2-รู้สึกเจ็บ

(ศิลา)

"แล้วนั่นมึงจะไปไหน" เสียงของไอ้ด็อจแหกปากตามหลังผมมา ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอยากแหกปากก็แหกไป ทั้งที่มันก็รู้ว่าเส้นทางนี้คือผมจะต้องไปไหน

"........." ผมเงียบครับ ขี้เกียจพูด ไม่มีอารมณ์!

"ไอ้ศิลา กูถามไมไม่ตอบวะ" มันยังคงมีเสียงตามมาอีกครับ ผมก็เดินไปหยิบผ้า เตรียมไปอาบน้ำไม่อยากสนใจมัน หงุดหงิด!

"........" ผมก็ยังนิ่งเหมือนเดิม

"ไอ้ศิลา!" รอบนี้มันกระชากแขนผมจนผมต้องหยุดนิ่ง เสียงของไอ้ด็อจก็เหมือนจะเริ่มทนไม่ไหวกับความนิ่งของผมแล้วล่ะ

"แหกตาดูดิ นี่มันค่ายมวยของมึง อย่ามาตอแหลทำเป็นถาม" ผมหันหน้าไปพูด เมื่อนึกรำคาญกับการเซ้าซี้ของมัน

"เออ ปากก็มีเสือกทำเป็นเหมือนคนใบ้ พูดไม่ได้!" ปากดีฉิบหาย แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากกับมันหรอกครับ ผมอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่อยู่บนเวทีมวยละ การดวลมวยของผมกับไอ้ยอนมินก็เริ่มไม่สนุก เมื่อผมเห็นผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของเพื่อน หยอกกันกระหนุงกระหนิงกับไอ้ด็อจ ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าที่ผมเป็นตอนนี้มันคืออะไร รู้แค่ว่าผมไม่พอใจแค่นั้นพอ!

"วุ่นวาย! แล้วมึงจะเสือกอะไรกับกูวะ?" ผมยืนนิ่ง ๆ แล้วถามมัน ไอ้นี่ชักทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นละ

"กูแค่ถามมึงไหม แล้วทำไมมึงต้องมาทำอารมณ์เสียใส่กูวะ แค่กูเห็นมึงเงียบแปลก ๆ ถามไม่ได้ไง?" มันย้อนถามผมอีก แต่รอบนี้สีหน้าของมันดูอ่อนลง และแววตาของมันเหมือนจะแอบน้อยใจหรืออะไรก็ไม่แน่ใจ เพราะผมไม่ได้สนใจใครตอนนี้ ผมเบื่อ ผมเซ็ง

"หลบไป กูจะไปอาบน้ำคืนนี้กูจะไปเที่ยว" ผมผลักไหล่ของมันออกหลบ และเอาผ้าขนหนูพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

"ไปเที่ยวไหน?"

"เสือก!"

"ไอ้ศิลา!"

มันตะโกนถามตามหลังซึ่งผมปิดประตูห้องน้ำกระแทกหน้ามันเลย ก่อนจะตะโกนเสียงกร้าวทะลุบานประตูห้องน้ำ แล้วมันก็คงจะหงุดหงิดหรือละเหี่ยใจกับผมบ้างแล้วมั้ง จึงตะเบ็งเสียงแข็งตามมา แต่ช่างแม่ง! ไม่สนใจ! คืนนี้จะไปล่อสาวเล่น ๆ ดีกว่า

ผมใช้เวลาอาบน้ำอยู่ประมาณสิบห้านาทีจึงเดินออกมา เช็ดผมที่เปียกชุ่มน้ำเดินก้มหน้า รู้สึกสดชื่นเมื่อโดนน้ำ แต่ถ้าได้ปลดปล่อยน้ำเองผมคงน่าจะสดชื่นกว่านี้ แต่สายตาดันมองเห็นเพื่อนผมคนเดิม มันนั่งอยู่ที่เดิมก่อนหน้า มันมองมาที่ผมอย่างจับจ้อง จะมองหาพระแสงอะไรหนักหนาก็ไม่รู้ ผมไม่ได้สนใจเดินผ่านหน้ามันไปแล้วยืนแต่งตัวใส่เสื้อผ้าชิล ๆ

