งไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์โทรของเจ้านายหนุ่ม

“วันหยุดของคุณวันไหน?”

“วันพุธนี้ค่ะ”

“เข้ามาหาผมที่สตูดิโอช่วงบ่าย 2 นะ”

“ได้ค่ะ คุณธีร์กลับมาจากกรุงเทพแล้วหรือคะ”

“ยัง ผมกลับพรุ่งนี้ อาจจะเข้าไปที่ร้านช่วงบ่ายๆ คุณมาถึงที่สตูดิโอเเล้วเข้าไปรอข้างในก่อนได้เลย ผมบอกแม่บ้านไว้แล้ว โอเคนะ”

เขาวางสายไปก่อนที่เธอจะพูดตอบเขา จริงๆ เธอก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะจ้างเธอมาเป็นแบบวาดรูป คิดว่าพรุ่งนี้เธอจะลองถามเขาดู

เวลาตอนนี้เกือบจะบ่ายสองแล้ว เธอเดินมาถึงด้านหน้าสตูดิโอของเขา ด้านนอกเป็นอาคารชั้นเดียวทรงโมเดิร์นเหมือนกล่องสี่เหลี่ยมสีขาวขนาดใหญ่ เมลดามองเห็นผู้หญิงวัยกลางคนนั่งรอที่ด้านหน้าประตู เธอยกมือไหว้และยิ้มทักทาย ก่อนที่แม่บ้านของเขาจะไขกุญแจและเปิดประตูให้เธอเข้าไป ด้านในเป็นห้องสีขาวที่โล่งๆ ขนาดใหญ่ ด้านบนเป็นเพดานกระจกทรงกลมอยู่ตรงกลางที่มองขึ้นไปเห็นท้องฟ้า โต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง ผนังห้องมุมหนึ่งเป็นหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่มีผ้าม่านสีขาวปิดไว้ และยังมีเฟรมวาดรูปหลายๆ อันที่วางกระจายตามมุมห้อง ฝีมือวาดรูปและลงสีของเขาอย่างกับพวกศิลปินมืออาชีพ

เธอเดินดูรูปภาพสีน้ำและสีน้ำมันหลายๆ ภาพที่วางไว้ มีรูปภาพพวกวิวทิวทัศน์ทะเล 2-3 ภาพ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นรูปผู้หญิงกึ่งนู้ดกึ่งเปลือยในอิริยาบถแตกต่างกันไป เธอยืนมองดูรูปภาพพวกนั้นอยู่ครู่หนึ่งด้วยความรู้สึกหวั่นใจแบบแปลกๆ ก่อนจะตกใจกับเสียงประตูห้องที่เปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของธีร์วัฒน์ที่เดินเข้ามาในห้อง เขาเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะยกเก้าอี้ที่มุมห้องมาวางไว้ตรงกลางห้อง และเดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ เธอ

“เอ่อ.. คุณธีร์คงจะไม่ได้ให้ดามาเป็นแบบวาดรูปแบบรูปวาดพวกนี้ใช่ไหมคะ” เธอถามเขาเบาๆ ไม่กล้าเงยหน้าขี้นมองสบสายตาเขา

ธีร์วัฒน์ก้มลงมองดูใบหน้าแดงระเรื่อของเธอ

“ใช่ งานวาดแนวๆ แบบนี้แหละ”

เธอเงยหน้าจ้องเขาตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกับคำตอบของเขา ตอนนี้นอกจากความเขินกระดากอายแล้วความรู้สึกที่แวบเข้ามาในหัวคือ เธอไม่อยากทำงานนี้แล้วถึงเธอจะรับปากเขาไปแล้วก็เถอะ

“ดาคงเป็นแบบให้คุณวาดไม่ได้ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ” เมลดาเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเขา ถ้าเป็นแบบอย่างในภาพวาดพวกนี้ เธอจะต้องมานั่งแก้ผ้าโป๊เปลือยต่อหน้าเขาเหรอไง แค่คิดเธอก็ไม่อยากจะทำแล้ว

ธีร์วัฒน์ จ้องหน้าเธอนิ่ง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้หนังสีน้ำตาลตรงโต๊ะทำงาน

“นั่งก่อนสิ คุณตกลงรับปากผมแล้วนะว่าจะเป็นแบบให้ผมวาดรูป” เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง เมื่อเห็นเธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ก่อนจะชี้ไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินมานั่งลงที่เก้าอี้