"อะไรของมึงไอ้ด็อจ มองอะไรกูนัก" ผมถามมันเลยครับ มองผมตาไม่กะพริบมองอะไรนักก็ไม่รู้ มองอยู่นั่นจนผมใส่เสื้อผ้าเสร็จ ใส่ตรงหน้ามันนั่นแหละ ผู้ชายเหมือนกันไม่มีการอายอะไรทั้งนั้น

"มึงจะไปเที่ยวไหน?"

"เรื่องของกูไหม หรือมึงจะไปกับกูด้วยปะล่ะ?"

ไอ้ด็อจถามผมด้วยแววตาที่แปลก ๆ เหมือนอยากจะไปกับผม ซึ่งผมก็เดาไม่ออกเหมือนกัน แต่ช่างมันเถอะปกติผมกับมันก็เที่ยวด้วยกันบ่อย แต่ก่อนมีสามคนที่ไปกันบ่อย เดี๋ยวนี้ไอ้ยอนมินนาน ๆ ทีจะไปด้วยเพราะติดเมีย เมื่อมันถามผมจึงตอบประกอบกับถามความเห็นมันต่อ

"กูไปด้วย กูอยากปลดปล่อยเหมือนกัน"

"แล้วแต่มึง แต่กูคงไม่กลับพร้อมมึงนะ เพราะกูจะไปต่อกับสาว"

"อืม"

ผมบอกพร้อมกับหันไปสะพายกระเป๋าเตรียมจะเดินออกมา ไม่ได้สนใจจะมองสีหน้าของเพื่อนหรอก ตอนนี้ผมเริ่มอารมณ์ดีละ เพราะคืนนี้จะได้ปลดปล่อย ผมได้ยินเสียงมันตอบตามหลัง แม้จะแค่นเสียงในลำคอแต่ผมก็ได้ยิน เพราะยังเดินห่างมันไม่ไกลเท่าไหร่...คืนนี้ผมจะปล่อยผีครับ

(ยอนมิน)

"มีมี่"

ผมเรียกคนที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือบนเตียง เมื่อเสียงข้อความแชตดังเข้ามา สายตาของผมเห็นข้อความแล้วว่าเพื่อนชวนไปเที่ยวคืนนี้ ทั้งที่ผมตั้งใจจะมาง้อเมีย แต่เพื่อนมันก็ชวนอยู่นั่น อยากปฏิเสธนะแต่ว่าก็นานแล้วที่ผมไม่ได้ค่อยไปเที่ยวไหน ตั้งแต่ที่มีขนมปังมาอยู่ในชีวิต ทุกอย่างผมเปลี่ยนไปจนหมด ผมเปลี่ยนได้อยู่แล้วเพื่อเธอ แม้เธอจะบอกว่าให้ผมนั้นเหมือนเดิม ไม่ต้องเพิ่มเติมหรือทำอะไร ให้เป็นตัวของตัวเองก็พอ แต่ผมมันไม่พอไง ก็อยากมีเธอในชีวิตก็ต้องยอมเสียความเป็นตัวตนบางส่วนเพื่อต้อนรับคนที่รักเข้ามาอยู่จริงไหม?

"คะ?"