“ก็ฉันคิดว่าเป็นแบบวาดรูปแบบปกตินี่คะ แต่นี่มันออกจะทั้งโป๊เปลือย ถ้าเป็นแนวรูปวาดแบบนี้ ฉันคงทำไม่ได้หรอก คุณธีร์หาคนอื่นมาเป็นแบบเถอะค่ะ” เธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับท่าทางและคำพูดที่ดูแล้วเหมือนพยายามฝืนใจแกมบังคับของเขา

“ก็คุณไม่ถามเอง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมก็ให้โอกาสคุณถามแล้ว มองเป็นงานศิลปะสิคุณ อีกอย่างผมไม่ได้จะให้คุณถอดหมดซะหน่อย ข้างในก็ใส่เสื้อเกาะอกกับกางเกงขาสั้นไว้ คอนเซ็ปคราวนี้ผมอยากวาดแนวอีโรติกที่ให้อารมณ์นุ่มนวลๆ ไม่ใช่เหมือนในรูปวาดที่คุณเห็นหรอก แล้วอีก 2 เดือนข้างหน้า ผมจะเอางานไปจัดแสดงนิทรรศการภาพวาดที่ Art Galleryที่กรุงเทพร่วมกับเพื่อนศิลปินคนอื่นๆ ”

“หาคนอื่นเถอะะค่ะ ฉันทำไม่ได้หรอก”

“ผมจะจ่ายค่าจ้างให้คุณเพิ่ม โอเคไหม?”

“ถึงคุณจะเพิ่มค่าจ้างให้ ฉันก็คงทำไม่ได้หรอกค่ะ” เธอพูดเสียงเเข็งตอบเขา รู้สึกไม่พอใจเขาขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพูดอะไรเขาก็ยังไม่ยอมฟังแถมยังจะดื้อดึงจะให้เธอเป็นแบบให้ได้

“พอดีคุณตรงกับคอนเซ็ปงานคราวนี้ของผม ลองทำดูก่อนได้ไหมแล้วค่อยเปลี่ยนใจก็ได้ มันไม่ได้เหมือนงานวาดที่คุณคิดหรอกนะ” น้ำเสียงพูดเขาอ่อนลงเล็กน้อย เมื่อมองดูแววตาและน้ำเสียงของเธอที่ดูท่าแล้วคงจะไม่ยอมเป็นแบบให้เขาแน่ๆ

‘..ยัยนี่ใจเเข็งชะมัด..’

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งขณะมองใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ เขาก็รู้สึกว่าเธอไม่ค่อยพอใจนักแต่ก็พยายามซ่อนอารมณ์และไม่แสดงอาการออกมาทางสีหน้า ก่อนที่จะคิดอะไรออก

“ถือว่าตอบแทนที่ผมช่วยรับคุณเข้าทำงานจะได้ไหม?”

เมลดาไม่คิดว่าธีร์วัฒน์จะเอาเรื่องที่รับเธอเข้าทำงานมาใช้เป็นข้ออ้างเพื่อบังคับให้เธอรับเป็นแบบวาดรูปให้เขา เธอนิ่งเงียบไปสักพักใหญ่ๆ สีหน้าเธอดูลังเลแต่ก็ยังดูไม่มีทีท่าว่าตอบรับหรือปฏิเสธเขา

“ว่าไง.. ผมช่วยคุณแล้วตอนนี้ผมอยากให้คุณช่วยผมกลับบ้าง”

เขาอมยิ้มเล็กน้อยมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เมื่อรู้สึกว่าตอนนี้เขาถือแต้มต่อเธอ และดูแววตาท่าท่างที่ดูลังเลของเธอแล้ว เธอจะต้องไม่ปฏิเสธเขาแน่น่อน

เมลดาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพราะจนใจจะสรรหาคำพูดอะไรมาพูดปฏิเสธเขา ถ้าเขายกข้ออ้างข้อนี้ขึ้นมาพูดกับเธอ ก่อนจะจำใจพูดตอบเขา

“ก็ได้ค่ะ แต่ต้องไม่ใช่ขนาดแบบงานวาดพวกนั้น”

" โอเคเป็นอันว่าคุณตกลงแล้วนะ งั้นก็เริ่มงานกันเลยนะ " เขายิ้มออกมา แววตาที่มองเธอเป็นประกายแวววาวด้วยความเจ้าเล่ห์