เธอตอบรับแต่สายตายังคงจ้องมองโทรศัพท์มือถือแล้วยิ้ม ยิ้มอะไรวะ หรือจะคุยกับผู้ชาย? คิดได้ดังนั้นผมจึงเดินเข้าไปแล้วนั่งข้างเธอ

"ดูอะไร ทำไมยิ้ม ๆ คุยกับผู้ชายเหรอ เอามาดูดิ"

เริ่มแล้วครับ ผมเริ่มหัวเสียแล้วที่เห็นเธอยิ้มกับหน้าจอมือถือ

"มูมู่บ้าแล้ว เปล่าค่ะมีมี่แค่คุยกับดาวเรืองแล้วก็ลูกแก้ว นี่ไงคะ สองสาวนั้นชวนไปเที่ยว วันนี้ขอไปเที่ยวได้ไหมอ่ะ"

เธอยื่นโทรศัพท์ให้ผมดูครับ แล้วก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอคุยแชตกับกลุ่มเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน เพราะด้วยหน้าที่ของแต่ละคนแต่พวกเธอก็ยังติดต่อกันด้วยการสื่อสารผ่านโซเชียล

"แล้วที่เรียกเมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่า" เธอย้อนถามผมประกอบกับรอยยิ้มที่แสนจะกินใจผม ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ยังมีความน่ารักสดใสเสมอ

"จะบอกว่าวันนี้ไอ้ด็อจชวนไปเที่ยว เลยจะขอ" ผมบอกในสิ่งที่ตั้งใจ

"มีมี่ไปด้วย! นัดสองสาวนั้นเลย ไปที่เดียวกันเลยได้ไหมคะ?"

ตาโตลุกวาวเชียวครับเมื่อได้ยิน สงสัยคงอยากจะออกไปเปิดหูเปิดตา เพราะตั้งแต่เราคบกัน แทบนับครั้งได้เลยที่เราจะออกไปเที่ยวกลางคืน เพราะบ้านนี้เหมือนจะไม่ค่อยชอบการเที่ยวสถานที่อโคจร แต่เมียผมมันดื้อไงครับ อยากรู้อยากลองจนผมต้องยอมทุกที ทั้งที่พี่สาวเธอแทบไม่เคยจะก้าวขาไปยังสถานที่แบบนี้เลย แต่น้องสาวนี่แสบซนดีเหลือเกิน

"งั้นก็นัดเพื่อนแล้วไปแต่งตัวครับ แล้วก็อย่าคิดปะทะเยอะ รอปะทะกับผัวก็พอ โอเคไหม?" ผมบอกเธอด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหอมลงแก้มเนียนใสนั้น

"โอเคค่ะ...จุ๊บ!! อย่างไวเลยจ้าสามีจ๋า" เธอแตะจูบปากผมด้วยความดีใจ แล้ววิ่งอย่างไวเลยครับ เหมือนคำอนุญาตของผมนั้นเหมือนพรจากฟ้าก็ไม่ปาน ผมได้แต่ส่ายหัวแล้วยิ้ม กับความสดใสของเธอที่มีเป็นเอกลักษณ์

"มูมู่ ฝากพิมพ์แชตบอกเพื่อนในกลุ่มในด้วยค่ะ" เสียงแหลมตะโกนทะลุบานประตูห้องน้ำมาเพื่อสั่งการสามีอย่างผม แล้วถามว่ายอมไหม ก็ต้องยอมสิครับ ไม่งั้นได้งอนตุบป่องแน่นอน

"ครับผม"

///////

(ด็อจ)

"มาตรงเวลาเชียวนะมึง" ผมถามเมื่อบรรจบกับจังหวะที่ไอ้ยอนมินกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับบรรดาสาว ๆ หนึ่งสาวที่ผมรู้จักคุ้นเคยดี แต่อีกสองสาวนี่ใครวะ? คุ้น ๆ หน้าแต่ว่าผมจำไม่ค่อยได้

"สวัดสีค่ะพี่ด็อจ" ขนมปังเธอยกมือไหว้ผม พร้อมกับสองสาวสวยที่ยืนยิ้มส่งมา

"ครับ เข้าไปข้างในกันเถอะ" ผมบอกอย่างเชิญชวน เพราะเวลานี้ไอ้ศิลาคงจะมารอแล้ว รายนี้ชอบมาก่อนเวลาเป็นประจำ

"ไม่ให้ปังแนะนำเพื่อนหน่อยเหรอ" ยัยตัวแสบที่มีตำแหน่งเป็นเมียเพื่อนร้องทัก พร้อมยิ้มอ่อนส่งมา

"โอเค เดี๋ยวพี่ขอเสนอหน้าแนะนำตัวเองก่อนละกัน...พี่ชื่อด็อจนะครับ" ผมส่ายหัวแล้วยิ้มกับสิ่งที่เมียเพื่อนพูด ก่อนจะรีบแนะนำตัวเองเบนสายตาไปยังสองสาวที่ยืนสวยอยู่ข้าง ๆ ขนมปัง

"สวัสดีค่ะ ลูกแก้วค่ะ" เพื่อนสาวที่ดูจะเรียบร้อยสุดแนะนำกับผม รอยยิ้มของเธอดูอ่อนหวานมาก ๆ และดูมีเสน่ห์สุด ๆ

"ดาวเรืองค่ะ" และอีกคนก็แนะนำตาม

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ...น้องสองคนหน้าคุ้น ๆ" ผมรับไหว้ผู้หญิงทั้งสองก่อนจะบอกเล่ากับสายตาที่ผมเห็น

"นี่อย่าบอกว่าจำไม่ได้?" ขนมปังย้อนถามผมพลางกลอกสายตามองบน ก็คนมันจำไม่ได้แล้วผมก็ไม่แน่ใจว่าเคยเจอด้วย ก็แค่มันคุ้น ๆ เกลียดสีหน้าเมียเพื่อนมากครับ อยากจะจับหัวโยก ๆ ไปมา

"ครับ" ผมตอบออกไปตรง ๆ นั่นแหละ จำไม่ได้คือจำไม่ได้

"เพื่อนปังสมัยเรียน ที่ปังเคยเอารูปให้ดูไงคะ ทำไมจำไม่ได้เพราะสวยขึ้นใช่ไหมล่ะ" ขนมปังยิ้มเยาะพร้อมกับมือเรียวตบบ่าของผมเบา ๆ เป็นจังหวะ

"สูด หื้ม มือห๊อมหอม" ผมแกล้งสูดดมความหอมจากมือของขนมปัง อยากแกล้งเพื่อนให้หัวร้อนเฉย ๆ ไม่มีอะไรครับ

"กวนตีนแล้วมึงไอ้ด็อจ...นี่ก็ปากพูดเฉย ๆ มือไม่ต้องครับที่รัก" นี่เสียงเพื่อนผมเองครับ ไอ้คนขี้หวงเมีย แล้วตอนนี้มันก็ชักสีหน้าใส่ผมด้วย ผมผิดอะไรเมียมันมาแตะตัวผมเองช่วยไม่ได้

"ขอโทษนะพี่จำไม่ได้ ก็สวยขึ้นแทบเป็นคนละคน...ไปข้างในกันเถอะ" ผมรีบกล่าวขอโทษขอโพย ก่อนจะรีบชวนทั้งหมดเข้าไปด้านในที่ไอ้ศิลาคงรออยู่แล้ว

ผมและพรรคพวกเดินเข้ามาในสถานที่บันเทิงที่ผู้คนพลุกพล่าน ผมไล่กวาดสายตามองหาเพื่อนอีกคนที่นัดแนะไว้ จนเจออีกมุมหนึ่งที่มีคนที่คุ้นสายตายืนอยู่ แต่เพราะอะไรไม่รู้สิ่งที่ผมเห็นนั้นมันทำให้ผมแทบไปต่อไม่ไหว แรงขาเหมือนจะหดหายไป มือของผมสั่นเทิ้มระรัว ก้อนเนื้อเล็ก ๆ ตรงอกข้างซ้ายแทบหยุดเต้นทันที

ผมรู้สึกเจ็บ!!